Urodzenie: 31 października 1940 roku (skorpion; numerologiczna jedynka)
Stan cywilny: Żonaty; jego wybranką jest Eunice z domu Malfoy
Krew: Czysta, aurowidz
Pochodzenie: Brytyjskie; Szlachetny i Starożytny Ród Blacków. Syn Polluxa Blacka oraz Daphne z domu Macmillan, najmłodszy z synów, lecz nie ostatni z kilkorga dzieci. Urodzony i wychowany w Londynie, pod czujnym okiem kapłanów z kowenu Macmillanów i czarnym płaszczem surowej rodzicielskiej miłości; w zgniliźnie czarnej magii i duchocie kadzideł. Obecnie mieszka wraz ze swą żoną w szeregowym domu przy Alei Horyzontalnej.

Kształtowanie: ◉○○○○
Rozproszenie: ◉◉◉○○
Transmutacja: ◉○○○○
Zauroczenie: ◉○○○○
Nekromancja: ◉◉◉○○
Translokacja: ◉○○○○
Percepcja: ◉◉◉◉○
Aktywność fizyczna: ○○○○○
Charyzma: ◉◉○○○
Rzemiosło: ○○○○○
Wiedza przyrodnicza: ◉◉○○○
Wiedza o świecie: ◉◉◉○○

Poziom spaczenia: Poziom II — Perseus został wychowany w rodzinie, która od lat plamiła swe dłonie zakazanymi praktykami, w której czarna magia nie jawiła się jako coś obmierzłego, przeplatała się we wszystkich dziedzinach życia i stanowiła nieodłączny element dążenia do sukcesu. Sam więc czynił rzeczy plugawe, lecz w imię idei postrzeganych przezeń jako wzniosłe oraz niewątpliwie słuszne — czystość krwi, dobre imię rodu, czy wreszcie miłość żywiona do dawnego kochanka przez kilka oczu mgnień. Gdyby więc sumienie Perseusa było porcelanowym naczyniem, przecierałyby go liczne złociste szlaki; bynajmniej ornamenty świadczące o świetlistości jego jestestwa, a wypełnione kruszcem pęknięcia w myśl sztuki kintsugi. Z kolei gdyby jego psyche mogła mieć kolor, przybrałby odcienie popielatości.
Różdżka: Drzewo różane, 12 i ¼ cala, włókno ze smoczego serca, półsztywna. Pęknięta tuż przy trzonku; mankament ten został dodatkowo wyeksponowany i wypełniony szczerym srebrem.
Zwierzę totemiczne: Kruk — ptak nie tylko stanowiący od wieków część herbu rodu Blacków, lecz także istota, z którą Perseus najbardziej się utożsamia; nieprzystający do reszty, skupiony na swej pracy, pociągający za sznurki w ukryciu, bez szukania poklasku. Symbol śmierci, nieszczęścia oraz choroby.
Aura: Dominującym kolorem aury Perseusa jest połyskująca czerń. Im dłużej jednak zawiesić na niej oko, dostrzec można także migotanie żółci oraz różu, ulotne niczym błyskawice rozświetlające nocne niebo.
O zdolnościach: Emocjonalne rozedrganie nie jest mu obce; od najmłodszych lat jego uwagę przykuwały detale, niewinne gesty, oczy niewytrzymujące ciężaru spojrzenia oponenta oraz prawdy skrywane za woalem niedomówień i dwuznaczności. Obyty z konwenansami magicznej socjety, choć sam nigdy nie czuł się jej częścią. Mimo, że nieco wyobcowany, łatwo zaskarbia sobie sympatię; jako Trzecie Oko bez większego wysiłku rozpoznaje nastroje i intencje swych rozmówców, zatem wie, kiedy pozwolić sobie na więcej w konwersacji lub zamilknąć.
Kulturalny, zdyscyplinowany oraz porządny — ta ostatnia z cech nosi więcej znamion przekleństwa, aniżeli błogosławieństwa, choć przełożeni i współpracownicy Perseusa mają zgoła odmienną opinię na temat jego sumienności. Doświadczony uzdrowiciel, początkujący czarnoksiężnik, lecz raczej przeciętny w innych dziedzinach magii. Więcej w nim pragmatyzmu, aniżeli kreatywności. Zaklęcia rzuca pewnie jak na czarodzieja uwięzionego w tak kruchym ciele.
Oddany mąż, brat, syn oraz przyjaciel.

Przewagi:
Czyści jak łza (darmowe): Przewaga rodu Black — krew krążąca w żyłach Perseusa ma smolisty odcień. Skosztowana wywołuje halucynacje, jest w stanie również zastąpić dowolny składnik o właściwościach trujących przy warzeniu eliksirów. 
Popularność (darmowe): Bonus dzięki rozpoznawalności na IV poziomie.
Czytanie nastrojów (III): Aurowidzenie, dar otrzymany w genach od przodków od strony matki. Kolorowe poświaty okalające sylwetki były początkowo przerażające i niezrozumiałe; z czasem odkrył ich znaczenie oraz nauczył się jak wykorzystywać je na swoją korzyść.
Leczenie (III): O związaniu swej przyszłości z magimedycyną zdecydował jeszcze nim otrzymał sowę z Hogwartu. Ponad dziesięcioletnia praktyka, poparta stałym rozwijaniem swej wiedzy oraz dokładnością w diagnozowaniu, czyni z niego godnego zaufania uzdrowiciela.
Bogacz (II): Perseus posiada dostęp do wypełnionego po brzegi złotem rodowego skarbca; Blackowie wszakże trudną (choć niekoniecznie uczciwą) pracą rąk swych synów i córek przez dekady dorobili się pokaźnego majątku.
Język francuski (I): Poznawany niemalże na równi z ojczystym i pielęgnowany w dalszych latach pozwolił Perseusowi podjąć pracę w paryskim szpitalu.

Zawady:
Choroba genetyczna (I): W ciele Perseusa kiełkują petryfikacyjne zaniki mięśniowe, ziarno zasiane w jego ciele jeszcze przed pierwszym uderzeniem serca. Choroba zaczęła ujawniać się w okolicach dwudziestych piątych urodzin Blacka, początkowo atakując palce prawej stopy. W ciągu zaledwie siedmiu lat, podczas których duma skutecznie odciągała czarodzieja od leczenia, niedowład ogarnął kończynę aż do połowy łydki, zmuszając obecnie Perseusa do wspierania ciężaru swego ciała na lasce. 
Brudny sekret (II):  Potajemne schadzki z mężczyznami, nadużywanie swojej pozycji, czy wreszcie dwa morderstwa; kamienie zawieszone u szyi, gotowe ściągnąć Perseusa na dno jeżeli tylko zostanie wepchnięty w toń publicznego osądu, zszargać reputację nie tylko jego, lecz także jego rodziny. Dusi je więc w sobie, zatruwa się ich własnym jadem — czasem tylko przypadkowa zbieżność imion wytrąca filiżanki z jego dłoni, a rzucony w nieświadomości żart sprawia, że jego lico przybiera kredowy odcień, a serce znajduje się na granicy tachykardii.  Po raz pierwszy zabił w afekcie, pewnego deszczowego popołudnia 1968 roku, gdy były partner zagroził Perseusowi ujawnieniem ich związku. Dzięki instrukcjom starszego brata, Alpharda oraz znajomości anatomii, udało mu się niepostrzeżenie wynieść ciało ze swojego paryskiego mieszkania oraz ukryć je w innych częściach Francji. Kolejne morderstwo było właściwie samobójstwem żony swego przyjaciela, lecz niewątpliwie to Black swoimi nieetycznymi praktykami przyłożył do niego rękę, pchając kobietę w ramiona delirium. W międzyczasie stosował na niektórych ze swych pacjentów (tych pochodzenia mugolskiego) szeroko rozumianą przemoc psychiczną, prowadził nieoficjalne eksperymenty bez zgody zainteresowanych celem dowiedzenia swych własnych teorii, posuwał się do manipulacji, fałszowania dokumentacji medycznej, praktykowania czarnej magii na słabszych istotach.
Słabe płuca (I): Najmłodszy z Blacków od urodzenia sprawiał wrażenie istoty rachitycznej, a przesiadywanie całymi dniami w fortecy z ciężkich woluminów ksiąg nie przyczyniło się do poprawy kondycji fizycznej.
Toksyczni rodzice (II): Okrutni, manipulujący oraz kontrolujący, wychowali swe dzieci w poczuciu zobowiązania względem rodu, posuwając się do szantażu, by nawet w dorosłym życiu utrzymać je w ryzach. Nawet wyfrunąwszy z rodzinnego gniazda wciąż czuje się ich oddech na karku. Pod groźbą wydziedziczenia zmusili bowiem Perseusa do małżeństwa.
Bezsenność (II):  Widma przeszłości osiadające wieczorami na jego klatce piersiowej, wyrywające go swymi ostrymi szponami z objęć Morfeusza. Jeżeli jednak przyjdzie do niego sen, jest nerwowy i płytki. Eliksiry oraz kojąca bliskość drugiej osoby pozwalają przetrwać Perseusowi najcięższe noce.
Skrzat półkrwi (I): Językiem miłości Perseusa jest dłoń wyciągnięta do przyjaciół w potrzebie. Nie potrafi przejść obojętnie wobec krzywdy bliskich mu osób, nawet jeśli udzielana przez niego pomoc ma nieoczywistą formę.

Edukacja: Hogwart, Slytherin (1952-1959); ukończony z wynikiem powyżej oczekiwań z przedmiotów przyrodniczych, otwierający przed nim drogę do kariery uzdrowiciela. Zdawszy w tym samym roku egzaminy wstępne, rozpoczął trzyletni staż w Szpitalu Świętego Munga, po którego zakończeniu związał swą przyszłość z psychiatrią i kontynuował naukę w Lecznicy Dusz. W 1965 roku otrzymał magisterium uzdrowicielskie, oficjalnie zasilając szeregi brytyjskich magipsychiatrów.
Doświadczenie: Po ukończeniu Hogwartu dostał się na staż w Szpitalu Świętego Munga (1959-1962), a po jego zakończeniu rozpoczął kolejny, tym razem w Lecznicy Dusz w Dolinie Godryka (1962-1965). Następnie pracował jako uzdrowiciel na oddziale magipsychiatrycznym w Hôpital magique de l'Élysée, czarodziejskim szpitalu znajdującym się w VIII dzielnicy Paryża (zima 1966-późne lato 1970). Od jesieni 1970 roku pracuje jako magipsychiatra w Lecznicy Dusz. W przypadku pacjentów ceniących sobie nader wszystko dyskrecję, za dodatkową opłatą świadczy również prywatne usługi w zaciszu swego domowego gabinetu.
Aktualne miejsce pracy: Lecznica Dusz (Dolina Godryka), prywatny magipsychiatra (londyńskie mieszkanie).
Rozpoznawalność: IV — wśród pracowników Ministerstwa Magii oraz jednostek mu podległych Perseus kojarzony jest głównie przez pryzmat swego ojca oraz braci, bardziej ze względu na nazwisko, aniżeli realne zasługi. Wierni kowenu Macmillianów utożsamiają jego twarz z uczestnictwem w licznych nabożeństwach, zaś pacjenci Lecznicy Dusz i ich bliscy znają go z pracy uzdrowiciela. Dodatkową rozpoznawalność zapewniło mu małżeństwo z Eunice, córką byłego Ministra Magii, próba wprowadzenia nowatorskich rozwiązań do brytyjskiej magipsychiatrii, a także stukot mahoniowej laski ze zdobieniem w kształcie głowy kruka, z którą się nie rozstaje.

Wskazówki dla Mistrza Gry

• Perseus został zmuszony przez swoich rodziców do powrotu z Paryża i ślubu z Eunice pod groźbą wydziedziczenia ze względu na plotki o rzekomym romansie z innym mężczyzną. Wprawdzie nie było na niego żadnych dowodów (anonimowy list porzuconego kochanka wysłany do Polluxa, który Perseus obrócił w zemstę zazdrosnego o jego sukces uzdrowiciela - słowo przeciwko słowu) i rodzina zadbała, aby wieści nie rozniosły się szerzej, jednakże od tej pory jest na cenzurowanym u Daphne i Polluxa, którzy dbają o to, aby nie pojawił się powód do żadnych nowych insynuacji na temat Perseusa, a tym samym całego rodu Blacków.
  
  
• W 1968 roku Perseus zabił człowieka w afekcie; czarodzieja półkrwi, swojego byłego kochanka, który zagroził, że zdradzi ich sekret. Po wszystkim skontaktował się ze swym rodzeństwem, które poinstruowało go jak niepostrzeżenie wynieść i ukryć ciało. Do dziś ma przed oczami obraz własnych dłoni zaciskających się na smukłym karku młodego mężczyzny, a imię Raphaël wystawia jego opanowanie na próbę.
  
  
• Chcąc pomóc swojej dawnej miłości, Elliotowi Malfoy, wmówił szaleństwo jego żonie oraz dyskretnie podawał jej własną krew, aby wywoływane w ten sposób halucynacje stały się argumentem o zatrzymaniu jej w Lecznicy Dusz. Po samobójstwie kobiety cierpieć będzie na ogromne wyrzuty sumienia.
  
  
• Pomimo tego, że został wychowany w nienawiści do mugoli, nie popiera działań Czarnego Pana, uważając je za zbyt radykalne. Na ten moment pozostaje neutralny.