Oto profil twojej postaci

Poznajmy się bliżej

♦ W lustrze Ain Eingarp widzę...

♦ Bogin przyjmuje przy mnie formę... mnie samej. Z początku ciężko mi dostrzec różnicę, ale gdy tylko przyglądam się bliżej – widzę wszystko: zmarszczki w kącikach oczu i ust, które pogłębiają się z każdym uśmiechem; siwe kosmyki włosów; pierwsze oznaki starości, której nigdy nie będzie mi dane dożyć.

♦ Amortencja pachnie mi... ciężkim dymem papierosowym i mirrą.

♦ Moje ulubione zaklęcie to... oblivate. Poszukuję ukojenia w zapomnieniu.

♦ Mój patronus przyjmuje formę... szczenięcia lisa.

♦ Wróżbiarstwo to dla mnie... kwestia nad którą rzadko się zastanawiam. Jeśli nasza przyszłość rzeczywiście jest zapisana w gwiazdach - po co mamy starać się ją zmieniać; a jeśli do wszystkiego dochodzimy sami - czy wróżbiarstwo jest czymś innym jak zgadywanką i sztuką perswazji?

♦ Czarna magia? Cóż... to jedna z wielu odmian magii, a kontrola nad nią jest kluczowa do zachowania balansu sił w naszym świecie. Oczywiście... Oczywiście mówimy czysto teoretycznie, prawda? Nigdy nie przyszłoby mi do głowy zgłębiać jej tajemnic!

♦ Za swoje największe osiągnięcie uważam... przetrwanie roszad w Ministerstwie Magii w 1963 roku. To nie był łatwy czas dla żadnego z nas.

♦ Stoję po stronie... żadnej. Nie wybieram stron, gdy i tak każą ci poderżnąć sobie gardło, ale łaskawie pozwalają wybrać narzędzie. Wierzę, że nic i nikt nie stoi ponad starożytne Prawo Czarodziejów.

♦ Moje serce należy do... najlepszego espresso jakie miałam okazję wypić za życia w mugolskiej kawiarni we Włoszech.

Urodzenie: 04.09.1938 | panna | numerologiczna 7
Stan cywilny: wdowa
Nazwisko panieńskie: Crouch
Krew: czysta | maledictus
Zamieszkanie: Little Hangleton
Pochodzenie: Lorien urodziła się w samym sercu Londynu, jako pierwsze i jedyne dziecko Philipa Croucha – szanowanego, cieszącego się już zasłużoną emeryturą, byłego sędziego Wizengamotu i Adeline Prewett – czarownicy pochodzącej z bocznej gałęzi rodu o iście włoskim temperamencie.

Kształtowanie: ◉○○○○
Rozproszenie: ◉◉○○○
Transmutacja: ◉◉○○○
Zauroczenie: ◉◉◉○○
Nekromancja: ◉○○○○
Translokacja: ◉◉○○○
Percepcja: ◉◉◉○○
Aktywność fizyczna: ○○○○○
Charyzma: ◉◉◉◉○
Rzemiosło: ○○○○○
Wiedza przyrodnicza: ◉○○○○
Wiedza o świecie: ◉◉◉○○

Poziom spaczenia: II
Różdżka: 10 1/2 cala, leszczyna, pióro pegaza, dość sztywna.
Zwierzę totemiczne: szczenię lisa
Aura: ultramaryna, mocno stłumiona żółtą barwą
O zdolnościach: Z czarowaniem to u Lorien zawsze było jako tako. Nie jest szczególnie uzdolniona z kreowania magii surowej. W ostatnich latach podciągnęła się trochę w zaklęciach translokacyjnych i obronnych (uważa, że lepiej wiedzieć jak odbierać magiczniczne właściwości niż je kształtować).
Uchodzi natomiast za całkiem niezłą w urokach. Zresztą już od dziecka miała predyspozycje do manipulowania ludźmi. W końcu ciężko odmówić czegokolwiek biednemu, choremu dziewczęciu. Maleńka Lorien łamała słabym jednostkom serca, gdy nie chcieli jej ofiarować dodatkowego ciastka czekoladowego; dorosła panna Crouch używa swojego uroku osobistego, nienagannej prezencji i wyjątkowo trzeźwego umysłu do torowania sobie drogi w bezlitosnym świecie magicznej polityki.

Nigdy nie fascynował ją świat natury czy alchemia. Ot wie tyle, ile zapamiętała z zajęć szkolnych. O wiele bardziej interesuje ją świat ludzi - wszystko w życiu pani Mulciber kręci się wokół człowieka i jego roli w społeczeństwie.
Brak jej jakichkolwiek zdolności artystycznych. Igły z nicią w dłoni nigdy nie trzymała, jej kariera z malarstwem skończyła się szybciej niż zaczęła. Gryzmoli jak kura pazurem i jeszcze mówi, że to specjalnie, co by “żaden wrogi szpieg się nie rozczytał w poufnych notatkach państwowych”.
Z kondycją fizyczną jest jeszcze gorzej - gdyby Pani Księżyca chciała, żeby Lorien biegała czy skakała - to by się urodziła zającem. Krzepy w niej tyle co w wychudzonym skrzacie domowym.

Poplose piwo klemowe (0): Przez całe życie Lorien śmiała się, że umiejętność fałszowania dokumentów odziedziczyła w genach po rodzinie ojca. Nie korzysta z niej za często, zżerana wyrzutami sumienia wobec łamania prawa, którego ślubowała strzec i przestrzegać, a jednak - jest w stanie podrobić dowolne dokumenty. Medyczne, państwowe, szkolne.
Klątwa przemiany (maledictus) (III): - odziedziczyła ten przykry "dar" w prostej linii od strony matki. Po cichu określa samą siebie mianem "czarownicy z terminem przydatności". Wie, że zostało jej zapewne mniej niż pięć lat życia, a każda kolejna przemiana (ta świadoma lub wywołana nagłymi emocjami) przybliża ją do tego co nieuniknione - pełnej przemiany w wilgowrona żaglosternego
Popularność (0): Fakt, że już od początku swojej polityczno-prawnej kariery chętnie i głośno wypowiadała się w często niewygodnych dla Ministerstwa Magii kwestiach, sprawił, że Lorien jest jedną z bardziej rozpoznawalnych twarzy. Część uważa ją za “czepliwe babsko, które powinno wrócić do kuchni”, inni za “aktywistkę nowych, lepszych czasów”, ale najważniejsze jest to, że rozgłos idzie pod rękę z popularnością. Dodać do tego piękny uśmiech, może parę słodkich słów - i zaskakujące jak wiele spraw da się nagle załatwić.
Bogata (II): Pochodzi z rodziny, która od pokoleń para się jedną z najbardziej dochodowych profesji - magicznym prawodawstwem. Pieniądze nie mają dla niej żadnego znaczenia, ale byłaby głupia, gdyby nie korzystała z zawartości rodowej skrytki.
Kłamstwo (I): Wiesz po czym poznać, że polityk kłamie? Otwiera usta. Nie przetrwałaby tak długo w samym sercu Ministerstwa Magii, gdyby nie potrafiła łgać bez najmniejszego zająknięcia się.
Występowanie (I): Umiejętność, którą wypracowała sobie przez lata pracy w Wizengamocie. Wypowiadanie się publicznie, prowadzenie debat czy nawet tłumaczenie niuansów wyroków wydawanych przez Ministerstwo jest jedną z jej mocniejszych stron.
Język włoski (I): Wychowana w dwujęzycznym domu, Lorien od dziecka miała kontakt z tym językiem. Pomimo spędzenia niemal całego życia w Anglii przejęła po swojej matce paskudną manierę mamrotania po włosku pod nosem zwłaszcza w trakcie kłótni czy w stanie poddenerwowania.

Konus (I): Ta poważna, dorosła kobieta ma zaledwie 149 cm wzrostu - a i tak nie ma dowodów, że podczas ostatnich kontrolnych badań nie oszukiwała stając na palcach. Z reguły rekompensuje sobie parę centymetrów odpowiednio wysokimi obcasami, ale na obradach Wizengamotu musi zajmować miejsce w pierwszym rzędzie, żeby widzieć cokolwiek.
Świniowstręt (I): Gdy była małym dzieckiem, matka straszyła ją wielkimi i krwiożerczymi świniami, które przyjdą i obgryzą ją do samych kosteczek jeśli nie będzie grzecznie jadła kolacji i myła ząbków. Niechęć do tych zwierząt pozostała Lorien do dzisiaj.
Bezsenność (II): Problem, którego nabawiła się całkiem niedawno. Z reguły spędza bezsenne noce zamknięta w swojej swojej sypialni, ale nierzadko idzie ją spotkać snującą się po domu niczym mara z koszmarów.
Lęk przed wodą (II): Gdy miała czternaście lat, podczas jednej z niefortunnych przemian, Lorien wpadła do rwącej rzeki. Gdyby nie przypadkowe chaszcze, w które się zaplątała skrzydłami - dziś byłaby już martwa. Od tego czasu w mózgu czarownicy tkwi paniczny lęk przed wodą. Nieważne czy to jeziora, morza czy nawet niegroźne strumyczki.
Drobny lęk - wielkie ptaki (I): Wszystkie duże drapieżne ptaki wzbudzają w czarownicy poczucie nagłego zagrożenia i bezsilności. Nawet przy pokaźniejszych rozmiarach sowach czuje się co najmniej nieswojo.
Uparciuch (I): Co może być gorsze od wrednego, małego babska? Uparte, wredne, małe babsko. Czy to kwestia wychowania, usposobienia czy lat spędzonych na sądowniczych przepychankach? Ciężko stwierdzić. Tak czy inaczej - pani Mulciber jest wyjątkowo zaciętym w swoich decyzjach i przekonaniach stworzeniem, a usłyszeć od niej "myliłam się" to jak wygrać na loterii.

Edukacja: Tiara Przydziału namyślała się solidną chwilę, przetrzepując zakamarki duszy jedenastoletniej panny Crouch. Sporo ambicji, jeszcze więcej tupetu. Upór jak u źrebięcia osła, a do głowy wbite czystokrwiste wartości. Niebezpieczna mieszanka jak na tak kompaktowe dziewczę.
W końcu jednak padła sakramentalna decyzja - Slytherin.
Nie była specjalnie zaangażowaną w życie szkoły uczennicą. Skupiona na własnych celach i zainteresowaniach ignorowała wszystko pozostałe. Zamiast kibicować drużynie Quidditch'a (sportu którego zasad nigdy do końca nawet nie zrozumiała), wolała czytać opasłe księgi z Historii Magii albo wygłaszać przemowy do lustra. Oceny z większości przedmiotów trzymała w ryzach tylko z obawy przed reakcją rodziców, choć raczej należała do niezbyt wybitnych uczniów.

Doświadczenie: Nie dane było dziewczynie odpocząć po ostatnich egzaminach. Zanim jeszcze pojawiły się (‘rozczarowujące’ jak to stwierdził jej ojciec) wyniki, Lorien biegała korytarzami Ministerstwa Magii roznosząc kawę, przepisując mniej i ważne urzędowe pisma i wdrażając się w działanie systemu.
Była jedynym dzieckiem Philipa Crouch’a, który nawet nie krył się z zamiarem posadzenia córki na swoim miejscu, gdy nadejdzie na to odpowiednia pora.
Przez pierwsze lata wypruwała sobie żyły próbując łączyć pięcioletnie obowiązkowe kursy z praktyką u ojca.
W 1963 roku stanęła przed najtrudniejszą decyzją - wraz ze zmianą Ministra Magii pojawiła się spora roszada na stanowiskach. Okazja, którą tylko idiota by nie wykorzystał - łatwy i szybki awans na niezależnego sędzię.
Nie zastanawiała się długo, nawet jeśli praca pod niemagicznie urodzonym była gorzką pigułką do przełknięcia.

Aktualne miejsce pracy: Nieprzerwanie od lat zajmuje stanowisko sędzi Wizengamotu. Ministerstwo Magii jest jedynym miejscem, gdzie kiedykolwiek pracowała.

Cechy szczególne: Niemal nienaturalnie kobaltowy kolor oczu, który nijak nie pasuje do jej urody.

Rozpoznawalność: IV.
Już za czasu stażu w Ministerstwie Magii bardzo otwarcie i stanowczo wypowiadała swoje poglądy na temat funkcjonowania więzienia Azkaban. Wówczas przed natychmiastowym uciszeniem ratowała ją wysoka pozycja ojca.
Krytyczne opinie i poddawanie w wątpliwość faktyczną kontrolę Ministerstwa nad Dementorami i ogólną bezczynność systemu przy rosnącej potrzebie modernizacji, przyniosły jej sporą rozpoznawalność w Departamencie Przestrzegania Prawa Czarodziejów.
Stara się utrzymywać jak najbardziej poprawne stosunki ze swoimi współpracownikami i innymi pracownikami. Z nikim nie chodzi na przysłowiowe noże, choć daleko jej do milutkiej panienki, z którą zawsze można wypić popołudniową kawusię i przedyskutować najnowsze pikantne ploteczki. Przez większość lubiana lub choć tolerowana, jej momentami skrajne poglądy z pewnością zapewniły pani Mulciber przeciwników politycznych.

Wskazówki dla Mistrza Gry

Zgodnie z zasadą “nowy kwartał - nowa ja!” chciałabym, żeby bardziej pchnąć świeżą wdowę w świat politycznych machlojek i gierek.
Przygarnę każdą nadarzającą się okazję do prowadzenia dyskusji o czystości krwi, stanie Ministerstwa Magii i gruntownych zmian w prawie na jakie zasługuje brytyjskie prawo.