Yaxley miała wrażenie, że to wszystko nie wypali. Nie chciała rezygnować oczywiście z tej jakże wspaniałej wyprawy, jednak coś jej mówiło, że nie są odpowiednio przygotowani. Oby to były zupełnie niepotrzebne obawy.

- Jeśli nas przytłoczą, to tym bardziej nie możemy się rozpraszać. Łatwiej im będzie wtedy skupić się na jednej ofierze. - Nadal brnęła w swoje. Nie była osobą, która brała nogi za pas nie patrząc na innych i wolałaby mieć pewność, że gdyby coś się wydarzyło, to jej też nie zostawią w lesie samej, na pastwę losu.

- Nie udało mi się zorganizować nic. Mój kochany brat nie miał dla mnie czasu i też zbytnio na to pomysłu. Człowiek chyba by się nie nadawał na takie naczynie, a nie chce mi się wierzyć, że będziemy w stanie zamknąć widmo w skrzynce. Mam jedną ze sobą, ale nie znamy przecież nawet zaklęć, czy rytuałów, które są w stanie je uwięzić. To wymaga pracy na żywym materiale. - Dlatego też nie do końca jej się wydawało, że sobie z tym poradzą. W tym równaniu było zbyt wiele niewiadomych. No, ale trudno. Najlepszy sposób na poznanie tych stworzeń to była metoda prób i błędów, mimo, że były niebezpieczne. Wydawali się być na tyle doświadczeni, że daliby sobie radę z jednym widmem.

- Nie umiem, potrafię robić sidła tylko na prawdziwe zwierzęta. - Postanowiła wyjaśnić sprawę Sebastianowi, bo trochę przecenił jej możliwości. Nie była jakoś specjalnie zaznajomiona ze światem duchów, nigdy jej nie pociągał.

Wtedy jej oczom ukazali się pracownicy Mnisterstwa. Tego się nie spodziewała. - Mamy towarzystwo. - Powiedziała cicho, jakby przypadkiem nie zobaczyli tej całej ekipy kręcącej się po Kniei. Yaxley nie była fanką przedstawicieli władz i wolała się od nich trzymać z daleka.

Zrobiła krok do przodu i wtedy się zachwiała. Jakby coś stanęło jej na drodze. Mało brakowało, a wywróciła by się na ryj. Złapała równowagę, jednak zamarła w miejscu, bo nie miała zielonego pojęcia, co się właśnie wydarzyło. Zamrugała dwa razy i ponownie zrobiła krok przed siebie, znowu to samo. Przeniosła spojrzenie na mężczyzn, żeby sprawdzić, czy mają ten sam problem.

W pojętność Atreusa akurat sam nigdy nie wątpił, natomiast już w swoje zdolności wyjaśnienia tych widm - tak. No bo jak ująć, że coś jest nie widoczne, ale jesteś w stanie to przyuważyć? Jak ten mistyczny cień w kąciku oka, kiedy idziesz ciemną alejką i wchodzisz pod latarnię? Ale uśmiech Atreusa przekonał go, że chyba nie poszło mu tak tragicznie. Albo to już kuzyn zlitował się nad nim, bo Laurent wręcz czuł się zawstydzony. Pracowanie ze stworzeniami to jedno. Pracowanie z grupą ludzi? Ach, to było pełno zmiennych, pełno niepewnych... Kiedy mówimy o pracy nad przekleństwami w postaci Widm, rzecz jasna. I tak, pewnych rzeczy nie należało pośpieszać i pod pewnymi względami podzielał zdanie Geraldine. Bardzo duże nadzieje kładł tutaj na niej i samym Sebastianie. Na to, że we dwójkę będą mieli możliwości poskromić chociaż jednego z tych potworów. Blondyn jednak nie uważał, że należy brnąć na łeb i szyję, jeśli nie było na to możliwości. Warto było wiedzieć, kiedy rozsądniej jest zawrócić i odpuścić.

- Jeśli chodzi o pokrycie kosztów materiałów proszę się tym nie przejmować. - Zapewnił Laurent, spoglądając na Sebastiana jakby się spodziewał, że ten zaraz wyciągnie jakiś... coś drogiego w każdym razie. Przedmiot w wartości materialnej nie był problemem, a chyba takiego o wartości sentymentalnej by nie proponował? To, co zamierzali zrobić, nawet Prewettowi wydawało się szalone. A już na pewno śmiertelnie niebezpieczne. Przyjdzie im się chyba przekonać, jak bardzo. Najwyżej znów doliczą mu kilka lat, ach... wydawało się to teraz tak bardzo błahe... Więc tak, Sebastian całkiem dobrze założył, że na biednych nie trafiło. Chociażby sam abraksan mówił też sam za siebie. Abraksan, którego Laurent dotknął różdżką, żeby transmutować go w bardziej... końskiego towarzysza. Tak w razie czego, gdyby kręcili się tutaj jednak mugole, skoro wchodzili bezpośrednio na polanę.

- Ciebie też miło widzieć, Atreusie. - Odezwał się Michael, kiedy Atreus się do niego uśmiechnął. Ach, Michael był bardzo dumnym stworzeniem, a według Laurenta - również próżnym. Zachowywał się jak hipogryf - kiedy ktoś się przed nim pokłonił to nawet pozwalał się do siebie zbliżyć. Reagował na kurtuazje i grzeczności prawie tak, jakby wychował się na królewskim dworze. Miał niezwykle ciężki charakter. I co prawda nie widać było uśmiechu na końskim pysku, ale abraksan uniósł łeb wyżej i zadowolenie było słyszalne w jego głosie.

- Ustalenie tego, co jesteśmy w stanie osiągnąć jest ważne. Bo jeśli możemy przygotować się lepiej to lepiej dzisiaj zrobić zwykły zwiad i umówić się na inny termin. - Wymienili się informacjami, zbadają polanę, mogą się przejść po lesie, być może uda im się te widma zobaczyć, żeby wszyscy ich doświadczyli z kontrolowanej odległości - i tyle. - Równie dobrze możemy spotkać się za godzinę czy dwie, jeśli tyle wystarczy, by coś... przynieść, donieść, kupić. - Mieli możliwości, trzeba było korzystać z nich po prostu rozsądnie.

Zgodnie z sugestią Sebastiana zwolnił swojego kroku i pozwolił pójść Atreusowi przodem, żeby on się tym zajął. I tak, na pewno by to zrobił. Gdyby nie... ściana. Laurent wręcz się zatrzymał, nie rozumiejąc, co się stało.

- Czy wy to... widzicie to? Tę ścianę? - Chyba tak, biorąc pod uwagę to, jak chociażby Geraldine próbowała to ściągnąć. Michael również zatrzymał się i przestąpił zdenerwowany z nogi na nogę, parskając głośno. Laurent wyciągnął swoją dłoń, żeby sprawdzić ten dziwny materiał, który ich odgrodził od twarzy pracowników Departamentu Tajemnic. Miał dziwne uczucie, jakby unosił się na falach, albo jakby jego błędnik wariował. Podparł się odruchowo o bok Michaela. Jego druga ręka na nic nie natrafiła. To wydawało się takie miękkie, takie nęcące, proszące się o to, żeby to dotknąć i iść... dokąd? Gdzie? - Atreusie..? - Jakoś tak odruchowo w zasadzie wymówił jego imię, szukając go teraz spojrzeniem. Tak pytająco, czy on jest w stanie coś z tym zrobić, przejść przez to?

Sebastian

Gerry miała wrażenie, że nic nie idzie po ich myśli. Teraz zaczęli odbijać się od jakiejś niewidzialnej kurtyny, jakby las wcale nie chciał, żeby weszli głębiej. O co w tym wszystkim chodziło? Nie miała zielonego pojęcia, ale czuła, że prędzej, czy później coś się tutaj zesra.

Dostrzegła rozczarowanie Sebastiana spowodowane jej osobą. Cóż mogła poradzić. Od zawsze zajmowała się dzikimi stworzeniami, a nie jakimiś bytami, o których nikt, nic nie wiedział. Nie zamierzała udawać, że jest inaczej. Wolała mierzyć się ze smokami, kelpie, czy innymi materialnymi potworami niż z siłami, o których nie do końca miała pojęcie i były one niematerialne. Nie była człowiekiem wielkiej wyobraźni, a szkoda. Może kiedyś zainteresuje się tym tematem, chociaż czuła, że zdarzy się to raczej wtedy, gdy będzie się zbliżać do momentu, w którym zacznie wąchać kwiatki od spodu.

- Nie miałam. - Odpowiedziała jeszcze na pytanie zadane przez mężczyznę, żeby go bardziej rozczarować. Wolała być szczera, niż udawać, że było zupełnie inaczej, najwyżej Seba straci do niej cały szacunek, czy coś.

Nie do końca podobało jej się to, co powiedział Bulstrode. Geraldine nie była fanką działań ministerstwa, jeśli chcieli sobie złapać stwora do badań, to dlaczego ich tu teraz nie było? Czy to nie powinien być ich zasrany obowiązek, żeby wysłać własną delegację? Nie skomentowała tego jednak, porozmawia z Prewettem w wolnej chwili, jak nie będzie obok nich pracowników ministerstwa.

- Dziwne to jest. - Pierwszy raz miała do czynienia z taką niewidzialną kurtyną, jak widać widma nie były jedyną anomalią, która pojawiła się po Beltane.

Ciekawe. Więc egzorcyzmy prowadziły do tego samego co stanowienie medium jako łącznika między Limbo a żywymi, duchami, które odeszły, a tymi, którzy chcieli się z nimi porozumieć. Choć najwyraźniej nie było to tak precyzyjne w wymaganiach. Byłoby... dobrze nauczyć się czegoś takiego, choć podejrzewał, że to jeszcze bardziej niebezpieczne niż komunikacja z zaświatami i jeszcze bardziej nieprzewidywalne. W tym wypadku na pewno.

- Prędzej, na dany moment, zaliczyłbym je do istot pokrewnych dementorem. Lub duchom. - Innymi słowy - na pewno nie zwierzęta. I właściwie duchom im było najbliżej ze wszystkich słów i ustaleń, jakie padały, dlatego też chciał spróbować właśnie tego, za co się zabierali. Cieszyło go jednak to, że mimo początkowych niepewności i docierania się wędrowało to w stronę pożądaną. Jeśli tylko wyciąć zamieszania z transformacją i utratą zdolności Sebastiena i magiczną teleportację o miesiąc w tył oraz nagłe pojawienie się zezwolenia w kieszeni Laurenta. - Koniecznie. - Potwierdził słowa Atreusa. - Próby egzorcyzmów można przeprowadzić potem, albo i w każdym momencie. Jeśli tylko rzeczywiście da się to złapać. - Zależało mu na zbadaniu widm, tak. ALE... - Potrzebuję dowodów na to, że widma są skrajnie niebezpiecznymi stworzeniami, ponieważ staram się o zniesienie prawa zakazu używania białej magii dla aurorów oraz brygadzistów. - Wyjaśnił tutaj również drugie dno tej sprawy. Udowodnienie tego, że demony z piekła rodem pojawiły się w Kniei (oprócz Śmierciożerców, co to ich też diabłami można było ozwać) było jedną z mocnych kart, jakimi chciał zagrać. To nie była tajemnica, więc równie dobrze mógł się o tym wypowiedzieć przed towarzystwem. - Nie wspominając o tym, że "żywy" egzemplarz umieszczony w kontrolowanych warunkach będzie łatwiejszy do... zbadania. - Brzmiało to w zasadzie strasznie okrutnie i Laurent nie chciał tego tak ujmować, ale niestety przekonał się na własnej skórze, że te stworzenia... przynajmniej jak na razie nie wykazywały krztyny możliwości porozumienia. A głównie zależało mu na tym, żeby nikogo nie krzywdziły. I tak z jednej strony chętnie prowadziłby badania "na dziko", z drugiej strony - nie był przekonany, że mieli tutaj do tego warunki. A czemu było oczywiste i pokazały to już przypadki innych ludzi, którzy ucierpieli przez te potwory. Wiedział, że Geraldine było raczej "graczką solo", jeśli tak można było to określić, tak i Laurent trzymał się do tej pory od ministerstwa raczej z dala. Prawie tak, jak od szemranych biznesów swojej rodziny.

- Nie mają tu państwo prawa wstępu. Odznaka niczego nie zmieni, panie Bulstrode. Prosimy o zawrócenie. - Odezwał się jeden z mężczyzn, który wyszedł im naprzeciw i... przez dłuższy moment milczał, kiedy ich drużyna pierścienia zaczęła wpatrywać się w... coś. Kosmos, przestrzeń, niebo? Jak banda totalnych dziwaków, albo kretynów. "Ale niby ministerstwo" - mógł sobie pomyśleć mężczyzna. Starał się przybrać kamienną maskę na twarzy, ale nie dało się nie zobaczyć, że spogląda na ich wesołą kompanię z lekkim zwątpieniem. Przy czym słowo "lekkie" pasowało tylko dlatego, że mężczyzna naprawdę dobrze panował nad swoją mimiką.

Laurent tutaj spojrzał na Atreusa, woląc pozostawić załatwienie tutaj sprawy jemu, a i kontrolnie obejrzał się na Geraldine, teraz to na nią spoglądając pytająco. No tak. Wszyscy to widzieli. Wszyscy to widzą. I najwyraźniej tylko Sebastian widział tutaj więcej.

- Powinniśmy... ingerować? - Zapytał bardziej w przestrzeń, do Atreusa i Geraldine, niż do Sebastiana, nawet niepewny, czy ten ich słyszy.