To wszystko wydarzyło się przez ten przeklęty wiatr. To przez tę wichurę, którą musiały spowodować jakieś wydarzenia, o których teraz nie mogliście sobie przypomnieć. Nieważne co robiliście i jak bardzo próbowaliście uniknąć nieuniknionego, siły natury zadecydowały za was.
Podmuch wiatru, większy, silniejszy, taki który praktycznie się nie zdarza, ale wam się akurat przytrafił, poderwał was w górę jakbyście niewiele ważyli, miotał ciałami jak tylko chciał, kierował, gdzie chciał…
I nagle, w samym środku, gdy już wiedzieliście, że najpewniej umrzecie, wszystko pochłonęła ciemność.

*

William ocknął się chyba w ogrodzie. Leżał w niedawno zasadzonych rabatkach i trochę kręciło mu się w głowie. Czuł zapach mokrej ziemi a w bok uwierał go jakiś wystający kamień. Perseus też czuł kamienie. Dużo kamieni, bo znalazł się na kamiennej ścieżce, zaledwie kilka kroków od wejścia do niewielkiego, ale wyglądającego na zamieszkały domku.
Obydwaj byli obolali. Chwilami pamięć płatała im figle i nie do końca potrafili jeszcze powiązać i zrozumieć wszystko, co wydarzyło się w ostatnim czasie. Wiedzieli na przykład, że znaleźli się w tym miejscu przez straszliwą wichurę, ale czemu porwała właśnie ich? I co ją wywołało? Tu w pamięci ziały luki. W dodatku nie działała im magia. Nie mogli się aportować. Byli zdani na to miejsce.
Rozglądając się dookoła, dostrzegli, że z pewnością zawitali tutaj po raz pierwszy. Na dworze było już ciemno, wiele szczegółów pewnie im umykało, nie za bardzo potrafili dostrzec kolor płotu lub rozróżnić posadzone niedawno rośliny. A patrząc w dal widzieli albo zarys ciemnego lasu, albo ciemność. Ale wiedzieli, że byli na podwórku jakiegoś wiejskiego domku. Ten domek miał jasne drzwi wejściowe, jasne okiennice a jedną ze ścian porastały pnącza bluszczu. W środku paliło się światło, obydwaj mężczyźni słyszeli również dochodzące ze środka subtelne dźwięki. Trochę jakby kroki? Albo szuranie? Brzęk czegoś?
A kiedy Perseus podniósł się z ziemi, dostrzegł również, że drzwi były uchylone.

Drzwi nie były zamknięte. Ledwie uchylone, ale w taki sposób, że nikły snop światła wypływał przez nie na dwór. Jakby ktoś wyszedł z domu i nie dość dokładnie je zamknął. Wystarczyło pewnie jedynie je pchnąć, by może nie wejść do środka, ale przynajmniej zobaczyć wnętrze izby, do której prowadziły.
Albo zapytać, jak zrobił to Perseus. Ze środka dobiegł dźwięk kroków. Ciężkich kroków, niezgrabnych, połączonych z pobrzękiwaniem, jakby chodzenie sprawiało ich właścicielowi jakąś namacalną trudność. Przez chwilę nawet ciemny cień zatkał snop światła wychodzący na zewnątrz, ale z jakiegoś powodu nie podszedł do samych drzwi. Wycofał się.
Ktoś, kto znajdował się w środku przystanął. Odgłosy brzęczenia ustały razem z nim. I pewnie, gdyby William zechciał podejść do okna, mógłby go w tym momencie zobaczyć: stojącego jakiś metr, może półtorej od wejścia.
- T-tak – odpowiedział nieznajomy. Głos miał męski, choć jednocześnie dość chropowaty, jakby rzadko go używał. A potem z ust mężczyzny ze środka, wypłynęły kolejne pytania. – K-kim jesteś? C-co cię tutaj sprowadza? C-chciałbyś wejść do środka? – Ostatnie zadane nieco ciszej, z wahaniem, jakby pytanie sprawiało pewną trudność pytającemu. – W-wejdź, jeśli chcesz.
William nie musiał obchodzić domu dookoła, by wyciągnąć z tego, co widział jakieś pierwsze wnioski. I budynek, i ogródek wyglądały na raczej zadbane. Daleko im było do posiadłości, które posiadali czystokrwiści, ale z pewnością ktoś dbał o to miejsce. Ścinał trawę, sadził ogródek, kwiaty, przyciął bluszcz porastający ścianę domu, w taki sposób by nie zasłonił okna.
A jednak, być może, faktycznie było w tym miejscu coś niepokojącego. Może chodziło o to, że obydwaj znaleźli się w nieznanym im wcześniej miejscu? Może przez to, że poza ich głosami i głosem dobiegającym ze środka nie było tu innych dźwięków? Żadnych komarów, cykających świerszczy, pohukiwań sowy?

Ale atak nie nastąpił.
Kiedy Perseus pchnął drzwi, te ustąpiły lekko i otworzyły się szerzej skrzypiąc niego. Jasne światło dobiegające ze środka oblało jego twarz, w pierwszej sekundzie nawet nieco zaskakując jaskrawością. I już wiedział, że trafił (trafili właściwie, bo przecież William był zaledwie kilka metrów za nim) do chaty zamieszkałej przez kogoś, kto władał magią. Kogoś, kto przetrzymywał w środku istotę, której trwanie możliwe było tylko w świecie magii.
Magipsychiatra ujrzał tego, z którym rozmawiał chwilę wcześniej. To nawet nie był człowiek. Kiedyś, lata wcześniej i owszem, ale nie teraz. Teraz ciało miał przygarbione, suche, pozbawione życiowej sprężystości. Patrzył na Perseusa dużymi, lekko wyłupiastymi, bardzo jasnymi oczami a ciemne, matowe włosy opadały mu na blade, zbyt blade czoło. Ubrany był na czarno a u lewej nogi ciążył mu magiczny łańcuch. To jego dźwięki słyszał Black wcześniej, gdy ghul poruszał się po domu.
- N-nie bój się mnie – wychrypiał, a potem, dostrzegając czającą się za magipsychiatrą sylwetkę drugiego mężczyzny, poprawił – N-nie bójcie się mnie.
Spoglądający przez okno William dostrzegł wiejską kuchnię. Zadbaną, choć raczej z gatunku tych, które posiadali ci biedniejsi czarodzieje. U sufitu suszyło się trochę ziół. Na piecu stał sporej wielkości gar w otoczeniu patelni i rondla. Był też kominek z bulgoczącym kociołkiem. Przy drewnianym stole stały cztery krzesła. Dla ozdobienia pomieszczenia, ustawiono na stole nawet w wazonie bukiet świeżych kwiatów (pewnie po to, by dodać temu miejscu przytulności).
Ghul trzymał się blisko ściany naprzeciwko wejścia. Jako człowiek musiał dożyć mniej więcej czterdziestego, może czterdziestego piątego roku życia. I już za życia nie należał do tych przystojnych, silnych mężczyzn, którzy skupiali na sobie spojrzenia okolicznych kobiet. Był raczej przeciętny. Mocno przeciętny. A teraz, coś w jego sylwetce, w sposobie w jaki się garbił i na nich spoglądał, wskazywało na to, że ciągle daleko było mu do krwiożerczej bestii. Wyglądał raczej na przestraszonego i mocno, bardzo mocno, zmęczonego.
- N-nie zrobię wam krzywdy – zaczął znowu ghul. – M-możecie wejść do środka. J-jeśli tylko chcecie. I jeśli się nie boicie. Mam na imię Grimes – przedstawił się jeszcze. Jakby nagle przypomniał sobie o dobrych manierach, bo przecież Perseus mu się przedstawił.
Na dworze wciąż panowała świdrująca cisza. Ale, jak bardzo absurdalnie by to nie zabrzmiało, ze środka domu dochodziły do nich całkiem zwyczajne dźwięki. Kociołek bulgotał na ogniu. Łańcuch pobrzękiwał, gdy Grimes poruszał nogą a drewniana podłoga skrzypiała pod wpływem kroków. W środku było jakby normalnie.

Kiedy tylko William przeszedł przez próg kamiennego domku, drzwi zamknęły się za nim z cichym trzaskiem. Ghul drgnął na ten dźwięk. Zmarszczył ciemne brwi, wyraźnie unikając wzroku obydwu mężczyzn.
- M-moja żona – wydusił z siebie cicho, z wyraźnym wstydem rysującym się w jego głosie. – To… - uniósł rękę, jakby chciał wskazać na swój łańcuch albo może jednak nie na niego a na własną sylwetkę lub nawet na te drzwi wejściowe. – To wszystko zrobiła moja żona.
Mimo tego co powiedział i tego kim był, i w jakiej sytuacji go znaleźli, wnętrze domu wyglądało na przytulne. Biedne, z pewnością dużo biedniejsze niż te, do których nawykł i Perseus, i William, ale zadbane. Podłoga była czysta, na ścianach brakowało pajęczyn, rama lustra wiszącego przy wejściu lśniła czystością. To tylko Grimes na tym tle wyglądał żałośnie niepasująco, przygarbiony i zmęczony nie - życiem, które przyszło mu wieść.
Ghul uniósł ciemne spojrzenie na Lestrange’a. Patrzył na niego pozbawionym wiedzy spojrzeniem. Nie miał bladego pojęcia czemu ocknęli się akurat na tym konkretnym podwórzu. Od dawna tkwił w środku tej kamiennej chaty, dni zlewały mu się w jedno i niewiele wiedział o tym, co działo się na zewnątrz. Ta noc, noc Beltane, tym tylko różniła się od pozostałych, że jego żona wyszła z domu by tańczyć przy ognisku. I tak, przez chwilę zerwała się wielka wichura, ale jego nie niepokoiła, bo siedział bezpiecznie skryty we wnętrzu prywatnego więzienia.
- R-rzuciła zaklęcie bym nie mógł stąd wyjść. Nie powinno, chyba, zadziałać na p-ptaki – powiedział powoli. – J-jeszcze rano je słyszałem. T-ten łańcuch t-to tak d-dodatkowo. Wie, gdzie jestem. Wie, gdzie nie dojdę. T-to ułatwia kontrolę – znowu umilkł.
I przez chwilę mogło się wydawać, że zupełnie zignorował istotę pytania Perseusa, kilka sekund później brutalnie wyłożoną przez Williama. Ale to nie niechęć do odpowiedzi sprawiła, że milczał, ale wstyd?
- C-chciałem ją porzucić. Poznałem kogoś. I-inną k-kobietę – przyznał się. – Zakochałem się. Chciałem r-rozwodu. O-ona nie. Powiedziała… p-powiedziała, że musimy porozmawiać, zwabiła nas t-tutaj. A p-potem… - znowu wskazał na siebie. A potem skończył jako ghul. Przywiązany do domu, w którym umarł, do kobiety, której składał przysięgę i którą zechciał nieroztropnie porzucić. – Ja… j-ja nie chcę tak istnieć. T-to nie ma sensu – A w jego ciemnych, smutnych zabrzmiała i głębsza, bardziej osobista, intymna prośba: Czy moglibyście mnie zabić? Ale jeszcze nie miał odwagi by wypowiedzieć ją na głos.