—17/04/1972—
Most Overtoun, Wyspy Brytyjskie - Szkocja
Erik & Brenna Longbottom

Erik zaczynał mocno podawać w wątpliwość to, czy faktycznie jest tak odpowiedzialny, jak się wszystkim wydaje. Wprawdzie udało mu się doprowadzić do końca kwestię swojego leczenia związanego z klątwą kuchenną, jednak przez ostatnie kilka dni mieli w domu problem. Kolejny. Po tym, jak jego siostra naraziła się na niebezpieczeństwo w walce ze straszydłem z jeziora, mimowolnie zwracał na nią większą uwagę. Czy jadła? Czy sypiała o regularnych porach? Czy się nie przemęczała w pracy? Pomimo swoich obaw względem niej, starał się zachowywać normalnie... Do czasu aż zobaczył, że znowu wertuje książki, starając się zidentyfikować tę dziwną istotę.

Podjął decyzję pod wpływem chwili. „Heej... Bren? Mam ochotę na mały spacer, nie chcesz się wybrać do Szkocji na parę godzin? Możemy nawet wpaść na jakieś gofry w którejś z wiosek na trasie!”. Ich przystankiem na słodką przekąskę okazała się budka niedaleko drogi do atrakcji turystycznej w formie dworku. Zbliżało się powoli lato, więc idealnie trafili! W końcu lokalni sprzedawcy i przedsiębiorcy musieli przygotować się na napływ turystów! Longbottom naciągnął na głowę kaptur od kurtki przeciwdeszczowej, którą sobie zarzucił na wszelki wypadek. Wprawdzie nie zbierało się jeszcze na intensywne opady, ale wokół nich unosiła się gęsta mgła. Było to nieco... niepokojące.

— Powiem ci, że są nawet lepsze od tych, które mieliśmy ostatnio. Nawet rodzice byli zadowoleni. Chociaż może to dlatego, że nie wspomniałem, że kupiliśmy to w przydrożnej budzie, a nie w eleganckiej cukierni w centrum Londynu — mruknął, nabijając na widelec krzywo pokrojony w kostkę kawałek gruszki. Owoc szybko zniknął w jego ustach. — A ty, co sobie wzięłaś?

Zerknął kontrolnie na młodszą siostrę, lustrując przy okazji linię lasu. Przez wszechogarniającą mgłę nie zdołał jednak nic zobaczyć, aż w końcu skierował wzrok przed siebie w kierunku mostu, do którego się zbliżali i... Zamarł. Na Merlina, jaki uroczy!, zachwycił się, widząc psa. Chyba był to terrier, jednak ciężko było określić rasę, biorąc pod uwagę słabą widoczność. Był majestatyczny. Nawet bardziej niż Ponurak. Ten tutaj po prostu się gapił przed siebie, w rozciągającą się pod mostem pustkę. Erik z Brenną zbliżyli się o kilka kroków.

— Zobacz, jaki piękny! — zwrócił uwagę, celując plastikowym widelczykiem w zwierzaka. — I taki spokojny. Ciekawe, gdzie jego właściciel, chyba nikt nas nie mijał, jak szliśmy w tę stro...

W tym momencie na jego oczach, pies wycofał się mniej więcej na środek mostu, wziął rozbieg, a następnie skoczył za murek, a zarazem jedyną barierę, która oddzielała go od dna kilkunastometrowej przepaści. Longbottom momentalnie podniósł alarm, krzycząc „Święty Merlinie!”.

— Z dwojga złego wolę podejście mamy. Na gruzie i kwasie nie jest łatwo przeżyć — rzucił z wyczuwalną dozą niepewności.

Na szczęście nie zdarzyło mu się do tej pory testować tej teorii. I naprawdę liczył, że nie będzie musiał. Szkolenie na brygadzistę i detektywa nie obejmowało tego typu eksperymentów. Lepiej, żeby tak pozostało. Wolał już eksplorować tajne restauracje, jak ta, do której zaprowadził go jakiś czas temu Perseusz Black. Wprawdzie niezbyt pasował do tamtejszej klienteli, ale wolał to, niż formowanie fałszywych pączków z błota i liści.

Parsknął cichym śmiechem na komentarz siostry. Faktycznie, wielka strata, że nie nie zaopatrzyli się w większe zapasy. Uradowałoby to zarówno Brennę, jak i sprzedawcę, który zażyczyłby sobie wysokiej ceny za takie fanaberie rodzeństwa. Ehh... Rzadko kiedy można było mieć czegoś duże ilości, a jednocześnie mało za to zapłacić. W takim to właśnie świecie żyli.

— To nawet my jesteśmy bardziej odpowiedzialni, a adoptowaliśmy nadprogramową liczbę zwierząt pod wpływem chwili — skomentował, spoglądając kwaśno na teriera. Ktoś zdecydowanie nie zajmował się nim dostatecznie dobrze. Może decyzja o przyjęciu pod swój dach trójki mugolskich psów nie była szczególnie mądra, ale na razie nie doszło też u nich do żadnej katastrofy. Nikt nie umarł, meble były w całkiem dobrym stanie. Udało im się wybronić.

W innych okolicznościach może by się nawet zaśmiał, widząc Brennę z jedzeniem buzi, ciskającą zaklęciami z równie dużą intensywnością, z którą na co dzień wypluwała z siebie ciekawostki na temat mugolskiej popkultury. Teraz jednak ani trochę nie było mu do śmiechu, gdyż był autentycznie przerażony tym, czego był świadkiem. Jak to dobrze, że dziewczyna miała taki dobry refleks. Gdyby nie ona, byłoby po nim, pomyślał, dopiero teraz zauważając, że jego gofr również wylądował na ziemi. Cóż, to nie było teraz ważne. Tę stratę będą opłakiwać później.

— Sprowadzę go — zakomunikował nerwowo, podbiegając do zawieszonego w powietrzu psa. Zwierzak wydawał się skonfundowany i nieco przestraszony. Pytanie tylko, czy tym, że na jakimś poziomie świadomości zdał sobie sprawę z tego, co próbował zrobić, czy też to magia czarodziejów wywarła na nim takie wrażenie. — Chodź tu kochany. Chodź, nic ci nie zrobimy. — Wyciągnął ręce ku psiakowi, kierując do niego słowa wypowiadane z niepodważalną wręcz czułością. Dzięki sporemu wzrostowi nie musiał nawet prosić siostry, aby obniżyła pułap „lotu” ich niedoszłego samobójcy.

Na Merlina, co za trauma, pomyślał, biorąc psa na ręce. Trzymał go na tyle mocno, aby ten nie mógł się po prostu wyrwać przy pierwszym lepszym wierzgnięciu. Podszedł do Brenny, jednak nie zatrzymał się przy niej, a zamiast tego ruszył w stronę, z której przyszli, aby odejść z mostu i przenieść się bliżej linii drzew. Z dala od wścibskich oczu i z dala od przepaści. Erik pokręcił głową, klepiąc psa po boku.

— Dobrze, że tu byliśmy — mruknął, nie do końca jeszcze kontaktując. — Nie przewidziałem, że trafimy na coś takiego, ale dobrze, że tu przyszliśmy. To był jakiś... odruch? Spontaniczna decyzja? Nie wiem, magia? Zwierzęta się chyba tak normalnie nie zachowują, co nie?

Wyjątkowo Brenna nie mijała się z prawdą w kwestii słodyczy. Ba, te skamieliny, które sprzedawano w ministerialnym bufecie, mogły służyć nie tylko za posiłek, nad którym można spędzić długie godziny, starając się nie stracić zębów, ale także za broń. Tak, dokładnie! Bardzo twardy pączek mógł mieć szereg zastosować jako broń dalekiego zasięgu. Można było go wykorzystać do ćwiczeń na celność, sprawdzając, czy na pewno wyląduje w śmietniku na drugim końcu biura lub jako środka, którym doprowadzi się współpracownika do początku, uderzając pączkiem w jego potylicę. Może bufet powinni przemianować na zbrojownię?

— Może to coś w powietrzu? Albo pomiędzy poziomem mostu a przepaścią, więc... ugh... wybrał najkrótszą drogę? — Skrzywił się na to określenie. Nie należało do najbardziej trafionych.

Na wspomnienie o matce, zerknął z niezrozumieniem na siostrę. Czemu miałaby mieć coś przeciwko temu, że pomagają osamotnionemu, a przy tym wyraźnie nieco zaniedbanemu, zwierzakowi? Dopiero po chwili na jego twarzy pojawiły się oznaki zrozumienia. Ach, no tak. To byłby już czwarty w tym roku. No, ale przecież nie mogli go zostawić! Mierzył się z Brenną wzrokiem, tocząc z nią w ten sposób niewerbalny dialog, aż koniec końców doszli do wspólnej konkluzji: od teraz w rezydencja Longbottomów miała aż cztery psy. Huh. Inne rodziny czystej krwi raczej zajmowały się „kolekcjonowaniem” obrazów, błyskotek lub cennych waz. Najwidoczniej oni musieli mieć coś żywego. Każdy ród był jakoś skrzywiony w tej społeczności.

— Kąpiel, to na pewno. I duża miska smakołyków — pokiwał głową, krzywiąc się z lekka na wspomnienie o pchłach. — Trzeba będzie też znaleźć jakiegoś weterynarza. Czy to schronisko, w którym byliśmy, jakiegoś nie polecało? — Zerknął kontrolnie na psa. Z drugiej strony, nie wiedzieli jeszcze, czy był to, aby na pewno zwykły pies. Bądź co bądź, przed chwilą próbował się rzucić w przepaść. Jeśli faktycznie była to kwestia tego, że w okolicy królowały efekty jakiejś magii, to kto wie, czy i psiak nie miał z nią jakichś konszachtów? — I jakiś magizoolog. I łamacz klątw? Wiesz, tak, żebyśmy razem z Dani mieli pełną diagnozę.

Kiedy Bren wyczarowała obrożę i kaganiec dla ich nowego podopiecznego, Erik odstawił go na ziemię, wycierając dłonie o spodnie. Na wszelki wypadek też weźmie potem kąpiel. A może nawet dwie. I prysznic, tak żeby na pewno nic na niego nie przeszło z psa. Bądź co bądź, w posiadłości będą jeszcze trzy psy, a te zazwyczaj kręciły się wokół nich przez większość dnia. Lepiej było mieć jednego zarażonego psa niż trzy. Ugh, pełnia z pchłami, wzdrygnął się na samą myśl, że to tałatajstwo mogłoby się do niego przyplątać w formie wilka.

— Śmiało. Tylko uważaj, żebyśmy nie mieli powtórki sprzed kilku dni — rzucił niemrawo, po czym odebrał smycz od siostry i obwiązał ją sobie dwukrotnie wokół dłoni, żeby mieć lepszy zacisk. Jeśli pies nagle wierzgnie, to prędzej powstrzyma go przy użyciu własnej siły niż zaklęcia. — Za mostem jest podobno jakaś atrakcja turystyczna. Na początku szlaku była jakaś tablica... Jakaś wieża, czy dworek przerobiony na pensjonat? Tam możemy popytać, a potem spróbujemy go doprowadzić do porządku w domu.

Raczej nie będą teraz krążyć po szlaku z wystraszonym zwierzęciem. Już wystarczająco dużo przeżył jak na jeden dzień, a gdy już trafi do rezydencji, też może przeżyć mały szok. Pełno ludzi, dużo zwierząt, skrzat, sowy... Erik westchnął cicho i uśmiechnął się pocieszająco do psa.

Spojrzał na siostrę z niesmakiem, gdy wspomniała o tym, że zwierzak mógł faktycznie chcieć popełnić samobójstwo. Nie był na tyle nieczuły i mało-empatyczny, aby twierdzić, że zwierzęta nie mają uczuć. Bądź co bądź, spora część czarodziejów od maleńkości wychowywała się, chociażby z sowami czy kotami. Ciężko było nie zaangażować się emocjonalnie w taką relację, nie mówiąc już o bliższym poznaniu zachowań swoich podopiecznych. Mieli swoje przyzwyczajenia, humorki i fanaberie, ale też charakter. Wprawdzie nie wykluczał, że z tęsknoty za właścicielem pewne zwierzaki mogły podjąć dosyć drastyczne kroki kierowane własnym instynktem, jednak w tym przypadku jakoś mu to nie pasowało do tej sytuacji.

— Nie lepiej eliksir? Może szybciej zacznie działać. Zmiesza się z wodą, czy coś w tym rodzaju. — Podrapał się za uchem, aby po chwili pokiwać intensywnie głową. — Tak, trzeba będzie go przeszmuglować przez kuchnię na piętro i tam go doprowadzić do porządku. Jeśli jednak obłożono go jakimiś zaklęciami, to może się nie aktywują od kąpieli w ciepłej wodzie. — Westchnął cicho. — Tak myślisz? Trafił ci się już przeklęty brat i mamy w domu psa nazwanego po omenie śmierci, powiedziałbym, że sami kusimy los. Cholera, niedługo będziemy na ustach wszystkich. Tworzymy naprawdę piękny przykład tradycyjnej rodziny czystej krwi.

Nie zdołał dodać już nic więcej, gdyż Brenna ruszyła już w dół przepaści, co by zbadać sytuację. Nie zmniejszał nacisku na smycz, obawiając się, że jeśli faktycznie coś tam było, to ingerencja ze strony osoby trzeciej może sprawić, że pies ponownie zechce się rzucić z mostu. Odetchnął z ulgą, gdy po kilku minutach jego towarzyszka wróciła i na szczęście nie niosła zbyt dramatycznych wieści.

— Czyli co? Instynkt kazał mu skoczyć? — spojrzał na psiaka, po czym westchnął ciężko. — Powiedziałbym, że jest szczęściarzem, ale z drugiej strony skoro wpadło mu coś takiego do głowy, to musi być roztargniony. Coś czuję, że będziemy mieli ciekawe kilka najbliższych nocy. — Myślał pozytywnie. Jeśli zwierzak zacznie szaleć w posiadłości, to raczej trochę mu zajmie, aby przyzwyczaić się do nowego środowiska. Oby tylko nie zaprosił do tych harców reszty „watahy”. Cztery psy biegające w stadzie z jednego końca posiadłości na drugi mogłyby posłać dziadka do szpitala. A matkę na długie zakupy w perfumerii Potterów, aby zapomnieć o tym „horrorze”. — Tak, wydaje mi się, że tak. Chociaż nie wiem, czy obecnie z nich u nas korzysta. Musiałbym podpytać Geraldine, czego używają podczas ekhm rodzinnych wypadów.

Przystał na propozycję Bren, pozwalając jej wsiąść psa na ręce. W sumie tak chyba było najbezpieczniej. Wyrwanie się z objęć dziewczyny raczej nie będzie takie znowuż łatwe. Przygotowanie się do dalszej drogi nie zajęło im dużo czasu, a Erik mimowolnie parsknął cichym śmiechem na słowa siostry.

— A to nie równałoby się śmierci głodowej z braku słodkich przekąsek? — Twarz Erika nieco się rozjaśniła. Komentarz sprawił, że na moment zapomniał o dramatycznych okolicznościach, w jakich jeszcze chwilę temu uczestniczyli.

Po przejściu przez most i kilku minutach niezbyt szybkiego spaceru dotarli do rozwidlenia, gdzie jedna droga skręcała ponownie w stronę lasu, a druga wskazywała drogę do pensjonatu. Jak ustalili już wcześniej, musieli się dowiedzieć, czy to stamtąd przypadkiem nie uciekł psotnik, toteż skierowali się w tym kierunku. Pierwszym co rzuciło się Longbottomowi w oczy, był parking, na którym gościło kilka samochodów. Gdy mijali auta w drodze do wejścia do odrestaurowanej wieży, Erik co rusz rzucał zaciekawione spojrzenie w kierunku maszyn. Wprawdzie widywał je już w przeszłości, jednak te były wyjątkowe ładne. Poza tym była znacząca różnica między zaczarowanymi motorami, jak chociażby ten, którym jeździła Mavelle, a mugolskimi i najwyraźniej drogimi automobilami.

— Może to faktycznie ktoś stąd. Wygląda na to, że zabłąkało się tu paru gości — skomentował, gdy znaleźli się pod wejściem. Zajrzał nieśmiało do środka przez uchylone drzwi, które podparte były kilkoma cegiełkami. — Ja wchodzę, a ty go popilnujesz?