Laurent poświęcił trochę czasu na wywiad. Na dowiedzenie się, jak wiele razy doszło do kontaktu z widmami, czy doszło i ktoś przeżył, oprócz Mildret, siedział nad mapą i próbował pozaznaczać, gdzie ataki miały miejsce, a gdzie ich nie było. Popytał trochę ludzi z okolicy, starał się też dowiedzieć czegokolwiek w samym Ministerstwie, pomijając wymienioną pocztę z panem Lazarusem Rowlem, która niewiele wniosła do jego życia. Poza wrażeniem, że dział magicznych stworzeń w zasadzie nie był zainteresowany faktem, że jakieś **** niebezpieczne istoty postanowiły po Beltane zrobić sobie z tego lasu swój dom. Lasu, który był zamieszkały, koło którego żyli ludzie, gdzie biegały dzieciaki, gdzie... ach. Świat raz po raz szokował Prewetta. Dzięki bogom, że Lazarus dał mu wolną rękę w działaniu. Co było dość zabawne, bo w zasadzie brzmiał wręcz tak, jakby to badanie puszczał mimo oczu. Mimo wystawionego zakazu.

Polana wydawała się cicha, przynajmniej teraz. Laurent skradał się tutaj prawie jakby był jakimś złodziejem, albo przestępcą, który przemyka pod czujnym okiem władzy. Ewentualnie pod czujnym okiem Florence jak za czasów, kiedy był dzieckiem, Florence smokiem, a zadaniem dzieciaków było skradanie się koło smoka tak, żeby ten niczego nie zobaczył. Z tym, że tutaj żadnego smoka nie było. Jeszcze. Słowo "jeszcze" było niezwykle kluczowe, bo biorąc pod uwagę, jak wiele niepokojących rzeczy działo się ostatnimi czasy w Kniei to pojawienie się tutaj smoka, czy jakiegoś dziwnego stworzenia wyciągniętego z odmętów dżungli amazońskiej już nie było wielkim szokiem. Najlepiej od razu całe stado pająków i węży rodem z Australii. Na szczęście na ten pomysł nikt jeszcze nie wpadł, a Prewett wolał też nikomu takowego nie podpowiadać. Skradanie się (niedosłowne) zaś miało miejsce ze względu na pewną igłę tkwiącą w głowie. Igła ta miała nawet swoją nazwę: mugole. W maju nie brakowało tutaj tych niemądrych stworzeń pozbawionych magii i o małej zdolności do samoobrony, które kręciły się niebezpiecznie blisko Kniei. Na szczęście teraz wydawało się, że nie było... nikogo.

Wokół dominowały wręcz pustka i cisza. Tylko wiatr szumiał między gałęziami, strącał igliwie i poruszał liśćmi.

Laurent zatrzymał abraksana w umówionym miejscu, nie przysuwając się bezpośrednio do linii drzew. Spoglądał na ten las inaczej niż kiedyś, gdy był miejscem zabaw, gdzie chodził między drzewami z notatkiem, szukając magicznych stworzeń albo książką, starając się rozróżnić pojedyncze okazy po śladach, jakie zostawiały. To nie było to samo miejsce, w którym można było gonić się z kijkami i udawać, że jest się wielkimi magami walczącymi o Camelot. Ale i żadna z osób, która miała się tutaj stawić, nie była już dzieckiem. Jak to Geraldine określiła... to był czas, by zaistnieć. Zidentyfikowanie w pełni nowego gatunku było jak postawienie gwiazdki przy swoim imieniu. Możliwość zabłyśnięcia w świecie. Co prawda to był list, a pergamin słabo przyjmował emocje, ale prawie widział błysk oczu Geraldine, kiedy pisała te słowa.

Zsunął się z grzbietu konia i czekał. Na całą resztę tej drużyny, na którą składała się całkiem dziwaczna mieszanka czarodziei, bo auror, egzorcysta i łowczyni bestii. I on. A on był tutaj, bo... booo on tych ludzi zebrał. I był przy tym całkowicie zbędny w całej tej wyprawie, tak, był tego świadom, bo docierało do niego, że jego zdolności się tutaj praktycznie na nic nie zdadzą. Mógł co najwyżej kibicować? Podobno wsparcie moralne było istotne. Taaak... w przypadku spotkania tych bestii na pewno było.

- Dziękuję za przybycie. Jak poinformowałem was w listach szukałem osób gotowych zagłębić się w Knieję w celu zbadania zarówno terenu, który został zamieszkały przez nowy gatunek, jak i samego gatunku. Informacji o nich mamy tak niewiele jak i sporo. Jest to istota na pograniczu dementora i śmierciotuli, jednak z obecnych obserwacji wynika, że dużo groźniejsze. Są praktycznie niewidzialne, poruszają się niemal bezszelestnie, bardzo szybko. Nie wykazały zdolności przenikania przez obiekty stałe, ale nie można tego zupełnie wykluczyć. Wątpliwa inteligencja, natomiast wykazują zainteresowanie światem i jego... badaniem. Słowem się z nimi porozumieć nie da, ale być może jest na to inny sposób - przejdę do tego zaraz. - Starał się przekazać te informacje w sposób skondensowany, bo nie wiedział, ile tak naprawdę wszyscy wiedzą - Geraldine wiedziała sporo, ale z nią korespondował. - Wykazują nieustający głód. W przeciągu paru sekund są w stanie pozbawić człowieka energii życiowej, a pożywiają się zarówno na żywych jak i martwych. Ich obecność można odczuć poprzez aurę zimna, poczuciu utraty nadziei, smutku - jak przy dementorach. Adekwatnie - chroni przed nimi Patronus. - Och, kto bez winy niech pierwszy rzuci kamieniem. To był ten moment, w którym Atreus mógł już szykować kajdanki, chociaż Laurentowi by się to spodobało pewnie żadnych przy sobie nie miał. - Przemieszczają się stadami, ale są płochliwe względem większych grup, dlatego... oto jesteśmy. Poprosiłem pana Sebastian Macmillana o obecność ze względu na to, że zaliczyłbym aktualnie klasyfikację tych stworzeń do duchów, albo przynajmniej do nich zbliżoną. - Odetchnął. Brakowało mu tylko mównicy, doprawdy. - Prawdopodobnie mają one związek z Limbo. Jedna Zimna - zerknął na Atreusa na moment - powiedziała, że w ich obecności miała podobne odczucie co podczas wizyty w zaświatach. - No, to chyba... tyle. Teraz jak w szkole, rączki do góry, pytania... nie, tak naprawdę to nie. To znaczy - nie że rączki do góry. Bo rozwiewać wątpliwości dotyczące swojego monologu był gotów. - Co bym chciał osiągnąć - ustalić, czy tę istotę da się złapać. Czy da się ją egzorcyzmować. Priorytet: czy te stworzenia wychodzą teraz dalej poza miejsca, w których były widziane. Innymi słowy - czy grozi nam to, że opuszczą Knieję w poszukiwaniu ofiar.

Temat widm bardzo nurtował Geraldine Yaxley. Zaczęło się od tego, że sama na jedno wpadła, kiedy przeszukiwała las po tym, co wydarzyło się podczas Beltane. Spotkanie należało do jednego z tych, o którym nie dało się zapomnieć. Chłód, który wtedy ogarnął jej ciało i strach, który je przeszywał było czymś, co nie spotkało jej jeszcze nigdy dotąd. Udało im się zwiać przed tymi stworami, jednak nie wszyscy mieli tyle szczęścia. Między innymi chłopiec, którego szukała w lesie. Udało mu się przeżyć, jednak jakim kosztem? Znaleźli go starszego o wiele lat. Tyle, że dusza, dusza się nie zmieniła, tylko ciało. Zastanawiała się dlaczego. W tym wszystkim było bardzo wiele niewiadomych, co jedynie zachęcało ją do tego, żeby wziąć udział w ekspedycji, którą organizował Laurent.

Wiedziała, że jest to niebezpieczne, bo spotkała ofiarę tych stworów, nie powodowało to jednak, że uważała, że wyjście do lasu to zły pomysł. Szczególnie, że każdy z nich był profesjonalistą. Czuła, że to idealny moment, aby się zaangażować. W końcu mogła zaistnieć, może zostanie zapamiętana jako ktoś więcej niż morderca niewinnych stworzeń, bo często słyszała, że właśnie tym jest.

Yaxley teleportowała się na miejsce o umówionej godzinie. Wsadziła sobie papierosa w usta i go odpaliła, kiedy Laurent zaczął swoją mowę powitalną. Ona nie należała do dobrych mówców, zdecydowanie wolała słuchać i po prostu działać, ale dobrze było, że ktoś zamierzał to zrobić, mimo, że ten pompatyczny ton uważała nawet za trochę zbędny.

Przywitała również Sebastiana całkiem silnym uściskiem ręki wcześniej gasząc peta. Yaxley wyglądała na osobę gotową na wycieczkę w sam środek lasu. Była ubrana w lekką kurtkę, skórzaną, buty, które miała na stopach wydawały się ważyć sporo za dużo, jak na taką wycieczkę, jednak potrzebowała mieć pewność, że żaden stwór nie upierdoli jej w nogę. Do tego spodnie - sztruksowe. Na ramię miała narzucony plecak, w którym znajdowały się kanapki, woda i broń, cały zestaw noży, z którego korzystała. Przy pasie mężczyźni mogli dostrzec srebrny sztylet. Nie sądziła, że taka broń może jej pomóc z tym, z czym przyjdzie im walczyć, jednak czuła się bezpieczniej, kiedy miała ją obok. Włosy zaplotła w długi warkocz, żeby jej nie przeszkadzały.

- Ja widziałam. - Powiedziała krótko, zastanawiała się, czy to trochę nie za dużo powiedziane, ale chyba nie. - Pojawiły się w lesie po Beltane, kiedy przeszukiwałam Knieję. Wtedy nie miałam pojęcia, co to jest. Momentalnie ogarnęło mnie i mojego towarzysza uczucie zimna, chłód, który można było poczuć w każdej części ciała. - Próbowała im opowiedzieć o tym, co przeżyła, wcale nie było to takie proste. - Uciekliśmy, bo robiło się niebezpiecznie. - Chwilę wcześniej próbował ich zeżreć wielki pająk, więc pozostawało im tylko spierdalać, gdzie pieprz rośnie, aby nie zostać posiłkiem dla tych stworzeń.

- Znalazłam też w lesie chłopca. Ofiarę tych stworzeń. Powinniście o tym wiedzieć. On się postarzał, o jakieś pięćdziesiąt lat, jego ciało. Dusza została nietknięta, nadal był dzieckiem. - Jeśli by ich spotkało coś podobnego to pewnie byliby już dziadkami, albo zamienili się w proch.

Przeniosła spojrzenie na Atreusa zadał bardzo konkretne pytanie, na które niestety nie umiała odpowiedzieć. - Wydaje mi się, że najlepiej by było, gdybyśmy jednego odizolowali od reszty i wtedy metodą prób i błędów po prostu sprawdzili, co działa. - Nie mieli pewności, co może okazać się trafnym rozwiązaniem.

Nie czuł się w pełni komfortowo w tej sytuacji, w jakiej, uwaga, postawił samego siebie. Zbierało się na to kilka zapewne nikogo nieinteresujących powodów, ale skoro takie prawo narratora - to i można się rozwlekać nad tematem. Była tutaj, no właśnie, osoba z Ministerstwa, polecona przez samego szefa departamentu (!!!), była łowczyni o niemałym charakterku i w końcu on - Atreus. Laurent nie bardzo wiedział, czy ma udawać, że się nic nie stało (a stało), czy jego "żarcik" był odpowiedni, czy... czy wszystko było na swoim miejscu. Chciał tym listem głównie pokazać, że może i stało się co stało, ale ciągle na niego liczy, że go potrzebuje, że mu ufa. Że Atreus może tutaj zaistnieć, być tego częścią. Mógł chociażby z Brenną, Patrickiem czy Victorią się jakoś tutaj ustawić i z którąś z tych osób podjąć te poszukiwania. A jednak nie było tak samo do końca, bo przynajmniej w sercu Laurenta tamta sytuacja się ciągle telepała zarówno poczuciem winy, jak i smutkiem... że Atreus to zrobił. Spoglądał przez moment na kuzyna, uśmiechnął się krótko, ciepło. Tak jakby ktokolwiek miał wątpliwości, czy akurat z tą osobą znali się bliżej, to raczej nie mogło być do tego wątpliwości. Jak zostało powiedziany, abstrahując od prywatnych koligacji, Laurent urodzonym liderem zdecydowanie nie był. Nawet jeśli miał charyzmę.

- Mam nadzieję, że przejście na "ty" się nam przysłuży, jeśli nie ma przeciwskazań. - Zwrócił się tutaj konkretnie do Sebastiana, bo z pozostałymi się po prostu znał. - Nie do końca można je "widzieć". - Tutaj ostrzegł od razu, żeby nie było wątpliwości. - Wszedłem z nimi w bezpośredni kontakt, co niekoniecznie było dość zdrowe. Ale przynajmniej potwierdziłem, że zaklęcie Patronusa działa. - Uśmiechnął się tutaj, przymykając na moment oczy, tak trochę... świadom, jak bardzo ryzykowne to było. Właściwie to bardziej ryzykowne niż stało się naprawdę. Bo poszedł tam wcale nie wiedząc, że to zadziała "naprawdę". - Prawdę mówiąc będę tutaj głównie polegał na Sebastianie. My będziemy. - Tak gdyby Sebatian na przykład zastanawiał się nad swoją rolą... tadaaam! Ta główna należała do niego. - Czy są rytuały odpędzające duchy, z czym się wiążą egzorcyzmy, czego potrzebujesz... ale przede wszystkim czy byłbyś w stanie dostrzec, czy rzeczywiście wywodzą się z Limbo, albo czy jest jakieś przejście, przez które na przykład nadal mogą przychodzić, albo które je z nim łączy? - Laurent może i wiedział, jak nawiązywać kontakt z duchami, ale cała ta reszta to... dla niego była niedostępna. - Tak, również chciałbym w pełni zebrać te informacje, przydałoby się też popytać o to dziennikarzy, są w końcu czuli na takie... - Nie dokończył, pokiwał głową na boki. Chyba było wiadomo, o co mu chodzi.

- Specjalistą od ujarzmiana stworzeń jest Geraldine. Natomiast podkreślę jeszcze raz niebezpieczeństwo tych stworzeń - nie jesteśmy w stanie z nimi walczyć. Szczególnie, że poruszają się w grupach. Wystarczy im chwila, żeby pochłonąć siły życiowe. Najważniejsze jest nasze bezpieczeństwo. - Bo naprawdę igranie z nimi, żeby je łapać... Laurent zakładał to, dlatego o tym wspomniał, ale to była raczej "opcja" niż faktycznie coś do pełnego osiągnięcia na tej wyprawie. - Ta wyprawa może być mniej ekscytująca, niż zakładacie. - Uśmiechnął się przepraszająco, bo nie to, że planował ich zanudzić, ale Laurent nie chciał pchać sie w sam środek lasu, żeby komuś się stało coś bardzo złego. - Mam nadzieję, że każdy z was ma gotowy sposób na ucieczkę. Gdyby było ich za dużo, nie próbujcie walczyć. Uciekajcie od razu. - Upewnił się, że to było zrozumiałe i ruszył w stronę, gdzie ponoć widma miały wyleźć. Sławetne miejsce, gdzie leżeli Zimni*. Laurent wyciągnął mapę, gdzie Brenna zaznaczyła mu wszystkie informacje - trupy, miejsca, gdzie widma były widziane, ale to nie były w większości dokładne dane. Tak i zaczął to pokazywać i tłumaczyć reszcie.

- Chciałbym zacząć od tego miejsca, skąd one... mogły wyjść. Zostawię to już w twoich rękach. - Zwrócił się do egzorcysty. Bo może osoba odpowiednia widziała więcej niż inni? Jeśli nie znalazłby nic - trudno. Przecież świat się nie zawali. Abraksan szedł przy boku Laurenta, kiedy ten podał mapę dalej, żeby każdy mógł wygodnie na nią spojrzeć. - Z tego, co wiem, to nie mają żadnej konkretnej trasy, poruszają się w różnych grupach... choć może mają, tylko jeszcze tej prawidłowości nie widzimy.

Ta dyskusja była całkiem burzliwa. Szkoda tylko, że odbywała się w tym miejscu i czasie, a nie wcześniej. Skoro się tutaj zebrali, to powinni być pewni tego, że chcą wejść do lasu, a nie teraz rozważać za i przeciw. Yaxley wyciągnęła fajkę i wsadziła ją sobie w zęby, kiedy mężczyźni dyskutowali. Ona wiedziała, czego powinna się spodziewać, potrafiła uciec, więc też to nie było dla niej obawą.

Z ciekawością słuchała tego, co mówi Sebsatian. W temacie duchów ona była zupełnym laikiem. Od zawsze bardziej interesowało ją to, co materialne, jednak nie ukrywała że mówił na tyle ciekawie, że słuchała go uważnie. Wydawało jej się, że on był najbardziej istotną osobą z wszystkich tutaj zgromadzonych. W końcu mieli do czynienia ze stworami z innego świata.

- Myślisz, że udałoby ci się zamknąć jedno z tych widm w kartonie? - Niesamowicie ją bawiła ta wizja, jednak mówiła naprawdę poważnie. Może to był jakiś pomysł, jakaś droga. Nie sądziła, że uda jej się ujarzmić widmo, skoro był one niematerialne, jak niby miała to zrobić. Związać je sznurkiem? Pomysł Sebastiana wydawał jej się być zdecydowanie bardziej konkretny. Będą musieli tego spróbować.

Po raz kolejny wtrąciła się do dyskusji, kiedy Lauren powiedział o tej ucieczce. Nie podobało jej się to podejście. Nie należała do osób, które zostawiały kompanów samym sobie, tym bardziej w starciu z takimi stworzeniami. - One się boją większych skupisk ludzi. Nie możemy się rozdzielać, nie możemy nikogo zostawić, wtedy mogą zaatakować tę osobę, a zdecydowanie nie chciałabym mieć żadnego z was na sumieniu. - Ona pewnie by uciekła, ale jaką miałaby pewność, że reszcie również się to udało? Żadną. Kto, jak kto, ale Geraldine Yaxley nie zostawiała nikogo, tym razem nie mogło być inaczej. Najwyraźniej Atreus miał podobne zdanie.

- To znaczy, że są niewidzialne, ale można dostrzec ich ruch. Przepraszam, Atreusie, ale nie potrafię tego dobrze opisać. - Wyjątkowo, jak na siebie, brakowało mu słów do opisywania rzeczywistości. Ale wrażenie z obserwacji tych stworzeń było tak specyficzne, że niepodobne do niczego innego.

Wszystko to było teorią. Cóż, może nie dokładnie "wszystko", bo niektóre rzeczy były wiadome - jak to, że nie zostawiały po sobie fizycznych śladów, że działał na nie patronus i kilka innych czynników. Kiedy jednak mówimy o ich związku z Limbo to tak - to było "teoretycznie". Aby przeszło na "w praktyce" potrzebne były dowody, badania i wiele innych elementów. Laurent nie miał pojęcia, co Departament Tajemnic ma z widmami wspólnego, że Brenna pisała o ich zainteresowaniu tematem. Nie znał nikogo z tego towarzystwa, albo przynajmniej teraz nikt mu nie przychodził do głowy, kto na takie pytania mógłby odpowiedzieć. Zostawało więc dopasowanie się do tego, co mieli i granie pod to komando. Może się okazać, że to wszystko jest zbędne, niepotrzebne, że osoby odpowiedzialne za to - czyli wspomniany Departament Magicznych Stworzeń był tu zupełnie zbędny, bo ta sprawa wykraczała ponad głowy takich, jak oni. Dlatego kontaktował się z Lazarusem Rowlem. Ku swojemu zaskoczeniu nie dostał odpowiedzi, że już się tym zajmują, nie. Lazarus zabrzmiał wręcz na osobę zaskoczoną faktem, że zajął się tym ktokolwiek i jeszcze z nim skontaktował.

- Rozmawiałem z Victorią Lestrange, która powiedziała, że odczuwa przy tych istotach to samo, co czuła w Limbo. - Odparł na słowa Sebastiana, ale spoglądał przy tym na Atreusa. Będzie miał okazję sam się przekonać, o ile natrafią na któreś z tych stworzeń w dalszej wędrówce. - Cieszy mnie to. Właśnie ilość tych teorii chciałbym albo ograniczyć, albo zamienić je w twierdzenia, jeśli wszystko by się udało. - Czyli jeśli rzeczywiście Sebastian wyczułby to Limbo, jeśli wyczułby je od tych stworów, jeśli udałoby się zamknąć jakiegoś stwora w... pudełko. W co? Blondyn uniósł brwi w zdziwieniu, spoglądając z zainteresowaniem na egzorcystę, bo pierwszy raz w sumie o tym słyszał. - Chciałbym się o tym przekonać. Jeśli jest taka możliwość i jeśli czujesz się na to gotowy. - Nie wiedział, czy to wymagało specjalnych przygotowań, rytuałów, czy egzorcysta musiał przygotować krąg, czy może zawczasu potrzebował tygodnia modlitw nad pojemnikiem, w którym duch miałby zostać zamknięty.

- Owszem, najpierw tam. Potem proponuję przejść nieopodal miejsc, w których widziane były. Przede wszystkim sprawdzić, czy mają skłonność do wychodzenia z Kniei, czy nadal gnieżdżą się w jej głębinach. - Bo to było dla samego Laurenta najbardziej niepokojące - że zaczną się wylewać z lasu.

- Gwarantuję, że zabiorę Laurenta w bezpieczne miejsce. - Odezwał się abraksan idący obok Laurenta, spoglądając czerwonym okiem na Atreusa. Ach, tak... odwaga. W przypadku tych stworzeń Laurent miał wrażenie, że odwaga to było stanowczo za mało, ale jednocześnie właśnie jej potrzebował. Pewności Geraldine i Atreusa, że poradzą sobie ze wszystkim. Tylko to "wszystko" to czasami za wiele. Oczywiście, że musieli trzymać się razem, dlatego też zebrał tę drużynę pierścienia...

- Mówiłem o sytuacji, w której widma nas przytłoczą, nie przy pierwszym lepszym spotkaniu z nimi. - Uściślił. - Geraldine - jeśli mówimy o pojemnikach udało ci się zorganizować coś, co byłoby w stanie poskromić takie widmo? - Nawiązując do ich rozmowy, że miała skontaktować się z osobą, która zna się na nekromacji oraz do tego, że była odpowiedzialna za organizację sprzętu, który uzna za stosownie pomocny przy tej eskapadzie.

Zbliżali się do polany, ale tego nie do końca się Laurent spodziewał. Tego - to znaczy Departamentu Tajemnic na miejscu uwijającego się jak mróweczki. Może i rzeczywiście trzeba było ustalić wszystko wcześniej - ale wcześniej to znaczy kiedy? Podróż przez las to czas sam w sobie - wystarczający na ustalenia, tak w mniemaniu Laurenta. Blondyn nie sądził, że obecność Atreusa i jego odznaki będzie faktycznie potrzebna. A przynajmniej nie tak szybko.