30 lipca 1972
Sala balowa
Loretta Lestrange i Bellamy Dupont

Brylowanie na lśniących parkietach, pośród bogato zdobionych istnień ludzkich – tych, które otulały się blichtrem sukien i mościły w zgięciach łabędzich szyj zapachem piżma i wonią kwiatową – daleko od trosk prozy codzienności, która roztaczała nad podszyciem ziemskim brylanty gwiazd, przetykające koc nieprzebrniętej, ciemnej nocy. Była lwicą salonową i choć skrywała zapędy niegodne przykładnej panny, a jej okrucieństwo przypominało piwonie, czuła się iście jak ryba w wodzie; jak róża, która odnalazła swój od dawien skrywany akwen. Lśniące perły zębów – tych, których szereg znaczył się nierównością kłów – układały się w miły dla oka, rozentuzjazmowany uśmiech, a pajączki znaczące zewnętrzne kąciki oczu dopełniały obrazu wyginających się warg.

Wyglądała jak królowa bankietu. Karmazynowa, muślinowa suknia otulała gładko szczupłą talię, wraz z linią bioder rozchodząc się w spienione fale rozkloszowanego materiału; obcasy rozbrzmiewały stukotem w przestrzeni, dodając jej tych centymetrów, których fatum jej poskąpiło; głęboko wycięty dekolt falował w rytm oddechu, a alabastrowa szyja miękła pod ściśle przylegającą doń kolią. Nieliczne powiewy wiatru kołysały niesforną grzywką i umykającymi nad ramionami puklami kruczych włosów – nieodzownego elementu, który zaznaczył się rozpoznawalnością na jej połaciach.

Wirowała pośród sylwetek ludzkich, a pantofelki wzbijały w przestrzeń migotliwy kurz; zupełnie jak miałki pyłek charakterystycznie pachnącego pudru, powlekającego oblicza panien oraz zapach ich piżmowych, niewybrednie ciężkich perfum.

Sama Loretta pachniała jak wiosna.

Przywodziła na myśl ulewne deszcze majowe, które kroplami niebytu skrzyły się na płatkach bzu; początek wędrówki i jej koniec zarazem, gałązkę magnolii odpiłowaną gdzieś za rogiem przy skwerze.

Kurtuazja, której wprawdzie nigdy nie miała dosyć, zaczęła wyjątkowo ją nużyć, nie przywykła jednak do nieeleganckiego podpierania zdobionych ścian. Usunęła się jednak na moment, chwytając z wirującej tacy kieliszek szampana. Prędko umoczyła w nim usta, barwiąc szklaną powierzchnię czerwienią odciśniętych warg, rozglądając się przy tym ciekawsko po wnętrzu.

Diabelski uśmiech prędko rozgościł się na jej ustach.

– Bel-la-my! – rzuciła staccato, urwanymi sylabami. Zbliżyła się do niego niepoprawnie blisko, łokieć delikatnie wbijając mu gdzieś między żebra.

– Co u ciebie? Pytać mogę z trzech przyczyn, więc skup się – rzekła, mrużąc oczy i pochylając się ku niemu konspiracyjnie. – Z grzeczności, powinności lub ciekawości. Umiesz stwierdzić, co mną kieruje? Zawsze byłeś bystry, a na pewno bystrzejszy niż ja. – Zakołysała nieznacznie głową, wprawiając kosmyki otulające akwarelą oblicze w drobny ruch.

Odłożywszy uprzednio opróżniony kieliszek, chwyciła po kolejny, duszkiem pochłaniając jego zawartość. Liczyła na emocje; na cokolwiek, co nakarmi wygłodniałą bestię kryjącą się w klatce żeber; nawet jeśli byłyby one niepoprawne.

Przecież tak bliska była pannom żyjącym orkiestrami wybijającymi pory roku; sweterkom znaczonym monogramami; srebrnymi pantofelkami wzbijającego w powietrze migotliwy kurz; tym przeklętym, snobistycznym akcentem panny z Exeter. Na uszczypliwości nie zwracała uwagi, plotkami się karmiła, a spienione fale jej sukni sunęły zaledwie kilka centymetrów nad ziemią, zwiastowane stukotem nieprzyzwoicie wysokich obcasów. Była babska, kobieca, dziewczęca – daleko jej było jurnym damom, przeczącym wielokroć bycia typowymi, zachowującym się bardziej jak mężczyźni, aniżeli z żebra uplecione pierwiastki kobiece. Kojarzono ją z kontrowersją, którą przecież oddychała, jak te mary błąkające się po padole za marzeniami, z uśmiechami urągliwymi i ruchami płynnymi. Pomimo ścigającej ją dwudziestej-szóstej wiosny, nadal nie dorosła do podwiązek znaczących drogę podboju; do banalnej kokieterii i bycia femme fatale.

Było to miejsce jej przylegania, nisza, której wygodnie się umościła, która stała się jej akwenem, w którym mogła kwitnąć. Uwielbiała czuć wzrok ślizgający się po jej bezpruderyjnej, bogato zdobionej muślinem sylwetce. Znała ją znakomita większość śmietanki towarzyskiej – jej imię w zasadzie było marką samą w sobie, a pogodna uwertura (skrywająca to, czego ludzkie oczy nie powinny widzieć) jednała sobie ludzi.

Zwichnięta moralnie dama.

– Och, darujmy sobie te formalności, panie Dupont – zabrzmiała, charakterystycznie akcentując jego nazwisko. Miły uśmiech ugiął jej wargi w przyjemnym grymasie, gdy spojrzenie sarnich tęczówek przenosiła na jego oblicze, zadzierając delikatnie głowę ku górze.

– Alkohol? Ach tak, alkohol – odparła, sięgając po kolejny wysoki kieliszek szampana, aby szkło zaznaczyć śladem krwistych warg. – A skoro jest tu tak nudno… – zaczęła, kiwając palcem, aby nachylił ku niej ucho – …to może uciekniemy stąd? Jestem pijana, więc moje wybory są akurat teraz wątpliwe, ale powiedz tylko słowo, a rzucimy się w świat. To, co tutaj widzisz, to warunki cieplarniane dla bogato urodzonych – także mnie. Ale czasami chciałabym uciec. Będziesz moim kompanem? – urwała, a w zmrużonych, ciemnych oczach, zabłysła niewiadomego pochodzenia, żarliwa iskra.

– Och, naturalnie. Philip pożal-się-boże Nott nie będzie nade mną triumfował. Wróciłam z hukiem – odparła miękko, wsuwając dłoń pod ramię Bellamy’ego.

Bycie podziwianą i zauważaną miało swoje plusy, jak i mocne minusy całokształtu sytuacji, w których się obracała; istotnie, spojrzenia wlepione w jej sylwetkę niewymownie, śledzące jej ruchy niebagatelnie, czyniły ją divą, jakich mało. W gruncie rzeczy nie przeszkadzało to jej przecież; wianuszki panien i dżentelmenów, słodycz bycia na pierwszych stronach Proroka – nawet, jeśli były to niechlubne treści. W meandrach umysłu wciąż kryło się felerne Beltane i myśląc o tym, że dała swój wianek Philipowi, miała ochotę uderzyć się w czoło.

Czymś ciężkim.

Może młotkiem.

Teraz jednak, upojona alkoholowym trunkiem, nabierała niewiadomej ochoty na coś odrobinę zabawniejszego; coś niestandardowego; coś, co Bellamy mógł jej dać, owinięte czerwoną wstążką. Klatka piersiowa zafalowała szybciej, było jej gorąco, prawdopodobnie przez procenty krążące wraz z krwią w żyłach. Uśmiech poszerzył się, gdy odkładała kolejny już, opróżniony kieliszek, a dłoń mocniej zacisnęła się na ramieniu Duponta.

– Nie wiesz o mnie jeszcze wielu rzeczy – zagaiła jowialnie, osnuwając własne słowa woalką niewymownej tajemnicy.

Gdy ten chwycił szklaną butelkę wypełnioną szampanem, ona złapała bezpardonowo drugą – tak jakby jej lichej posturze nie wystarczały trzy kieliszki, aby zastać ją sowicie upojoną. Przez miriady myśli przemknęły prędko rozmaite puenty ich spotkania; zastanawiała się nad destynacją, jednak gdy wyszli na świeże, letnie powietrze, uśmiech ponownie roztańczył się na znaczonym siateczką piegów obliczu; tych, które całunem otulały szczupłą, wielkooką buzię.

– Jest tak przyjemnie ciepło! – zachwyciła się prędko, opierając na moment czerń czupryny o jego ramię.

– Wiesz, Bellamy, nie mam odpowiedniej kreacji ku temu, ale chodźmy do lasu. Siądziemy na łące i będziemy udawać, że jesteśmy dziećmi, które nigdy nie zaznały smaku dzieciństwa – rzekła, kiwając głową na własne słowa. – Mam wysokie obcasy, więc jak ugrzęznę w błocie, będziesz musiał mnie zapewne wziąć na barana. Ale warto! – dodała, łapiąc go za nadgarstek i ciągnąc za sobą, nie bacząc wręcz na jego opinię.

Była w końcu rasową lwicą salonową, obracającą się wśród dusznej woni piżmowych perfum i miałkiego, sypkiego pudru – odnajdywała tam swoje miejsce przylegania, akwen, w którym zakwitnąć miała róża jej bytowania. Nie potrafiła żyć w samotności z rozmaitych pobudek – oczywiście, była zwierzęciem stadnym, a w dodatku tak zdeterminowanym innymi ludźmi, że łaknącym ich atencji. Nie było to niczym, co przyprawiałoby sylwetkę o całun hańby; z dumą obnosiła się z własnymi autotelicznymi wartościami, tak jakby faktycznie nie było w nich nic niewłaściwego. Pragnąc głęboko cudzej uwagi, popadła we własną, skromną obsesję milkliwego bycia dostrzeganą. Wciąż; nie uważała tego za nic ujmującego, jednak życie śliskimi spojrzeniami ciżby przynosiło także wartości ujmujące. Nie potrafiła w końcu być samotniczką, usuniętą na margines, aspołeczną istotą.

– Żywię się tajemnicami, Bellamy – odparła, a w jej spojrzeniu, miękko spoczywającym na osobie mężczyzny, zabłysła niewiadomego pochodzenia iskra.

Przyglądała mu się nachalnie jeszcze przez chwilę, analizując, jak wiele mroku mógł w sobie kryć; doszła jednak do konsensusu, że jak jej dusza jest przegniła i poczerniała, jego cechowała się niewiadomą jasnością. Ach, chętnie wniknęłaby w meandry jego umysłu, rzuciła urok, który wydobyłby z niego wszelkie atawizmy… uśmiechnęła się jednak tak, aby ukryć parszywe myśli.

Powietrze ciepłej nocy uderzyło ją niewielkim, miałkim powietrzem,  wprawiając w kołysanie kosmyki czerni włosów; przymknęła oczy na moment, rozkoszując się letnim urokiem, aby po chwili odrzucić głowę do tyłu, wbijając wzrok w nieskalany tumanami chmur nieboskłon, z którego migały gwiazdy przetykające czarną szatę.

Kosmyk grzywki położył się niewinnie akwarelą na czole – było duszno, a wypite ilości trunku krążyły niespokojnie w żyłach.

Pominęła skrzętnym milczeniem jego słowa odnośnie zaburzonego dzieciństwa; posiadała w końcu swoje mroki duszy, sięgające lat sielskich, nie zamierzała jednak brać udziału w licytacji. Istotnie, prawdopodobnie Dupont miał większe aberracje lat młodości – jej jednak, również nie było krystalicznie czyste. Ponoć raz rozbitego wazonu nigdy nie poskładasz we właściwą, pierwotną całość – jej życie od zarania było właśnie tym wazonem rozłożonym na części pierwsze.

– Oho! Znalazł się dżentelmen – parsknęła na jego słowa.

Las otwierał między nimi miękkie połacie listowia, szumiącego pod wpływem targania niewinnym wiatrem. Zagłębiając się w jego arkana, starała się usilnie nie ugrzęznąć w błocie, a gdy dotarli do jednej z łąk – kierowani zupełnym przypadkiem i intuicją – przysiadła na głazie, wychylając solidny łyk napoczętego szampana.

– Nie uważasz, że zachowujemy się jak dzieci? Może to to jest tym powrotem do dzieciństwa? Picie kadarki pośród niczego. O boże, Bellamy, mi naprawdę już szumi w głowie – rzekła, wzdychając. – Nie bierz tego za zachętę, ale w takim stanie chętnie wyjawię swoje tajemnice.

Piekielna mieszanka jej wybuchowego charakteru, puentowanego jeszcze silniej przez towarzystwo wycofanego, okrywanego całunem spokoju Bellamy’ego, była niepodważalna. Uśmiech tańczący na jej wargach, pijacka rozpusta, znacząca pąsem blade, oplecione siateczką piegów policzki – wszystko składało się w niewymierną, wyzbytą z banału prezencję Loretty – alkohol szumiał w uszach i płynął wartko żyłami, otumaniając i znacząc się tym charakterystycznym animuszem i kurażem, który towarzyszył osobom upojonym. A sam fakt, iż Bellamy był idealną przeciwwagą do jej pijackich wybryków – nie spodziewała się w gruncie rzeczy wraz z początkiem wybrzmienia propozycji, iż ten na nią przystanie. Obserwowała kątem oka, jak jego skóra przybiera także ślady czerwieni – najwyraźniej nie była jedynym upojonym pierwiastkiem w ich dwójce.

Nieliczni znali w niej tego szatana, który krył się w głębi czerniejącego serca i chociaż jej prezencja była miła dla oka, a filuterne uśmiechy świadczyły jedynie o tych przeklętych walorach; te z kolei, uwydatniały się pod powłoką blichtru sukni, która miękko oplatała ją w talii i nieprzyzwoicie wysokich obcasach, które mikremu wzrostowi, niewiele wybijającego się ponad półtora metra, dodawały sowitej postawy. Nie było to ubranie sprzyjające wycieczce do lasu – otulona jednak ciepłem i suchotą ziemia, nie posiadała nawet śladów błota.

– Doprawdy? – rzekła, pociągając solidny łyk z butelki szampana, którego zgarnęła gdzieś przy wyjściu z bankietu. – Za-baw-ne – dodała sylabami, a alkohol wyraźnie szumiał w uszach, czyniąc z niej jeszcze absurdalniej urokliwą. – Myślisz, że ja chciałam być przykładną panną na salonach? – zabrzmiała pytaniem, które prędko spuentowała gwałtownym paroksyzmem śmiechu. – Masz rację. Chciałam – odparła samej sobie.

Polana, na którą dotarła bezwiednie – nie zapuszczała się wszak w leśne tereny – pojawiła się tak, jakby odpowiedziała samoistnie na poszukiwania. Liście szumiały pod dłonią wiatru, niebo jednak było nieskalane, o wydatnych gwiazdach goszczących na jego kanwie.

Westchnąwszy subtelnie, chwyciła po kolejny łyk szampana.

– Robiłeś kiedyś aniołki na śniegu? – zabrzmiała pytaniem, aby po chwili klasnąć w dłonie. – Nie ma śniegu, ale dlaczego nie robi się aniołków na trawie? O boże, przecież to jest genialne. Chodź – rzekła, podrywając się z kamienia. – No chodź – dodała po sekundzie, ciągnąc go za dłoń ku miękkiej łące.

Alkohol uderzył do głowy solidnie – przestała mieć opory przed czymkolwiek, a skoro niczyj wzrok nie zatrzymywał się na niej – poza Duponta, rzecz jasna! – pociągnęła ostatni łyk szampana nim padła na trawę.