4 maja 1972
Ameryka
Diana Mulciber i Loretta Lestrange

Morska bryza oszroniła jej policzki kropelkami wilgoci, układające się w siateczkę – zupełnie jak jej piegi; dawno nie była nad morzem, więc widok fal rozbijających się gwałtownie o brzeg wprawił ją w stan niepoprawnego zafascynowania. Wielkie okulary przeciwsłoneczne spoczywały na jej nosie, bo choć pogoda była majowa, a wiatr dął nieprzejednanie, ujście wiosny nie skąpiło języków słońca, ślizgających się po jej odzianej w skąpą, muślinową sukienkę sylwetce. Włosy skryte pod letnim szalikiem, zarzuconym za jedno ramię, posiadły jedynie wymykające się pod dotykiem bryzy, niewinne, czarne kosmyki, tańczące wokół bladej skóry patrycjuszki. Uśmiech wykrzywił jej wargi urokliwie, unosząc kąciki ust niechybnie ku górze; wygląd kobiety z wyższych sfer trzymał się jej uparcie, nie wyzwalając ze swych zdradliwych szponów – potrafiła wszak być równie urokliwa, co upiorna.

Odkleiła spojrzenie od spienionej wody uderzającej o brzeg natarczywie, przypominającej tę, z której odmętów wyłoniła się sama Wenus, aby przenieść je na Dianę, stojącą u jej boku. Przez zaklęte momenty, nie odzywała się wcale, odchylając głowę ku niebu, po którym szybowały chmury przypominające porwaną watę cukrową, otulając miękko promieniami słońca – dokładnie tymi, które z wszystkiego gotowe były stworzyć blichtr przepychu.

Chwyciła Dianę za dłoń – zupełnie niepoprawnie; jakby uściskiem chciała dodać zarówno jej, jak i sobie otuchy. Wybywały wszak na drugą stronę oceanu, do dalekiej Ameryki, która nawet w snach nie nawiedzała Loretty swym ogromem. Nie wiedziała, czego spodziewać się po arkanach ziemi nowej, po bilbordach i neonach, po frywolności i pruderii zarazem. Najważniejsze jednak było odnalezienie jego. Pąs złości mimowolnie odcisnął się pocałunkiem na jej policzkach, barwiąc je różaną barwą – musiał tego pożałować, absolutnie musiał.

Diana zechciała jej towarzyszyć w tym upiornym i ryzykownym planie. Odnalezienie adresu zamieszkania Yaxley’a nie należało do wybitnie trudnych – znała dżentelmenów, wśród których się obracał, będąc jeszcze na angielskim bruku, a ich język rozwiązywał się tak łatwo, jak wybrzmienie klątwy cruciatusa. Usunięcie im pamięci po pozyskanej informacji było formalnością: Loretta potrafiła być niezawoalowanie przerażająca, a władza nad meandrami umysłu była niewątpliwie jej dziedziną. Posiadając adres zapisany na eleganckim papierze, wsunęła go do kieszeni; na wszelki wypadek, nauczyła się go na pamięć.

Gdy weszły na pokład statku, poczuła nieprzyjemne chybotanie fal, choć był on niewątpliwie wielki. Czekały je długie dni podróży – załatwiły jednak wszystkie formalności, dokumenty i magiczne wizy – nadszedł więc czas realizacji planu Loretty, podsycanego przez diaboliczną potrzebę zemsty. Serce zabiło jej mocniej, jakby chciało wyrwać się z piersi, gdy przenosiła wzrok na Dianę.

– Jesteś kochana – stwierdziła miękko, opierając się o barierkę statku. – Ale jednocześnie szurnięta. Ale to nas łączy. Bo kto poza nami faktycznie by się tego podjął? – zabrzmiała retoryką.

Aż na kanwę umysłu spłynęło wspomnienie pamiętnej nocy w barze, w której wypiły o wiele za dużo, niż powinny; to wtedy Loretta uzewnętrzniła się do reszty, a plan brutalnego ukarania byłego narzeczonego wykwitł między nimi bezsłownie.

Obiecała sobie, że nie będzie patrzeć na niknący za horyzontem ląd, na grzywy fal rozbijające się o masyw statku, na chybotliwe w swoich ryzach kieliszki, tańczące w rytm morskiej toni, w którą zostały zaklęte. Miały spędzić parę dni na statku; parę dni pełnych alkoholowej rozpusty i podziwiania niebytu – czym innym wszakże były fale morskie i bryza, która skrapiała się drobnymi grochami na obliczach? Dopiero, gdy straciła z pola widzenia ziemię, poczuła coś dławiącego wewnątrz.

Ten plan był nieodwołalny.

Matka Leandra nigdy jej nie lubiła i zdawać by się mogło, iż nie mogła zapamiętać jej długiego imienia – Loretta – bo za każdym razem nazywała ją „tamtą”. A ona, skąpana w blasku egalitaryzmu, nie potrafiła pojąć, jak daleka była od wyobrażeń synowej najukochańszego spośród potomków – Leander był pierdolniętym psychopatą, a jednak w oczach matki był zawsze tym kruchym, chorowitym synem, nad którym rozciągała całun opiekuńczości. A dusza Loretty była trychotomiczna; z jednej strony była pogodną trzpiotką, której burzowe chmury nigdy nie przysłaniały poglądu na świat; z drugiej, demoniczna, o agresji, o której każdy, kto jej doświadczył, mówił z gęsią skórką przebiegającą linią kręgosłupa; i wreszcie – trzeciej, rozkochanej marzycielki, która gdzieś między westchnięciami kochała Alexandra. Kuriozalna w swojej krasie, miała w sobie sporo cech dekadentki.

Sama myśl, jakoby Leander teraz raczył się ognistą w kotlinie rozpusty, sprawiała, iż coś zaczynało jej leżeć na krtani – słowa bynajmniej nie należące do tych, które na ogół kąpała w letnim soku kurtuazji, wybiórczo niedamskie i niekobiece – Loretcie jednak już dawno przestały umilać życie faktory poprawne i prawidłowe. Z natury w końcu uginała usta w przyjemny uśmiech, jej sweterki znaczyły monogramy, a życie wybijały orkiestry majowe – diabeł jednak siedział jej za skórą od dawien, podkreślając, jak wielkim zepsuciem mogła się cechować.

Chwyciła z jednej z tac kieliszek krwistego wina, zarzucając za ramię chustę, którą morski wiatr zdążył rozplątać. Diana Mulciber sprawiała, iż nie musiała być poprawna; mogła mówić literalnie wszystko, co ślina zdążyła przynieść, nim zostało to przefiltrowane przez mózg.

Raz jeszcze odchyliła głowę do tyłu, spoglądając na niewielkie obłoki wędrujące podszyciem ziemskim, zagubione, rwące bielą.

– Zawsze chciałam zobaczyć amerykańską burleskę – rzuciła mimochodem, usta mocząc w trunku, jednocześnie ciągnąc zeń solidny łyk. – Sama myśl, że będzie cierpiał, sprawia mi radość. Czy jestem okropna, Diano? Przez cały nasz związek, to ja byłam ofiarą – jego, jego matki, konwenansów. A teraz wreszcie mogą mu splunąć w twarz bez jakichkolwiek obaw. Alexander miał rację odnośnie Leandra, ale jak mogłam to wziąć na poważnie, skoro on nie znosi absolutnie żadnego mężczyzny, który znajdzie się w dwumetrowym promieniu ode mnie – zmieniła temat, wylewając z siebie potok słów.

– Co on mówi o mnie, jak nie słyszę? Alexander, mam na myśli – zabrzmiała pytaniem, a jej głos dziwnie zmiękł; tak, jakby mówiła o czymś miłym sercu; tak, jakby nie mogła odseparować myśli od jego osoby.

A było tak od ośmiu lat – wyjeżdżał i wracał, przychodził pod jej drzwi pijany, tylko aby na wycieraczce czekać, aż ona wyjdzie. Nienawidziła go w całej krasie, jednocześnie jednak kochała nieprawidłowo – szkoda, iż nie była w stanie tego przyznać nawet przed sobą. Każde jego pijackie oświadczyny przyjmowała, jednak cóż z tego, skoro on żadnego z nich nie pamiętał.

Każde wspomnienie o Leandrze rozdrapywało wciąż jątrzącą się ranę; w gruncie rzeczy, nie żałowała, że go nie ma przy niej – żałowała swojej urażonej dumy, jakoby miała zostać porzucona. Ona! Loretta Lestrange porzucona! Coś niemiło przewracało się w żołądku, gdy tylko o nim myślała, a koncepcja zemsty trawiła ogniem wnętrze; tak niekrycie chciała, aby poczuł ból, że od miesiąca nieomal przyświecała jej na koncepcja, którą teraz miała zrealizować, płynąc do Ameryki pośród pienistych fal rozbijających się o kadłub statku. Coś w niej drżało przecież, jakby jedna ze strun została przeciągnięta zbyt mocno; jego obecność przecież była duszna, każdorazowo wydobywała ostatnie tchnienie z jej piersi, tylko po to, aby je zamknąć w barwnej szkatułce wspomnień; w alkowie jej urażonej dumy.

Alexander był kimś zgoła innym; ilekroć pojawiał się w progu jej mieszkania, wpuszczała go z cichym westchnięciem – gdy był pijany ponad określoną wartość, spał na wycieraczce. Bo wracał do niej zawsze i w całej rozciągłości tego słowa; otulał jej łydki ramionami, prosząc o rękę, dając jednocześnie pierścionek z drutu stworzony. Walentynki odcisnęły się piętnem na tyle dużym, że sama nie wiedziała, kim jest – żoną Mulcibera czy narzeczoną Yaxley’a.

Wszystko było zaplątane na trzy supły.

– On musi mnie popamiętać, Diano – zawyrokowała nad przyszłym losem Leandra, mocząc ponownie wargi w szkarłacie trunku.

Przełknęła ciężko ślinę, wbijając wzrok w morski bezkres; ląd już dawno zniknął za horyzontem, pozostawiając po sobie jedynie spienione fale i bezdenną otchłań morską – w tym momencie właśnie, zaczęła się odrobinę lękać; tego, co zastanie w Ameryce; tego, jak bardzo się zmienił na przestrzeni miesiąca. Jednocześnie kiełkowała w niej satysfakcja – mogła go stosownie ukarać, w tym przypadku jednak cruciatus był niewystarczający.

– Osiem lat – odparła.

Istotnie, ich saga ciągnęła się na przestrzeni mnogich lat. Osiem ciężkich lat, podczas których odsuwali się od siebie tylko po to, aby ponownie przeciąć swoje orbity – jak te sputniki. Zawsze wracali, a żywili do siebie wszystko, poza obojętnością. Ich relacja skąpana była w letnim, lepkim soku nienawiści, oddania i niezawoalowanej miłości. Prawdopodobnie dlatego znosiła wszelkie sowy, które rozbijały się o jej okno, niosąc kolejny zaćpany list.

– Diano, ja jestem jego żoną – wydukała po chwili, uciekając wzrokiem w morski bezmiar. – W walentynki tego roku, przyszedł do mnie do mieszkania, ponownie mi się oświadczając. Byliśmy pijani w sztok, znaleźliśmy jakiegoś szamana i wzięliśmy ślub w jakiejś cygańskiej przyczepie. W świetle bóstw, jesteśmy małżeństwem.

Nie była ubrana na biało. Miała na sobie wówczas wymiętą, źle zapiętą koszulę, losowe spodnie i rozwichrzone włosy – nie wyglądała jak panna młoda nawet przez pryzmat krzywego zwierciadła. Dotkliwie zapamiętała jednak, gdy trzymała go za dłoń, a szaman odprawiał czary-mary na ich ślubnym kobiercu.

Miękko oparła się o barierkę statku, zupełnie jakby miała omdleć, zamiast tego jednak, wychyliła ostatni łyk szkarłatnej cieczy zalegającej w naczyniu, zwolna obmywającej jego ścianki, chybocząc się leniwie. Uśmiech wstąpił na jej wargi zupełnie nieproszony; bo przecież choć Alexander pojawiał się i znikał w jej okrutnym życiu, czuła tlącą się na dnie serca potrzebę bycia przy nim. Tego, jak otulał miękko ramionami jej łydki, błagając każdorazowo o przebaczenie; tego, jak oświadczał się jej miliony razy tym tlącym spojrzeniem umykającym z jego bladych tęczówek; tego, jak wysyłał jej listy, będąc skrajnie naćpanym; tego, jak kochał ją od początku do końca, bezkreśnie i ograniczenie. I choć nigdy nie spojrzałaby sobie w odbicie lustrzane, przyznając, że ma do niego słabość – ponad wszelką wątpliwość miała. Do tych skutych chłodem dłoni, spojrzenia stalowego, które miękło tylko gdy spoglądał na nią, rozmierzwionych włosów, które odgarniała mu kosmykami z czoła.

Jedno westchnięcie zamierające na wargach świadczyło o tym, co niewypowiedziane. O tym, jak mocno była do niego przywiązana i – między bogiem a prawdą – wzięłaby ten cygański, absurdalny ślub nawet będąc najzupełniej trzeźwą.

Była żoną.

Tytułowanie się w ten sposób budziło w niej niechybny lęk, którego nie potrafiła wyzbyć się z klatki płuc, odbierał jej oddech. Nie znosiła wszak zobowiązań i konwenansów; brzydziła się wszystkimi pannami sprzedawanymi jak jałówki na targu, tylko po to, aby dobić lukratywnego interesu oraz rodzić dzieci. Cóż, jej powicie potomstwa nie groziło – przed Alexandrem jednak, nie musiała tej wadliwości utajniać; miała dość kłamstw, w szczególności po związku z Leandrem, który obfitował w obłudę.

– Młodej pary? – rzekła bardziej odpowiedzią niż pytanie, parskając śmiechem. – Nie przesadzajmy, Diano. Ale mogę ci pokazać obrączkę, o dziwo nie jest zrobiona z drutu i taśmy klejącej – dodała po chwili. – Naturalnie nie noszę jej na palcu, ale zawsze mam ją przy sobie – dodała, wyjmując z torebki łańcuszek, na którym wisiała okrągła ozdoba. – Spójrz na grawer – zastukała palcem w metalową powierzchnię, skupiając wzrok na niewielkim napisie w wewnętrznej części: moja.

Uniosła łańcuszek między palcami, obserwując chyboczącą się na jego krańcu obrączkę, jednak po chwili schowała ją na powrót do alkowy tajemnic.

Alexander kochał ją poprawnie. I choć rozbijali się często o masyw nienawiści i agresji, między wierszami kochali się bezkreśnie; z każdym spotkaniem to uczucie przybierało na sile i tym trudniej było im się rozstawać.

Dnie i noce na pokładzie statku mijały wartko, osnuwając wonią morskiej bryzy i rozbijających się o statek pienistych fal. W pewnym momencie Loretta kwestionowała swoje beznadziejne wybory – bo może faktycznie trzeba było przełknąć dumę i żyć dalej?; ona jednak, buńczuczna i niejednokrotnie awanturnicza, nie potrafiła odpuścić w porę. Teraz jednak nie było wyjścia i choć wiedziała o tym żegnając ląd, wychodząc na obcą, amerykańską ziemię, uczucie zastało ją zdwojone.

Chwyciła Dianę za dłoń, schodząc po kładce między statkiem a ziemią i dopiero gdy zatrzymała się, czując promienie słońca muskające skórę, zdała sobie sprawę z nieodwołalności całego planu, kąpanego w piekielnych ogniach.

– W jaki sposób to robimy? Chcesz od razu się do niego wybrać, czy może później? Mamy parę dni w końcu… – zamilkła, w myślach ważąc słowa. – Fajnie byłoby się upić i chodzić gdzie nas nogi poniosą. Myślę, że mimo wszystko najpierw powinnyśmy go ukarać.

Zaczęła tworzyć samą siebie na połach opuszczonej przesieki, która miała być gładkim pasem startowym, a okazywała się gorzkim lądem umykającym z pola widzenia – nie była pewna swoich wyborów, a morskie fale rozbijające się o kadłub jedynie napominały ją o to wielokroć. Może gdyby była bardziej dziarska; mniej zlękniona aniżeli pewna siebie – może wówczas na ziemię zeszłaby krokiem pewnym, nie o trzęsących się łydkach i rozedrganym umyśle. Nie wiedziała, czy czuła do niego cokolwiek poza obrzydzeniem; Leander dobitnie dał jej do myślenia, iż żaden mężczyzna nie powinien jej posiadać w żadnej mierze. A jednak obrączka ciążyła jej na kieszeni płaszcza, gdy zaciskała na niej drobne palce. Była mężatką przed bóstwami i szamańskim królem, który uczynił z ich ślubu farsę – czuła się jednak związana z jego palącym dotykiem i umysłem wypełnionym wyłącznie nią.

Uśmiech mimo wszystko wpłynął na niewinne wargi, rozmywając różaną barwę w przyjemnym dla oka grymasie, który miał przemknąć prędko po całym obliczu, zatrzymując się na znaczonymi zmarszczkami kącikach oczu, w pełnej puencie ujmując iskry niepokorne, drżące pośród ciemnej toni tęczówek. Wzięła głęboki wdech świeżego, majowego powietrza, jeszcze skażonego wonią bryzy morskiej, która szroniła morskimi kroplami włosy, sklejając je w nieeleganckie strąki, wilgotne, przyklejające się do policzków.

Kątem oka spojrzała na Dianę – znała ten stan; rozbiegane spojrzenie, umykające ciągle w różnych kierunkach, drżące niepokornie dłonie, miękkie nogi, jakby miała zaraz upaść – pociągnęła ją za łokieć gdzieś za winkiel i wyjąwszy ze stanika foliową torebeczkę wypełnioną białym proszkiem, wcisnęła ją w dłoń kobiety.

– Idź przypudruj nosek. Spotkamy się pod jego mieszkaniem za godzinę – rzekła, wraz z narkotyczną, śnieżną bielą, przekazała zawinięty fragment papieru, na którym podany był adres.

Ameryka pachniała wolnością. Pieprzem, miętą i czymś niezdefiniowanym. Włócząc się po ulicach i uliczkach, miała okazję zachłysnąć się klimatem, którego nigdy nie poczuła na londyńskim bruku. Neony, pośpiesznie pędzący ludzie – nie wiadomo dokąd; prędko wmieszała się w tłum, rozglądając gorączkowo, nim trafiła pod jego drzwi. Kamienica była nowobogacka, prawdopodobnie przestrzenna wewnątrz, a urokliwa w powierzchowności. Spojrzała na zegarek, gdy na linii wzroku pojawiła się Diana.

– Lepiej? – zabrzmiała retoryką. – Plan jest taki, że nie mamy planu. Będę chciała, abyś go rozbroiła, podczas gdy ja rzucę klątwę. Jeśli mi się nie uda – nie dam sobie dłoni uciąć, jestem rozedrgana faktem, że go znowu zobaczę – ty przejdziesz do akcji – rzekła. – Zasłonimy wizjer i zapukamy, wówczas zgarniemy jego zaskoczenie.

Wsunąwszy się do kamienicy, prędko odnalazła właściwe drzwi. Zapukawszy w mahoniową powierzchnię, poczekała parę sekund, nim otworzył.

On je otworzył. Nie było już miejsca na zawahanie.

W pierwszym momencie, coś ją obezwładniło. Gdy znowu spojrzała na jego oblicze patrycjusza, to wiecznie schłodzone, acz głębokie spojrzenie bezkresu błękitu. Wycisnął z jej krtani raptem ciche westchnięcie, nim porzucając mnogość sentymentów, skierowała różdżkę ku niemu.

Była pewna, że głos by jej zadrżał, niewerbalnie więc rzuciła klątwę cruciatusa, celując prosto w jego pierś.