Dla Stanleya był to chleb powszedni, jego główny środek transportu. Umiejętność, której nauczył się lata temu w Hogwarcie, głównie dlatego, że nigdy nie było mu po drodze do tego aby nauczyć się jakoś lepiej latać na miotle - ot, taka strata. Sam Borgin uważał teleportację za raczej sprawdzoną możliwość przemieszczania się, niż coś co było zawodne. Nigdy, a raczej nie nie przypominał sobie momentu w którym to by się mogło stać, nie zawiódł się na tym i miał nadzieję, że będzie tak dalej.

Kiedy znaleźli się w... miejscu, ponieważ tak to można było najlepiej określić, Borgin rozejrzał się wokół. Nie miał zielonego pojęcia gdzie dokładnie się znaleźli. Stanley nie był może wielkim fanatykiem czy znawcą zabudowy ale wszystko wskazywało na to, że nie była to Wielka Brytania, chociaż szyldy na ścianach sugerowały, że nadal obowiązuje tutaj angielski jako język urzędowy. Życie tutaj po prostu tętniło.

Ruszył za Cynthią bez słowa. W końcu to ona było przewodniczką tego dnia i to ona prowadziła go do celu. Borgin szedł i starał się zapamiętać jak najwięcej szczegółów "w razie w", gdyby coś się miało stać i musiałby stąd wiać ile sił w nogach. W końcu się jednak zatrzymali, a przed nimi wyrosły drzwi, co było kolejnym zaskoczeniem tego wieczora. Wszystko dopięte na ostatni guzik i przygotowane... Standard Przyglądał się przez moment jak Flint walczy z zamkiem, chociaż poszło jej całkiem gładki i wszedł do środka jak go wpuściła. Od razu przepatrzył całe mieszkanie. Było nie duże ale całkiem przyjemne.

Książki, fiolki i inne składniki to było coś z czym jak najbardziej mógł powiązać Cynthię z kilku sobie znanych powodów. Co by nie mówić, zawiesił się na moment i dopiero po chwili zdjął swój płaszcz, sięgając odruchowo po paczkę papierosów. Czuł wewnętrzną potrzebę aby sięgnąć po używkę. O ile przeważnie był to nałóg, tak teraz nie potrafił wyjaśnić zasadności wyciągnięcia fajki - po prostu tego potrzebował.

W końcu ruszył powolnym tempem w głąb pomieszczenia, zastygając na moment wzrokiem na kominku, który nadawał takiej miłej atmosfery. Powodował, że aż chciało się tutaj przebywać. Wtedy też dostrzegł wzrok Flint, co tylko skwitował uniesioną brwią do góry, jakby nie wiedział o co może jej chodzić? Nie wiedział czy może udawał, że nie wie? Nie wiadomo. Stanley był w końcu całkiem niezły w te gierki, a jeszcze lepszy w kłamstwa. Mówił innym to co chcą usłyszeć i zazwyczaj przynosiło to zamierzony efekt.

Cynthia podeszła. Podniosła głowę, a on myślał, że nastała wieczna cisza. Mógłby przysiąc, że czas się zatrzymał, a oni stali się elementem jakieś gry czy zagrywki. Kiedy zadała pytanie, omiótł ją zdziwionym spojrzeniem aby momentalnie, bez żadnego zastanowienia, zaciągnąć się papierosem i wypuścić dym - Hmm? - wydał z siebie stłumiony dźwięk, a następnie szybko zawinął na pięcie i odszedł w kierunku biblioteczki przy kominku. Odchylił głowę do góry, nabrał powietrza co można było zauważyć poprzez uniesiony barki, a następnie szybko wypuścił i przetarł trochę przemęczoną twarz. Zaciągnął się raz jeszcze i odwrócił w kierunku swojej rozmówczyni - Nie wiem o jakiej masce mówisz Thia - rzekł spokojnym, nawet trochę ciepłym, przyjaznym głosem. Na pewno brzmiało to całkowicie inaczej, niż jeszcze kilkanaście minut temu w tamtej restauracji. Zrobił ponownie te kilka kroków w jej kierunku, wyciągając paczkę z papierosami aby mogła się poczęstować - tak jak to bywało kiedyś. Wyciągnął również metalową zapalniczkę aby użyczyć jej trochę ognia.

Czy drapieżnik dalej był drapieżnikiem? Czy może patrząc na to co się ostatnio działo, został ofiarą? Tylko kto teraz polował na kogo? A może należało uznać rozejm? Podać sobie dłoń, niejako pozostawiając tę kwestię sporną jako coś, co nie jest ważne... Coś co po takim czasie nie ma już najmniejszego znaczenia - w końcu nie byli już dziećmi, a nawet nastolatkami. Byli dorośli i obowiązywały ich inne zasady, często takie na które się nie pisali, ale nie mieli na to wpływu - świat rządził się swoimi prawami i nikogo nie oszczędzał.

Czy coś się zmieniło na pierwszy rzut oka? Nie, nadal było to samo... cisza. Jedna, wielka cisza. Tylko czy na pewno? Dało się przecież usłyszeć jakieś słowa, które padały z jej ust, co mogło świadczyć, że tak jednak nie było. Że wywiązała się jakaś rozmowa, początek dyskusji... Chyba, że to była pustka w głowie, która właśnie zagościła i dzwoniła po uszach, dając o sobie znak w niemiły sposób. Tylko czy w takim wypadku nie powinien słyszeć bicia własnego serca, skoro opuściły go myśli? Tak ale tego też nie dostrzegł - zupełnie jakby miał zatkane uszy, a sam działał na zwolnionych obrotach. To było też zjawisko - rzecz - której Stanley nie potrafił wytłumaczyć. W końcu zawsze potrafił coś odpowiedzieć, zagadać, zrobić cokolwiek... A teraz? Nic. Pustka. Czuł się bezradny, jak ten ostatni szczeniak.

A może to właśnie było potrzebne do przestawienia myślenia na właściwe tory? Takiego, który pozwoliłby powrócić do jednego z etapów życia? Takiego, który pozwoliłby mu wypowiedzieć te cztery, magiczne litery, które nadal miały w sobie to coś, pomimo upływu czasu?

- Ile? Hmmm... - zastanowił się, przyglądając się jak Cynthia korzysta z jego własnej sztuczki, tej samej z której on korzystał na niej - Za długo? - stwierdził, nie uciekając wzrokiem, kiedy spojrzała się na niego. Nie uciekła To była ciekawa zmiana ale również nie jedyna, którą zauważył. Z jednej strony to była całkowicie inna dziewczyna, kobieta tak naprawdę... a z drugiej nadal była taka sama. Nadal miała te swoje włosy. Nadal miała to coś, co pchało do działania, niejako podpuszczało człowieka, a może tylko Stanleya?

Zaciśnięte palce na nadgarstku też nie były czymś co znał. Nie było niczym co kojarzył, więc po prostu Borgin był zaskoczony, bo nie spodziewał się takiego obrotu spraw. Flintówna wykorzystywała wszystkie sztuczki z których on korzystał, co było zarazem niepokojące ale powodowało mały uśmiech na twarzy. Dawało wrażenie, że to wszystko nie poszło na marne.

- Mógłbym zapytać... Gdzie byłaś, kiedy Cię nie było... Ale czy ma to jakiekolwiek znaczenie teraz? - zapytał, zaciągając się papierosem, aby po chwili wypuścić swobodnie dym w jej kierunku. Może wręcz trochę na siłę dmuchając nim Cynthii w twarz - zupełnie jakby testował granicę, której nie znał po tylu latach i trzeba było to sprawdzić. A czy istniała lepsza metoda, niż balansowanie na krawędzi życia i śmierci? Nie. Dla niego nie było innej możliwości.

Tym razem postanowił jej jednak ułatwić zadanie, obracając dłoń z papierosem w jej kierunku, skoro i tak już mieli zamiar palić jednego papierosa - Nie rzuciłaś tego gówna? - zapytał, zerkając na moment w kierunku nikotynowego przyjaciela, którego Stanley zdążył porzucić po szkole i powrócić do niego, z czego nie był jakoś bardzo dumny. Nie był dumny w ogóle ale życie na tyle się utrudniło, że nie bardzo miał wybór jak zacząć ponownie sięgać po buszka, aby nie oszaleć. Ot, taka zbieżność losu.

Stali sobie dalej, zupełnie jak wtedy kiedy porozmawiali pierwszy raz dłużej, niż dwie minuty. Tylko było kilka różnic - przede wszystkim nikt im nie mógł już teraz wstawić karnych punktów, a oni nie musieli się chować, ani ukrywać, wszak władza profesorska już tutaj nie sięgała, ani nie obowiązywała.

Gdzie była ta iskierka? Zgasła? Zniknęła? A może jej nigdy nie było? Zapytany o to, odparłby, że nie wie przecież o co chodzi. W końcu samemu w sobie nie dostrzegało się zmian, które mogły zachodzić, a wręcz postępować niczym jakaś zaraza. Mając jednak perspektywę kilku długich lat, można było zauważyć to i tamto - nawet rzeczy, których kiedyś się widziało, a teraz mogły zacząć przeszkadzać.

Należało jednak pamiętać o tym, że to działało we dwie strony. Stanley też dostrzegał rzeczy, których kiedyś nie było, a teraz wręcz rzucały się w oczy po pierwszym spojrzeniu. Po pierwsze - gdzie była ta niewinna, trochę przestraszona dziewczyna? Ta jej nabyta pewność siebie była przerażająca. Była czymś, czego człowiek mógł się spodziewać ale jednak się trochę łudził. Teraz, po latach, w końcu grali na równym poziomie - mogli stać i się tak po prostu na siebie patrzeć, a żadne z nich nie uciekało. Jakby przestało ich obchodzić to co działo się wokół... a tak przecież było.

Zgadzali się w jednym - za długo. Tylko czemu pomimo tylu lat przerwy, braku znaku życia czy wyobcowania, żadne nie szukało odpowiedzi na jedno podstawowe pytanie - gdzie Ty jesteś? Bali się dowiedzieć na początku? A potem wzajemnie napędzali tę spirale niedociekania, w imię zasady - 'skoro drugie się nie odezwało, ja też tego nie będę robić bo pewnie nie chce'. Tylko... no właśnie - ciągle było to "tylko" i "tylko". Pełno założeń, niedopowiedzeń, rzeczy niewiadomych. To był etap, który powinni byli wyciąć z ich życia, udając że niby się nie wydarzył. Jakby dopiero zakończyli szkołę, a tych wszystkich lat nieobecności nie było bo każda próba rozmyślania o tym, mogła spowodować tylko coś złego. Teraz już chyba tego nie chcieli...

Czy było szkoda? Ciężko stwierdzić. Nie wiadomo co by się stało, gdzie by byli, kim by byli... Tak dużo pytań, a tak mało odpowiedzi. Kolejny argument, który optował za jednym - za odcięciem się od tego. Mogli sobie gdybać, marzyć, rozmyślać, tworzyć, kreować bo to było dla nich jak plastelina. Mogli sobie uznać, że żyli by długo i szczęśliwie i kto wie - może by tak rzeczywiście było? A może by się znienawidzili? Zostali arcywrogami? A może po prostu potrzebowali tej przerwy na odzyskanie sił? Na zebranie się w sobie? Na cokolwiek.

Złapał się za to na jednym - na wpatrywaniu się w jej włosy. Kusiło je złapać, sprawdzić, ocenić ale nie odważył się tego zrobić. Starszy Stanley nie był już tak odważny jak jego młodsza wersja. Wynikało to zapewne z wielu rzeczy, które przytrafiły się po szkole i nie tylko. Z ust Cynthii padło jakieś stwierdzenie, więc trzeba było się do niego odnieść i tym samym ocknąć - Wciąż te same - zgodził się ale chyba mówili o całkowicie innych rzeczach. Borgin nie mówił przecież o papierosach, nie myślał o nich nawet w tym momencie. One były tłem - czymś co nie miało najmniejszego znaczenia. Równie dobrze mogłoby ich po prostu nie być bo nie robiło to już żadnej różnicy.

- Dobrze dla Ciebie - odparł. Stanley zrobił to samo, rzucił... i do nich powrócił. Zawsze wracało się do sprawdzonych metod, zwłaszcza kiedy chodziło o radzenie sobie z problemami. Ucieszył się odrobinę, że nie przerodziło to się w jej wypadku w uzależnienie i mogła żyć bez tego - Jednak trochę mniej - sprostował kiedy dopowiedziała drugą część, a następnie obserwował jak poprawia jego dłoń i zaciąga się papierosem. Z gracją. Ze spokojem. Bez bólu na twarzy - Przepraszam... - rzekł cicho, na moment uciekając wzrokiem w kierunku podłogi. Trwało to jednak sekundę, może dwie - nie dłużej. Tyle mógł jej powiedzieć bo to była w końcu jego wina - to on niejako wymusił spróbowania tego przeklętego tworu. Jako, że teraz była jego kolej na zaciągnięcie się - zrobił to, napawając się dymem w swoich płucach.

Pozwolił, a raczej po prostu nie podniósł rabanu o to, że poprawiła mu ten niesforny kosmyk. W co tym razem się wplątałeś? powtórzył sobie w myślach, będąc zaskoczonym otrzymanym pytaniem. Dało się dostrzec lekkie zakłopotanie na twarzy, a wręcz ożywienie jakby otrzymał dawkę adrenaliny - W nic? - odpowiedział szybko i pewnie. Stanley jednak wiedział, że Cynthia wie. Wierciła w nim tym swoim spojrzeniem, a one - jej oczy - domagały się wyjaśnień. Kim więc on był aby udawać, że to nie zadziała?

- W sytuację bez wyjścia - westchnął ciężko, łamiąc tym samym przyjętą regułę palenia po buchu i zaciągnął się raz jeszcze, korzystając z faktu, że to on go trzymał - A jak bardzo mam przejebane...? - wypuścił dym na bok, tym razem odpuszczając Thii atak tą metodą - To się dopiero okaże - stwierdził, przejeżdżając językiem po spierzchniętych ustach. Znowu zamilkł, bo trochę taka była zasada tej konwersacji - ten kto akurat palił, ten mówił - Stanley Borgin jest lojalny niczym pies... - dodał, ponownie przekręcając dłoń w jej kierunku - i to będzie jego zgubą... - zakończył swoją wypowiedź, oddając niejako głos swojej rozmówczyni. Czy lojalność była czymś złym? I nie i tak. Bo - bycie lojalnym w stosunku do kogoś, było jak najbardziej w porządku i cenione. A bycie lojalnym w stosunku do organizacji przestępczej mogło się skończyć tylko na dwa sposoby - w grobie lub w kajdankach.

Bardzo wiele można było powiedzieć o Cynthii. W bardzo wielu aspektach opisywać ją w samych superlatywach. Bez problemu cenić ją za intelekt, kulturę czy obycie w towarzystwie albo chociażby też za walory jej urody. Prawdę mówiąc, Stanley, też przecież cenił ją za te rzeczy ale mimo wszystko miały się nijak do jej znaku rozpoznawczego. Tego, co pozwalało ją dostrzec w tłumie czy potwierdzić, że to jest właśnie ona. Było to trochę dziwne, a może wręcz niespotykane aby to właśnie ta rzecz była tym czymś... no ale jednak - tak już było.

Też miał rzucić? Nie przypominał sobie takiej obietnicy ale kto wie, może tak rzeczywiście było? Może lata temu zgodził się to zrobić ale jednostronnie zerwał umowę, skoro drugiej strony już nie było? Czuł się bezkarnie? Myślał, że jego grzechy nigdy nie zostaną zauważone, a on będzie mógł żyć w spokoju z myślą, że wszystko jest w porządku?

- I rzuciłem - odparł - Ale wróciłem do nich - dodał trochę ciszej. Na usta cisnęło się też jeszcze jedno - tak jak Ty wróciłaś. Nie powiedział tego jednak. Pozwolił aby zostało to pomiędzy nim samym - tak aby ta myśl gdzieś się zaszufladkowała w pamięci i tak aby nikt nie musiał jej poznawać, wszak nie miał zamiaru się nią z nikim dzielić. To była tylko i wyłącznie jego własność - ta myśl. Pozostawało tylko wierzyć, że mózg nie uzna jej za nic nie wartą wiadomość z tego dnia i nie skaże jej na trwałe wymazanie, bo to by była jedna, wielka szkoda.

Z perspektywy czasu papieros był tylko głupia zabawą, próbą zniszczenia porządnej dziewczyny - pilnej uczennicy. Wtedy, lata temu, nikt nie zwracał na to uwagi. Nie liczyło się nic więcej, niż dobra zabawa, nawet jeżeli odbywało to się czyimś kosztem, a takim właśnie była próba zniszczenia tego co budowała latami - swoją markę. Burzenie trwało zaledwie sekundę, ułamek tych ciężkich lat poświęceń i wyrzeczeń - Należą Ci się... - stwierdził cicho, zupełnie jakby przyćmiła go sobą i swoją aurą. Gdyby ktoś miał to odnieść do rozgrywki w szachu to bez problemu mógł by powiedzieć - szach dla białych. Dla Thii.

Miał ja oszukiwać? Kłamać? Mógł i najchętniej by to zrobił. W końcu to były jego decyzję, jego życie i jego problemy. Nie mógł wymagać na innych, że będą chcieli pomóc. Nie mógł im też zabronić rzucania kłód pod nogi. Mieli do tego pełnię praw - zarówno do pierwszego jak i drugiego.

Stanley mógł zamydlić oczy, a raczej spróbować ale pojawiał się problem - nie znali się od dziś. Nawet kiedy nie byli pewni o intencje drugiej strony, mogli się już domyślić i zapewne zrobiliby to dobrze, stawiając odpowiedni osąd sprawy. Może jednak nie chciał jej zawieść, chociaż pod tym względem? Tylko czy za próbę nie wtrącania jej w nie swoje problemy, mogłaby być zła?

Papieros palił się powoli, marnując kolejne miligramy nikotyny i co najmniej tuzina innych składników. Była to cena wysoka, lecz wymierna w tym momencie i nikt nie zdawał się tym jakkolwiek przejmować. Cel uświęcał środki. Borgin w porównaniu do Flint, nie miał takiej wprawy i przeniósł wzrok za swój nadgarstek, a później ramię aby zobaczyć co tam kombinuje. Jedno trzeba było przyznać - robiła to z chirurgiczną precyzją.

Ogołocona ze swojej tarczy ochronnej w postaci koszuli ręką, poddała się bez walki pociągnięciu w dół, pozwalając robić to na co żywnie miała ochotę. Jakby znowu stali przed wielkimi drzwiami do salonu w rezydencji Borginów, gdzie zaraz miał się rozpocząć poczęstunek z okazji imienin jego babci, a Cynthia poprawiała mu koszulę bo musi przecież wyglądać jak człowiek. Jakby znowu byli młodzi, chociaż tak naprawdę nie byli starzy. Jakby byli sobą, bez masek, bez kłamstw, bez niczego. Jakby... było tak jak kiedyś.

Wsłuchiwał się w jej słowa, obserwując jak Thia rysuje pewien znak, którego tu przecież nie było. Nie było na pierwszy rzut oka, wszak został ukryty czarem, bo nikt o zdrowych zmysłach, nie paradował z nim na wierzchu. We dwójkę jednak dobrze wiedzieli co tam było i nawet jeżeli ona mogła się tylko domyślać, to i tak miała rację - tam był znak Smierciożerców - Ma ale to nie jest ich problem. Oni... - zastygł na moment, wpatrując się w ruch tych małych i nieco zimnych dłoni - Mają swoje problemy i nie pozwolę aby zaprzątali sobie głowy z mojego powodu. Nie są mi niczego winni, a ja nie mogę nic od nich wymagać - zakończył kiedy podniosła ponownie swój wzrok. Dobrze, że nie zapytała i nie drążyła bo nie potrafiłby jej odpowiedzieć "dlaczego?". Bo tak należało? Bo chciał się sprawdzić? Bo to wszystko zaczęło się wtedy kiedy był zagubiony?

Stanley skorzystał ze swojej starej zagrywki i uznał, że nie słyszał jej słów bo tak było wygodniej. Nie powinni się zastanawiać nad tym czy powinni czy nie powinni. To już było nie ważne w tym momencie. Borgin po prostu przyglądał się jak Cynthia przegrała walkę z nałogiem i zaciągnęła się raz jeszcze. Nie zdziwił się - też przegrywał tę walkę.

Wraz ze zgodą na rozejście się po pomieszczeniu, udał się w kierunku kanapy ale zatrzymał się przy rozpalonym kominku, aby wyrzucić tam filtr od papierosa. Niby miał zaraz zawinąć się na pięcie, aby usiąść na kanapie ale pozostał nieopodal ognia, wpatrując się w niego i pewnie licząc, że może uda mu się pożyczyć jakiś jeden, zaginiony ognik aby znów zagościł w jego spojrzeniu. To jednak było marzenie ściętej głowy.

- Nie chcę - odparł, podziwiając ten zabójczy żywioł w swoim tańcu - Albo może jednak szklankę wódki jeśli masz - poprawił się po kilku sekundach. To była taka okazja, że należało jednak coś pod nią wypić, a nie tak siedzieć o suchym pysku i papierosach - Tylko pewnie się skurwie jak szmata, więc zachowaj się jak dama i pozwól mi się przespać na kanapie do rana - dodał, niejako prosząc o swego rodzaju łaskę i zrozumienie. Nigdy nie był wielkim fanem czystej, preferował rudą ale czuł w żyłach, że dzisiaj potrzebuje tego przezroczystego trunku. Czegoś co uśmierzy to co się tam tliło i pozwoli być sobą.

Gdyby Thia powiedziała to prawie dekadę temu, nie miałby problemów, aby w to uwierzyć. Uwierzyć w skruchę, poczucie winny i jej ogólną niewinność. A czemu tak się nie stało tym razem? To było prostsze, niż się mogło wydawać. Młodsza wersja Flintówny, uciekała wzrokiem w takich sytuacjach czy unikała mówienia tego co było już na pograniczu zawału serca. Była dużo mniej odważna, niż teraz.
Stanley z jednej strony chciał się zgodzić, przyznać jej rację. Ustalić, że to bzdura. Udawać, że wcale go to nie obchodzi i że to było jak najbardziej w porządku... ale nie było i dobrze o tym wiedział. Szkoda, że dojście do takich wniosków zajęło mu tyle czasu. Tyle długich lat. Borgin odbierał to spotkanie jako swego rodzaju rozliczenie z przeszłością. Może okazję do tego, aby wyjaśnić niektóre rzeczy? Nie, to raczej nie. Bo do tego było potrzebne inne nastawienie i może wręcz neutralny grunt, a przede wszystkim chłodna głowa na którą teraz nie było szansy.

"Kłamstwo ma krótkie nogi"... to powtarzała mu Anne przez całe życie. Drugą sentencją, którą mu powtarzała było - "lepsza gorsza prawda, niż najsłodsze kłamstwo". Czasami niestety nie dało się tak po prostu zrobić - przyznać do winy, do błędu, do najgorszego. Do tego, że było się kimś innym, niż druga osoba zakładała czy sądziła. A mógł wypaść jeszcze gorzej kiedy Thia znała już wszystkie sztuczki z których korzystał. Rozstał przeczytany tak jak jednak z książek, które tak bardzo kochała i się w nich lubowała.

Nie było najmniejszego sensu aby stawiać opór, sprzeciwiać się czy oburzać jak rozwydrzony nastolatek. Stanley wolał, żeby dowiedziała się sama, niż aby wyczytała gdzieś z gazety i wtedy doszła do wniosku, że jej założenie sprzed lat było prawidłowe. Teraz chociaż wiedziała jak się sprawy mają i na czym de facto on stoi. Mogła też zauważyć czym kończy się brak kontroli - danie wolnej ręki do działania.

Ból spowodowany wbiciem paznokci był jedynie zjawiskiem maksymalnej łaski jaką otrzymał w tym momencie, wszak zasługiwał na dużo gorsze traktowanie. Wzrok był ten sam - osądzający, powodujący to, że nie chciało się nawet pyskować czy odpowiedzieć, a jedynie schować głowę wśród własnych barków, które miały stanowić niejako bezpieczny azyl. Thia mogła się rzucić na niego z pięściami, wyzywać go od "głupców" czy cokolwiek innego chciała... zrozumiałby to i pewnie się zgodził po chwili bo taka też prawda. W dłuższym rozrachunku zawsze miała rację i zawsze wychodziło na "jej".

Wpatrywanie się w ogień zawsze miało coś w sobie. Był w tym jakiś urok - może pewnego rodzaju zazdrość odnośnie mocy i potęgi pochodzącej od tego żywiołu? Może była to zwykła ludzka złość, że ktoś jest od nich silniejszy? A może próba odnalezienia samego siebie? Jakiejś drogi w tym wszystkim, wskazówki, podpowiedzi?

Kiedy Cynthia podeszła i wręczyła szklankę, a wręcz wymusiła przejęcie szkła z jej dłoni, przeniósł wzrok na moment na zawartość. Kusiło, aby to po prostu wylać do ognia by następnie obserwować jak alkohol jest trawiony przez żar. Patrząc na ten ognisty taniec, malujący się po ściankach szkła i rąbek sukienki Thii, Stanley, chciał aby czas się zatrzymał. Aby mogli tak postać minutę, dwie... kwadrans, godzinę... całą wieczność?

- Nie - odparł szybko, niemal automatycznie lub jakby miał odpowiedź na to gotową od zawsze - Nigdy w to nie wątpiłem bo zawsze prezentowałaś sobą poziom wyżej - dodał, nie pozwalając jej na jakiekolwiek niedopowiedzenia w tej kwestii - Byłaś niczym bankiet na który, my, nie mieliśmy wstępu - przejechał dłonią po twarzy - Sprawdzałem po prostu czy nadal tak jest... - stwierdził, unosząc na chwilę głowę w kierunku jej twarzy ale czym prędzej wrócił do szklanki z wódką. Zupełnie jakby to ona stanowiła gwóźdź tego wieczora. Jakby była jakimś rozjemcą.

Dopiero niejaki taniec Thii sprawił, że podniósł swój wzrok ponownie, a może wręcz odpowiedział na jej wezwanie. A może po prostu przegrał próbę ucieczki na bok lub nie było to w jego stylu? Bacznie przyglądał się jak uniosła szklankę, a następnie przygotowuje się do wzięcia łyka. Borgin nie odpowiedział tym samym - stał niczym wryty i przyglądał się temu co ona robi - Tak - zgodził się - Nie - zaprzeczył po chwili - Nie wiem - pokręcił przecząco głową z bezradności ale podniósł szklankę do swoich ust, chociaż wprawne oko zauważyło by, że był to raczej automatyczny ruch, wymuszony przez ośrodkowy układ nerwowy, niż własną wolę. Wódka była paskudna nawet schłodzona. Nie smakowała, nie miała w sobie nic z gracji czy damy. Była najzwyklejszą szmatą wśród alkoholi i to też robiła z ludźmi - sprowadzała ich na manowce, niszczyła ich życia.

- Będziemy się teraz zastanawiać co powinniśmy zrobić kilka lat temu, a czego nie zrobiliśmy? - zapytał, przejeżdżając językiem po ustach, aby pozbyć się tego ohydnego smaku z ich powierzchni. Dlaczego to w ogóle wybrałeś? Co Ci padło na ten durny łeb? zastanawiał się, nie mogąc pojąc swojego procesu decyzyjnego. Lewa brew uniosła się tak jak to miała w zwyczaju kiedy o coś pytał albo coś go dziwiło. Westchnął i raz jeszcze pokręcił głową z dezaprobatą, by ponownie zamoczyć usta w tym płynnym paskudztwie - Widzisz Thia... Ta wódka... - zakręcił lekko dłonią, aby wprowadzić trunek w ruch - Jest niczym gorycz, która została i teraz musimy ją pić - dodał, pozostawiając jej te słowa do własnej interpretacji. Była bardzo mądrą i inteligentną kobietą, więc wierzył w jej zdolności. Wiedział, że da radę, że zrozumie o co mu chodzi.