Wieczór okazał się być dość intensywny. Nie piła może bimbru jak Ambroise, ale wlała w siebie sporą ilość tych jego przepysznych, przesłodkich drinków, one potrafiły być zdradliwe, bo nie czuć było, że jest w nich alkohol. Była bardzo drobna więc powinna uważać na ilość trunków, które w siebie wlewała, no ale towarzyszył jej Roise, była w swoim domu, nie musiała się martwić, że coś złego jej się przytrafi. Wieczór upłynął im na rozmowach o głupotach, ale nie tylko, spożywaniu trunków i paleniu dziwnych rzeczy, nie pamiętała, czy w końcu sięgnęła po te jego magiczne papierosy, wolała w sumie nie ustalać tego faktu.

Obudziła się w swoim własnym łóżku, w swojej sypialni, nie miała pojęcia jednak jak właściwie się tam znalazła, podejrzewała, że Ambroise musiał ją tam zanieść, bo wlała w siebie takie ilości alkoholu, że raczej nie byłaby w stanie sama tam trafić. Obudziła się bardzo wcześnie, jak to miała w zwyczaju, ciastka w końcu same się nie upieką, czy coś. Pamiętała jak przez mgłę o tym, że rozmawiali i kotach, zamierzała wykorzystać swoją szansę i zaprowadzić dzisiaj Greengrassa do kociego azylu, taka okazja mogła się nie powtórzyć, podejrzewała bowiem, że on też była raczej wczorajszy i nie będzie jeszcze myślał jasno.

Pojawiła się przed przyjacielem świeża i pachnąca, nie widać było po niej w ogóle tego, że spożywała z nim alkohol do godzin nocnych. Ubrana w jedną ze swoich landrynkowych kreacji, które ledwie zakrywały jej zadek, oczywiście w tych niebotycznie wysokich szpilkach. Byli gotowi do drogi. Nie miała pojęcia, czy Roise ogarnął po co zabrała go ze sobą do kociego azylu, właściwie może nawet lepiej by było, gdyby nie ogarniał, to łatwiej będzie mu wcisnąć jednego z kotów.

Tak, Figgówna w ogóle nie zakładała innej opcji, niż ta, że jej przyjaciel zaadoptuje jednego z azylowych kociaków. Podjęła tę decyzję za niego.

Teleportowali się do  Little Whinging, Norka zdążyła poinformować rodziców o swojej obecności, a później, później mogli wejść do azylu.

- Zobaczysz, jakie są urocze, każdy z nich wyjątkowy na swój sposób, w dużej mierze są to kotki, które nie miały lekkiej przeszłości. - Figgowie ratowali te słodkie istotki przed złem, które robili im nieodpowiedzialni ludzie. Może te koty nie były takie, jak te ich, bo nie gadały, ale z drugiej strony wiedziała, że dla większości osób to było raczej zaletą. Czasem trudno było znosić humory tych zwierzaków, zwłaszcza, gdy miało się pod swoim dachem nie jednego, a trzy gadające koty.

- Oprowadzę Cię, może któryś kociak zwróci Twoja uwagę. - Tak, zamierzała pokazać Ambroisowi wszystkie koty, które mieszkały w azylu, liczyła na to, że znajdzie się jakiś który faktycznie mu się spodoba. Dosyć szybko jeden z kociaków zaczął się do niego łasić, może to akurat będzie ten?

Nora znalazła się w swoim rodzinnym królestwie, jak mogłaby nie dziamdziać? Naprawdę Roise miał co do tego jakiekolwiek wątpliwości. Nie mogła przestać gadać, najchętniej opowiedziałaby mu historię każdego kota, który znajdował się w tym miejscu, ale zdecydowanie nie mieli, aż tyle czasu. Była zadowolona z siebie, tak bardzo dumna, że jakimś cudem udało jej się wczoraj, a może jeszcze dzisiaj (tego nie była pewna), namówić Greengrassa, aby znaleźli się w tym miejscu, żeby mógł chociaż zobaczyć te słodkie, małe kiciusie. No przecież nic mu się nie stanie, jeśli tylko na nie spojrzy. Tak naprawdę to zakładała, że któryś z nich wpadnie mu w oko i faktycznie postanowi zabrać go ze sobą do domu. Sprytny plan, bardzo prosty, musiał być skuteczny! Nie widziała nawet innej możliwości.

- One przeżyły swoje, ale nie mają problemu z zaufaniem, wiesz, moja rodzina dba o to, aby nie bały się ludzi. To są naprawdę urocze stworzonka, które potrzebują po prostu kogoś, kto się nimi zaopiekuje, nie wymagają wiele uwagi, na pewno będą w stosunku do Ciebie wdzięczne, jeśli zdecydujesz zabrać się któregoś do domu. Obdarzą Cię zaufaniem i będziesz ich najlepszym człowiekiem. Zbliża się jesień, taki kociak przyjdzie do Ciebie położy Ci się na kolanach, od razu zrobi ci się cieplej na sercu, ale nie tylko! - Nie widziała żadnych minusów w adopcji kotów, dlatego też żadnych nie wymieniała, zamierzała zareklamować je jak najlepiej potrafiła, a że kochała te stworzenia całym sercem, to wcale nie było dla niej takie trudne. Mogłaby mu mówić o zaletach posiadania kota godzinami, byleby tylko chciał jej słuchać.

Otworzyła ze zdumieniem oczy, kiedy zobaczyła kotkę, która znalazła się na ramionach Roisa. - Ostrożnie, ona jest bardzo nieśmiała, to, aż dziwne że postanowiła się tutaj pojawić. - Nie spodziewała się, że akurat ta kotka postanowi przymilać się do Ambroisa, może coś w nim dostrzegła? Na pewno, skoro postanowiła zwrócić jego uwagę.

- To ona, nie on, zresztą jest prześliczną kotką, uwielbia pieszczoty, nie będzie ci sprawiać żadnych problemów, no nie bój się, możesz ją pogłaskać. - Miała wrażenie, że Ambroise zamarł, kiedy kot wskoczył mu na ręce. - Trochę odwagi Ambroise, na pewno nie pożałujesz. - Tak, zamierzała go zachęcić do tego, aby nieco otworzył się przed zwierzęciem, wierzyła, że gdy już to zrobi i zobaczy, jaki wspaniały egzemplarz mu się trafił nie wypuści tej pannicy z rąk.

Norka nachyliła się, aby pogłaskać kocura, który się do nich zbliżał. Wyciągnęła dłoń, aby przejechać nią po jego miłym, ciepłym futerku, nigdy nie miała dość kotów, miała na ich punkcie prawdziwego fioła, to było rodzinne, takie małe zboczenie Figgów.

- Co słychać słodziaku? - Mruknęła cicho do zwierzaka, nie przestając go przy tym głaskać.

Norka była raczej rozczarowana tym, że nie mogła się podzielić z przyjacielem historiami wszystkich zwierząt, które znajdowały się w kocim azylu. Było naprawdę wiele opowieści, które mogłaby mu przedstawić. Większość z nich bardzo smutna i okropna. Panna Figg nie miała pojęcia, jak to możliwe, że niektórzy ludzie traktowali zwierzęta w taki okrutny sposób. Na całe szczęście jej rodzina starała się ograniczać ich krzywdy, mimo wszystko wiedziała, że nie są w stanie uratować wszystkich zwierzaków, które tego potrzebowały, bo bo to nie było możliwe, a szkoda. Robiło jej się smutno na samą myśl o tym, ile innych kotów potrzebuje pomocy ile z nich aktualnie cierpi. Nie miała innego wyjścia, jak nadal angażować się w tę rodzinną misję, pomagać tym, które trafią na jej drogę, chociaż zawsze było jej mało.

Szukała domów dla kotów, które mieszkały w azylu, wiadomo, że to miejsce nie należało do najgorszych, było ich tymczasowym domem, ale nigdzie nie będzie im tak dobrze, jak u ludzi, którzy naprawdę chcieli się nimi zaopiekować. Wiedziała, że czarodzieje lubili koty, w końcu te zwierzęta niemalże od zawsze były kojarzone z czarownicami, więc wcale nie tak trudno jej było namówić znajomych na to, aby zaadoptowali jednego, czy drugiego zwierzaka.

Roisa urabiała od lat, jak do tej pory nigdy jednak nie udało jej się dojść do momentu, w którym trafiłby z nią do azylu, żeby przyjrzeć się bliżej zwierzakom. Taka okazja mogła się więcej nie powtórzyć, dlatego też zamierzała ją wykorzystać, póki faktycznie istniała. Musiała działać szybko, bo była szansa, że niedługo przestanie być wczorajszy, i wtedy nic nie uda jej się zdziałać.

Panna Figg wzięła na ręce czarnego kocura, który znalazł się przy jej nogach. Przytuliła go do swojego policzka i przymknęła na dłuższą chwilę swoje zielone oczy. Najchętniej każdego z tych kociaków obdarzyłaby chociaż drobnym, czułym gestem, ale wiedziała, że nie ma szans, aby obskoczyła je wszystkie. Na szczęście w ciągu dnia kręciło się tu wielu członków jej rodziny, oraz wolontariusze, więc mogła zakładać, że na pewno każdy zwierzak zostanie odpowiednio wyprzytulany i pogłaskany. Szkoda, że ostatnio miała tak dużo pracy, że nie mogła pojawiać się tutaj tak często, jak chciała.

Przeszywała wzrokiem Ambroisa, który twierdził, że nie boi się kota, coś nie do końca mu w to wierzyła, wyglądał na dość niepewnego. Pewnie nigdy nie miał do czynienia z kotem, a przynajmniej tak wyglądał. Czy to w ogóle było możliwe? - Wyglądasz, jakbyś się jej bał, jesteś jakiś, taki, taki? sztywny? - Byli w końcu przyjaciółmi, nie zamierzała udawać, że tego nie widzi. Oczywiście mogła się mylić, przecież taki rosły mężczyzna jak Ambroise nie powinien się bać tej małej, słodkiej, różowej kotki, prawda? Nie powinien.

Odstawiła na ziemię czarnego kota, pogłaskała go jeszcze po łebku, gdy znalazł się na ziemi, po czym zbliżyła się do Ambroisa i zatrzymała tuż przed mężczyzną. Uniosła głowę wysoko do góry, bo przecież przyjaciel był od niej ponad czterdzieści centymetrów wyższy. Jasne, mogła mu powiedzieć, że zdejmie tego kota, tyle, że to wcale nie było takie proste, jak się mogło wydawać. - Jesteś duży Roise. Nie ściągnę jej, musisz się nachylić, żebym mogła to zrobić, ale na Merlina jeśli ją przy tym zrzucisz, to skopię Ci zadek. - O tak, zamierzała go ostrzec przed tym co może się wydarzyć, jeśli nie do końca będzie panował nad swoimi ruchami. Miała nadzieję, że się zrozumieli.

Mimo tego, że Ambroise opierał jej się przez lata Figgówna wyczuwała nadzieję, że skończy się jej zła passa. Miała wrażenie, że jest to ten dzień, gdy w końcu jej gadanie przyniesie jakiś sens. Nie wiedzieć czemu nie zakładała, że może być inaczej, była raczej pewna swego. Zwłaszcza, że udało jej się przyciągnąć Greengrassa do azylu, a od tego już był naprawdę bardzo drobny krok do tego, aby wyszedł z tego miejsca z kotem. Mało kto tak robił. Gdy przekraczali próg tego miejsca przepadali. Tak to już działało, nie sądziła, że mogłoby być inaczej i że magia azylu nie zadziała i tym razem.

- Nie wierzysz mi na słowo, jasne, oczywiście, powinnam się spodziewać, że nie obejdzie się bez demonstracji. - Nie ma szans, żeby sięgnęła do jego zada kolanem, nawet się nie łudziła, że to kiedykolwiek mogłoby się wydarzyć, ale chciała go nastraszyć - ta, jasne. Landrynka była najstraszniejszą osobą na świecie... Zdarzały się oczywiście takie momenty, gdy potrafiła zrobić poważna minę i skarcić w odpowiedni sposób ludzi w swoim otoczeniu, ale to nie był jeden z tych momentów.

- Jeśli się przy tym zabiję, to ty przekażesz tę informację mojej córce. Powiesz jej, że podpuściłeś do tego jej matkę i przez Ciebie została sierotą, pasuje? - Nie ma się, co oszukiwać. Norka nie była szczególnie zwinna, wręcz przeciwnie, w jej przypadku niemalże każdy ruch wiązał się z ryzykiem wywalenia się na twarz, co dopiero takie dziwne akrobacje o których mówił. Na pewno by się przy tym przewróciła na twarz, nie było nawet innej opcji. Była o tym święcie przekonana.

Spoglądała na mężczyznę, nie do końca wiedziała, jak niby ma mu pomóc, a chyba tego właśnie potrzebował, chociaż, czy na pewno? Kotka zdecydowanie nie potrzebowała pomocy, bo całkiem wygodnie owinęła mu się wokół jego szyi, to był całkiem uroczy widok, ten słodki, różowiutki kotek na ramionach tego wielkiego typa. Uśmiechnęła się sama do siebie, gdy na nich patrzyła, na pewno szybko nie pozbędzie się tego widoku z głowy.

- Słodko razem wyglądacie. - Oczywiście nie mogła powstrzymać się przed komentarzem. Nie sądziła, że Greengrassowi akurat zależy na tym, żeby słodko wyglądać... ale takie były fakty.

- Ona wygląda, jakby już znalazła swoje miejsce docelowe, nie sądzę, że szybko będzie chciała je zmienić. - Dodała jeszcze nie sądząc, że Ambroise zdawał sobie z tego sprawę, chyba powinien zacząć to robić.

- Możesz spróbować pójść z nią głębiej, ale gwarantuje Ci, że na pewno się jej nie pozbędziesz. - Tak, może to było trochę wymuszanie... ale czy się tym przejmowała, no nie, nie do końca.

- Weź ją po prostu do domu i będzie po problemie. - No, wtedy stanie się jego problemem, ale wydawało jej się, że jest w stanie sobie z nim poradzić.