Fernah zmierzała właśnie do recepcji szpitala, kiedy nad głową przeleciała jej dziewczynka. Może i latające osoby nie były rzeczą niezwykłą w świecie magii. Jednak dziecko ze skrzydłami orła, ścigane przez swoją rodzinę, budziło już pewne wątpliwości.

Zareagowała natychmiast na polecenie Florence i biegiem rzuciła się we skazanym kierunku. Wyprzedziła ćwierkającą dziewczynkę, bo chociaż ta miała skrzydła, to niezbyt nad nimi panowała. Uchyliła się przed zapewne niezamierzonym kopniakiem ze strony dziecka i dopadła do okna, w mig je zamykając.

Zatrzymał się tuż obok Ferny i to do niej skierował swoją prośbę, jak i błagalne spojrzenie. Stażystka skinęła głową, bo co też innego miała uczynić, po czym wycelowała różdżką w latającą dziewczynkę.

Carpe Retractum było nieszkodliwym zaklęciem, które przywoływało magiczny sznur. Otaczał on wskazany przez czarodzieja obiekt i przyciągał go do niego. To właśnie z myślą o takim działaniu, czyli by ściągnąć dziewczynkę w dół i złapać, nie czyniąc jej przy tym krzywdy, wybrała to zaklęcie.

Pierwszy cios dzioba był na tyle niespodziewany, że odruchowo zasłoniła się ręką. Dźwięk dartej tkaniny, zapewne rękawa szaty, utonął pośród całego tego świergolenia, skrzeków i krzyków. Zaraz też nadeszły kolejne ciosy, mniej lub bardziej celne, ale tak samo zajadłe.

Jasna cholera pomyślała Fernah, wycofując się krok za krokiem, aż nie poczuła za plecami zimnej ściany. Oznaczało to, że nie miała drogi ucieczki, a pomoc, chociaż chętnie by ją teraz przyjęła, nie nadchodziła. Czemu? Nie miała możliwości sprawdzić i spojrzeć w stronę Florence, bo otworzyłaby się wtedy na trafienia dzioba. A wystarczało, że dziewczynko-ptaszor dorzucił jeszcze niespodziewanie potężne, jak na siebie, uderzenia skrzydłami.

Złapała pewniej różdżkę, która cudem nie wypadła z jej lewej dłoni. Prawą wyciągnęła przed siebie, by zrobić sobie miejsce na rzucenie czaru i tym samym odwrócić uwagę na wpół przemienionej Mirabel.

Mdławy snop światła przeciął powietrze tuż nad lewym skrzydłem i trafił w sufit, nie czyniąc ani nic dobre, ani nic złego. Dziecko-ptaszysko zatrzymało się na sekundę i  zaraz zaatakowało stażystkę ze zdwojoną mocą. Fernah zagryzła zęby z bólu i zakryła twarz dłonią z różdżką, chwilowo nie mając pola do dalszego manewru.

Cyrk na kółkach przy całej tej sytuacji był niczym kurort wypoczynkowy dla emerytowanych magów. Latająca dziewczynka, próbujące wydziobać oczy stażystce. Ojciec i brat przemienionej drący się w niebogłosy, każdy o czym innym. Nic tylko zapraszać dziennikarzy z Proroka Codziennego, by napisali kolejny artykuł o niesamowitych przypadkach w świętym Mungu.

Kiedy kolejny cios nie okazał się tak bolesny, jak poprzednie, Fernah i jej mała przeciwniczka, wpadły w konsternację. Panna Slughorn wyjrzała zza trzymanej gardy i zobaczyła, że po dziobie nie został nawet ślad. Dziewczynka również zastygła, ale prędko zdała sobie sprawę, że właśnie została pozbawiona jedynej broni.

Zamachała skrzydłami, chcąc uciec przed kolejnymi zaklęciami, ale zapomniała o jednym. Dziecięcą kostkę nadal oplatał przywołany przez stażystkę sznur. Paprotka wręcz przeciwnie, od razu wyciągnęła rękę i chwyciła linę, nie pozwalając Mirabel odlecieć.

– Wystarczy! – rzuciła stanowczo, dziwiąc samą siebie i dziewczynkę. – Wystarczy tego…

Postąpiła krok do przodu, odklejając się od ściany i spojrzała w kierunku Florence.

– Panno Bulstrode… – skinęła głową, na znak, że jest gotowa, by wesprzeć uzdrowicielkę przy odczynianiu zaklęcia.

Jednak po spojrzeniu swojej przełożonej wniosła, że prezentuje raczej mizerny widok. Rozczochrane na wszystkie strony włosy, poznaczone czerwonymi śladami ręce i przedramiona, które gdzieniegdzie krwawiły. Nie wyglądała zbyt przekonująco ani profesjonalnie. Podjęła próbę uporządkowania swojego ubrania, bo i tylko tyle mogła zrobić w tym momencie. Poprawiła szatę, odgarnęła włosy z twarzy i wyprostowała się, ponownie spoglądając na Florence.

Chwila ciszy i zaraz znowu ojciec zaczął wrzeszczeć, by odczarowano jego córkę. Fernah miała niesamowitą chęć potraktować go zaklęciem petryfikującym, ale powstrzymywała ją od tego przede wszystkim obecność Florence.

– Oczywiście, co do mnie, to nic wielkiego się nie stało, zajmijmy się najpierw pacjentami. – odparła i spojrzała w kierunku latającego dziecka.

Mirabel zawisła nad ich głowami, trzepocząc skrzydłami. Widać było, że ma coraz większą wprawę w lataniu, co Paprotka skwitowała zdawkowym uśmiechem.

– Na pewno powinni się dwa razy zastanowić, nim się na nie zdecydują. – westchnęła i pociągnęła fruwającą dziewczynkę niczym balonik na tasiemce.

Ta chwilę się boczyła, ale Fernah zdobyła się na ton, którym zwykle zwracała się do młodszej siostry i powiedziała do niej:

– Mirabel, co powiesz na to, żeby twoi bracia pierwsi zostali odczarowani? Chociaż dzielni pacjenci dostają niespodziankę, a ty przecież na pewno jesteś dzielniejsza niż oni. Jak teraz pójdziemy razem, to zdradzę ci, co takiego jest tą niespodzianką, co ty na to?

Oczy czterolatki rozszerzyły się jak spodki i zabłysły ciekawsko. Strzepnęła skrzydłami i kiwnęła głową, na znak, że się zgadza.

Rozmowa Florence z bratem pacjentki nie uszła uwadze Ferny, chociaż skupiła się głównie na jej końcówce. Stażystka pomyślała, że uzdrowicielka musi znać tę rodzinę, skoro wiedziała o babci i tym, czego chłopczyk się obawiał. Z drugiej jednak strony nie dokończył swojego pytania, a panna Bulstrode już znała odpowiedź.

Z rozmyślań wyrwał ją  pan Friskey, który dołączył do nich z ciągniętym za sobą drugim dzieckiem. Podobnie jak tata był cały czerwony, ale to pewnie od płaczu, bo całą twarz miał we łzach, a z nosa spływały mu smarki.

– Wrócimy do domu, to popamiętacie, smarkacze! Obaj dostaniecie szlaban na najbliższy rok! Zero fasolek, żadnych kart, a o Łapaczu znicza, to już w ogóle możecie zapomnieć!

Na wzmiankę o popularnej grze dla dzieci, która była planszową imitacją Quidditcha, chłopiec trzymany za rękę cicho załkał. Fernie zrobiło się go szkoda, więc spróbowała załagodzić sytuację.

– Panie Friskey myślę, że nie ma sensu teraz mówić o karach, na które na pewno zasłużyli. Skupmy się na odczynieniu zaklęcia, dobrze?

– Skupmy się?! – pan Friskey nabrał powietrza i znowu zaczerwieniał. – Pani niech się skupi na odczarowaniu moich dzieci. Co to ma w ogóle być? Obie panie rzucałyście tymi zaklęciami na prawo i lewo, i żadna z was nie mogła trafić! Co z was za uzdrowicielki w ogóle?!

Fernah zaczerpnęła powietrza w płuca, by odeprzeć zarzuty, ale się zawahała. Zerknęła na Florence, nie będąc pewną, co powinna dokładniej powiedzieć.

Na pierwsze pytanie chciała odpowiedzieć przecząco, ale Florenc raczej pytała retorycznie. Z tego powodu skinęła tylko głową i wspólnie powędrowały do gabinetu uzdrowicielki.

Mina, jaką zrobił ojciec trójki łobuzów, wynagrodziła Fernie cały ból i doznane cierpienie. Mianowicie pan Friskey poczerwieniał jeszcze bardziej, choć myślała, że już wcześniej dotarł do granic swoich możliwości, otworzył usta i… Panna Bulstrode ubiegła go ponownie, tym samym wywołując wewnętrzną salwę śmiechu u Paprotki.

Ponieważ ukrywanie rozbawienia było coraz trudniejsze Fernah z ulgą przyjęła polecenie przełożonej. Kiwnęła głową na znak, że zrozumiała, co takiego ma zrobić i podeszła do wspomnianej szafki. Poszukiwania zajęły jej chwilę, ale na tyle krótką, że pan Friskey nie zdążył nawet zacząć kolejnej tyrady o niekompetencji pracowników świętego Munga.

– Proszę. – podała fiolkę eliksiru Florence i odwróciła się do zataczającej koła nad ich głowami czterolatki. – Widzisz Mirabel, nawet jedno piórko nie zostało. Co powiesz na to, żebyśmy zniknęli i twoje skrzydła?

Ćwierkanie, jakie dobyło się z ust dziewczynki, mogło wyrażać jednocześnie zgodę, jak i jej brak. Panna Slughorn postawiła jednak na to pierwsze i delikatnie pociągnęła za sznurek, aż dziwny ptaszek nie zniżył lotu. Kiedy to się stało, pochwyciła ją w ramiona i jednocześnie poczuła, jak do nozdrzy wdziera się zapach pierza. Przełknęła głośno ślinę i lekko pobladła, bo i natychmiast skojarzyła tę woń ze swoją przypadłością. Zemdliło ją, a skóra na plecach, jak na złość zaczęła lekko szczypać. Czym prędzej posadziła dziewczynkę obok brata i spoglądając na Florence, spytała:

– Czy mogłabym spróbować odczynić zaklęcie?

Wystarczy, że odciągnę myśli i powinno być wszystko w porządku, pomyślała.