Po całym dniu pracy w Ministerstwie Magii, jedyne czego pragnął Erik, to zatopić się w fotelu z filiżanką dobrej herbaty i kocem na kolanach. Nie wzgardziłby też jakąś smaczną przekąską przyniesioną z kuchni, do której nadal miał kompletny zakaz wstępu. Oby ta jutrzejsza kontrola coś dała, pomyślał, gdy otrząsnął się z teleportacji pod rodzinną posiadłość. Na następny dzień miał umówione spotkanie z Castielem i wiązał z tym wydarzeniem spore nadzieje w kwestii swojego stanu zdrowia. Schował różdżkę do kieszeni i wkroczył do środka, zupełnie nie spodziewając się tego, co miał za chwilę ujrzeć.

Nie zdążył nawet pokonać połowy korytarza, gdy z salonu dobiegł go głos Brenny. Machinalnie uśmiechnął się na jego brzmienie, jednak nieco spochmurniał, gdy zrozumiał znaczenie słów siostry. Zmarszczył brwi. Jeśli była jedna rzecz, która do niej nie pasowała, to było to niezdecydowanie. Ona zazwyczaj chciała ponad miarę, więc szybciej by uwierzył, że zdecydowała się na obie potencjalne opcje przy jakimś dylemacie, niż na wybranie jednej konkretnej.

— Może jakieś smażone ziemniaki z mięsem? Jakoś wystarczy mi zup na najbliższe parę dni — rzucił w głąb domu, ściągając zabłocone buty. Uroki życia w Anglii i wczesnej wiosny. Czasami padało. Zawiesił płaszcz na wieszaku. Co się zaś tyczyło jego słów, to sądził, że mówi o jedzeniu. Zbliżała się pora obiadu, więc pomyślał, że chodzi o kwestie kulinarne. — Chyba że nie chcesz siedzieć przy garach, to mogę jeszcze skoczyć do knajpy i coś nam przynie.... Łał.

Zatrzymał się w salonie, stając za kanapą i omiótł wzrokiem całe pomieszczenie. Pierwsze co rzuciło mu się w oczy to brak dywanu, który sprawił, że wnętrze stało się dużo bardziej surowe. Brak krzeseł również wzmacniał to poczucie, a krąg widmowidza... Krąg widzmowidza, powtórzył w myślach, przechylając głowę w bok, aby wbić spojrzenie w siostrę. Czyżby w pracy doszło do jakiegoś nagłego wypadku, że zdecydowała się sięgnąć po tego typu środki?

— Nie chodzi o obiad, prawda? — spytał, chociaż odpowiedź zdawała się oczywista.

Przeskoczył przez oparcie i wylądował obok siostry, na szczęście nie przygniatając adoptowanego niedawno psa. Podrapał zwierzaka za uchem, mając nadzieję, że ten od razu nie zwieje, gdzie pieprz rośnie. Chociaż minęło zaledwie parę dni, adopcja zdecydowanie była jedną z lepszych decyzji, jakie wspólnie podjęli w tym roku. Uśmiechnął się pod nosem, chociaż przez widok nierozpalonych świec, ciężko mu było zachować pogodę ducha.

— Zazwyczaj nie masz takich rozterek, więc zakładam, że chodzi o coś poważnego lub bardzo niespodziewanego. — Uniósł lekko brew. — Z czym mamy do czynienia?

Wbił wzrok w Bren, starając się wydedukować, czego dotyczy problem, skoro chciała sięgnąć po swój dar. Czyżby z archiwów wyciągnięto jakąś dawną sprawę i teraz walczyła z własną dumą? Ktoś jej wytknął jakiś błąd? A może dalsza rodzina się odezwała i chciała jakiejś drobnej przysługi?

Zamrugał zdziwiony a z każdym kolejnym wydukanym przez Brennę słowem, kiwał głową coraz szybciej, jakby starał się w locie przyswoić te wszystkie informacje. To było dużo. Dla co poniektórych pewnie nawet zbyt dużo. Longbottom miał jednak już sporo doświadczenia w wyłuskiwaniu najważniejszych wiadomości z niekończących się paplanin swojej siostry, więc i w tym przypadku jego uwagę zwróciło kilka słów kluczowych. I żadne z nich nie nastrajało go do tej rozmowy pozytywnie.

— Kot faktycznie wydaje się odgrywać kluczową rolę w Twoim dość niecodziennym dylemacie — zgodził się Erik, zaczynając od najprostszego aspektu tej sprawy. — Jak on w ogóle zdołał Cię przekonać, że takie śledztwo to dobry pomysł? Na co dzień przesłuchujesz przestępców, a dałaś się zdominować w rozmowie pierwszemu gadającemu sierściuchowi? Bez urazy, Łatek.

Poklepał psa po grzbiecie, nie spuszczając jednak wzroku z siostry. Rozumiał troskę Salema o swoją właścicielkę i bratnią duszę, jednak osobiście miał wrażenie, że tym razem wpychał swoje łapki tam, gdzie nie powinien. Kwestia ojca Mabel była swoistym tematem tabu od chwili, gdy Nora poinformowała swoich najbliższych o ciąży. Nawet Erik nie miał pojęcia, kim jest ten tajemniczy jegomość. Tu i ówdzie pannie Figg może i wymsknęło się mimochodem kilka słów, jednak nie było to nic, co jakkolwiek wskazywałoby na tożsamość jej wybranka.

Gdyby żyli w idealnym świecie, być może przycisnąłby nieco przyjaciółkę w tej sprawie. W końcu pociągnięcie ojca do odpowiedzialności za jego własne dziecko mogłoby przynajmniej pomóc kobiecie finansowo. O ile ten w ogóle miałby z czego płacić, jednak Longbottom starał się wierzyć, że jego najlepsza przyjaciółka mimo wszystko nie ma aż tak złego gustu, żeby przebierać wśród ludzi z marginesu. Poza tym Mabel mogłaby zyskać faktycznego ojca. Niestety, nie był to perfekcyjny świat, a czas nigdy nie wydawał się odpowiedni, aby poruszyć ten temat.

— Wiesz, że Nora nie będzie zadowolona, jak się o tym dowie? — Nie był to otwarty sprzeciw, ani też udzielenie przyzwolenia na użycie kręgu. Wolał jednak przedstawić Brennie możliwe konsekwencje jej działań, zanim cokolwiek zdecydują. — Zawsze chciała być niezależna i wychować Mabel po swojemu. Między innymi dlatego nawet nas ogranicza w kwestii prezentów. — Może nie było to zbyt dobre porównanie, ale raczej trafił w sedno. Chyba. — Szukając ojca bez jej wiedzy, ingerujemy nie tylko w jej sprawy, ale też jej córki. Jeśli okaże się, że grzebiemy w jakimś szambie, to możemy jej tylko przysporzyć kolejnych problemów. Nora ledwo otworzyła kawiarnię, a już wylądowała w gazetach przez tego bobra. Dorzucenie jej jeszcze dawnego partnera do tego równania może się źle skończyć.

Westchnął cicho i przeczesał palcami włosy, wlepiając wzrok w zbiór świec na podłodze. W najlepszym możliwym scenariuszu mogliby przyczynić się do ogólnej poprawy sytuacji ich najbliższej przyjaciółki. W najgorszym doprowadziliby ją do załamania nerwowego i wielkiej kłótni. Jedyne co mu nie pasowało w tym wszystkim to Salem. Nie zacząłby tego tematu, gdyby Nora faktycznie nie dała mu jakiegoś powodu, aby wzbudzić jego podejrzenia. Czyżby za całą historią faktycznie kryło się więcej, niż przypuszczali?

— Co prawda, to prawda. Nieprzeszkadzanie w życiu, to niezbyt dobry powód, żeby nie informować kogoś o dziecku. Myślę, że prędzej bała się jego reakcji. Lub tego, że narobi sobie nadziei, a potem ją straci — Skrzywił się. Nie chciał postrzegać zachowania Nory, jako obiektu analizy, ale monolog Brenny poniekąd to na nim wymusił. Było to jednak dosyć sensowne, prawda? Nie było tajemnicą, że Figg pragnęła związku, jak z bajki, swoistego księcia na białym koniu. Czy strach przed tym, że ktoś mógł ją uświadomić, jak złudne są te plany, mogły sprawić, aby zrezygnowała z prób kontaktu z ojcem swojego dziecka? — Załóżmy, że faktycznie znajdziesz tego faceta. Co zamierzasz zrobić? Zamknąć ich w kawiarni, dopóki sobie wszystko nie wyjaśnią? Zrobisz to z zaskoczenia?

Na Merlina, czy w tym domu chociaż jedna rzecz mogłaby być prosta?, pomyślał, masując sobie skronie. Wrócił wzrokiem do siostry, jakby starał się wybadać, czy jej własna decyzja jakoś się wyklarowała pod wpływem jego słów. Nie podobała mu się perspektywa grzebania w prywatnych sprawach Nory bez jej wiedzy, jednak niespodziewane spotkanie kobiety z dawnym partnerem w cukierni i to w towarzystwie Mabel, również nie malowało się w jego głowie, jako szczególnie zachęcająca perspektywa.

— Już zrobiłaś listę, więc tak czy siak, już zaczęłaś jakieś prace nad tą sprawą — dorzucił. Skoro ojciec ich chrześnicy faktycznie był na balu, a Bren zdołała ograniczyć listę do dziesięciu nazwisk, to i tak znacznie zawęziła grono potencjalnych kandydatów. A biorąc pod uwagę, jak wielu ludzi z Ministerstwa było na balu, to prędzej czy później ich ścieżki ponownie się przetną. Pytanie, czy Longbottomówna będzie w stanie powstrzymać się wtedy od pytań.

— Z obiektywnego punktu widzenia taka postawa jest dosyć krzywdząca. Ojciec bez świadomości tego, że jest ojcem, nie może nawet się skonfrontować z rolą, którą miałby przyjąć, dziecko jest odcinane od rodzica, a matka bierze na głowę wszystkie problemy — stwierdził po dłuższej chwili, starając się podkreślić, jak widzi podobną sytuację, wykluczając personalne odczucia względem Nory i Mabel. — Na marginesie, skoro to ktoś z naszych znajomych, to można z powodzeniem wykreślić wszystkich, z którymi wychodzimy gdzieś na co dzień. Mamy stały kontakt z Norą, nasi znajomi się mieszają, więc gdyby to był, powiedzmy Thomas, to Nora zareagowałaby już wcześniej. Spotkanie na balu aż tak by nią razem nie wstrząsnęło.

Czyli to musiał być ktoś dalszy, pomyślał, pomimo niechęci przed angażowaniem się w to śledztwo. Pierwsze co mu przyszło na myśl to ktoś z wysoko postawionych czarodziejskich rodzin. Ktoś, kto stosunkowo często bywał w towarzystwie Longbottomów z uwagi na ich pozycję społeczną, ale nie na tyle często, aby chodzili razem do pubów lub na sesję degustacyjną win w nowo-otwartej restauracji. Kto w takim razie łapał się do tej katego... Stop. Erik wbił paznokcie w wewnętrzną część dłoni, odcinając się od swoich rozmyślań. Nie powinien wybiegać tak daleko myślami. Rozmawiał z Brenną, więc to na niej powinien się skupić.

— Zna ją praktycznie tak dobrze, jak my — zauważył z ociąganiem. — Wprawdzie jest kotem, nawet jeśli inteligentniejszym od reszty, ale chyba potrafi wyłapać jej nastrój. Może faktycznie coś w tym jest. Z drugiej strony, to, że jej dalej zależy, to nie jest jakiś silny argument. Skoro nie miała z nim kontaktu, to po prostu nie udało jej się domknąć pewnych spraw.

Pokiwał powoli głową. Cóż, lata służby w Brygadzie pokazywały swoje owoce. Brenna nawet teoretyczne śledztwo i kolejne jego etapy potrafiła zaplanować z wyprzedzeniem, biorąc pod uwagę różne scenariusze. Tutaj wyjątkowo nie dopatrywał się typowego u niej czarnowidztwa, a pokazu umiejętności nabytych w toku rozwoju osobistego i zdobywania kolejnych doświadczeń w zawodzie.

— Przynajmniej masz jakiś plan. To się ceni — westchnął cicho. Miał wrażenie, że przez to, że Salemowi nie zamykał się pyszczek, zostali wplątani w niemałe bagno. I to takie, w którym tkwili od lat, nie do końca będąc świadomymi, że w każdej chwili może ono pochłonąć osoby im bliskie. — Wolałbym tego nie robić za plecami Nory, ale musimy brać poprawkę na to, że nie mamy kontroli nad Salemem. Skoro odezwał się o pomoc do Ciebie, to równie dobrze może się odezwać do kogoś innego, kto zna się z Norą, a nie zna sytuacji tak, jak my. Lub co gorsza, sam zacznie szpiegować, a rudy kot wypytujący przypadkowych facetów na ulicy o Norę, nie wróży dobrze. Jeśli to zrobisz, to przynajmniej będziesz miała kontrolę nad tą informacją i tym do kogo trafi. I może, jakimś cudem, przygotujemy dzięki temu Norę na różne scenariusze.

Cóż, moim zdaniem Nora siedziałaby jak na szpilkach przez całe urodziny i skorzystała z pierwszej okazji, żeby się schować przed tym gościem i nie podała żadnych wyjaśnień, twierdząc, że źle się czuje, pomyślał, jednak nie wygłosił tej koncepcji na głos. Czy była ona trafna? Sądził, iż było to prawdopodobne, jednak nie mógł też zakładać z góry, że jest w stanie przewidzieć każdy odruch swojej przyjaciółki. Poza tym nie wniosłoby to zbyt wiele do ich dyskusji. Na krawędzi jego świadomości pojawiła się jednak inna niepokojąca myśl: co jeśli to ojciec zorientuje się jako pierwszy i wtedy zacznie się rozróba? Ohohoho, to zdecydowanie nie była zachęcająca perspektywa.

— Jeśli zgodzisz się, żeby rozegrać to powoli i odpowiedzialnie, bez prób wymierzania sprawiedliwości na własną rękę, to Ci w tym pomogę — powiedział, zamiast dać jej konkretną odpowiedź. Nie mogła też oczekiwać, że po zrzuceniu mu na głowę tych wszystkich informacji, zatwierdzi lub odrzuci jej działania, odwróci się na pięcie i pójdzie jeść obiad. Skoro już się z nim tym podzieliła, to siedzieli w tym razem. Bez względu na to, jak miałoby się to zakończyć. — Nie robimy tego po to, aby jej zaszkodzić. Przynajmniej takie mamy usprawiedliwienie.

Pokiwał powoli głową. Było to ciekawe spostrzeżenie, chociaż byłby w stanie wytknąć tu parę niespójności. Nawet jeśli Figg nie spotkała wszystkich ich przyjaciół i znajomych na żywo, tak mogła o nich słyszeć. Raczej wychwyciliby jakąś ponadprzeciętne dramatyczną reakcję, gdyby nagle opowiedzieli o wspólnym wyjeździe za miasto z jej dawnym partnerem.

— Nie wskazywałem bezpośrednio na niego, to był tylko przykład — rzucił dla pewności, chcąc na wszelki wypadek stanąć w obronie przyjaciela.

Akurat co jak co, ale podobieństwo pomiędzy własną chrześnicą a Thomasem raczej wyłapałby dosyć szybko, biorąc pod uwagę, że znali się jeszcze ze szkoły. Poza tym chodziło mu tylko o to, że przedstawienie Hardwicka jako potencjalnego kandydata zasugeruje Brennie, co powinni wziąć pod uwagę przy pracy z opracowaną przez nią listą.

— Może tym bardziej warto zaangażować się w to przedsięwzięcie — stwierdził Erik we własnej próżności. Nie miał nic przeciwko Fergusowi czy rodzeństwu Nory, którym zapewne tak samo zależało na dobru kobiety jak im. Czuł jednak, że jeśli ktoś ma załatwić tę sprawę, jak należy, to powinni to być oni. — Może, kiedy się dowie, że oboje nad tym pracujemy, to będziemy mieli nad nim większą kontrolę. Lepiej mieć możliwość mu coś odradzić, niż się męczyć z tym, że lata Merlin jeden wie gdzie, rozmawiając nie wiadomo z kim.

Im dłużej Erik zastanawiał się nad tym, jaka była moralnie poprawna postawa w obliczu czających się na horyzoncie problemów, tym bardziej odnosił wrażenie, że takowa nie istniała. Mogli co najwyżej minimalizować szkody i zadbać o to, aby ewentualny wybuch nastąpił na kontrolowanym obszarze, gdy będzie tam jak najmniej postronnych. Tak będzie lepiej. Chyba, wmawiał sobie, akceptując poniekąd ich rolę w tym wszystkim. Inni mogliby wszystko zepsuć. Czy ta wymówka okaże się wystarczająca, jeśli w ich ręce wpadną niepowołane informacje i będą musieli spojrzeć Norze w oczy?

— Nie brak Ci determinacji, Brenno — odburknął, chociaż jej słowa wywołały u niego falę wątpliwości.

Skoro jego rodzona siostra nie wiedziała, czy postępuje odpowiednio, to czy i jego decyzja nie była zbyt pochopna? Może powinni to przemyśleć? Zagryzł dolną wargę. Nie. To nic nie da. Im więcej czasu spędzą na głowieniu się nad tym, czego powinni nie robić, tym większa szansa na to, że nigdy nie dojdą do porozumienia. Zawsze znajdzie się gorszy scenariusz lub wymówka, która zachęci ich do tego, aby nie podejmować żadnych działań. Siedzenie bezczynnie było jednak w tym momencie, jak czekanie na wybuch tykającej pod kanapą bomby, przy której majstrował rudy gadający kot nieznający się na pirotechnice.

— Lepiej, że on to wymyślił, niż Ty. Wtedy miałbym więcej obiekcji — powiedział przyciszonym głosem. Westchnął cicho, schodząc z kanapy wraz z psem, aby dać siostrze, jak najwięcej przestrzeni, zanim przeniesie się do swoich wizji przeszłości. — Chociaż nadal nie wierzę, że aż dwójka Longbottomów działa teraz na zlecenie gadającego sierściucha.

Obserwował w milczeniu, jak Brenna zapala kolejne świeczki i wkracza do kręgu, aby na koniec spocząć pośrodku ze skrzyżowanymi nogami. U niego nigdy nie objawiły się podobne talenty i w sumie nawet się z tego cieszył. Każdy dar niósł ze sobą swego rodzaju ciężar, a Erik nosił na swoich barkach wystarczająco wiele. Wilkołactwo, poważna i odpowiedzialna praca, znalezienie równowagi między zachowaniem prywatności a operowaniem wśród fleszy aparatów, pozycja rodowa... Nie potrzebował już więcej, zwłaszcza że każdy z tych czynników zdawał się w ostatnich miesiącach mnożyć, uzyskując zupełnie nowe wymiary skomplikowania.

Chyba jej się udało, pomyślał, zauważając, że siostra nie wstała i nie odetchnęła z ulgą. Gdyby widmowidzenie odmówiło współpracy w tym kluczowym momencie, zapewne spadłby jej kamień z serca. Poniekąd można by to uznać za znak od losu, że nie powinni grzebać w życiu prywatnym Nory lub skupić swoją uwagę na innym rozwiązaniu. Tak się jednak nie stało, więc może postawienie pierwszych kroków na tej ścieżce było im przeznaczone? Ciekawe, co by to na powiedzieli jasnowidze z Londynu.

— Ciekawe skąd mu się to wzięło — rzucił w przestrzeń, bardziej po to, aby podtrzymać rozmowę, niż otrzymać faktyczną odpowiedź. O magizoologii wiedzieli niewiele, a zwierzęta Figgów były wyjątkowe. Kompletnym laikom ciężko by było określić, skąd biorą się u nich określone cechy charakteru lub ich intensywność.

Frustracja zdecydowanie mogła być jedną z emocji, z którymi dziewczyna zaznajomiła się dosyć dobrze, jeśli często korzystała ze swoich zdolności w miejscu pracy. Bywały takie śledztwa, gdzie liczył się czas i szybkie tempo reakcji, a wtedy dar działający na przekór osobie, która go posiadała, mógł szybko stać się utrapieniem. Zniecierpliwienie przełożonych, komentarze nieprzychylnych współpracowników... Długo by wymieniać. Wielu by się zapewne załamało pod taką presją, jednak Bren musiała już na tym etapie wiedzieć, że tradycyjne techniki detektywistyczne mogły być równie mocno pomocne, co magia.

Każda kolejna minuta dłużyła się w nieskończoność, jednak Erik nie dawał się poddać irytacji czy zniecierpliwieniu. Był przyzwyczajony do tego, że niektórych rzeczy nie dało się przyspieszyć, a widmowidzenie najwidoczniej należało do tego grona. Gdyby nie to, że cały czas bacznie obserwował Brennę, pewnie nawet by nie zauważył, że ta wyrwała się z transu i natychmiast zgasiła świeczki. To go zdziwiło. Zobaczyła wszystko, czego potrzebowała, czy po prostu poczuła, że więcej nie wydusi już z własnego daru?

— Czemu pytasz? — rzucił, marszcząc ze zdziwieniem brwi, jakby nie połączył jeszcze ze sobą dwóch dosyć wyraźnie nakreślonych kropek, które miał przed sobą. — On to zrobił?

A to dopiero zwrot akcji. Wydawało mu się, że sprawcą tego niecodziennego incydentu był jakiś podpity, starszy czarodziej, który nie potrafił już odróżnić jednego końca różdżki od drugiego. Osobiście nie rzuciłby od razu oskarżeń w kierunku Lestrange'a, gdyż ten po prostu nie wyglądał na kogoś, kto posunąłby się do takiego niesmacznego żartu. Co mógłby na tym zyskać? Pieniądze miał, sławę w pewnym sensie też, a na znęcanie się nad innymi raczej mógł znaleźć lepszą okazję.

— To musiał być przypadek. Ktoś musiał go popchnąć lub na niego wpaść. Różdżka mu się omsknęła lub próbował pokazać coś Eden albo innym gościom. To nie ma sensu... Widziałaś coś jeszcze? — spytał, starając się przywołać z odmętów pamięci wspomnienie odnośnie do tamtego wieczora.

Bal charytatywny był dosyć chaotyczny, toteż nie był w stanie przypomnieć sobie każdej twarzy, która kręciła się wokół, gdy doprowadzali Norę do porządku. Czy William mógł tam być? Wydawało mu się, że Eden była w tym towarzystwie, więc może jej mąż kręcił się gdzieś obok? Zmarszczył brwi, spoglądając wymownie na siostrę. To ona widziała przed chwilą dosyć szczegółowy, magiczny zapis tamtych zdarzeń. Powinna powiedzieć, coś więcej.