Już to pisane było wielokrotnie, ale powtórzę. Sauriel nie był dżentelmenem. Albo chociaż nie był dżentelmenem z wyboru, bo zasady etykiety miał wpojone. Był nim, kiedy był pod czujnym okiem rodziny, albo żeby czasem nikt potem nie poleciał i nie powiedział, że zachowywał się jak prosie. Już i tak był solą w oku z powodu niektórych swoich akcji. Nie chodziło o to, żeby nie dokładać rodzinie, skądże! Chodziło o to, żeby nie dokładać za bardzo sobie. Bo ta zła plotka, co docierała do złych uszu, zawracała do tego samego punktu - problemów z rodziną. Tych już miał ponad miarę, a przez swój paskudny charakter czasem i tak nie potrafił sobie odpuścić. Było jak było. I było też tak, że ta relacja z Victorią stała się naprawdę miła po tamtym tygodniu. Po tym spotkaniu, gdzie każdy dobrze się bawił, chociaż mogło się zakończyć na nieprzyjemnym rozstaniu. Zostawiłoby to niedobry posmak w ustach, wiedział to. Jego impulsywność jednak zazwyczaj nie pozwalała patrzeć zanadto w przód. Aaalbo jednak? Skoro wtedy dał temu szansę, to może nie powinien być dla siebie taki surowy?

Chyba zaczynał wierzyć w to, że teraz cotygodniowe spotkania będą absolutną normą i na nic innego nie powinni się przygotowywać. Ewentualnie co dwa tygodnie? Pocieszenie było takie, że teraz te spotkania wcale nie bolały, a on nie szedł na nie ze zbolałą miną. Teraz myślał, że okej - może być. Mogą porozmawiać i w sumie to chętnie z nią pogada. Znacie to uczucie, kiedy nie jesteście pewni, czy w ogóle będzie jakikolwiek temat do rozmów? Że nie chcecie siedzieć w ciszy, bo może być głupio? Albo na ostatnim spotkaniu zrobiliście coś takiego, że teraz, kiedy do następnego przychodzi, nie jesteście pewni, jak będzie reagować na was druga strona? Podobne uczucie towarzyszyło Saurielowi. Nie było mocne, ledwo trochę brzęczało i gdyby tego potrzebował to by ciężko wzdychał. Chodziło głównie o to ostatnie spotkanie. O to, że teraz miał różową poduszkę w pokoju i koronę. I był chyba za miły. No nie był za miły? Trochę był. Wychodziło na to, że żałował, że był miły. Jednocześnie nie żałował, bo było fajnie, bo przecież i tak musieli się dogadać. Cóż, cokolwiek nim rządziło z uczuć to wywoływało frustrację, że nie potrafił tego wyciszyć. Więc koniec końców może i nie przyszedł zły czy zmuszony do restauracji, ale od razu było widać, że ma ponurą minę.

Mimo wspomnianego nie bycia dżentelmenem i ponieważ właśnie dżentelmenem był tam, gdzie należało potraktował Victorię tak jak zawsze. Pomógł jej zdjąć płaszcza, odsunął krzesło i tak dalej, i tak dalej. I siadł po drugiej strony, standardowo całkowicie poluźniając krawat. I powstrzymując rękę, żeby nie roztrzepać włosów. Nie dało się nie zauważyć, że siedzi mu coś na łbie i że zamiast spoglądać na Victorię to patrzył w bok - jakby naprawdę go interesował wystrój tej restauracji.

Najgłupsze było w tym wszystkim to, że Sauriel doskonale sobie zdawał sprawę, że tego nie ukryje. Nie muszę mówić, że to dolewało oliwy do ognia, tak? Miętolił to wszystko w swojej głowie i miętolił, a myśli narastały i przybywało tylko złości na samego siebie i na nie, że nie jest w stanie ich poukładać. Wizja spotkania nie była straszna, tak? I że w zasadzie spoko było się spotkać, tak? Jakoś tak to ujęłam. No więc - jednak okazało się, że jest totalnie dziwnie. I jednak była straszna. Przemalowując rzecz jasna, bo czarnowłosy po prostu nie wiedział, ciągle nie wiedział, gdzie ma w swoim świecie Victorię usadzić. Jak ją traktować, jak się do niej zwracać i kim ma dla niego być. Czy faktycznie ją lubi? Poczuł do niej sympatię. Więc co, znajoma? Nie, wiedział, jak ją tytułować, a przynajmniej jak będzie ją tytułował niedługo. Narzeczona. Już w sumie ją tak nazywał, bo jak inaczej? Przyrzeczona? Jakoś tak by to chyba było. Tym nie mniej nie rozpierdalał się na takie drobnostki. Tytulatura to jedno, a ustawienie takiej osoby w swojej głowie - drugie. Absurd polegał na tym, że już zaczął samego siebie zwymyślać, bo skoro był wtedy za miły to co? Ma wrócić do rzucania kłód pod nogi, wszystko ma stać się cięższe, bardziej toporne i nie do przełknięcia? W końcu by się pokłócili zupełnie i miałby z tego wroga. Albo przynajmniej osobę zupełnie niechętną do pozytywnych interakcji. Brzmiało to też strasznie, bo znowu tak, jakby myślał tylko o jakimś zysku. Widzicie, jak to się napędzało samo z siebie, prawda? A to był tylko zalążek wszystkiego, co przechodziło mu przez umysł.

Zgodnie z przewidywaniami pytanie padło, tylko bardzo szybko i bardzo dosadnie. W sumie to okej, może niekoniecznie się spodziewał samego pytania, ale tego, że nie uda mu się zgrabnie ukryć swojego nastroju już tak. Dejm, to było wręcz oczywiste! Czego tu się spodziewać! Zazwyczaj nosił swój nastrój jak zbroję - bo zazwyczaj był to nastrój paskudny i odstraszał większość ludzi. Więc tak, chowanie go nie przychodziło zbyt... naturalnie. Słysząc odkładaną kartę zwrócił na nią swojego spojrzenie. Zaintrygowane? Zainteresowane? Złe? Jaki wyraz twarzy nosiła, albo może raczej - co nosiła za wyraz POD powierzchnią. Mógł się przejrzeć teraz w jej oczach. Zobaczyć cień swojego odbicia.

- Nic poważnego, i mean it. - Zaczął i przechylił głowę na ramię, spoglądając teraz bardziej na złączenie sufitu ze ścianą. Nie lubił mówić o emocjach. Naprawdę nie lubił. Więęc postanowił to ująć po swojemu. - Dziwnie cię nie-nie lubić. - Uśmiechnął się pod nosem i spojrzał na kobietę.

Sauriel był jak dzieciak. Dzieciak z patologicznej rodziny. Patologicznie wychowany, przez co w niektórych sprawach był dojrzały, a w innych... aaa podchodził do tego dokładnie tak, jak teraz. Czyli - że niby problemu nie ma. Łatwo tak powiedzieć, że gdyby komunikacja istniała to byłoby łatwiej, fakty przemawiały też za tym, że łatwiej by było, ale pozostawała praktyka pokazująca, że niektóre rzeczy ciężko jest przeskoczyć i jednak łatwiej o nich nie mówić niż otwierać książkę na odpowiedniej stronie i odczytywać jej treść. Co innego odbierał i co innego pałętało się w jego wnętrzu, niż czysty rozsądek przeciętnego człowieka podyktowałby do zrobienia. Ten krok w przód był trochę straszny. Nie powinien? Pewnie nie. Ale był. I kiedy zrobiony został to najpierw było fajnie, słonko świeciło, wszyscy zadowoleni. Potem jednak dotarła realizacja tego, co się dzieje, kot zobaczył, że znalazł się na innym terenie i faktycznie - puf! Podskoczył, zjeżył się i skoczył dwa susy do tyłu. Irracjonalne, zabawne wręcz, gdyby to faktycznie był kot. Dla niego to nie było ani zabawne, ani... no dobra, zdawał sobie sprawę, że to niemądre. Jednak mówienie sobie, że to faktycznie niemądre było, wcale nie pomagało. Działało w sumie w stronę odwrotną, bo jak wspominałam - faktów nie da się uniknąć. Były zaś takie, że uciekanie przed pewnymi rzeczami i problemami wcale nie sprawi, że znikną. Tylko co z tego, że posiadasz o tym wiedzę, skoro nie potrafisz jej odpowiednio przerobić i wykorzystać?

- To tylko dziesięć minut, nie przesadzaj. - To było takie straszne? Tak, pewnie mogło być. Skoro zupełnie nie wiedziała, co się dzieje... tak, to na pewno było dziwne. Niekomfortowe, bo sam wiedziałeś najlepiej, jak myśli potrafią gnać, kiedy ktoś ewidentnie ma zły humor. Skrzywiłeś się z niezadowolenia. - Nie uważam. - O, tutaj już zmienił mu się ton. Mógł się dziwić, kiedy miał ochotę i na co miał ochotę, ot co. Ugryzł się w język, żeby nie wylać z siebie teraz wiadra sarkazmu, ale spiął się. Nie lubił się bronić. Wolał atakować. A czuł, że się bronić powinien, bo jest atakowany. - Nic.Się.Nie.Stało. Po prostu mam gorszy humor. Tak mam. Po prostu. - Jak miał jej to wytłumaczyć? Pewnie było to ciężkie do uwierzenia, no bo tak, nie kłamał. Nic się nie wydarzyło, tylko nakręciła się pozytywka w jego głowie i grała jak chciała, kiedy już palce się ześlizgnęły z pokrętła.

Ale tak patrząc na nią jakoś uszło z niego powietrze. Bo w końcu nie pytała dlatego, że chciała źle, prawda?

- Nie lubię, jak ludzie mają wobec mnie jakieś oczekiwania. Dlatego nie lubię być miłym gościem. Bo jak jesteś miły, to ludzie zawsze czegoś oczekują i czegoś od ciebie chcą. Po ostatnim spotkaniu to jest dziwne. I nie, to nie jest za dużo czasu na dziwienie się. Bo pewnie będę się dziwił przez następne lata, że muszę zmienić swoje życie, żeby żyć z kimś w zgodzie. Na co dzień. Na stałe.

Nie da się odebrać dobrych wniosków, kiedy się kogoś nie zna, to bardzo proste. Tak jak on nie wiedział, jak ją obsługiwać, tak naturalnie - ona nie wiedziała, jak jego. To, że byli tak skrajnie inni niczego nie ułatwiało. To, że Sauriel był taki trudny w obejściu, bo tego nie dało się ukryć, też było pod górkę. Nie robił tego celowo. Nie chciał tego utrudniać. Ale emocje przelewały się falami i kolejny fakt - nie potrafił ich ukrywać. Prawdę powiedziawszy to on chyba zawsze miał zły humor. Czasami tylko się przejaśniało to niebo, ale chmury wcale nie znikały. O, jak tydzień temu. Przecież to było dobre spotkanie.

Zmarszczył brwi, nie rozumiejąc tego pytania, którym odpowiedziała. Ale to dawało do myślenia.

- Co? Nie patrzę na ciebie nie dlatego, że nie lubię na ciebie patrzeć. - Co ona sobie w tej głowie poukładała? Na pewno wszystko nie tak. Spojrzenie na świat oczyma drugiej osoby było naprawdę ciężkie. Ale jej mina, jej ton, hmm... brzmiał w nich chyba żal, tak to odczytywał przynajmniej. Rozproszyło go to nieco. Zmieniło przede wszystkim pogląd na tę rozmowę, w której dotarło do niego, że to naprawdę nie był z jej strony żaden atak. To była zwykła próba zrozumienia tego, co się dzieje. A jednocześnie sama sobie w głowie ułożyła odpowiedź na to, co się dzieje. Nie wiedział, co źle przekazał czy powiedział, że doprowadziło ją to do... tego też nie wiedział, do czego. Ale wyglądało to opinię o tym, że robi jej jakoś po złośliwości, czy coś w ten deseń. I że naprawdę jej nie lubi albo cholera jasne wie, co w tym tonie i kierunku. Kobiety były skomplikowane i myślały dziwnymi kategoriami, na szczęście Sauriel był hipokrytą i nie widział, że jego tok rozumowania jest równie mętny. "Na szczęście".

- Przecież nie wracam. - O chuj jej w zasadzie chodziło? - Kobieto, zwolnij, bo chyba ułożyłaś sobie jakąś drugą historię do tego, co tu się dzieje. - Zaufanie to była bardzo trudna rzecz i nie było niczego dziwnego w tym, że Victoria mogła wątpić w jego słowa i jego szczerość. Sauriel przecież też ciągle dopatrywał się tego samego w drugą stronę, nie do końca wierząc, że ona faktycznie może chcieć dobrze. Brał pod uwagę, że musi ją dopuścić bliżej, jeśli nie chce z nią drzeć ciągle kotów, a to było, prawdę mówiąc, przerażające. Jego przerażało.

- Chcę. - Przyznał bez żadnego bicia, bo nie była to tajemnica. - Już powiedziałem, dlaczego. I wyjaśniliśmy sobie, że chcemy jakoś tę znajomość zbudować. Normalnie powiedziałbym już sporo niemiłych rzeczy, a potem wyszedł. Jeśli muszę ci streszczać wszystko, co bym zrobił, gdybym jednak nie próbował. - Bo zaczynał myśleć, że potrzebowała jakichś porównań. Oczywiście byli różni ludzie i na różnych ludzi reagował na inne sposoby. Nie wiedział, od czego to do końca zależało. Po prostu - było. Tak jak nie wiedział, jakby się z Victorią dogadywał, gdyby nie felerność ich pierwszego spotkania.