Norka dostała dzisiaj propozycję nie do odrzucenia. Nico i Salem zachęcili ją, aby wyszła gdzieś, jak najdalej od klubokawiarni, odetchnęła i przestała przejmować się pracą. Przez krótką chwilę zastanawiała się, czy powinna, czy nie rozniosą jej dobytku, jednak była to krótka chwila zawahania, nie musieli jej namawiać, postanowiła skorzystać z okazji, gdyż takie możliwości nie zdarzały się zbyt często.

Nie udało jej się jednak znaleźć w tak krótkim czasie dla siebie towarzystwa, Erik i Brenna byli w pracy, Fergus też wspominał, że musi pomóc ojcu z jakimś nowym gatunkiem drewna, w którym mieli rzeźbić. Nie zniechęciło jej to jednak, postanowiła bowiem tak, czy siak wyjść gdziekolwiek.

Nogi zaprowadziły ją na Aleję Horyzontalną, wpadła jej w oko pewna elegancka restauracja. Postanowiła zajrzeć do środka, spróbować ich wypieków. Była ciekawa, czy są w stanie dorównać tym jej, nie żeby spodziewała się zbyt wiele, w końcu niewielu było cukierników, którzy byli w stanie stworzyć takie słodkości, jak ona.

Panna Figg zajęła stolik obok okna. Lubiła przyglądać się ludziom, którzy przemierzali ulice, pędząc gdzieś przed siebie, aby załatwiać swoje codzienne sprawy. Zamówiła kilka deserów z karty, może nie było to typowe zamówienie, kelner nawet przez chwilę się jej przyglądał, jakby z pytaniem, gdzie zamierza to wszystko zmieścić, jednak nie odezwał się ani słowem. Jako pierwsza na jej stolik trafiła herbata, przyjemnie rozgrzewała jej ciało, kiedy oczekiwała na resztę zamówienia. Wcale nie musiała długo czekać na desery, kelner przyniósł jej wszystkie o które poprosiła. Mogła zacząć próbować wypieków. Zaczęła od tortu bezowego, wydawał się jej być zbyt słodki, upiła więc spory łyk gorzkiej herbaty, aby jakoś poradzić sobie z tym smakiem. Następna była tarta cytrynowa - tutaj zdecydowanie dużo bardziej odpowiadał jej smak, mogłaby wprowadzić coś podobnego do swojej cukierni. Kolejny do spróbowania stał przed nią sernik, tyle, że miał w sobie rodzynki, co było pomysłem przynajmniej dla panny Figg nie do pomyślenia. Chciała się upewnić, że to połączenie będzie katastrofą. Wzięła do ust kęs - tyle wystarczyło, żeby przekonała się, że miała rację. Dopiła jeszcze herbatę do końca, w głowie miała już wizję nowych przepisów, które powinna spróbować stworzyć. Poprosiła kelnera o rachunek, pojawił się przed nią i wtedy...

Wtedy Nora zaczęła szukać swojego portfela. Zajrzała do kieszeni płaszcza - niestety tam go nie było. Jako, że była ubrana w krótką, niebieską sukienkę, w drobne gwiazdki, bez miejsc, w których mogłaby ukryć portfel stwierdziła, że go już chyba nie znajdzie. Na jej twarzy pojawiły się różowe rumieńce, jak właściwie mogło do tego dojść? Kelner spoglądał na nią z politowaniem, kiedy próbowała mu wytłumaczyć, że wcale nie jest złodziejką, tylko życiową pierdołą. Jej słowa chyba jednak do niego nie docierały, Norka na nerwowe sytuacje reagowała łzami, oczy jej się zaszkliły, bo mężczyzna nie był skłonny uwierzyć w jej wersję. Jeszcze tego brakowało, żeby uznał ją za złodziejkę. - Naprawdę, wrócę do Pana za chwilę z zapłatą. - Jej słowa jednak go nie przekonywały.

Kiedy wspomniał o tym, że wezwie Brygadę Uderzeniową zrobiło jej się gorąco. Jeszcze tego brakowało, żeby Erik, albo Brenna zastali ją tutaj próbującą się tłumaczyć ze swojego gapiostwa. Była taka zaaferowana rozmową z pracownikiem restauracji, że nie zauważyła, że ktoś zmierza w ich kierunku. Zdziwienie pojawiło się na jej twarzy, kiedy dostrzegła znajomą twarz, no tak, w końcu zawsze mogło być gorzej, powinna o tym pamiętać. - Alastor... - Powiedziała do siebie pod nosem. Najwyraźniej zamierzał się wtrącić do tej rozmowy z kelnerem, do którego wydawały się nie docierać jej słowa.

Nie widziała go od pamiętnego balu u Longbottomów, wtedy jednak nie miała szansy przyjrzeć mu się jakoś dokładniej, zbyt wiele się działo. Dzisiaj jednak nie spanikowała, jak ostatnio, kiedy go zobaczyła, to pierwsze spotkanie po latach było najtrudniejsze. Spoglądała na niego swoimi zielonymi oczami, zdecydowanie budził respekt, szczególnie wtedy kiedy przedstawił się pracownikowi restauracji. Zmienił się od momentu w którym go poznała, wydawał się jej teraz poważniejszy, choć może to ta sytuacja tego od niego wymagała? Nie umiała do końca stwierdzić, w końcu nie rozmawiali od lat. Może i nawet była trochę ciekawa, jak się potoczyło jego życie, czy znalazł szczęście, ale to chyba nie był odpowiedni moment na takie dyskusje.

Pracownik restauracji najwyraźniej nie miał problemy z tym, aby porozmawiać z Alkiem, oczywiście nie umknęło jej uwadze to, że zasugerował jej pozostanie w tym miejscu. Westchnęła więc jedynie i usiadła na krześle, nie miała innego wyjścia, była w tym momencie zależna od Moody'ego.

- To złodziejka, myśli, że nabierze mnie na to, że zapomniała portfela. - Mężczyzna wydawał się być pewny swych słów. - nie ona pierwsza w ten sposób próbuje mnie oszukać.- Spoglądał na Alastora krzyżując ręce na piersi. - Powinien Pan się tym zająć, wyprowadzić ją stąd i zamknąć! - Był coraz bardziej rozgniewany.

Nora raczej nie miała w zwyczaju angażować postronnych osób w rozwiązywanie swoich problemów. Radziła sobie ze wszystkim sama, od wielu lat, wcale nie najgorzej jej to wychodziło. Tym razem jednak sytuacja była trochę inna. Kelner nie rozumiał, albo nie chciał zrozumieć jej tłumaczenia. Zdecydowanie traktował ją tak, jakby to wszystko zaplanowała, nie docierały do niego jej słowa. Zupełnie znienacka pojawił się Alastor, który widział jej nieporadność, postanowił zareagować. Nie odważyła się odezwać słowem, choć najchętniej zademonstrowała by swoje niezadowolenie, czuła jednak, że sama już nic więcej nie wskóra i jest na straconej pozycji, a nie chciała stąd zostać wyprowadzona w kajdankach. Dlatego też właśnie siedziała teraz sama przy tym stole - zależna od dwóch mężczyzn, którzy dyskutowali na jej temat gdzieś dalej. Odeszli na tyle daleko, że nawet nie mogła posłuchać ich rozmowy.

Pozostało jej się pogodzić z tym, że wyjątkowo nie udało jej się załatwić sprawy samej. Nie przywykła do tego, jednak postanowiła przyjąć do doświadczenie z pokorą. Najwyraźniej nie na wszystkich działał jej urok osobisty, o czym byłaby w stanie jeszcze chwilę wcześniej dyskutować, w końcu wiele razy udało jej się uniknąć nieprzyjemności tylko ze względu na aparycję. Jak widać nie zawsze to wystarczało i w końcu przyszedł moment, w którym mogłaby ponieść konsekwencje. W tym przypadku powodem był pośpiech - miała ostatnio naprawdę wiele spraw na głowie, brakowało jej czasu dla siebie, nie ma się więc co dziwić, że w tym całym pędzie zapomniała portfela. Na pewno będzie uważniejsza i nie pozwoli, aby sytuacja jak ta się powtórzyła. Panna Figg uczyła się na swoich błędach.

Najwyraźniej problem został rozwiązany całkiem gładko, bo po chwili pojawił się przed nią Alastor. Spoglądała na niego uważnie - trochę czekała jak na ścięcie, choć przeczuwała, że nie jest źle. W innym wypadku zapewne nie pojawił by się tu przed nią sam - mimo wszystko czuła jakiś dziwny niepokój. Pierwszy raz znalazła się w takiej sytuacji. Gdyby tylko wiedziała, że zapłata za ten jej obiad go tak wiele kosztowała, zapewne nie pozwoliłaby mu się w to angażować, ale nie wiedziała, więc skoro zechciał jej pomóc, to mu na to pozwoliła.

- Cześć Alek. - Głos jej nieco zadrżał, była zdenerwowana tą całą sytuacją, zresztą to, że był jej świadkiem było dla niej dodatkowym upokorzeniem. Nie znosiła kiedy ktoś był świadkiem jej nieporadności, a to, że był on jej byłym wcale nie ułatwiało tego wszystkiego. Wstała więc, bo chyba czas najwyższy opuścić to miejsce. Zapewne nigdy więcej się nie pojawi w tej eleganckiej restauracji, bo dawno nie czuła takiego wstydu jak dzisiaj. - Oczywiście, nie muszę nawet udawać, chociaż jak coś to nie trzeba było... Jakoś bym sobie poradziła. - Tutaj chodziło jej o pomoc Alastora. Chciała dać mu do zrozumienia, że panowała nad sytuacją, choć jej oczy nadal były czerwone od łez, które pojawiły się na jej policzkach po tym, jak kelner nie chciał słuchać jej tłumaczenia.

Dopiero kiedy stanęła tuż obok niego przypomniała sobie o tym, jakim postawnym był mężczyzną. Zatarło się to w jej wspomnieniach, minęło w końcu kilka lat od czasu, kiedy się spotykali. Na balu tak ją poruszyło to, że go zobaczyła, że zupełnie nie zwróciła na to uwagi. Teraz jednak było inaczej, nie było tu tego całego tłumu osób. Przyglądała mu się uważnie, jakby chciała zobaczyć, jak bardzo się różnił od tego z jej wspomnień. Teraz uświadomiła sobie, jak bardzo Mabel była do niego podobna, przynajmniej zewnętrznie, aż zimny dreszcz przeszedł jej po plecach. Podobieństwa nie dałoby się ukryć. - Jestem Ci winna przysługę, ale może najpierw chodźmy stąd szybko. - W końcu, czy tego chciała, czy nie, to uratował ją dzisiaj przed rozgniewanym właścicielem restauracji, wypadałoby mu się jakoś za to odwdzięczyć, jednak wolałaby o tym dyskutować na zewnątrz, bo to miejsce nie wzbudzało w niej szczególnie dobrych emocji.

Udało jej się go skutecznie unikać przez kilka lat. Starała się nie dać po sobie poznać, jak bardzo kłopotliwe było dla niej to spotkanie, chociaż miała z tym problem. Z Figg można było czytać niczym z otwartej księgi. Nie należała do specjalnie skomplikowanych osób, nie potrafiła grać, manipulować. Była niewinna niczym nieobsrana łąka. Miała świadomość, że jej walka ze sobą nic nie wskóra. Musiała pogodzić się z tym, że Alastor zauważy jej onieśmielenie spowodowane tą sytuacją. Zresztą po raz kolejny natknęła się na niego w dosyć żenującym dla siebie momencie. Najpierw przemiana w bobra podczas balu Longbottomów, teraz to... Musiał mieć ją za bardzo rozgarniętą. Dlaczego w ogóle przejmowała się jego opinią? Uczucie, które ich łączyło w końcu dawno odeszło w zapomnienie, było intensywne, aczkolwiek krótkie, a przy okazji jedyne, wyjątkowe - przynajmniej dla Nory.

Nie zdarzyło jej się później przeżyć czegoś takiego, może też ze swojej winy. Zaczęła budować mur wokół swojej osoby, nie chciała dopuścić do tego, żeby to wszystko się powtórzyło. Zresztą Alastor zawsze będzie dla niej kimś ważnym, może ona dla niego nie, ale to on był ojcem jej jedynego dziecka. Podjęła wtedy dosyć istotną decyzję, z której konsekwencjami mierzyła się do dzisiaj. Często zastanawiała się, czy odpowiednio postąpiła. Wtedy wydawało jej się to właściwie, teraz, kiedy stała przed nim nie do końca. Atakowały ją wyrzuty sumienia, łapała się czasem na tym, że myślała o tym, jakim właściwie byłby ojcem. Czy chciałby utrzymywać kontakt z Mabel. Nie będzie jej dane się tego dowiedzieć, nie dała mu okazji na to, żeby mógł w ogóle zadecydować. Wydawało jej się, że niewiedza będzie najlepszym wyjściem, chociaż podczas wojny, która zaczęła coraz silniej odbijać się na życiu czarodziejów powątpiewała w słuszność swojego dotychczasowego postępowania. Mogła umrzeć, on też mógł umrzeć - tym bardziej, że należał do tej uprzywilejowanej grupy czarodziejów, która zawodowo walczyła z czarnoksiężnikami. Jeśli Mabel pozna kiedyś prawdę, może mieć do niej wyrzuty sumienia. Jednak wcale nie tak łatwo byłoby jej teraz to wszystko odplątać. Jak miałaby podejść do niego po tylu latach i oznajmić, że ma dla niego niespodziankę. Nie potrafiła sobie wyobrazić,  w jaki sposób by na to zareagował.

Z rozmyślań wyrwały ją jego słowa. Przeniosła wzrok na mężczyznę, wpatrywała się w niego dłuższą chwilę. Zmienił się nieco od momentu pamiętnych wakacji. Czas płynął, w swoim wyobrażeniu ciągle widziała go jako tego chłopaka, który potrafił wydobyć z niej więcej emocji, niż ktokolwiek inny. - Nie dla mnie, ale póki co "dziękuję". - Nie była jedną z tych osób, które pozostawały dłużne za wyciągnięcie z opresji. Znajdzie sposób, aby mu się odpłacić, prędzej, czy później.

- Tak, przy Pokątnej. - Odpowiedziała krótko. Jednak nie była anonimowa, aż tak bardzo jak się jej wydawało, skoro już zdążył się dowiedzieć, gdzie mieszka. Zapewne nie było to wcale takie trudne, zważając na to, że Brenna przyprowadzała do jej cukierni tłumy aurorów i brygadzistów. - Wspaniale. - Z tego akurat nie zdawała sobie sprawy. Poczuła dziwny ciężar na żołądku. Skoro mieszkał w okolicy, to mógł w każdej chwili wpaść na Mabel, albo na nią i Mabel, mogłoby to spowodować, że połączy fakty. Będzie musiała uważać. Dobrze, że jej o tym powiedział, choć teraz powinna nieco bardziej zwracać uwagę na to, żeby nie dopuścić do przypadkowego spotkania. To mogło być bardzo bolesne. Norka nie chciała nikogo skrzywdzić przez tę tajemnicę na którą się zdecydowała, miała jednak wrażenie, że konsekwencje wyjścia prawdy na światło dzienne będą dla niej dotkliwe.

Od zawsze miała problem, aby za nim nadążyć. Jej krótkie nogi miewały problem, żeby dotrzymać mu tempa, zauważyła jednak, że stara się iść w taki sposób, aby nie zostawała w tyle. Całkiem miłe to było. Podziękowała za papierosa, sięgała po nie wyjątkowo rzadko, praktycznie w ogóle nie paliła, chyba ostatni raz na tych wakacjach, gdy go poznała. Wiele rzeczy wtedy robiła po raz pierwszy.

Dotarli pod Norę szybko, bez żadnych komplikacji. Na całe szczęście, brakowało tylko jeszcze tego, żeby się po raz trzeci przed nim skompromitowała. - Dziękuję, Ciebie też Alek. - Miała mu wiele do powiedzenia, gdyby tylko wiedział. Nie czuła jednak, że jest to odpowiedni moment, jakby jakikolwiek kiedyś miał być odpowiednim. Wpatrywała się w niego tymi swoimi błękitnymi oczami. - Ciebie, za nudziarza? Jak to właściwie możliwe. - Sama Figg nigdy nie określiłaby go tymi słowami. - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, możesz być pewien, że Twoje sekrety są ze mną bezpieczne. - Dodała jeszcze, chciała, żeby o tym wiedział, tak po prostu.

- Dziękuję, za tamto i za odprowadzenie. Do zobaczenia. - Rzekła jeszcze wpatrując się w niego po raz kolejny dłużej niż powinna, jakby chciała zapamiętać idealnie wygląd jego twarzy. Po chwili jednak odwróciła się na pięcie i zniknęła za drzwiami cukierni. Kiedy weszła do środka odetchnęła głęboko opierając się plecami o ścianę. Nie spodziewała się, że tak silne emocje pojawią się, kiedy go spotka.