[21/06/1972] urodziny Norki

Sekret wianków krył się w tym, że podobnie jak prezenty i ubrania na przebranie - Brenna zwyczajnie naszykowała je już na rano i zabrała ze sobą do biura, a zaklęciem ich zajął się ktoś inny. Po wyprawie na statek faktycznie nie miałaby ani siły, ani czasu (nie wspominając już o umiejętnościach zaczarowania ich), by się tym zająć, bo te kilka godzin po zejściu z pokładu oznaczało najpierw powiadamianie amnestozjatorów, składanie raportów w Departamencie, a potem pozbywanie się zapachu wodorostów i dymu.
Zawsze lubiła drobiazgi. Nawet w tak paskudne dni jak ten dziś, gdy mieli za sobą mrok i mgłę nawiedzonego statku, starała się nimi cieszyć.
Norze pozwoliła wybrać najpierw. Fiołki alpejskie zapachniały i przez moment panna Figg czuła powiew górskiego wiatru. A potem Brenna uśmiechnęła się zawadiacko do brata, gdy spytał, czy i dla niego miała jakiś wianek.
- Pewnie, jak mogłabym zapomnieć o moim ukochanym braciszku? I wyglądasz świetnie, ale... nie dość po królewsku. Zabrakło mi czasu, żeby wykombinować koronę, więc dziś zadowolisz się wiankiem, ale następnym razem dostaniesz najmniej diadem - obiecała Erikowi, wspinając się na palce, by osobiście założyć mu kwiecistą plecionkę na blond głowę. Gdy ta została udekorowana polnymi kwiatami, Erik poczuł nie tylko ich zapach: zdawało mu się, że czuje i dotyk słońca na skórze i jakiś... leniwy spokój.
Drgnęła, kiedy balon pękł z hukiem, omal nie upuściła kolejnego wianka, bo dłoń odruchowo chciała powędrować do różdżki. Odetchnęła, gdy pojęła, że to tylko kotek i balon. Nie żadne zaklęcie. Nie żaden atak. Odetchnęła i odpowiedziała uśmiechem na słowa Patricka. Nie odezwała się jednak - bo to nie był dobry moment na wspominanie o grobowcach, krwi i wampirzych kłach.
- To tylko kwiaty. Nie musisz ich przecież zachowywać. Kiedy kwitną tylko przez jedną noc też są piękne - zapewniła Brenna, podając Laurentowi jego wianek. Bławatki miały głęboką, niebieską barwę i na moment przypomniały szczęśliwe wspomnienie.
Żółte tulipany dostały się Thomasowi, niosąc ze sobą jakby powiew nadziei - że coś się uda, że spotka go coś dobrego? Brenna mrugnęła do niego i cóż, jeśli chciał porozmawiać o nowym projekcie, to mogli zaraz siąść na boku i o nim pogadać lub umówić się na omówienie tego później.

Brenna na koniec ułożyła resztę plecionek na blacie, by kto jeszcze chciał mógł sobie jakąś wybrać, poprawiła własny, koniczynowy wianek, cały zielony w jej brązowych, splątanych włosach, porwała w jedną rękę babeczkę, polecaną przez gospodynię, a w drugą pączka, o którym wspomniała wcześniej Nora. Bo wbrew temu, co sądził jej kochany braciszek, to wcale nie tak, że panna Longbottom przestała jeść. Opadła na najbliższe krzesło z pewną ulgą, nieświadoma, że właśnie ją tu oskarżają o jakieś niecne zapędy wobec biednego Laurenta i wpakowała sobie kwiatową babeczkę do ust. A potem - zaczęła rozglądać się za... tak. Kawą. Bardzo, bardzo potrzebowała kawy. Najlepiej dożylnie.

!ciastko z kwiatkiem

Jeśli nie zauważyłam, że ktoś wziął wianek, to krzyczcie albo wymyślcie sobie efekt Odpisałam przed Ave, bo już interakcja się skończyła, a nie chciałam trzymać innych.

stokrotka

Wzięła od Brenny wianek z lawendą, bo naprawdę lubiła te kwiaty, a jej olejki zapachowe, które używała oraz perfumy zdecydowanie o tym świadczyły. Nie zauważyła zmartwienia na twarzy Nory, ale nie była w tym momencie w pełni skupiona na tym, co działo się wokół. Miała wrażenie, że jej umysł robił co chwilę jakieś drobne drzemki. Obecność wujka zdecydowanie pomoże jej nie zasnąć, ten mężczyzna był osobą, która dużo mówiła, więc czerpała w tym momencie z tego przyjemność. Zjadała powoli wypiek Nory, który złapała, aby dostać drobinę energii. Naprawdę bała się, że zaśnie tu na stole i zrobi tym przykrość swojej kuzynce. Starała się uśmiechać, starała się być jak najbardziej sobą i jak najmniej zmęczoną. Jej myśli jednak nie chciały współpracować, bo uciekły co chwilę do Augustusa i jego żony. Była na siebie zła, a jej serce cholernie szybko uderzało w jej piersi.

– Czasami przydaje się taka odskocznia, jeśli wujek nie będzie miał jak wrócić do domu może się u mnie do jutra zatrzymać – zaproponowała. Nie wiedziała w jakim stanie mogą skończyć tę imprezę, a zdecydowanie nie chciała, aby Otto wracał do domu pod wpływem wina, które zapewne tu wypije. Wiedziała, że był związany mocno ze swoją żoną, ale miała nadzieję, że miał sporo rozsądku w domu, a u niej był pokój wolny bo rodziców nadal nie było w mieście. Gdy kazał jej się pochylić do siebie uśmiechnęła się delikatnie i zrobiła, o co prosił. Zerknęła w stronę Nory, gdy wspomniał o tym, że prezentuje się dzisiaj lepiej i miał szczerą prawdę. Była prześliczna, Avelina sama nie raz zastanawiała się, dlaczego jeszcze nikogo nie znalazła. – To prawda. Nora jest promienna – wyszeptała. Nie czuła się urażona słowami wujka, widziała siebie w lustrze i była dzisiaj zdecydowanie bardziej bledsza, bardziej zmęczona i bardziej smutna, co z trudem ukrywała pod uśmiechem, aby nie odpowiadać na pytania pokroju czy wszystko dobrze, chcesz porozmawiać, czy coś się stało? Oczy jej się zaiskrzyły, gdy wspomniał o kawałku miejsca dla niej pod uprawę ziemi. Poczuła jak kamień spada jej z serca. To by rozwiązało jej problem na jakiś czas, a nawet na bardzo długi czas. – Z przyjemnością, naprawdę. Nie wie wujek ile to będzie dla mnie znaczyć – odpowiedziała z ulgą w głosie. Jeden z wielu problemów zostanie rozwiązany.