1967 | In the shadows of the haunted halls, our destiny awaits

Ministerstwo Magii to była sprawnie działająca, regularnie oliwiona maszynę, o którą dbali wszyscy, którzy mieli zaszczyt pracować w jego gmachu. Powiedział nikt nigdy. A już na pewno nie Macmillan. Owszem, łatwo było ulec temu złudzeniu; rząd i pracownicy z biegiem lat nauczyli się ukrywać wady obecnego systemu. Jednak gdy po szczeblach hierarchii co poniektórych departamentów zaczynali się piąć ludzie, którzy robili wszystko według podręcznika, stosując się do oficjalnych zasad... Wtedy wszelkie niedociągnięcia i nadużycia momentalnie rzucały się w oczy.

Sebastian dosyć szybko zdał sobie sprawę, że regulaminy były w dużej mierze sugestiami, a poszczególne etapy pewnych procedur można było zamieniać miejscami, tak aby „ułatwić sobie życie”. Nie potrafił się do tego zmusić. Tak samo nie znosił przekupstwa i wykorzystywania znajomości, aby przyspieszyć pewne sprawy. Chociaż tyle dobrego, że i tak nie postawiono go w sytuacji, w której musiałby działać wbrew swojemu sumieniu. Był introwertykiem, w kafeterii przesiadywał samotnie, a gdy już ktoś się do niego dosiadł, to zapewne łaknął towarzystwa drugiego człowieka jeszcze mniej od niego. Chociaż i od tej zasady były wyjątki.

Polityczne płotki nie podlizywały mu się, nie wysyłano mu czekoladek, nie zostawiano na recepcji bukietów kwiatów. Nawet jego szafka świeciła pustkami, gdy starsi stażem pracownicy mogli pochwalić się kolekcją alkoholi otrzymanych w ramach „bardzo chętnej pomocy”. Do niedawna Sebastian cieszył się z takiego stanu rzeczy. A potem okazało się, że przez swą bierność sam stał się pionkiem w czyjejś grze. I takim oto sposobem został posłany do Edynburga, żeby pomóc jakiemuś aurorowi.

Podejrzenie egzorcyzmów mówili, przecież i tak się w tym babrzesz w wolnym czasie, mówili, powtarzał Macmillan, przerzucając kolejną stronę w modlitewniku. Kobieta siedząca naprzeciwko niego w przedziale wpatrywała się w okno, przesuwając palce po kolejnych paciorkach mugolskiego różańca. Na początku podróży odbył z nią krótką rozmowę – przez czarną szatę pomyliła go z księdzem. Nie wyprowadził jej z błędu; tak było łatwiej. Poza tym nie miał nic przeciwko rozmowie ze starszą kobietą. Wiek przynosił niekiedy większą wiedzę niż największe doświadczenie zdobyte w młodym wieku. Donośne pogwizdywanie pociągu po niedługim czasie zapowiedziało przystanek na pobliskiej stacji.

— Moody, Moody, Moody — powtarzał pod nosem, jakby obawiał się, że nazwisko wypadnie mu z głowy.

Wraz z innymi pasażerami czekał przy wyjściu z pociągu, aż ktoś bardziej obeznany z mechanizmem drzwi postanowi je uchylić. Tym kimś okazała się nastolatka w okularach przeciwsłonecznych, która szarpnęła mocno parę razy, a po chwili wylądowała na peronie. Sebastian ruszył w jej ślady z szerokim uśmiechem na ustach, puszczając wcześniej przodem kilku starszych pasażerów.

W Departamencie Przestrzegania Prawa Czarodziejów chyba pracowało paru Moodych. Może nawet przewinęło się przez jego czasy szkolne? Sebastian nie miał w głowie całej kroniki Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Nawet na wpół rozmyte wizje przeszłości nie przygotowały go na ujrzenie na własne oczy tego absolutnego chada, jakim był Alastor Moody. Na szczęście dosyć charakterystyczny mundur Aurora wypatrzył stosunkowo prędko.

— Hmm? — Zmarszczył brwi po krótkim uściśnięciu dłoni. Próbował wyczytać z ruchu warg, o co mogło mu chodzić. Nie zidentyfikował jednak nawet jednego słowa, toteż po prostu wpatrywał się uważnie w usta Alastora. — Co? — Poderwał wzrok nieco wyżej, gdy chłopak znowu się odezwał. Zerknął na swój bagaż, który trzymał za rączkę. — Ach, tak. Dziękuję.

Przekazał walizkę aurorowi. Wątpił, aby udźwignięcie go stanowiło dla niego duży problem. Nie był ślepy, postura Moody'ego jasno wskazywała, że nie należał do tych detektywów, którzy spędzali popołudnia, wcinając makowca w gabinecie. Powoli ruszyli w stronę wyjścia, torując sobie drogę przez tłum mugoli. Obserwując Alastora stanowiącego przód ich dwuosobowego pochodu, w głowie Sebastiana mimowolnie zawitało wspomnienie marmurowych posągów rozsianych po miejscach kultu w całej Anglii.

— Uff... W końcu. Tu jest nieco spokojniej — ucieszył się Sebastian, gdy wydostali się z zatłoczonego peronu. — Sebastian Macmillan. Biuro Rejestracji Post-istot i ich historii. — Uśmiechnął się minimalnie do Alastora. Nie przejmował się, że mijający ich ludzie mogli rzucić w jego stronę zdziwione spojrzenie. I tak by się nie domyślili, o co chodzi. — Miło poznać. Pomimo okoliczności. Pewnie wasz departament wolałby to załatwić... We własnym gronie?

Jak do tej pory nie współpracował zbyt często z Departamentem Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Praca w Biurze Rejestracji była w gruncie rzeczy papierkowa, a delegacje polegały w dużej mierze na przeszukiwaniu archiwów i rozmowach z okolicznymi historykami. W takie sprawy Biuro Aurorów raczej się nie angażowała. Teraz jest inaczej, zdał sobie sprawę. Nie był tutaj aby stworzyć czyjeś akta, a odwalić robotę egzorcysty. Nawet jeśli oficjalnie nie został na niego jeszcze mianowany.

— Co... Co właściwie wzbudziło wasze... Twoje podejrzenia? — spytał z zaciekawieniem, zrównując tempo chodzenia z Alastorem.

Współpraca między poszczególnymi departamentami Ministerstwa Magii była potrzebna. Nie była jednak idealna. Macmillan widział korzyści takiej relacji, jednak miał też świadomość, że poszczególne biura miały inne tryby pracy. I chociaż wszyscy siedzieli przy takich samych biurkach, sygnując swoje raporty tymi samymi pieczątkami, tak praca dla, chociażby Departamentu Magicznych Gier i Sportów a Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów była dosyć odmienna. Wydziały przyciągały różne osobowości, a gdy się ze sobą ścierały... Cóż, zawsze ktoś kończył na gorszej pozycji.

— Naprawdę? Nie wiedziałem, że rozszerzyliście działalność. — głos Sebastiana zdradzał spokój, chociaż był nieco chropawy. Zmrużył oczy, obawiając się, że Auror próbuje zabawić się jego kosztem. — Ciekawy kierunek. Szybciej bym was widział jako bodyguardów sędziów Wizengamotu albo straży przybocznej Ministra Magii. To jest, gdybyście musieli się częściowo przekwalifikować. — Uśmiechnął się cierpko. — Chociaż ochroniarze chyba nie dostają zbyt dobrych napiwków. A za taką pomoc wypadałoby się odwdzięczyć.

Wskazał ruchem brody na walizki. Chyba powinien zaproponować jakieś piwo. A może obiad w knajpie? To chyba był całkiem niezły pomysł, żeby zacieśnić znajomość, zanim przejdą do tych wszystkich spraw zawodowych, które wisiały nad ich głowami. Tak się zachowywali normalni ludzie, pragnący nawiązać pozytywną relację z drugim człowiekiem, czyż nie? Sebastian oblał się rumieńcem. Ledwo wyściubił nos poza swoją strefę komfortu zwykłą sugestią, a już miał wrażenie, że plan spalił na panewce.

— Znamy...? — Otworzył usta, jednak po chwili znowu je zamknął. Nie wiedział, jak ma zareagować. Co rusz zerkał dyskretnie na twarz Alastora, próbując ją dopasować do jakiegoś miejsca. Odchrząknął znacząco, próbując wykrzesać z siebie strzępy pewności siebie: Nie chciał przyznawać się do tego, że nie pamięta, skąd mogą się kojarzyć. — Zawsze można się poznać bardziej dogłębnie. Skoro jest okazja.

Słuchał uważnie tego, co mówił, Moody, chociaż przywiązywał równie dużą uwagę do jego słów, jak i do tego, co się działo wokół nich. Nie mógł się oprzeć uczuciu podziwu. Zafascynowało go to, jak Auror poruszał się w tłumie, zupełnie tak jakby się z nim zespoił, a przy tym wciąż był w stanie wywrzeć na nim swój własny wpływ. Przechodnie ustępowali Alastorowi z drogi, zerkając jedynie ze zdziwieniem na podążającego za nim Sebastiana. Ksiądz z eskortą to chyba był rzadki widok. Huh, może ten pomysł z bodyguardami jednak nie był taki irracjonalny.

— Nie możesz po prostu powiedzieć? Kult ma wiele tradycji, ciężko tak zgadywać w ciemno. — Wzruszył sztywno ramionami, unosząc spojrzenie ku niebu. Wypuścił głośno powietrze z ust. — Stare zaklęcia ograniczające liczbę gości? Pętla czasu? Widzimisię zjawy, która daje się we znaki w równych odstępach czasu? Coś opartego na datach zbliżonych do terminów sabatów? Fazy księżyca? — Zasypywał Alastora swoimi domysłami, powstrzymując się jednak przed tym, aby nie uraczyć go całym monologiem, który wyjaśniłby, czemu doszukiwał się akurat takich warunków w działaniu nawiedzonego domu. — Tylko nie mów, że drzwi do posiadłości otwierają się, gdy goście śpiewają gospel pochwalny do Matki Natury przeznaczony na konkretny dzień.

Oczy Sebastiana zabłyszczały z naiwnością, jakby jakaś cząstka jego jestestwa faktycznie wierzyła, że zażegnanie całego ambarasu mogło okazać się takie proste. A byłoby to nad wyraz przedziwne zrządzenie losu – zwłaszcza że zabrał ze sobą swój modlitewnik. A intonować to on potrafił i podczas obrządków podśpiewywał dosyć gorliwie. Pierwszy raz jednak miałby do czynienia z duchem, który podporządkował się konkretnej pieśni.

— Tylko zaginęli, czy dowiedziałeś się czegoś jeszcze? — Wolał działać na faktach, niż częściowych poszlakach. Czy trop po prostu urywał się w okolicy domu? Czy znaleziono jakieś ślady, które mogły wskazać na los poszukiwanych.

Być może wynikało to ze stereotypu, jakoby każdy introwertyk potrzebował swojego ekstrawertyka? Sebastian zdecydowanie należał do grona milczków, którzy przemykali korytarzami szkoły czy miejsca pracy, licząc, że pozostaną niezauważeni, ale jak to już bywało na tym świecie... Ludzie byli różni. A Alastor zdawał się stanowić jego odwrotność. Może czuł się w obowiązku wypełnić drogę dialogiem, obawiając się, że cisza skrępuje ich obydwu? A może był po prostu koleżeński. Mimo wszystko Macmillan cieszył się, że to nie na nim spoczywa ciężar prowadzenia konwersacji.

— Ministerialna kanalizacja musi k ryć w sobie wiele tajemnic. Kto wie, co można tam wygrzebać — odezwał się, starając się powstrzymać uśmiech wykwitający powoli na jego twarzy. — Nie żałujesz, że omijają cię takie atrakcje? — Skinął głową. — Da się załatwić. Chociaż podejrzewam, że dostanie tutaj doprawionego kremowego, może nie być wyjątkowo łatwe. Jesteśmy daleko od Hogsmeade.

Oczywiście nie miał nic do zarzucenia lokalom w Londynie, jednak wioska w okolicy Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie zdecydowanie potrafiła wyhodować sobie stałą i wierną klientelę, która wracała do Trzech Mioteł nawet po zdobyciu tytułu absolwenta magicznej akademii. Nie pamiętasz mnie. A więc już się gdzieś spotkali. Usta egzorcysty ułożył się w cienką linię, jednak im bardziej starał się przypomnieć sobie mężczyznę, tym mniej punktów wspólnych między nimi przychodziło mu na myśl. Może jakieś konsultacje? Impreza rodzinna? Ślub? Pogrzeb? Stypa ciotki powiązanej z kowenem?

— Jak oryginalnie — sarknął z nutką sarkazmu w głosie. — Aczkolwiek masz rację: jako osoba powiązania z kultem Matki doceniam symbolizm. To czas boginii. Siły wyższe będą po naszej stronie.

Pełnia stanowiła dopełnienie cyklu zmian oblicza księżyca, ale też była to pora jego największej potęgi. Świetlista tarcza była także jednym z symboli bogini Matki. Kto wie, może odmówienie kilku modlitw przed rozprawieniem się z nawiedzonym domem faktycznie mogło podziałać na ich korzyść? Pomimo tego, że często pełnił funkcje kapłana, tak wiedział, że Bożkowie nie byli w stanie zapewnić wszystkimi. Człowiek musiał się czasem postarać, jednak podczas pełni... Szanse na to, aby dostać mały podarek od Pani Księżyca, drastycznie wzrastała. A przynajmniej Sebastian lubił w to wierzyć.

— Ciekawie? — powtórzył po Moodym, lustrując go pytającym spojrzeniem. — Raczej przerażająco rozsądnie. Skoro dom jest w stanie typować swoje ofiary, to znaczy, że jest całkiem kreatywny. Sam budynek lub byt, który zdecydował się tam zabarykadować. — Zamilkł na moment, pozwalając, aby jego towarzysz przyswoił roztaczaną przez niego perspektywę. — A to z kolei każe myśleć, że ma konkretną strategię, po jaką sięga, gdy natrafi na kogoś wartego uwagi. Możliwe nawet, że jest świadomy swoich słabości. Trudniej byłoby mu zaatakować grupę dwudziestu osób na raz i podzielić swoją uwagę. Łatwiej skupić się na jednej ofierze. Dostroić się do niej, przetestować pod każdym względem, dopóki nie zada się ostatecznego ciosu.

Brzmię jak jakiś łowca potworów, pomyślał kwaśno, bo zazwyczaj trzymał się z dala od tego typu towarzystwa. Dogłębnie wierzył w to, że pokojowe rozwiązania potrafił przynieść największe korzyści. W większości przypadków. Macmillan nigdy w życiu nie próbowałby rozmawiać z opętańcem i próbować przekonać obcą duszę do dobrowolnego opuszczenia nieswojego naczynia. Każda dusza miała swoje miejsce, czy to w świecie materialnym lub w zaświatach, jednak nie uprawniało to nikogo do kradzieży ciała żyjącego człowieka i próby pozbycia się gospodarza.

W gruncie rzeczy duchy szukające nowego ciała zachowywały się podobnie: znajdowały lub napotykały na swojej drodze naczynie i testowało, czy walka o ciało będzie warta zachodu. I czy przypadkiem czyjeś moce mentalne nie będą w stanie oprzeć się pierwszym próbom opętania. Ryzyko było czasem całkiem spore, jednak dla tych duchów gra była warta świeczki. Dlatego też między innymi zbiorowe opętania nie były czymś powszechnym: wymagało to znajomości ciał, poznania ich i poświęcenia im podobnej uwagi. Huh, najwyraźniej egzorcyzmy miały sporo wspólnego z polowaniem.

— Pakowanie się do wnętrza nawiedzonego domu w pojedynkę faktycznie nie byłoby dobrym pomysłem — stwierdził z ociąganiem, aż poczuł rękę Alastora na swoim ramieniu. Przeszył go dreszcz, a niespodziewane zbliżenie sprawiło, że machinalnie zwolnił kroku, zostając nieco w tyle. — Proszę się nie martwić — kontynuował po wzięciu głębokiego oddechu. — Dopełnię wszelkich starań, aby ta wizyta nie zakończyła się w najgorszy możliwy sposób. A odrobina błogosławieństwa Matki może nawet sprawi, że skończy się przyjemnie.

Och, ile by dał, aby nawiedzone domy można było neutralizować przy pomocy odśpiewaniu paru pieśni pochwalnych ku chwale Pani Księżyca.

@Alastor Moody

Cóż, zdecydowanie potrzebował nieco czasu, aby oswoić się z nową sytuacją. I staro-nowym towarzyszem podróży. Gdyby mógł, najchętniej poprosiłby o przydział do kogoś o podobnym temperamencie do jego własnego, jednak... Nawet on nie był w stanie zignorować plusów płynących z posiadania rozgadanego faceta u swojego boku. Na przykład: praktycznie w ogóle nie będzie musiał rozmawiać z innymi ludźmi, tak długo, jak pozostanie w jego towarzystwie. To... To już wywołało szerszy uśmiech na jego twarzy.

— Nie — odparł machinalnie, gdy Alastor zaczął dopytywać o kwestię swojego poczucia humoru. Wbił na dłużej wzrok w jego twarz, łudząc się, że taka odpowiedź go usatysfakcjonuje. Jeśli jednak czarodziej był, chociaż w połowie podobny do znacznej większości społeczeństwa, to zapewne pomyśli, że kłamie. Albo jest bucem. — Nie, nie przeszkadza mi. To nie jest jakieś wielkie utrapienie. Po prostu jesteś bardzo... hmm… podekscytowany.

Biorąc pod uwagę wychowanie Macmillana, można by sądzić, że swoje preferencje towarzyskie wyniósł prosto z głównej siedziby kowenu na Charing Cross Road. Mogłaby to być prawda. Bądź co bądź, wielu kapłanów i kapłanek wolało spokojne życie, gdzie skupiali się na pielęgnowaniu swojej więzi z Panią Księżyca i służyli zgromadzeniu, dbając o liczne miejsca kultu rozsiane po całym kraju. To jednak nie wychowanie pośród wierzących sprawiło, że Sebastian tak bardzo cenił sobie ciszę i spokój. A przynajmniej nie tylko.

Odkąd pamiętał, stronił od ludzi głośnych. A za takowych uznawał wszystkich, którzy w jego mniemaniu nie potrafili usiedzieć na miejscu. Tych, co musieli doświadczać kilkudziesięciu bodźców jednocześnie, aby normalnie funkcjonować. Byli jak stado chochlików kornwalijskich, które opiły się kilkoma kubkami mocnej kawy na poranne rozruszanie organizmu. Z racji na to, że Sebastian musiał jednak żyć w społeczeństwie, musiał poniekąd przywyknąć, że nie zawsze trafi do towarzystwa, które... w stu procentach odpowiadało jego standardom. Takie życie.

— Poza tym, wydajesz się mieć sporo myśli, które muszą znaleźć jakieś ujście, zamiast pozostać w głowie...? — skomentował po dłuższej pauzie.

Zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego, jak ofensywnie mogły zabrzmieć te słowa w uszach Moody'ego. A przecież nie miał na myśli niczego złego! Jedynie wskazywał, że Alastor... bardzo łatwo dzielił się z innymi swoimi przemyśleniami. Uznawał to za pokaz jego charyzma. Towarzyskości. Otwartości. Wszystkiego tego, czego zdecydowanie brakowało Sebastianowi w jego własnym życiu towarzyskim. W dużej ilości.

— Mam nadzieję, że wasz departament pokrywa koszty naszego pobytu tutaj? — spytał z wyraźną nutką zdziwienia w głosie, gdy wskazano mu skrzący się na fasadzie jednej z kamienic napis.

Czarodzieje na Pokątnej czy Horyzontalnej pewnie byliby w stanie uzyskać podobny efekt, tworząc coś w rodzaju magicznych półprzezroczystych modeli poszczególnych liter, które świeciłyby na określony kolor. Pytanie tylko, czy stałe zaklęcie budynku w taki sposób było warte tych wszystkich galeonów wydanych na specjalistę od tego rodzaju czarów. Macmillan zerkał co rusz podejrzliwie w stronę budynku, a niepokój w jego oczach wzrastał wraz z każdym kolejnym metrem.

— Niech zgadnę, zaczęli już narzekać na awarie w środku? — rzucił konkretnie, z góry zakładając, że Alastor mógł korzystać z czarów w wynajętym pokoju. Bądź co bądź, wiedzą powszechną było, że technologia niemagów nie lubiła się zbytnio z jakimikolwiek czarami.

@Alastor Moody