10 lipca 1972, późny wieczór

Wystawny namiot w sadzie Abbottów ozdobiony był pływającymi w powietrzu latarenkami i świecami, które rzucały przyjemne, żółte światło na suto zastawione stoły. Półmiski uginały się pod ciężarem prawdziwych rarytasów - fig otoczonych cieniutkimi plastrami boczku, egzotycznych melonów sprowadzanych zza oceanu, okalanych aromatyczną, wędzoną szynką. Nie zabrakło tutaj również świeżo wypiekanego chleba, którego zapach przyjemnie kusił i uderzał w nozdrza, kusząc do skosztowania. Prawdziwym cream de la cream były jednak soczyste jabłka w różnych postaciach - w otoczeniu świeżych owoców i warzyw, w postaci musów czy jabłeczników i szarlotek z kruszonką na wierzchu. To był bankiet, na którym świętowano nie tylko całkowite zaćmienie księżyca (stąd obecność piramidek z szampanem i fontanienek z winem - wydawało się, że jasny, musujący alkohol nie miał końca i napełniał się samoistnie, rzucając odrobinę blasku na ogród), ale przede wszystkim: udane, wcześniejsze zbiory.

Lato zaskoczyło wszystkich - niekoniecznie w tym dobrym sensie. Mało brakowało, a nie zdążyliby zebrać plonów na czas. Wiele owoców trzeba było wyrzucić, ale dzięki doskonałej organizacji Abbottów i pomocy osób z Doliny Godryka udało się zebrać znaczną większość. To właśnie było clue przyjęcia: podziękowanie za pomoc i pracę na rzecz wspólnego dobra. To, co działo się w Kniei Godryka skutecznie odciągało myśli czarodziejów od spraw nie mniej ważnych, takich jak zapewnienie dobrobytu i urodzaju. Abbottowie starali się, by mimo tych trudnych dla całej magicznej społeczności chwil nikt dzisiaj nie czuł zagrożenia i niepokoju. Przy ogrodzeniu, porośniętym pobłyskującym na zielono bluszczem, ustawione były pełne kosze jabłek, przeznaczone dla osób opuszczających teren przyjęcia.

Cicha, przyjemna dla ucha muzyka złożona z magicznych instrumentów uprzyjemniała wspólne rozmowy. Do naturalnie utworzonych grupek czarodziejów starał się podchodzić senior Abbott, sędziwy już mężczyzna, acz w sile wieku. Towarzyszyła mu małżonka - piękna mimo upływu czasu. Czyżby to był wpływ złotych jabłek, o których tyle się plotkowało w Dolinie? Czy to dlatego panny z Abbottów zawsze były tak urodziwe?

Za mniej więcej dwa kwadranse miał się odbyć ostatni toast, w którym Abbottowie mieli oficjalnie podziękować każdemu za pomoc i przybycie, a także ogłosić małą niespodziankę.

♦ Przestrzeń wydarzenia

Namiot - bufet z jedzeniem
Kilka stołów, które uginają się pod ciężarem przeróżnego jedzenia. Kręcą się tam przeróżne osobistości ze świata magicznego: mniej i bardziej znane, wybierając co lepsze smakołyki, których zdaje się nie ubywać.

Namiot - stoły z miejscami siedzącymi
Miejsce dla osób, które nałożyły na talerzyki wybrane potrawy. Zlokalizowane w pewnej odległości od grających instrumentów - idealne miejsce do rozmów i odpoczynku.

Na zewnątrz - fontanna z alkoholem
Jedno z bardziej obleganych i dynamicznych miejsc przy namiocie. Czarodzieje biorą z lewitującej tacy kieliszki i mogą napełnić je winem białym albo czerwonym. Obok zlokalizowana jest piramidka kieliszków do szampana, który leje się strumieniami i wydaje się nie mieć końca.

♦ Zasady

1. Pierwszy tydzień irl jest przeznaczony na nawiązanie interakcji z innymi postaciami i rozmowę. Proszę na górze posta zaznaczyć, gdzie postacie się znajdują, żeby się nie zgubić w przestrzeni.
2.  Podczas tego tygodnia irl (27.05-3.06) nie obowiązuje tutaj kolejka, aczkolwiek prośba o dogadanie się między sobą, żeby zachować płynność rozgrywki i jako-takie ramy czasowe.
3.  Fabularnie ten luźny moment potrwa około 30 minut, pamiętajcie o tym, żeby nie wybiegać za bardzo naprzód.
4.  Jeżeli potrzebna będzie ingerencja MG (np. odegranie NPC) proszę o oznaczenie mnie na końcu posta. Również jeżeli ktoś nie chce być sam postacią, a przyszedł fabularnie na wydarzenie sam i nie chce zaczepiać innych, proszę o oznaczenie mnie z dopiskiem że chce się integrować z NPC, odegram postać niezależną chociaż zachęcam do interakcji z innymi postaciami.
5. Jeśli coś będzie nie tak, coś pominę, coś chcecie poprawić - dajcie znać na priv, chciałabym by każdy się dobrze bawił.

Nie mogło jej tutaj zabraknąć. Podobnie zresztą jak Hannah oraz Williama, którzy kawałek dalej rozmawiali z innymi gośćmi. Za sprawą swojej matki była częścią tej rodziny. Zawsze czuła się tu mile widziana. Nie inaczej było też tym razem.

Swobodnie poruszała się po sadzie. W zasadzie to po całej posesji. Rozmawiała ze znajomymi, z przyjaciółmi, rodziną. Z niektórymi od dawna nie miała okazji się spotkać. Za bardzo wciągnęło ją życie, które wraz z Terrym prowadziła w Londynie. A także biznes, który od pewnego czasu starała się wraz ze swoim przyjacielem rozkręcić. Na ten moment szło jej to nawet nie najgorzej. Miała całkiem sporo powodów do zadowolenia.

- Ciociu, sklep się nazywa zaczarowane różności, nie magiczne. - raz jeszcze poprawiła starszą kobietę, która wypytywała o to, jak idzie jej w Londynie. Na ile sobie z tym wszystkim radzi. Zachwycała się również tym, jak bardzo dziewczyna jest zaradna. Albo nawet i czymś więcej. Bo jakoś tak się złożyło, że wszystkie te dziewczęta od Abbottów, ostatnimi czasy całkiem nieźle sobie radziły. Okazywały się całkiem obrotne. - Wszystko na ten moment działa jak należy, za niedługo powinno być nas stać, mnie i Terry'ego, na wyremontowanie lokalu. Zarabiamy na tym naprawdę przyzwoite pieniądze.

I tutaj prawdopodobnie popełniła błąd. Kobieta nagle otworzyła szerzej oczy. Rozchyliła usta. Chyba nie spodziewała się tego, że jej krewniaczka, prowadzi sklep w jakiejś pierwszej lepszej norze. Ruderze? Zwał jak zwał.

- Penelope Anne, chyba nie powiesz mi, że otworzyłaś sklep zanim wyremontowaliście lokal. To się nie godzi! - upomniała dziewczynę, zdecydowanie będąc przy tym zbyt głośną. Zwracając uwagę osób, które znajdywały się w pobliżu. - Powinnaś była nam powiedzieć. Moi chłopcy chętnie by pomogli ze wszystkimi pracami. Na pewno dużo by to Ciebie nie kosztowało a magiczne róż...

- Zaczarowane Różności. - weszła kobiecie w słowo, zaczynając już irytować się tym jak duże trudności stanowiło zapamiętanie tak prostej nazwy.

- Powinnaś zmienić nazwę, wszystkim się ciągle myli. Kto to słyszał, żeby nazywać sklep Zaklęte Różności.- odpowiedziała na to, wracając zaraz do swojej wcześniejszej myśli; wypowiedzi. - Chłopcy mogliby pomóc nawet z nowym szyldem. Magiczne Wyroby Penelope Weasley. Brzmi bardzo dobrze, nie sądzisz?

Nie. Nie brzmiało dobrze. I miało też jedną, bardzo dużą wadę. Ta nazwa całkowicie pomijała Terry'ego. Tak jakby nie miał swojego wkładu w cały ten biznes. Tak jakby nie był współwłaścicielem tego sklepu. Takie traktowanie przyjaciela, który tym razem nie mógł jej towarzyszyć, naprawdę bardzo się Penny nie podobało. I było to naprawdę po dziewczynie widać. Nie kryła się zbyt dobrze z emocjami.

I zapewne tylko ciotka tego nie dostrzegała.

- Brzmi idealnie. - wyrzuciła z siebie, tonem który wyraźnie dawał do zrozumienia, że chyba kurwa jednak nie. Następnie z lampką wina, przez cały czas trzymaną w ręku, odwróciła się, zamierzając tym samym ewakuować się z tego miejsca. Poszukać innego towarzystwa? Albo nawet zwyczajnie postać sobie w samotności. Gdzieś tak na boku. - Przepraszam, ciociu. Dostrzegłam znajomą... - wykręciła się od dalszej rozmowy, ruszając byle dalej od tej kobiety. Miała już naprawdę powyżej uszu jej towarzystwa i całego tego zachowania. Kolejnych prób pokazania, że wie lepiej. I dyskredytowania tego, co Penny zdołała osiągnąć całkiem sama. Za sprawą wyłącznie swojej ciężkiej pracy.

Gdyby nie była tak bardzo zdenerwowana, zapewne nie doszłoby do tego, co stało się chwilę później. Nie zrobiła zbyt wielu kroków. Trzy? Może cztery? Wpadła na jednego z mężczyzn, który znajdywał się w pobliżu fontanny, wypuszczając przy okazji z ręki kieliszek czerwonego wina.

- Na Merlina! - przeklęła, próbując jeszcze jakoś uratować całą sytuacje.

Dolina Godryka zdecydowanie nie należała do ulubionych miejsca Anthony'ego Shafiq'a. Właściwie, od sześciu pełnych lat konsekwentnie jej unikał, jakby wkoło roztaczała się bańka odpychająca jego jestestwo od tego miejsca. Dziś jednak był jeden z tych nielicznych wyjątków, policzalnych jak ilość trzeźwych gości po całej imprezie, kiedy jego noga postała w tym miejscu. Ziemia rodziła obficie, zbyt obficie, a z owocami coś trzeba było zrobić. Zaproszenie osoby, która w swoich dłoniach posiadała decyzyjność w sprawie tego ile można było wywieźć owoców z kraju, zdawało się słusznym posunięciem. Wisielczy nastrój Anthony'ego zdawał się jednak temu przeczyć. Zupełnie, jakby uparł się zabrać Little Hagnleton ze sobą, choćby w kilkustopowej, zajmowanej przez siebie przestrzeni.

Siedział na leżaku w okolicy fontanny z alkoholem, ubrany od stóp do głów na czarno. Łańcuszek od kopertowego zegarka błyszczał na pełnej połysku czarnej, satynowej kamizelce, znad czarnego rozległego krawatu wystawało niewiele białego kołnierzyka. U mankietów pobłyskiwały złote spinki dobrane tematycznie w kształcie kuszących hesperydzkich jabłek, choć te niknęły co jakiś czas w rękawach garniturowej marynarki. Na jego nosie spoczywały czarne, okrągłe okulary, osłaniające go przed promieniami słonecznymi, ale też rozmówców od chmurnego spojrzenia stalowych oczu.

Kiedyś interesował się spekulacjami na giełdzie, kiedyś obfitość zbiorów przewidziana, bądź nie, doprowadziłaby go do stanu euforii (bądź załamania). Kiedyś na myśl o soku pomarańczowym skakał pod sufit, wiedząc, że odpowiednio zagraną na rynku informacją można zdobyć bardzo, bardzo wiele. Teraz jednak, gdy opływał w dostatki, jego myśli uciekały ku z goła innym zagadnieniom, które były biegunowo odległe od problemów nękających rodzinę Abbotów. No... może nie tak odległe, w końcu Warownia stała tu, niejako po sąsiedzku.

Westchnął ciężko zauważając, że jego kieliszek jest pusty. Druga dłoń spoczywała na niewielkim czarnym woluminie, smukłe palce wsunięte były między jego stronnice. Przed chwilą czytał i sączył, będąc zapewne kwintesencją tego, czego w innych osobach nie lubiła Pandora Prewett. Teraz jednak rozejrzał się z większą świadomością otoczenia i odchyliwszy się z lekkim skrzypnięciem swojego siedziska, zatrzymał spojrzenie na stojącej samotnie Norze. Przez moment pokalkulował, zważył w sercu na ile ma sił, by podejmować kolejną tego dnia rozmowę. Ponownie spojrzał na pusty kryształ i ponownie westchnął, domykając klamrą ciąg decyzyjności.

Dźwignął się więc z leżaka i pozostawiwszy swoją partnerkę odzianą w czarną skórę, stanął przy tej, której czarne owoce pyszniły się na białej sukience. Ujął nowe źródło dzisiejszej ulgi w dwa palce i zwrócił się do panny Figg.
– Zdaje mi się, żeśmy nie mieli dotąd okazji. Nora Figg, prawda? Przechodziłem jakiś czas temu obok pani lokalu, nie było jednak czasu zajrzeć na dłużej, choć... muszę pani zdradzić, że jestem wielkim fanem cukiernictwa – kłamał zgrabnie, prześlizgując się między półprawdami i motywacjami całej tej konwersacji, choć nie pozostawiał punktów zaczepienia, aby ktoś mógł podważyć jego słowa. Nie powinien – z oczywistych względów i własnego doświadczenia – dawać jakiegokolwiek kredytu zaufania plotkom z Czarownicy, niemniej jednak w ostatnim czasie było to zdecydowanie trudniejsze. – Słyszałem plotki, że coraz więcej osób z Ministerstwa zaopatruje się w pani wyroby, aby osłodzić sobie trudy codziennej służby. Ciekaw jestem bardzo preferencji poszczególnych wydziałów. Mój stażysta w ostatnim czasie ubolewał nad brakiem, jak to określił, owocowych czwartków, pomyślałem, że od czasu do czasu mogłoby pojawić się na ich stole coś ekstra. – Upił szampana, który zdecydowanie zyskiwał przy kolejnym podejściu.

Na twarzy Penny pojawiły się czerwone plamy. Podobnie na szyi. Na odsłoniętym za sprawą sukienki dekolcie. Było jej trochę wstyd, że o mały włos nie wylała wina prosto na innego gościa. Czuła to cholerne ciepło, za każdym jednym razem towarzyszące tego rodzaju uczuciom. Czuła przyśpieszone bicie serca, które miało problem z tym, żeby się uspokoić. Odzyskać swój normalny rytm. Zwłaszcza, kiedy spojrzenie brązowych oczu napotkało znaną twarz. Nie tyle jej znaną, co po prostu znaną. Należącą do kogoś kto nie był anonimowy.

I nie miał też na imię Merlin. To pewne.

- Phi.. Philip Nott! - wyrzuciła z siebie, robiąc oczy jak dwa galeony i nie mając problemu z tym, żeby stojącego tuż przed nią sportowca rozpoznać. Zwłaszcza, że jej ojciec, William, był od zawsze wielkim fanem Zjednoczonych z Puddlemere. Kilka razy zabrał ją nawet na mecze. Próbowal tym sportem zarazić. Na ten moment nie zdziałał na tym polu zbyt wiele, ale... - Przepraszamniechciałam,naprawdeniezauważyłam. - wyrzuciła z siebie z prędkością porównywalną zapewne do tych, które były w stanie osiągnąć jedynie najszybsze miotły. Te, które wykorzystywane były przede wszystkim przez profesjonalnych sportowców. - Chyba pana nie oblałam? - upewniła się, zarazem odbierając lamkę z alkoholem, kiedy tylko otrzymała taką możliwość. Z wolna uspokajała się, choć zanim jej skóra odzyska naturalny kolor, zapewne minie jeszcze kilka chwil. Kilka dłuższych chwil. - Normalnie nie jestem aż tak nieostrożna, po prostu trochę się... - zdenerwowałam. Tego ostatniego słowa już nie wypowiedziała, być może dochodząc do wniosku, że trochę za dużo informacji opuściło w tak krótkim czasie jej usta. Przecież nie będzie się tu i teraz ze wszystkiego tłumaczyć. Zwłaszcza, że dokoła było sporo ludzi, którzy zapewne chętnie by te przedstawienie sobie obejrzeli.

Penny zaś nie aspirowała do zostania aktorką.

- Raz jeszcze przepraszam. - już absolutnie spokojna, była nawet w stanie odpowiedzieć uśmiechem na uśmiech. A także zauważyć innych ludzi, którzy znajdywali się w okolicy. Jak chociażby Pandorę. Nie znała co prawda kobiety, ale skoro była gościem na przyjęciu organizowanym przez jej rodzinę, to jej obowiązkiem było się odpowiednio zachować. Oczywista sprawa. - Pandora. - powtórzyła imię kobiety, do której zwróciła się zaraz po Philipie. - Bardzo ładne imię. Ja jestem Penelope, ale wszyscy nazywają mnie po prostu Penny. Wnuczka Jamesa Abbotta. - przedstawiła się, zaznaczając też kim w tym przypadku była. Gościem, ale takim, który akurat z Abbottami spokrewniony był naprawdę blisko.

Oczywiście, że znał niemal wszystkich na tej imprezie. Mieszkał w Dolinie Godryka od dziecka, a jego skronie już zima życia pokryła lekkim szronem. I chociaż kolejne tygodnie jego życia były ciężkie, chociaż magiczna szata nadal błyszczała jednolitą czernią żałoby, dołączył do Abottów w ich celebracji. Wrócił do Anglii i należało ponownie wrócić na salony. Bardziej kameralne wydarzenie zdawało mu się idealne przed znacznie huczniejszym i licznym weselem u Blacków. Zręcznie unikał tematu swojego zamordowanego brata, chociaż wyraźnie zaznaczał swoje trwanie z żałobie. Rozmowy płynęły i pomimo że miał tylko pojawić się na krótką chwilę, kurtuazyjnie, dla ponownej pracy nad swoją reputacją bawidamka (na pewno była tu jakaś piękna, samotna wdowa), to nie zauważył kiedy, wybrał wypełnienie pustki po bracie, zamiast tej w sercu. Jeden Longbottom mniej? Cóż, jeszcze wielu do pokonania.

Znał większość zabranych. Znał śliczną Penny, którą z jakiegoś powodu czasami w głowie mylił z Poppy. Może dlatego, że kojarzyła mu się z latem i makami czerwieniącymi się pośród kłosów zboża. Zdarzało mu się wysyłać do niej projekty zagadek logicznych do skonstruowania, które nie tylko musiały wykonywać swoją sztuczkę, ale prezentować się jako miniaturowe arcydzieło metalurgii. Był Philip z którym rozmawiał o prostych przyjemnościach życia i mógł wyskoczyć na piwo, nieco korzystając z jego blasku popularności dla własnej korzyści. Na początku przyjęcia dopytać go, czy już rozwiązał problem z Lorettą. Oczywiście,  że pamiętał. Była przesłodka Nora, która sprawiała, że na sam jej widok mógłby dostać cukrzycy po raz drugi. Bardzo lubił jej urocze usposobienie, nawet jeśli cały czas jej paniował. Był też i on, Anthony Shafiq, lśniąca gwiazda tego wieczoru, który niedawno pojawił się w magicznej dzielnicy Londynu na plakatach garniturów Rosiera. Wygląd na jeszcze bardziej melancholijnego niż zwykle. Najmniej kojarzył  niestety urodziwą panią Pandorę, ledwie z nazwiska.

Podszedł płynnym krokiem, szeleszcząc czarną szatą, bardzo prostą, jak na niego. Dopiero przy bliższych oględzinach, w półmroku, można było dostrzec czarny, bardzo delikatny haft kukułek na gałązkach jabłoni. Czarny na czarnym, subtelnie, ledwie obecnie. Morpheus Longbottom lubił ubierać się jak małe dzieło sztuki.

— Noro, widzę że już poznałaś pana Shafiq'aaa — przeciągnął ostatnią sylabę, gdy wydarzyła się cała sytuacja z dzieckiem. Popatrzył na Norę, popatrzył na dziecko, popatrzył na Shafiq'a, ostatecznie na palącą papierosa kobietę i uśmiechnął się uśmiechem numer 3, nie do końca szczerym, ale na pierwszy rzut oka niesamowicie sympatycznym.  Podniósł swój głos w udawanej ekscytacji. — Na matkę! Pierwsze oznaki magii! Jak wspaniale!

Skłamał gładko, wiedząc jak ważne są pierwsze kroki, słowa, uśmiechy i inne tego typu kamienie milowe. Jak celebrowano to w przypadku Mabel czy nawet jego samego. Niech matka myśli, że przegapiła pierwsze magiczne objawienie, a co!