Festyn, jak festyn. Było tłoczno i kolorowo, ale Rita lubiła kolory, lubiła gdy wiele się działo. Zawsze można było wypatrzyć między straganami coś ciekawego, co przyciągało srocze oczy. Błyskotki, lubiła je bardzo, nie mogła się powstrzymać przed kupieniem kolejnej pierdoły, którą zapewne schowa gdzieś na dnie swojej szafki z biżuterią.

Opamiętała się jednak, że nie znalazła się tutaj po to, aby zwiedzać stragany. Harold poprosił ją o przysługę, a Ricie zależało na tym, aby w ministerstwie traktowano ją z odpowiednim szacunkiem, więc oczywiście, że zgodziła się ją spełnić. Przysługa za przysługę, kto wie, kiedy będzie musiał się jej odwdzięczyć.

Nim jednak dotarła do miejsca, w którym miała znaleźć nasiona pokusiła się na zjedzenie ciastka z wróżbą. Przeczytała znajdującą się tam informację. Zmrużyła przy tym oczy, bo nie wyczytała na papierze czegoś, co chciałaby zobaczyć. Cóż ciastka z wróżbą nie były specjalnie mocno zobowiązujące, te przepowiednie na pewno miały mniejszą wartość od tych wygłaszanych przez wuja Morpheusa, a przynajmniej tak się jej wydawało. Zgniotła karteczkę i wsadziła ją sobie do kieszeni.

Wreszcie zlokalizowała stoisko Adelajdy, która miała jej przekazać to, czego życzył sobie Harold. Odczekała swoje w kolejce, po czym przywitała kobietę uśmiechem. Głowę miała uniesioną wysoko, była przy tym wyprostowana niczym struna, ubrana schludnie, w prostą sukienkę w pastelowo błękitnym kolorze. Zdecydowanie bardziej pasowała do salonów niżeli jarmarku.

- Witam panią. - Walczyła ze sobą, aby nie skrzywić się, gdy usłyszała skrzeczący głos kobiety.

- Och nie, z kochankami mi nie specjalnie po drodze, ja po przesyłkę dla pana Bumfuzzla. - Miała nadzieję, że kobieta będzie wiedziała po co się tutaj pojawiła, Harold jakoś specjalnie nie dzielił się z nią szczegółami i dobrze, bo na roślinach nie znała się wcale.

Czasem krótka informacja potrafiła zmienić sposób odnoszenia się do danej osoby. Tak było i w tej chwili, czarownica nie miała już jej za głupią trzpiotkę, która szukała czegoś, aby przekonać do siebie mężczyzn, teraz traktowała ją z odpowiednią powagą.

Nie wydawało jej się, żeby współpracownik mógł wprowadzić ją na minę. Było to jedno z wielu, podobnych zadań - miała tylko odebrać przesyłkę, przynieść ją do biura, nie wiedzieć czemu ta wiedźma zachowywała się tak, jakby robiła coś bardzo tajemniczego. Jej ton głosu znowu się zmienił, jakby kolaborowały na jakiś nikomu nie znany temat, a przecież to były tylko jakieś rośliny do odebrania. Nie zapaliła jej się przy tym żadna lampka, jeszcze.

Nim zdążyła mrugnąć miała już w rękach tajemniczą skrzynkę, tylko dlaczego były na niej wyryte runy? Może te nasiona wcale nie były szczególnie bezpieczne, skoro sięgnięto po ten rodzaj magii, aby je zabezpieczyć? Nim zdążyła je odczytać usłyszała głos dochodzący zza pleców. Odwróciła się więc gwałtownie, aby zobaczyć, kto śmie im przeszkadzać.

Zdziwiła się, gdy dostrzegła brygadzistę, nie spodziewała się tego, że ktoś może zainteresować się jej niewinnym odbiorem przesyłki, najwyraźniej było to jednak coś więcej. Już ona się zemści na Haroldzie za to, że nie wspomniał jej o kilku, drobnych szczegółach związanych z tą transakcją. Mogłaby się przecież przygotować, a tak została rzucona na głęboką wodę.

Brakowało jej tylko tego, żeby zostać oskarżoną o handel nielegalnym towarem. Wspaniale, naprawdę wspaniale, to wszystko to na pewno wina tego cholernego ciastka, po które się pokusiła. Nie zamierzała jednak panikować, póki co się nie odzywała, chociaż jednak nie był to chyba dobry pomysł, bo wiedźma postanowiła wyprzeć się tego wszystkiego i zostawić ją z problemem samą. Wspaniale, naprawdę wspaniale.

Postanowiła jednak ruszyć się z miejsca, żeby nie prowadzić negocjacji z brygadzistą przy tej kobiecie, wyglądało na to, że mieli ze sobą na pieńku, gdy więc oddalili się o kilka kroków zaczęła rozmowę. - Panie władzo, czy naprawdę myśli pan, że jest to konieczne, ja również jestem w pracy, wiem, że należycie wykonuje pan swoje obowiązki, jak przystało na doświadczonego brygadzistę... - Zaczęła mówić, całkiem przyjemnym tonem. - Czy może jednak pozwoliłby pan i mi dokończyć swoje zadanie. Nie zamierzam korzystać z tego na własny użytek, to dotyczy ministerstwa. - Wolałaby uniknąć wizyty w BUMie, zdecydowanie.

Rita nie była głupia, wiedziała, że gdyby zaczęła tutaj robić scenę, to mogłoby się skończyć różnie. Lepiej zdecydowanie negocjować i udawać, że obchodzi cię choć trochę praca krawężników - chociaż tak nie było. Kiedy trzeba jednak potrafiła sprawiać pozory, jakby tak było.

- Nie z wewnętrznego, ale tak, trochę mi pan przeszkodził w pracy. - Skoro już sam tak twierdził, to postanowiła w to pójść. Chciała, żeby brygadzista poczuł się trochę winny, że nawinął jej się pod nogi. Przecież współpracowała, przecież nie uciekała, zdecydowanie nie robiła tutaj nic złego.

- Wolałabym nie rzucać nazwiskami, poinformuję jednak odpowiednie osoby o tym, jak świetnie radzi sobie pan w pracy, panie? - Spoglądała na niego i czekała, aż jej się przedstawi, jakby w ogóle ją to obchodziło. Chciała jedynie mieć to za sobą, ale musiała sprawiać pozory, wiedziała, w jaki sposób powinna grać, żeby poczuł się ważny. Każdy lubił docenienie, wiedziała w jaki sposób powinna postępować z ludźmi, aby odpowiednio czuli się w jej towarzystwie. - Na pewno nie umknie to niczyjej uwadze. - Nadal, Rita była bardzo spokojna, jakby wiedziała, że na ma szans, żeby oskarżył ją o coś niekoniecznie mile widzianego. Zresztą nie robiła przecież nic złego, tak jak ten chłopak wykonywała swoje obowiązki służbowe. Nic więcej.

- Wolałabym nie mówić o tym kto mnie tu przysłał, dostałam bojowe zadanie, wie pan jak to jest, na samym początku kariery zawodowej, zawsze nas - żółtodziobów przydzielają do takich najgorszych, chciałabym już mieć to z głowy, zanieść im tę skrzynkę i zapomnieć o tym, ile mnie to kosztowało nerwów. - Zgrywanie ofiary również nie przychodziło jej najgorzej, oby funkcjonariusz to łyknął i wypuścił ją, jakby nigdy nic.

Nie miała zamiaru dzielić się detalami, nie mogła tego zrobić. Wtedy jej sprytny plan przestanie mieć sens. Musiała poprowadzić go naokoło wokół tego wszystkiego, unikając konkretów. To wydawało jej się być najprostszym rozwiązaniem. Co najważniejsze, chyba zaczynało działać.

- To naprawdę bardzo miłe z twojej strony, nie chcieliśmy wam przeszkadzać, ale wiesz, jak jest. Czasem tak to bywa, że nasze drogi się krzyżują i któraś część musi odpuścić. - Zatrzepotała swoimi ciemnymi rzęsami, minę miała nieco smutną. Najwyraźniej nie chciała być tą stroną, która dzisiaj nie osiągnie tego, na czym jej zależało.

- Oj tam odważna, po prostu wykonuję polecenia służbowe. Zależy mi na tym, żeby się utrzymać. Wiesz jak to jest z nami, tymi na początku swojej drogi zawodowej. Musimy się wykazać, aby móc się wspinać po szczeblach kariery. - Nie miała do końca pojęcia, co ma w tej magicznej skrzynce, słowa funkcjonariusza jej nie pocieszały, miała wrażenie, że wie o tym więcej niż ona. Wiedziała jednak kogo ukatrupi za to, że ją tutaj wysłał. Musiała tylko donieść tę roślinę do biura w jednym kawałku.

- Obiecuję, że doprowadzę tę roślinę w tej skrzynce w całości, nikt nie zostanie ranny, nie musisz się obawiać. - Dodała jeszcze, żeby mieć pewność iż BUMowiec jej zaufa. Miała nadzieję, że wreszcie zostawi ją w spokoju i będzie mogła się stąd oddalić bardzo szybko. Chciała się pozbyć tego pakunku, jego słowa tylko ją w tym utwierdziły.

Myślała, że udało jej się już wywinąć z tej nie do końca komfortowej sytuacji, nie odetchnęła jednak z ulgą, jeszcze nie pozwolił jej odejść. Straszna kraksa, zastanawiała się, jak długo zejdzie jej na przekabacaniu mężczyzny. Miała wrażenie, że brygadziści są zdecydowanie łatwiejsi w obsłudze, nie wyglądali na specjalnie inteligentnych, gdyby tak było to przecież znaleźliby się w gronie aurorów, a nie jakichś tam krawężników.

Ech, wyglądał jakby myślał, jakby się nad czymś mocno zastanawiał, niedobrze, bardzo niedobrze. Jeszcze przed kilkoma sekundami widziała siebie pędzącą do ministerstwa z tą przeklętą skrzynką, teraz jednak ta wizja odsuwała się w czasie. Przeczuwała, że szybko go nie opuści.

Nie zamierzała go oszukiwać. To nie był sposób jej działania, nie wymyśli mu numeru legitymacji na poczekaniu, trochę jednak musiała nagiąć prawdę. Nie chciała, aby cokolwiek doszło do jej matki, postanowiła więc nieco podkoloryzować swoje dane osobowe. - Niestety, nie wzięłam ze sobą legitymacji, mam na nazwisko Shafiq, zapewne kojarzy pan mojego ojca Anthony'ego, jest ważnym człowiekiem w ministerstwie, na pewno by się zdenerwował, gdyby się dowiedział, że tak długo zajęło mi przyniesienie tej skrzynki. - Nie było to przecież całkowite kłamstwo, w końcu Anthony był jej ojcem, może tylko chrzestnym, tylko co to za różnica, skoro ten prawdziwy i tak już dawno nie żył?

Czekała na to, co zrobi mężczyzna. Nie miała pojęcia, jak odbierze jej słowa, nie kręciła przecież, każdemu mogło się zdarzyć zapomnienie legitymacji służbowej, czyż nie? Szczególnie kiedy był takim młodym pracownikiem, który dopiero zaczynał swój staż. Miała nadzieję, że będzie w stosunku do niej wyrozumiały.