[22.08.72. Księżycowy Staw] Klątwa wiedźmy

Ten dom okazał się być wielką kopalnią niespodzianek. Szkoda, że Brenna nie wiedziała o tym wszystkim, kiedy postanowiła go kupić, ciekawe, czy wtedy też byłaby skłonna to zrobić. Z drugiej strony, gdy Ruda tylko pojawiła się na jego progu stwierdziła, że nie będzie kolorowo. Nie był to nowy dom, widać było, że miał swoją historię, jak wszystkie miejsca podobne do tego.

Okazało się, że ta historia nie była szczególnie kolorowa, klątwy, nekromancja i wszystko inne brzmiały raczej, jak seria niefortunnych zdarzeń, a oni teraz musieli ułożyć wszystko w całość. Dojść do tego, co faktycznie się wydarzyło, aby mieć pewność, że to miejsce będzie bezpieczne.

Podzielili się na grupy, całkiem rozsądne posunięcie - zrównoważenie sił. Ruda nie wzięła ze sobą miotły, przez co czuła się nieco nieswojo, na szczęście ta czekała na nią zaparkowana przed domem, jakby tylko zagwizdała to niczym zwierzątko powinna do niej przyfrunąć.

Słuchała tego, co miała do powiedzenia Dora, kiedy opuszczali wioskę. - Myślisz, że ona wyczyściła im pamięć? - Zapytała wprost o to, o czym mówiła. Faktycznie miała ona rację, że to dziwne, że nikt nie słyszał o żadnej Lydii, może kobiecie zależało na tym, aby o niej nie mówili, to było całkiem rozsądne zważając na to, że mogłoby ją to połączyć ze sprawą Juliusów i chyba tego nie chciała.

- Idziemy tam, ten dom wygląda jakby bardzo chciał, żeby ktoś zobaczył, co jest w środku, to dziwne, że znajduje się tak na uboczu, jakby ktoś nie chciał, żeby go niepokojono. - Widziała też ślady, które prowadziły w stronę jeziora, jednak ten dom wydawał się jej być w tej chwili istotniejszy.

Połączenie w jedną całość znalezionych jak dotychczas wskazówek i dowodów na terenie Księżycowego Stawu zdecydowanie pomogło mu w rozeznaniu się w sprawie. Rozumieli więcej, a cienie spowijające historię Juliusów zdawały się wycofywać, pozwalając im poznać kolejne szczegóły tej tragedii. Domysły na temat pozbycia się Mary nieco wstrząsnęły Erikiem, jednak postawione naprzeciw informacji, że kobieta mogła być odpowiedzialna za śmierć żony Bastiena, nabierały sensu.

Osoby pogrążone w żałobie i omotane gniewem były zdolne do najróżniejszych czynów. Erik znał te przypadki z pracy na rzecz Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów, ale też nie mógł nie myśleć o tym, jak się czuł tuż po pogrzebie Derwina, kiedy to na dobrą sprawę kazano im ochłonąć, zamiast od razu szukać zemsty bez żadnego ładu i składu. Wówczas pomysł ten nie przypadł mu do gustu, jednak z perspektywy czasu dostrzegał pewne plusy takiego rozwiązania. Przynajmniej nie wpakowali Zakonu w kłopoty.

— Zauroczenie na taką skalę? — Podrapał się po zarośniętym policzku, wsłuchując się w uwagi Menodory. — Jeśli faktycznie udałoby jej się osiągnąć taki efekt, to musi być cholernie utalentowana. Materiał na świetnego amnezjatora Ministerstwa Magii. Nawet jeśli ''po prostu'' czarowała jednego mieszkańca po drugim. — Jego oczy rozszerzyły się, jak gdyby nagle znalazł scenariusz tej historii, który martwił go jeszcze bardziej. — W tym wypadku okazałoby się, że jest nie tylko dobrze wyszkolona, ale też wytrwała. Te same zmiany, te same schematy...

Wyprawa do wioski okazała się w gruncie rzeczy bezowocna, więc dobrze, że Dorze udało się wpaść na jakikolwiek trop. Erik był skłonny zrzucić niepamięć lokalnych mieszkańców na niechęć w stosunku do znajdującej się nieopodal posiadłości. Bądź co bądź, prawdziwy nawiedzony dom niekoniecznie musiał przynosić dobrą sławę. Zatrzymał się, gdy Heather zwróciła uwagę na budynek między drzewami. Zaczął wykrzywiać głowę w różne strony, starając się dostrzec jakiś charakterystyczny element, świadczący o tym, czy dom był zamieszkany, czy raczej opuszczony.

— Nie wiedziałem, że mówisz językiem budowli — skomentował z żartobliwą nutą w głosie, uśmiechając się przy tym pod nosem. — Ale sprawdzenie go to dobry pomysł. Brenna chyba jak do tej pory nikogo tam nie wysłała...?

Obrzucił wzrokiem resztę uczestników wyprawy. Wprawdzie nie była to własność uzyskana przez Brennę przy wykupieniu posiadłości, jednak znajdowała się na tyle blisko, że, tak czy siak, powinni ją sprawdzić. Zarówno dla dobra ich śledztwa związanego z Juliusami, jak i dla samego funkcjonowania posiadłości jako kryjówki Zakonu. Wypadało wiedzieć, co się dzieje u sąsiadów. Na kogo uważać, a komu można było ewentualnie zaufać.

- Ta chatka wygląda na taką, która ma być niezauważona. - Dorzuciła Ruda. Pewnie temu kto w niej mieszka zależało na tym, aby nikt nie wiedział o jej istnieniu. Było to całkiem wygodne, wszyscy mogli zapomnieć o tym, że w ogóle tutaj jest, a osoba która w niej mieszka mogła sobie żyć na uboczu, tak by nikt nie zwracał na nią uwagi. Tylko po co wybierała, aż takie środki jak modyfikowanie pamięci? Co takiego mogła zrobić, że nie chciała, aby ktokolwiek o niej pamiętał? To musiało być coś złego.

Wood zacisnęła mocniej dłoń na różdżce, bo czuła, że może tutaj wydarzyć się coś nieprzyjemnego. Mieszkaniec domku w lesie na pewno nie chciał zostać znaleziony.

- Oczywiście, ostrożność przede wszystkim. - Najchętniej pewnie by tam po prostu wlazła i sprawdziła na własnej skórze, czy oberwie jakimś zaklęciem, jednak bez sensu było narażanie reszty. Ruda ostatnio przez to, że współpracowała z dużą ilością osób nieco złagodniała, nie stawiała, aż tak bardzo na swoim. Zabawne, bo gdy była w drużynie to chętnie dyrygowała innymi.

Przeniosła wzrok na Dorę, która wspomniała o roślinach. Dobrze, że zwróciła na to uwagę, bo dla Heather każdy kwiatek, czy krzaczek wyglądał podobnie. Niestety nie miała w tej dziedzinie praktycznie żadnej wiedzy. - Wychodzi więc na to, że ma nawet składniki do tego, żeby robić te swoje czary mary, przez które ludzie jej nie pamiętają. - Całkiem sprytne rozwiązanie, swój własny ogródek, który pomagał jej żyć w sposób, w jaki chciała. Samowystarczalność na pewno w tym pomagała.

Heather zaczęła się uważnie rozglądać, być może zauważy coś ciekawego, może coś zwróci jej uwagę.

Zdecydowanie wolałbym opcję, gdzie po prostu zna się na eliksirach, przyznał w duchu, gdy skręcili całą grupę w kierunku domku i otaczającego go muru. Starcie z potężną nekromantką, która specjalizowała się jeszcze w magii zauroczenia, byłoby dużo trudniejszym pojedynkiem. Kobietę, której jedyną zdolnością było mieszanie w kociołku, byłoby dużo łatwiej ująć. A tutaj wszystko wskazywało, że Lydia spędzała cały swój wolny czas na dokształcaniu się i eliminowaniu wszelkich słabości ze swojego arsenału. Niepokojące, że zdawała się aż tak przygotowana na potencjalne przyłapanie na gorącym uczynku.

— Myślisz, że ma jakiś interes w tym, żeby wykurzać stąd kolejnych właścicieli posiadłości? — zagadnął do Menodory, bo akurat ten aspekt całej sprawy mu się na ten moment nie do końca spinał. — Na jej miejscu... To jest, gdybym miał też jakiś problem z tym miejscem, to po prostu zburzyłbym posiadłość. Może nawet nie zostałaby wykryta. Na czym niby jej zależy? Żeby na własne oczy zobaczyć, jak cały budynek obraca się w ruinę?

Skoro kierowała nią chęć zemsty na Juliusach, to widok zniszczonego Stawu z pewnością by ją ucieszył, ale czemu czekać? A może pośród ostatnich zdarzeń Erikowi coś umknęło? Westchnął cicho, pozwalając Thomasowi w spokoju przeprowadzić kontrolę glifów, samemu rozglądając się w tym czasie na prawo i lewo.

— Może pełni tu rolę takiej... Szalonej Sally i dlatego tu została? — zerknął po reszcie grupy.

Dziwaczka zjawiała się czasem na sabatach, a przed paroma miesiącami uraczyła nawet swoją obecnością Ostarę, gdzie to została wyprowadzona przez służby bezpieczeństwa. Trzymała się jednak na co dzień z daleka, nie wchodząc zbyt chętnie w kontakt z innymi ludźmi. Może Lydia żyła tutaj na podobnej zasadzie? Skoro jakimś cudem udało jej się wypłukać umysły ludzi ze wszelkich informacji na swój temat, to miała praktycznie w stu procentach bezpieczną kryjówkę w mugolskiej osadzie. Świetna okazja dla kogoś, kto był szeroko uzdolniony i mógł przyjmować interesantów na odludziu.