Mężczyzna miał szorstką i ciepłą dłoń. Kontrastowała z ręką Faye swoją wielkością, pewnością uścisku i jego mocą. Nie było jednak w nim energii, tak jak nie było jej w twoim geście. Świat nie zaiskrzył, a lampka na stoliku nie stała jaśniejsza, nie zamigotała radośnie jak na powitanie dawno niewidzianego krewnego. Suchość doświadczeń przemykała po pomieszczeniu i mieszkała pomiędzy spojrzeniami, jakie ze sobą dzieliliście. Nie zawsze mogliśmy cieszyć się łaską prawa, a przecież to, koggo zobaczyłaś, samo w sobie musiało być całkiem łaskawe. Nikt nie gromił cię spojrzeniem, a odmierzane minuty na nieznośnie przesuwającym wskazówki zegarze nie przemieniały się w godziny, jak czasem można było usłyszeć w kierunku niektórych skazańców. Tylko czy ty byłaś jednym z nich..? Jesteś tu jako kto właściwie? Winna? Ofiara? Próżno było szukać odpowiedzi na to pytanie w oczach tego człowieka. Lustereczko może powiedziałoby ci coś więcej, gdybyś tylko miała okazję obejrzeć samą siebie w jego odbiciu, ale jak na złość - pokój był tak samo pusty, jak poprzednio. Nawet kiedy Hugo wypełnił go swoją obecnością. A wypełnił go... całego. Jakby nikt więcej nie miał sensu bytu w tej przestrzeni.

Napięcie dzielone było gilotynom, a jej ostrze wisiało dokładnie na środku tego stołu. Tkwiło tylko po jednej ze stron. Hugo niósł na sobie zapach lasu i słońca, o którym mówił. Coś sprzecznego - bo przecież Knieja rzeczywiście nie była zbyt dobrym miejscem na opalanie. Nie, nie była. Za to była doskonałym miejscem do ukrycia się, jeśli chciało się przed kimś (lub przed czymś) zbiec.

Ucieczki nie było też z tego miejsca. Pióro już przesunęło się po pergaminie. Słyszysz? Charakterystyczny dźwięk skrobania po papierze o wysokiej gramaturze. Nie było to zaklęte pióro - mężczyzna sam skrobał i to chyba pojedyncze słowa bardziej niż całe, złożone zdania. Albo przynajmniej notował urywki tego, o czym słuchał.

- Dlaczego nie zabrałaś różdżki? - Odpowiedź na to pytanie padło już z twojej strony - to było ledwo pytanie retoryczne. A na dowód tego zaraz kontynuował. - Czarodziej bez swojej różdżki jest bezbronny na najbardziej trywialne zagrożenia. Nie pomyślałaś o tym. A może wszystko wolisz wykonywać ręcznie, Faye? - Czy ktoś widział kiedyś czarodzieja bez tego narzędzia? Było przedłużeniem ręki, woli, mocy. A może kobieta opanowała tę nieczęstą sztukę władania magią bez jego użycia? Wziął to pod uwagę. Jego oczu znów na niej były skupione. I kiedy mówiłaś dalej - nie notował. Przypatrywał ci się w ciszy. Nie przerywał - ten brzydki nawyk nie był wkupiony w jego charakter. Albo nie chciał przerywać tylko dlatego, że siedział naprzeciwko nieprzypadkowej osoby, a właśnie ciebie. Dopiero, kiedy pojawiło się wspomnienie o istotach, przez które pojawił się zakaz wejścia do Kniei, pióro znów zachrobotało. I podkreślił słowo klucz. A raczej dwa słowa klucze. Nikolai - niedźwiedź. - Rozumiem. - Uniósł głowę. To nie był znów wymuszony kontakt wzrokowy, gdyby chowała się za brązowymi puklami, ale nawet gdybyś go nawiązała to odkryłabyś, że nie ma tam oceny, przygany. Próżno szukać irytacji czy zmęczenia. Tam naprawdę pojawiło się zrozumienie. I akceptacja tego, co mówiła. Przynajmniej tak mogłaś to identyfikować. Twoja wysoka percepcja pozawalała dojrzeć takie niuanse ludzkich zachowań. Tutaj mogłaś dojrzeć, że mężczyzna nie udawał tego spokoju i naprawdę nie był zszokowany. Ale rzeczywiście wspomnienie o animagu go zainteresowało. Tak jak i wspomnienie o zewie przy niekontrolowanej przemianie. - Musiało być to dla ciebie traumatyczna przeżycie, prawda? Chciałaś zrobić tylko zakupy, czułaś się bezpiecznie mimo tak niebezpiecznej okolicy, a tymczasem straciłaś kontrolę nad tym, co mogło wyrządzić wiele krzywd ludziom. Musi ci być bardzo ciężko. - Na moment zamilkł - dał ci czas albo na przetrawienie jego słów, własnych myśli, albo wtrącenie tutaj własnych słów. - Dlaczego miałabyś robić coś tak okropnego celowo? I jeszcze narażać swoje życie? To przecież byłoby nieodpowiedzialne. A ty jesteś odpowiedzialna, nawet pomimo zostawiania różdżki w domu na chwilowe wyjście do sklepu. - Ciężko było ci wyczuć jego ton głosu, który ciągle nadawał na tej samej linii. Nie był zimny, ale też nie był ciepły. - Gdybyś mogła bardziej skupić się na momencie przemiany. Cofnijmy się do tamtego momentu. W jakim miejscu dokładnie miało to miejsce? I kto był tego świadkiem. Skup się, Faye, to jest bardzo ważne. Pomoże nam chronić ciebie i resztę czarodziei. Będziesz mogła spać spokojnie - twoje czyny nie przyniosą żadnych konsekwencji.

Więc zwątpienie. W coś nawet gorszego niż samą siebie - to już tam było. Ten brak zrozumienia dla tego wszystkiego, co miało miejsce. W Ministerstwie powinni mieć dla niej odpowiedzi. Zapewnić ją o tym, że wszystko będzie dobrze. I nic się nie zmieniło pod tym kątem - zmieniło się za to zaufanie, które biło wraz z twoim sercem. Co przetaczało przez żyły? Hugo nie musiał zadawać tego pytania, bo Faye współpracowała więcej niż chętnie. Jego zadaniem było teraz odkrycie, czy między ciałami białymi a krwinkami nie było poukrywanych mikroelementów, które przysporzą kłopotów komukolwiek i czemukolwiek.

- Mówię to z troską o twoje codzienne bezpieczeństwo. Robimy, co możemy i chronimy czarodziei jak i mugoli tak, jak tylko możemy. - Ostatnie zapiski z jej ostatnich słów. Kropka. Odłożył pióro do kałamarza, a podkładkę położył na stoliku. Mogłaś nawet przeczytać, co było tam napisane, chociaż mężczyzna nie miał wybitnie pięknego pisma i wymagałoby to odrobiny rzszyfrowywania. Za to podkreślone imię widziałaś jak na tacy. To, co mogłaś zobaczyć, a to, co zobaczyć chciałaś, czego się obawiałaś, czy coś ukrywałaś - przecież nie jesteś jakimś przestępcą, żeby podejrzewano cię o najgorsze, tak? Więc może i Hugo tego nie robił. Może dlatego właśnie zachowywał się tak swobodnie i przełamywał między wami granice? Pozwalał sobie nawet na imienność - tak ze wzgląd na znajomość. Może nie bezpośrednią, ale jednak... krew do krwi wołała. Czy nie było to dla czarodziei ważne? - Jednak nawet my nie jesteśmy w stanie ochronić przed wszystkimi ewentualnościami. Dlatego tak istotna jest świadomość zagrożenia i możliwość chronienia siebie i otoczenia. - Nawet chyba pojawiło się w nim jakieś zmartwienie? Malutkie? Czy to tylko wrażenie przez pozycję, jaką przyjął? Przez to, że odłożył te papiery i skupił się tylko na tobie? - W tym wypadku, zdaje się, że nawet różdżka by niewiele pomogła. Masz ją w swojej kieszeni. Otaczają cię zabudowania mugoli. Są ci mugole w okolicy. A ciebie coś woła, coś nakazuje ci się przemienić. Tajemniczy głos z puszczy. Wyobraź sobie, że masz tę różdżkę - czy dalibyśmy radę razem z nią zmienić tę historię? - Wydawałoby się, że wszystko zostało już powiedziane. Że nie ma nic nowego do dodania. A może..? Bardzo wiele niewiadomych kolorowało to, co wydarzyło się z Faye. Hugo nie przyszedł tutaj zupełnie nieprzygotowany - zresztą spotkanie z Rowlem przed wejściem to sugerowało.

- Nie podważajmy twojego bycia dobrą osobą, Faye. Przecież gdybyś była zła, nie próbowałabyś uciekać z miejsca wydarzenia. Zrobiłabyś coś więcej. Lecz ty wyszłaś po tę szynkę i masło, właściwie bezbronna i stałaś się ofiarą sytuacji. Przecież nie chciałabyś celowo sprowokować niespokojnych i tak mieszkańców Doliny Godryka przemianą. - Historia znała przypadki, o których ludziom się nie śniło. Sam Hugo widział absurdy i rzeczy niewytłumaczalne logiką. Nie można było ich logiczne wyjaśnić - napędzane były emocjami. Buzowały przez to bijące serce i rozprowadzały się po żyłach wraz z krwią. Gotowały ją żywcem. Ja żywcem potrafiły gotować cię Zew Księżyca. - Czy chciałabyś napić się herbaty? Ciepły kubek w dłoniach może trochę rozgrzać, pomóc podtrzymać umysł na powierzchni, kiedy się topimy. - Widział to skubanie skórek, chociaż jego oczy niby nie wędrowały do jej dłoni. I nie mówił o tym wprost, ale kubek w dłoniach był dobrą alternatywą dla umęczonych paznokci i skóry wokół nich. - Rozpoznałabyś te osoby? Nie znamy imion osób, którym mówimy "dzień dobry" na ulicy, ale zapamiętujemy ich twarze. Byłoby dobrze, gdybyś mogła ich opisać. Sprowadziłbym kogoś, kto sporządziłby ich rysopis.

Jest. Oto był złapany pewnik wśród całego tego "nie wiem", "może", "chyba". Hugo dopisywał tutaj historyjki i twierdzenia, patrzył, czy kobieta naprzeciw się pod to podepnie, a może nagle będzie napięcie mięśni? Naciśnie na jakiś bolący fragment ciała, który starała się usilnie ukryć przed jego wzrokiem. Pytanie o to, czy "będąc niewinną przyszłaby sama do spowiedzi u brygadzistów" było płonne. Niejeden winny przyszedł tylko po to, by stworzyć pozór bycia ofiarą. Tutaj jednak podejście do pani Faye było inne. To tylko dziewczyna. Czy może - już kobieta. Kobieta, która, jak sama powiedziała, niedawno wróciła do Anglii, kupiła sobie wygodną kamieniczkę i teraz była narażona na jakąś tajemnicę, która nie pozwalała jej funkcjonować normalnymi trybami.

Hugo podniósł znów swoją podstawkę i opuścił wzrok na kartkę, by kontynuować zapiski.

- Gdyby pojedyncze wypadki magiczne dyktowały nam wielkie zmiany życiowe to społeczeństwo mógłby ogarnąć chaos. Naturalnie - to nie jest drobny przypadek. Nie uczyniłaś nikomu krzywdy, tej pewności się trzymamy. Mówisz jednak, że zachowałaś część świadomości. Potrafiłabyś odtworzyć drogę, jaką przebyłaś? Zaprowadzić funkcjonariusza na miejsce, w którym byłaś? - Znów przerwał pisanie. Niekontrolowana przemiana, pojawiła się wzmianka o Matce, o czymś ciągnącym ją do lasu, w konkretne miejsce - okrąg... - Czasem podświadomość potrafi nam dopowiadać niezwykłe historie do rzeczy bardzo codziennych. Powiedz, Faye - jesteś wierząca? - Kiedyś to pytanie było niemal potwarzą, ale dawno minęły czasy, w których czarodzieje byli mocno rozdzielani na wierzących i tych nie. Zawsze byli nieco bardziej otwarci od świata mugoli. Otwarci i wyrozumiali, tak. Trudno nie być - w końcu w codzienności doświadczali cudów, o jakich czasem mugolom się nie śniło.

- Żaden problem. Musisz być bardzo zdenerwowana. Przykro mi, że witam cię w takich warunkach, ale musimy przestrzegać kodeksu postępowania. - Mężczyzna uśmiechnął się. Był to uśmiech bardzo oszczędny, ale nawet pomimo licznych blizn na jego twarzy - sympatyczny. Dokończył tylko swoją notatkę... a kiedy pojawiła się propozycja od Faye zawiesił pióro na moment. - Sprowadzę rysownika. Wspomnienia z tego wydarzenia byłyby bezcenne. Dzięki nim osoby znające się na wilkołactwie lepiej niż ty czy ja będą mogły przebadać ten problem pod wieloma kątami. Uzyskanie odpowiedzi na pytanie "dlaczego" stałoby się o wiele prostsze. - Przez moment spoglądał na ciebie, nim się podniósł - zabrał ze sobą papiery. - Zaraz do ciebie wrócę. Spróbuj się odprężyć. Już jesteś bezpieczna. Zajmiemy się również tymi mugolami. - Tak na dobrą sprawę to wydarzenia z Knieni mogą mieć coś z tym wspólnego, a może ten Nikolai maczał w tym palce? Zamierzał to sprawdzić.

Zostałaś sama. Ten pusty pokój i twoje niespokojne myśli. A może trochę ukojone? Przekonaniem, że przeprowadzka nie musi być konieczna, że to mógł być tylko pojedynczy fenomen. Że Ministerstwo jednak da radę opanować sytuacje, tylko jak wszyscy ludzie - mieli swoje ograniczenia. W końcu to ludzie je tworzyli. Minęła tak minuta. Wskazówka przesuwała się znów leniwie, topornie, choć jej chód był gładki i miarowy. Systematyczny. Pięć minut. Siedem. W końcu drzwi otworzyły się znów. Hugo rzeczywiście przyszedł - i przyniósł ze sobą herbatę.

- Proszę. Słodzisz? - Podsunął cukiernicę. Nie miał już ze sobą podkładki. Za nim do pomieszczenia wszedł starszy czarodziej w czarodziejskich szatach z barwami brygady. Miał już zakola na krótkich włosach, które trzymał spięte w kucyk na karku. Przydałoby mu się zrzucić kilka kilogramów. Poczciwe, ciepłe oczy o brązowej barwie. Usiedli naprzeciwko ciebie, tylko najpierw rysownik podszedł do ciebie i wyciągnął dłoń grzecznościowo, z uśmiechem. - Proszę, opisuj te osoby po kolei. To jest Pan Hopkins. Znakomity ilustrator. Sama się o tym przekonasz.

- Miło mi panią poznać. Momencik, rozłożę się i... - rzeczywiście ustawił swoje stanowisko do rysunku i wyjął ołówek. - I już. Proszę, śmiało. Im więcej szczegółów, tym lepiej.

- Nie śpiesz się. Nikt cię nie pogania. - Zapewnił jeszcze Hopkins, który złożył dłoni na biurku.

Oczekiwał jakiejkolwiek reakcji, która bardziej przekona go do tego, że to, co Faye mu tutaj sprzedawała, jest warte jego inwestycji w podpisanie się pod słusznością tych słów. Emocji, które wyjdą na zewnątrz i będą realną pieczęcią. Ani wspomnienia, ani veritaserum nie były pewnikami. Każde z nich można było obejść, oszukać, chociaż nie każdy zdawał sobie z tego sprawę. Pewne za to były te zeznania, które mogli potwierdzić za pomocą dowodów. Te, które mogli poprzeć świadkowie. Te, które... przekonywały. Chyba nie trudno się domyślić, że doświadczony funkcjonariusz nie do końca kupował przypadkowe zmienienie się osoby, która była kształcona w tej sztuce i potem magiczny ratunek animaga. W co więc wierzył? W to, że mieli aż nadto dowodów na przedziwne zachowania magii w pobliżu Doliny Godryka, a koczujące tam stworzenia niewiadomego pochodzenia nie były jedynymi zagrożeniami. Kwestia ograniczonej informacji społeczeństwa nie była przypadkowa. Nie moggli publikować "wiemy tyle, ale reszty już nie". To by tylko gorszą opinię nakręcało. Tymczasem były takie pojedyncze jednostki, które doznały szkody - to nad nimi musieli panować, by była pewność, że wbrew pozorom są i działają. Faye musiała mieć tą pewność, bo rzeczywiście - nie zamierzali jej zostawić samej.

Nie zamierzali, bo Hugo dostał już prawie wszystko. Dlaczego potrzebował nadal rysownika do fiolki wspomnień? Czy to miało sens? Nie należało tego za bardzo nadinterpretowywać, skoro Faye sama mówiła, że nie pamiętała dokładnie, że te wspomnienia były mętne i pełne różnych emocji. To, co opowie, przyrównają do jej wspomnień i wtedy będą mieli pewny obraz tej osoby. Tych osób. Być może wyłapią tam fragmenty, które teraz jej umykały - fragmenty innych twarzy, którymi tutaj należało się zainteresować.

- Nie będziesz do niczego zmuszana. Masz rację, to bardzo niebezpieczne - nie zabralibyśmy cię w tak niebezpieczne miejsce. Natomiast musiałem wiedzieć, czy byłabyś w stanie odtworzyć trasę. To może się okazać bardzo ważne. - Tym
nie mniej - chodziło tylko o wspomnienia. Nie musiała się więc obawiać, że Hugo gdziekolwiek ją zaciągnie. Nie musiała się obawiać, że ktokolwiek ją zaciągnie dokądkolwiek... prawda? - Jak mówiłem - jesteś już bezpieczna. - Przez moment jeszcze posiedział przed nią, dla upewnienia się, że się uspokoiła, że efekt jego słów zsunie się z jej ramion i pozwoli jej swobodnie odetchnąć. Dopiero wtedy wyszedł.

Proces rysowania trwał. Świadkowie byli istotni - ale dobrze, że sama wspomniała o Nikolaiu. Tak, rzeczywiście - pojawiło się przytaknięcie, że nie jest to imię pochodzenia tutejszego. A to już brzmiało jak coś co najmniej alarmującego, chociaż żaden z panów tutaj nie dał tego po sobie poznać. Hugo skinął głową rysownikowi dając znać, by również stworzył jego portret. Każdy ze szkicy był jej pokazywany, potem poprawiany według wskazówek pojawiały się doprecyzowania, pytania, czy taki luk brwiowy, a policzki? Wypukłe? Wklęsłe? To ważne szczegóły, ale i pojawiało się tutaj zapewnienie, by się nie denerwowała, jeśli nie pamięta. To zrozumiałe, szczególnie w takiej sytuacji. Zrozumienie. Wyrozumiałość. Hugo nim tchnął. Swobodną akceptacją, która przychodziła mu naturalnie, bez żadnego wymuszenia. Szczegóły, które mówiła, były również notowane. Hugo wyjął drugą kartkę i notował - teraz już bezpośrednio na stole. Wszystko to tchnęło uporządkowaniem. Spokojem. Stanowiło całkowite przeciwieństwo chaosu, w jakim miała okazje się znaleźć młoda kobieta. I nie było takie bez przyczyny.

- Dziękuję ci, Faye, za współpracę. - Odezwał się Hugo, kiedy już przeszli przez cały proces, rysownik się pożegnał i opuścił pomieszczenie. - Przepraszam, że trwało to tyle czasu. Teraz będziesz mogła w końcu kupić brakujące drobiazgi i wrócić do domu - bez ekscesów. Albo skorzystasz z resztek słońca na dworze? - Uśmiechnął się znów nieznacznie. Wyciągnął dłoń do kobiety - tak w ramach podziękowania. Dopiero po tym wyciągnął dwie fiolki ze wspomnieniami. - Pobieranie wspomnień bywa moralnie niepoprawne, nie sądzisz? - Bo w końcu to najbardziej prywatne sfery człowieka. Takie, które łatwo zmącić, tak, a jednak... - Jesteś odważna, że zareagowałaś tak szybko i równie odważna, że chcesz si z nami podzielić tymi informacjami. Gdyby cokolwiek się działo bez wahania kontaktuj się z naszym Departamentem. Możesz posłać sowę bezpośrednio do mnie. - Zachęcił ją, czekając, aż napełni fiolki. Kiedy to zrobiła odebrał je od niej i zaprosił gestem do wyjścia. Odprowadził ją prosto do drzwi biura.