Matka musiała się nad nimi zlitować lub zmęczyły ją te ciche jęki i stęki konarów, bo spomiędzy chmur błysnęło światło. Złoto-pomarańczowa poświata rozlała się po czubkach drzew i dotarła do miasteczka przycupniętego na wzgórzu.

Nikła, bo nikła, oświetliła fronty przygarbionych chatek o spadzistych dachach. Pomknęła po niskich częściowo zbutwiałych płotkach i nadgryzionych zębem czasu murkach. Zalała pstrokate brukowane ulice niczym rzeka, z minuty na minutę coraz słabsza. Czarodzieje i czarownice w większości nie dostrzegali tego, śpiesząc się do sobie tylko znanych spraw. Część z nich wchodziła jeszcze do sklepów, część zmierzała do jednego z dwóch pubów. Byle tylko zdążyć przed zamknięciem lub przed zmierzchem. Byle tylko…

Hogsmeade powoli tonęło w mroku. Słońce znikało tak szybko, jak się pojawiło, a ołowiane chmury na horyzoncie zwiastowały deszcz. Nie pierwszy tego dnia, co dało się zauważyć po częstych i dużych kałużach na drodze lub w przydomowych ogródkach. I na pewno nie ostatni tej jesieni.

Niespotykanie wysoka postać przystanęła na północnym obrzeżu miasteczka, w cieniu jednego z domów. Rozejrzała się po okolicy, jakby upewniała się, że jest w miejscu, do którego chciała trafić. Ponieważ nie aportowała się, ani nie ruszyła w żadnym kierunku, to musiała być dokładnie w tym miejscu, w którym być chciała.

— Ha! Nic to, bierz pan nawet i pół uncji sproszkowanego rogu jednorożca. Mi się nie skończy, a jeżeli nawet, to zaraz mam dostawę od znajomego z Hogsmeade.

Walter “Żyłka” Strand miał niewielki sklepik w uliczce pomiędzy Nokturnem a Pokątną. Niepozorny, mały, z szyldem nad wejściem, z którego ledwie szło odczytać nazwę. Jak się ktoś nie znał, to przechodził obok i nawet głowy sobie tym miejscem nie zaprzątał. Zupełnie inaczej zachowywali się ci, którzy znali to miejsce.

Mianowicie Żyłka, facet po czterdziestce z brzuszkiem, zakolami i cwanackim błyskiem w oku, wychodził z założenia, że najlepsza wizytówka to ta szeptana. “A po kiego mam przyciągać uwagę tych, którzy nie chcą nic ciekawego kupić?” mawiał, przeczesując resztkę włosów na nieforemnej głowie.

Przez “ciekawe” rozumiał asortyment najróżniejszej maści i równie różnego ugruntowania w prawie. Kupował, sprzedawał, brał pod zastaw. Ogólnie, robił wszystko tak, żeby wyjść na plus i to najlepiej na taki ładny, okrągły i złoty jak galeon. Znajomi, bo przyjaciół Żyłka nie miał, powiedzieliby, że Walterowi nie chodzi tylko o zysk, ale o sam fakt obracania towarem.

Nie masz kociołka? Proszę bardzo, tutaj za pół darmo, co z tego, że dziurawe albo łudząco przypomina ten, który miałeś do niedawna. Nie masz bezoaru? Żaden problem, tutaj mam pełen słój. Co nie wygląda jak bezoar? Panie, toż to najczystszy kamie na rynku jest, u mnie najlepsze tylko!

Tak mniej więcej robił Żyłka interesy, a każdy był dla niego jak ten interes życia. Stąd sklep był znany, a przez miejsce przewalało się całkiem sporo ludzi i to z najróżniejszych grup społecznych.

— Dużo ma pan tego proszku z rogu jednorożca?

Regina podeszła do lady, kiedy poprzedni klient odszedł i spytała Żyłkę, niby ot tak, mimochodem. Cwaniackie szare oczka zlustrowały ja od góry do dołu. Baba wielka jak chłop, pomyślał sobie Żyłka, czarne włosy, krzywa morda, kurwa, chłop za babę przebrany czy jak?

—  Ano trochę. Dla jednego dużo, dla jednego mało, zależy ile trzeba. —  bąknął, bo coś mu się w kobiecie nie podobało.

— Sporo mi tego potrzeba. — odpowiedziała niezrażona, kiwając głową.

— Tera to mam z pół uncji jeszcze, we fiolkach oczywista sprawa. Jutro z rana mogę mieć drugie tyle. —  sapnął, ruszając nozdrzami jak królik, co wyczuł soczystą marchewkę.

— Jutro już? Szybko. Zapasy pan ma czy dostawca taki? —  nie zdołała ukryć zdziwienia w swoim głosie.

— Się ma kontakty, się gra, pani kochana. To jak, ile tego potrzeba? — pociągnął nosem i głową wskazał za siebie, zapewne na zaplecze. —  Czy zamawiać na jutro i jutro pani wszystko zabiera?

— A można wiedzieć od kogo pan ten towar bierze? Jakaś hodowla czy pośrednik?

I masz ci babo placek, parsknął w myślach Żyłka, kontrola jakaś czy ki chuj? Zmierzył kobietę od stóp do głów i wyraźnie zniecierpliwiony odpowiedział:

— Od sprawdzonego i zaufanego czarodzieja, co lubi, jak rozmowa towaru dotyczy, a nie jego osoby. To ile pani tego chce?

Pięknie z nim pogadałaś Regina, detektyw pierwsza klasa, zganiła się w myślach. Potrząsnęła głową, odpowiadając na głos:

— Na razie nie potrzebuje, ale dobrze wiedzieć, że ma pan to na zapleczu.

— Ano mam, jak ja bym nie miał, to pewniak, że w Londynie nikt nie ma. Jak nie proszek to, co innego podać? — krzywy uśmiech pojawił się na wąskich wargach Żyłki.

— Marynowane czułki szczuroszczeta, poproszę…

Z pomocą przyszedł znajomy ze sklepu “Kotły - wszystkie rozmiary”, który dorabiał, ważąc eliksiry. Poznali się kawałek czasu temu, kiedy Regina pomogła mu ze świeżo zakupionymi traszkami dwugłowymi. Od tamtego czasu utrzymywali kontakty i pomagali sobie nawzajem. Któregoś dnia wpadli na siebie w księgarni i podczas szybkiej wymiany zdań Aiden wspomniał, że słyszał o takim jednym, co ma w Hogsmeade całkiem niezłe zaplecze towarów odzwierzęcych. Spytany, czy od niego kupuje, znajomy zaprzeczył, mówiac coś w rodzaju: podobno nie wszystko ma z legalnego źródła, wolę od takich nie kupować, bo kota w worku możesz dostać.

Regina postanowiła odszukać tego kota w worku i przyjrzeć się mu bliżej, a najchętniej to rozejrzeć po jego worku, czyli domu. Szkopuł w tym, że nie wiedziała, gdzie ów czarodziej mieszka, więc miała zamiar popytać tu i tam.

Na pierwszy rzut poszedł sklep z eliksirami i kociołkami, ale czarownica, która obsługiwała, strasznie kręciła nosem na pytania i trzymała się odpowiedzi, że bierze od tego, u kogo jest najtaniej. “Różnych mam dostawców, ale na pewno już nigdy nie wezmę od tej dziwnej Peck!”. Zapytana czemu, w kilku dosadnych słowach wyjaśniła i wskazała, gdzie wspomniana czarownica może być. Niestety księżyc był poza zasięgiem Reginy, więc ta ruszyła dalej.

Następny był sklep “U Derwisa i Bagnesa”. Za ladą stał na oko piędziesięcioletni czarodziej z sumiastym wąsem i z beretem na głowie. Miał ciężki szkocki akcent i pykał fajkę. Na pytania odpowiadał krótko i zwięźle. Z początku nieufnie odniósł się do Reginy, ale ta zagadała go o memrotka siedzącego na regale za ladą. Rozmowa potoczyła się sama i wąsacz wyznał, że kojarzy takiego jednego, co handluje zwierzakami i materiałami z nich, Ethan albo Elijah, a mieszka na północnych obrzeżach miasta. “Przed domem ma taką ogromną dynię”.

Regina stała i przyglądała się domowi, zastanawiając, jak to załatwić. Ubrana w płaszcz z ciemnoszarej wełny do pół łydki. Postawiła kołnierz i oplotła twarz szalikiem tak, żeby było widać tylko nasadę nosa i oczy. Na głowie miała kapelusz typu pork pie z nieco szerszym rondem, więc słabo było widać jej twarz.

W oknach na parterze światło zgasło. Sądziła, że zapali się jakieś na górze, bo może właśnie tam poszedł niejaki Ethan albo Elijah, ale tak się nie stało. Dom na pierwszy rzut oka wydawał się pusty, więc zacisnęła dłoń na różdżce w kieszeni, wahając się czy jeszcze chwilę nie poczekać.

Regina uporczywie wpatrywała się w dom, odmierzając czas swoimi oddechami. Trzydziesty drugi, trzydziesty trzeci… Jednocześnie w głowie układała plan oraz rozważała jego za i przeciw. Czy lepiej było pukać i udawać zainteresowaną kupieniem większej ilości rogów jednorożca? Może, zamiast tego należało obejść dom i poszukać tylnego wejścia albo spróbować z którymś z okien. Zaciskała rękę na różdżce i zaraz poluźniała chwyt, nie odrywając wzroku od domostwa pana E.

Wóz albo przewóz, rzekła w swojej głowie i ruszyła w stronę obserwowanego domostwa. Nie od frontu, bo stwierdziła, że może lepiej najpierw sprawdzić tyły. Przeszła wzdłuż drogi przy niewysokim murku, który okalał posesję i jakże typowym dla szkockich mieścin. Odbiła w prawo i skryta w cieniu drzew maszerowała ku tyłom chatki. Przystanęła dopiero przy załomie muru, by rozejrzeć się za jakimiś drzwiami. Na raz kucnęła, bo usłyszała trzask drzwi, tylko nie zdążyła zobaczyć których.

Nie spodziewała się, że akurat na obrzeżach Hogsmeade spotka kogoś znajomego. Tym bardziej nie spodziewała się, ani nie podejrzewała, że z krzaków może być obserwowana przez brązową wilczycę, która nie do końca wilczycą była.

Normalnie góry i zwaliste drzewa nie mogły podskoczyć i obrócić się na pięcie, co innego osoby o podobnej posturze. Regina podskoczyła na dźwięk swojego imienia i nazwiska, i wraz z obrotem, wyciągnęła różdżkę z kieszeni, którą następnie wycelowała w źródło głosu.

Zmarszczyła brwi i wytężyła wzrok, chcąc się upewnić, że to nie jest jakaś zmyłka, zwid czy Merlin jeden wie co. Że naprawdę stoi przed nią…

— Brenna… — dobiegły czarownicę przytłumione słowa.

Olbrzymka wolną ręką sięgnęła do szalika i zsunęła materiał pod brodę, podejmując na nowo:

— Brenna Longbottom? — odpowiedziała niepewnie pytaniem, ale o wiele ciszej i wręcz konspiracyjnie.

Zlustrowała kobietę spojrzeniem i pierwsze, co zauważyła to to, że Brenna nie była w mundurze. Była tu prywatnie albo wręcz przeciwnie, tylko nie chce ściągać na siebie uwagi, odnotowała w myślach, nadal marszcząc brwi.

Powoli i z nieznacznym wahaniem opuściła różdżkę, bo zreflektowała się, że nie dość, że celuje w bogu ducha winną czarownicę, to jeszcze detektyw z Brygady Uderzeniowej, przedstawiciela Ministerstwa Magii i tak dalej. Wtopa totalna, gdyby ktoś pytał.

Brązowe włosy, wysoka, szczupła i z sympatyczną twarzą. To musiała być Brenna, bo chociaż Rowle różnie miała z zapamiętywaniem nazwisk i facjat, to akurat na pannę Longbottom wpadła, i to chyba nie raz, kilka miesięcy temu na Pokątnej. Może lekkie niedopowiedzenie, że “wpadła”, bo raczej to Brenna napotkała skołowaną i półleżąca Reginę, otumanioną przez dym z nielegalnych kadzideł.

Jeszcze wcześniej spotkały się całkowitym przypadkiem, kiedy przerażony smoczognik Reginy, Cymbał, podpalił szatę aportującego się czarodzieja. Chyba taka była kolejność tych ich “wpadnięć” na siebie. Albo i nie, nieważne, na kapelusz Merlina.

— Wybacz… — powiedziała zakłopotana i schowała różdżkę, po czym się wyprostowała. — Ale nikogo się tu nie spodziewała, a już na pewno nie ciebie.

Zaraz też dotarło do niej, jak dziwnie to musiała brzmieć. Sama od razu mogłaby wywnioskować, że albo robi coś nielegalnego lub na granicy prawa, albo dopiero się do tego przymierza

Żeby nie dać Brennie czasu na pytania, sama wypaliła, próbując przywołać na twarz niewymuszony uśmiech:

— Co tutaj robisz?

I przemieściła się bliżej linii drzew, żeby pan E, gdyby przyszło mu do głowy zerkać ku lasowi, nie spostrzegł się od razu, że stoją tam dwie osoby i ze sobą rozmawiają.

W głowie Reginy przelewały się litry myśli. Zastanawiała się, czy Brenna jest tutaj z tego samego powodu co ona, czyli ktoś na przykład zgłosił, że Elijah lub Ethan handluje nielegalnym towarem. A może pan E miał na sumieniu więcej, niż sam handel i był typowym gościem spod ciemnej gwiazdy. Tylko jeżeli tak było, to czemu Brenna była tu sama, bez munduru i jeszcze zachodziła chatę od tyłu, zupełnie jak Regina. A może właśnie nie była sama i z lasu zaraz wyjdzie cały oddział BUMowców, a Rowle skończy dzień na przesłuchaniu.

Regina niezbyt dobrze ukrywała szamotaninę ze swoimi myślami. A to brew jej drgała, a to kącik ust. Raz mocniej zmarszczyła brwi, a raz, prawie że potrząsnęła głową. Ogólnie Brenna łatwo mogła się domyślić, że w głowie olbrzymiej czarownicy dzieje się wiele i jest to spowodowane zaskoczeniem, że kogokolwiek tutaj spotkała.

— Sprawy służbowe… — powótrzyła za Brenną, nieznacznie kiwając głową. — Rozumiem. No tak. Ja…eeee… Nie przestraszyłaś, wcale.

Jawne kłamstwo, o czym wiedziały obie, ale Regina zaprzeczyła bardziej z samego przyzwyczajenia, niż z chęci okłamania Brenny.

Nie spodziewała się, że spotka tutaj kogoś innego, niż handlarza, więc musiała naprędce wymyślić coś. Cokolwiek właściwie, co wytłumaczy całe to skradanie się, celowanie różdżką i konspiracyjny ton.

A już wcale a wcale nie spodziewała się, że trafi akurat Brennę, która wylezie z lasu, niczym jakiś duch puszczy albo driada. To też komplikowało całą sprawę z wymówką. Zagryzła wargę, odchrząknęła i odpowiedziała z wahaniem:

— Nie, nie, to nie jest mój znajomy i też nie jestem tutaj w interesach.

Czy mogła detektyw zaufać? W końcu, jeżeli Longbottom mówiła prawdę, nawet jeżeli tylko jej część, to te nieścisłości w papierach mogły potwierdzać domysły Reginy o tym, że gość macza palce w jakichś nielegalnych interesach. Tylko że normalnie kwestie łamania prawa pozostawia się organom do tego dedykowanym, a nie leci się samemu niczym mroczny mściciel.

Nagle Reginie przyszło do głowy, że przecież Ministerstwo mogło już wszcząć jakieś śledztwo albo specjalnie obserwowali ten dom, by pozyskać odpowiednie dowody do tego, włącznie z listą potencjalnych klientów, którzy tutaj przychodzili. Więc może to dobry moment, by wyjawić prawdziwy cel wizyty, by nie trafić na listę podejrzanych lub współwinnych?

Otworzyła usta, by wyjaśnić czarownicy, co ją tutaj sprowadza, ale kątem oka zauważyła jakiś ruch w oknie przy drzwiach. Niewiele myśląc, przystąpiła krok do Brenny, złapała ją za przedramię i pociągnęła w stronę murku, by obie się za nim skryły. Miała tylko nadzieję, że ta nie potraktuje jej żadnym zaklęciem, ani nie zacznie się wyrywać.

W tym samym momencie drzwi rąbnęły o ścianę i wyszedł przez nie wąsaty czarodziej o czarnych, zmierzwionych włosach i zapadłych polikach. Rozejrzał się dookoła, jakby się upewniał, że nikt go nie widzi i postawił kubeł z bliżej nieokreśloną zawartością przy wejściu.

— Co za kurewsko paskudna pogoda…

Dobiegły ich skrzekliwe słowa, a potem dźwięk splunięcia. Regin mogłaby się pod tymi słowami podpisać. Lubiła jesień, ale nie kiedy siąpiło przez cały czas. Pogoda naprawdę nie rozpieszczała nikogo, niezależnie czy legalnie handlował odzwierzęcymi składnikami, czy też nie.

Drzwi skrzypnęły, ale do czarownic nie dotarł trzask, jakby ktoś je zamykał. Może dlatego, że drzewa głośniej zaszumiały, a może dlatego, że Elijah wcale ich nie zamknął, tylko je przymknął.

Minuty wydłużały się niemiłosiernie, aż Regina wreszcie wypuściła głośno powietrza, nadal przyklejona plecami do murku.

— Zakładam, że tylko się tak rozglądałaś, a z pytaniami o papierologię chciałaś wejść od frontu i to nie sama. — i krótkim ruchem głowy, wskazała na dom, przy czym uśmiechnęła się słabo. — Też chciałam mu zadać kilka pytań, ale o jeden z półproduktów. Proszek z rogu jednorożca, będę dokładniejsza, ma tego w cholerę, jak twierdzi jeden ze sprzedawców w Londynie i byłam ciekawa skąd.

Pominęła, że to sprzedawca z uliczki pomiędzy Nokturnem a Pokątną, bo przecież swoich źródeł się nie zdradza. Przynajmniej nie na samym początku rozmowy.

Spojrzała w stronę lasu, jakby ktoś jeszcze miał stamtąd wyjść. Bo założenie, że Brenna była tutaj sama, mogło być całkowicie błędne i Regina zaraz znajdzie się na celowniku jednej bądź kilku różdżek współpracowników pani detektyw.

Gdzieś nieopodal zahuczała sowa, jakby ostrzegawczo i z powątpiewaniem. Tylko skąd ten sceptyzm u ptaka?

Nieprzyjazny grymas przebiegł przez twarz Olbrzymki, kiedy usłyszała o krwi jednorożców. Skurwysyny, przeszło jej przez myśl. Zaraz ów grymas przerodził się w niedowierzanie połączone ze złością, wyrażone w zmarszczonych brwiach i zaciśniętych ustach.

Śmierciożercy. Dziwne ugrupowanie tego fanatyka Czarnego Pana, który od niedawna siał postrach w społeczności czarodziejów. Jego poplecznicy również korzystali z renomy swego przywódcy i to korzystali, jak tylko mogli. Od razu zaczęła się zastanawiać, na co im krew tych szlachetnych stworzeń. Dla wzmocnienia? Warzyli z nią jakieś pionierskie eliksiry? Była im potrzebna do jakiejś zakazanej magii? A niech im smocze łajno nosem pójdzie, życzyła wszelkiej maści fanatykom.

— Na pewno ich nie marnowali, bo na rynku potrafią osiągać całkiem ładne kwoty. — mruknęła, spoglądając zza ich kryjówki, ku domowi.

Pusto, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Drzwi z tej odległości wydawały się być zamknięte, ale przecież były jeszcze okna, a poza tym magia… Wiele możliwości.

Odwzajemniła uśmiech, kiedy miodowo oczy z powrotem spoczęły na Brennie. Regina kiwnęła głową i odpowiedziała:

— Może, zanim podejdziemy z pytaniami, to rozejrzymy się po zapleczu? Zawsze można powiedzieć, że nikogo nie było od frontu, nikt nie odpowiadał na pukanie i takie tam.

Poprawiła kapelusz jedną ręką, a drugą poluźniła szalik, bo zrobiło się jej trochę gorąco. Zresztą nie widziała sensu w tym, by dalej zakrywać twarz.

Nie przyszło jej do głowy, że handlarz może z miejsca rozpoznać Brennę, więc ani myślała proponować, by za to ona zakryła twarz lub jakkolwiek inaczej zmieniła swój wygląd. Raz jeszcze zerknęła w stronę domu i z westchnięciem wyszła z kryjówki.

Wymacała różdżkę w lewej kieszeni i podziękowała sobie w duchu, że nie wzięła na całą tę akcję Cymbała. Może i smoczognik był czasem przydatny, ale za nic w świecie nie chciała go narażać, a fakt, że miały wejść do domu jakiegoś męta, zdecydowanie podchodził pod definicję narażania się lub kogoś.

— Masz teraz jakiś konkretny plan czy rozglądamy się, a potem idziemy do głównego wejścia?

Spytała czarownicę, wspierając prawą dłoń na murku i gotując się do przeskoczenia go.

I jeżeli Brenna nie przeszkodzi jej w tym, to Regina raźno wejdzie na teren posesji Elijaha, po czym, szukając wzrokiem jakichś pułapek na nieproszonych gości albo ogólniej rozglądając się za właścicielem terenu, ruszy ku tylnym drzwiom.

Regina, widząc, jak Brenna przemienia się w wilka, nie mogła pozbyć się myśli, że to pod tą postacią obserwowała ją pani detektyw, kiedy skradała się w cieniu lasu. To dlatego jej nie słyszałam i nie widziałam, pomyślała, śledząc wilczycę wzrokiem pełnym uznania. Kilkukrotnie podejmowała próby trzymania w ustach liścia mandragory przez pełen miesiąc, ale o ile miała cierpliwość do zwierząt, o tyle do samej siebie nie. Dlatego każde podejście kończyło się fiaskiem i w końcu Regina zarzuciła wszelkie starania o to, by transmutować się w zwierzę.

W drodze do chaty nie napotkały żadnych trudności, co budziło w Reginie niepokój. Z sercem walącym jak tuzin kowalskich młotów zbliżyła się do drzwi. Z początku myślała, że są zamknięte, ale powiew wiatru poruszył nimi delikatnie. Cichutko i bardzo żałośnie skrzypnęły zawiasy, błagając o naoliwienie.

Będąc tuż przy wejściu, Regina wyciągnęła rękę ku klamce i zastygła z dłonią kilka cali ponad nią. Nasłuchiwała czy właściciel domu nie kręci się tuż za nimi, ale w przedłużającej się minucie, jedynym hałasem, jaki mogły usłyszeć dwie czarownice, było ciche skrzypienie zawiasów i świst wiatru, wdzierającego się niedomkniętymi drzwiami.

W momencie, w którym schwyciła klamkę i nacisnęła, uderzyła ją myśl, że przecież wejście może być chronione jakimś zaklęciem lub runami. Zmrużyła oczy i lekko się skuliła, gotując się na nieprzyjemne doznania, pokroju odrzucenia w tył lub zmiana ręki w kamień.

Minęło piętnaście sekund, pół minuty i nic takiego się nie wydarzyło. W dodatku za drzwiami nie rozległ się żaden dźwięk, który mógłby wskazywać, że pan E. założył jakąś czujkę, która miałaby go poinformować o nieproszonych gościach.

Regina nie zastanawiała się dłużej i po prostu weszła do środka, pozostawiając za sobą otwarte wejście dla Brenny. W środku panował półmrok i niewiele zmieniały otwarte drzwi czy małe okienko na lewo od nich.

Pomieszczenie było niewielkie i bardzo zagracone. Pod ścianami stały szerokie i sięgające pod sam sufit regały, które w większości były zawalone słojami, fiolkami, flakonami i pudełkami o niewiadomej zawartości. Pachniało duchotą, mokrą ziemią i piżmem lub jakąś inną wonią, która Reginie kojarzyła się z zapachem wilgotnej sierści.

Olbrzymka rozejrzała się dookoła, przeskakując badawczym spojrzeniem po półkach. Szukała czegoś, co mogło wyglądać jak sproszkowany róg jednorożca lub też rogi w całości. Nic takiego nie zauważyła, za to wyłuskała z mroku zarys kilku stopni po przeciwnej stronie pokoju i pomyślała, że pewnie prowadzą do pomieszczeń od frontu domostwa.

Ponieważ nadal nic się nie wydarzyło; czyli ani nie wyskoczył na nich sprzedawca, ani nie powaliło ich żadne zaklęcie, wyłuskała z kieszeni różdżkę. Wyczarowała światło na jej czubku i zaczęła przechadzać się wzdłuż szafek, rozglądając za czymś nietypowym lub za czymś, co mogło być tak zwanym towarem niewymienialnym. Albo rogami jednorożca, w końcu tego cholerstwa tutaj szukały.