To miał być całkiem przyjemny dzień. Panna Figg rano udała się targ, aby zrobić zakupy. Potrzebowała kilku świeżych składników, a że jej brata nie było w pobliżu, to stwierdziła, że wybierze się przy okazji na spacer. Świeże powietrze dobrze jej zrobi (ta, jasne, wszędzie nadal było czuć swąd spalenizny). Mniejsza jednak o to, nieco ruchu zawsze było wskazane, szczególnie dla kogoś jak ona, kto całe dnie spędzał w kuchni. Zostawiła Wendy na straży, jakby faktycznie było czego pilnować, cukiernia ostatnio wydawała się być nieco opustoszała, bowiem wszyscy zajmowali się swoimi własnymi tragediami i ostatnie o czym myśleli to były pyszne pączki, jednak nie przestawała tworzyć, nawet dla tych kilku, nielicznych osób, które postanowiły odwiedzić jej cukiernię.

Kiedy wracała z zakupów, z koszykiem wypakowanym świeżymi ziołami przydarzyło jej się coś nieprzyjemnego. Złośliwy duch postanowił zrobić jej żart. Zaczęła się zmniejszać, przeraziło ją to nieco, bo ledwo utrzymywała koszyk w swojej dłoni. Nie zdążyła się nawet odezwać do poltergeista, bo zniknął tak szybko, jak się pojawił. Nie do końca wiedziała, co się stało, czuła tylko, że jest jeszcze drobniejsza niż normalnie, skóra wydawała się taka gładka... coś było nie tak.

Zahaczyła po drodze o znajomego klątwołamacza, tam też dostrzegła swoje odbicie w lustrze. Nie spodziewała się takiego widoku. Już raz stała się ofiarą podobnej sztuczki, tyle, że wtedy zamieniła się w mężczyznę, tym razem wróciła do dziecięcych czasów. Klątwołamacz powiedział jej, że to minie, oczywiście. Musiała jednak spędzić jeden dzień pod tą postacią. Cóż, jakoś to przetrawi, nie miała za bardzo innego wyjścia, chociaż duch mógł to zrobić w innym czasie, bo przecież miała tyle rzeczy do zrobienia.

Wytłumaczyła Wendy całą sytuację, kiedy znalazła się w cukierni. Chwilę jej to zajęło, jednak w końcu dotarło do niej, że nie robi sobie z niej żartów. Norka usiadła na sofie, która znajdowała się przy oknie. Nie bardzo miała co ze sobą zrobić, bo przecież nie dosięgałaby do swoich wszystkich kuchennych półek (tak, jakby normalnie nie sprawiało jej to problemu). Na kolanach miała lady, którą głaskała jednostajnym ruchem, kotka wyczuwała, że to jej pani, oczywiście jednak nie byłaby sobą, gdyby nie zwróciła uwagi na to, że coś jest z nią nie tak - jakby sama tego nie zauważyła.

Figgówna nie spodziewała się wizyty gości, chociaż w tak napiętym czasie to nie było niczym zaskakującym. Mogła zaoferować swoim bliskim wsparcie na różnych płaszczyznach, eliksiry, czy świece były aktualnie potrzebne chyba każdemu, więc oczekiwała na kolejne prośby, zlecenia, które mogła realizować. Oczywiście, że nie przestała piec, cukiernia nadal funkcjonowała, może nie była w najlepszym stanie, ale nie zamierzała narzekać. Zdawała sobie sprawę z tego, że inni mieli jeszcze gorzej.

Uniosła głowę, kiedy usłyszała stukot butów, które uderzały o podłogę. Nie wiedziała, kto pojawił się w części mieszkalnej, być może Wendy czegoś potrzebowała. Czekała jednak z odezwaniem się do momentu, w którym postać weszła do pomieszczenia. Westchnęła cicho pod nosem, gdy zobaczyła Brennę. To nie tak, że nie cieszyła się, że postanowiła ją odwiedzić, tyle, że wolałaby jednak, by nie widziała jej w tej formie, z której nie była szczególnie zadowolona. Oczywiście, że prośby nie zostały wysłuchane, jej każde nieszczęście musiało być dostrzeżone przez kogoś bliskiego. Powinna się z tym chyba pogodzić.

Longbottomówna dość szybko połączyła fakty, z początku wzięła ją za Mabel, ale niemalże od razu się poprawiła. Nie zdziwiło jej to wcale, znały się od czasu, gdy były dziećmi, na pewno pamiętała jak wyglądała jako mała dziewczynka.

- Szybko Ci poszło. - Oczywiście, że zamierzała docenić czujność przyjaciółki.

- Tak, to ja. Cześć Brenn. - Dodała jeszcze piskliwym głosem, w końcu uśmiechając się do Brenny.

- Nie do końca, nie wiem, ile jabłek musiałaby zjeść, aby tak wyglądać... - Zdecydowanie też nie chciała tego testować, bo odpowiadało jej bycie dorosłym człowiekiem. Nie czuła się najlepiej z powodu tego powrotu do przeszłości, bo czuła, że zmarnuje ten dzień, a czas aktualnie był naprawdę cenny.

- Gdy wracałam z zakupów poltergeist postanowił sobie ze mnie zażrtować. - Oczywiście, że musiała wyjaśnić dlaczego wyglądała tak, a nie inaczej. Miała świadomość, że to było zastanawiające. - Klątwołamacz powiedział, że do jutra mi przejdzie, więc dzisiaj muszę jakoś to przeżyć. - Nie brzmiała jakby była z tego powodu zadowolona, ale nie miała innego wyjścia, jak po prostu to przetrawić. - Co Cię do mnie sprowadza? - Czas był dość napięty, więc spodziewała się, że Brenna znalazła się w cukierni w jakimś konkretnym celu.

- Tak, to prawda i nie taka pucułowata, jak ja byłam... to znaczy jestem. - W tej chwili w końcu wyglądała jak kiedyś, więc trochę nadal taka była. Różniła się nieco w tej wersji od tego jak wyglądała Mabel, która aktualnie znajdowała się na podobnym etapie życia. W końcu geny się mieszały, a dziewczynka miała w sobie też coś ze swojego ojca, tak to działało.

- Są, świat ciągle nas zaskakuje, czyż nie? - Sama nie miała pojęcia, czy to dobrze, czy źle, chociaż może dobrze? Mogło to nieść przecież za sobą pozytywy, zaklęcia, eliksiry jeszcze nieodkryte, które mogły czynić cuda, które póki co jeszcze były nikomu nieznane.

- Tak, wydaje mi się, że to mogłoby być sporym wyzwaniem nawet dla kogoś kto jest w stanie zjeść sporo. - Każdy żołądek miał swoje ograniczenia, nie dało się wciskać w siebie jedzenia bez końca. Wolała też nie myśleć o tym, jakby się czuła po zjedzeniu takiej ilości jabłek. Co za dużo to niezdrowo, nawet jeśli chodziło o owoce.

Uniosła wzrok i spojrzała na Brennę. Cóż, najwyraźniej nie tylko ona była tym szczęśliwcem, skoro przyjaciółce również przydarzyło się to kilka razy. - To też nie jest mój pierwszy raz, parę miesięcy temu zamienił mnie w mężczyznę, dobrze jednak wiedzieć, że ma jeszcze inne sztuczki w zanadrzu, przynajmniej wiem czego można się spodziewać. - Jak to możliwe, że ten duch latał sobie tak od kilku lat i uprzykrzał życie innym? Nie miała pojęcia, ktoś powinien coś z tym zrobić, czy coś.

- Niedaleko, na Pokątnej, szłam na zakupy, potrzebowałam trochę ziół. - Nie wiedziała, czy poltergeist miał jakieś swoje ulubione miejsce... może powinna go unikać, żeby nie stać się ponownie jego ofiarą? Tyle, że nie chodziło tylko o nią, nie sądziła więc, że to by mogło coś zdziałać, zdecydowanie lepiej byłoby go stamtąd po prostu wypędzić, wyegzorcyzmować, jak zwał tak zwał.

- Runa pokazuje się tylko Tobie? - Zapytała jeszcze wprost, głaszcząc przy tym swoją kotkę. Kolejna rzecz, która nie śniła się czarodziejom. - Nie da się jej jakoś zablokować, wiesz, przytwierdzić zaklęciem kiedy będziesz na nią spoglądać sama, a później dopiero ktoś mógłby rzucić na nią okiem? - Nie miała pojęcia, czy to w ogóle było możliwe. - Może ma jakieś specjalne właściwości, nie znam się na runach, ale jakbyś komu pokazała jej rysunek, to może wiedziałby o co chodzi? - Najlepiej jakby zajął się tym jakiś specjalista. - Te dłonie... nie wiem, czy szybko uda mi się tego pozbyć, to chyba bardziej skomplikowana klątwa, dwa dni temu przyglądała się temu grupa naprawdę niesamowitych osób, specjalistów w różnych dziedzinach i też nie do końca wiedzieli, o co z tym chodzi. Ponoć podczas Mabon można coś z tym zrobić. - Jeśli osoby takie, jak mężczyźni którzy tu byli nie wiedzieli co z tym zrobić, to nie spodziewała się tego, że ktokolwiek inny będzie wiedział.

- Jasne, powiedz tylko ile tych świec potrzebujesz, a przygotuje je dla Ciebie. - Nie było to dla Figgówny żadnym problemem.

Nie wątpiła w to, że postać którą aktualnie przyjęła mogła powodować dyskomfort. Brenna rozmawiała z dzieckiem, a przynajmniej fizycznie Norka wyglądała jak ono. Jej dusza na szczęście nie zmieniła swojej postaci, kto wie bowiem, co mogłoby jej strzelić do głowy, gdyby stała się swoją małoletnią wersją. Wolała nawet o tym nie myśleć, szczególnie, że przecież w Londynie nie było aktualnie zbyt bezpiecznie.

- Czuję się dorosła, chociaż to wszystko i dla mnie jest nieco abstrakcyjne. - Musiała jednak jakoś sobie poradzić z tym problemem, zresztą miał to być tylko jeden dzień, przetrwa to.

- Przydałoby się ostrzec ludzi, kto wie, jak często zdarza mu się uprzykrzać życie innym. - Skoro jej przytrafiło się to kilka razy, Brennie również to nie mógł być przypadek. Może ten duch wybrał sobie to na swój sposób na życie. Szkoda tylko, że kosztem innych osób, które nic mu nie zrobiły. Nie miała pojęcia, czy łatwo dałoby się go wypędzić, bo właściwie nie leżało to nigdy w kręgu jej zainteresowań. Zdecydowanie większość czasu spędzała nad roślinami i eliksirami, może warto było nieco nadrobić braki?

- Nie pozostaje Ci chyba nic innego jak sięgnąć po specjalistę, ktoś na pewno spotkał się z czymś podobnym. - Pogłaskała kotkę po głowie, przyglądając się przy tym Brennie. Lustrowała ją wzrokiem, chcąc sprawdzić jak się miewa, nie pytała o to, bo zdawała sobie sprawę, jaka odpowiedź padnie z jej ust. Chciała po prostu rzucić na nią okiem i zobaczyć, czy wygląda na bardzo zmęczoną.

- Na pewno chętnie rzuci na to okiem, tylko, że nie ma go tutaj. Ta dziwna klątwa, która w nas uderzyła uniemożliwia mu przebywanie tutaj, nie może spać, ma jakieś problemy ze zdrowiem. - Tak właściwie od kilku dni Nora była tutaj praktycznie sama. Odesłała Mabel do swoich rodziców i zajmowała się pracą, na tym upływała jej większość czasu.

- Nieoceniona jest moc modlitwy, jestem ciekawa, czy to faktycznie wystarczy. - Podchodziła do tego nieco sceptycznie, ostatnio zresztą miewała problemy z wiarą, bo jakże kapłani mogli pozwolić na to, żeby doszło do takiej tragedii, by tylu niewinnych ludzi straciło swoje życia? Wiele miejsc zostało przeklętych, i nagle modlitwa z okazji sabatu miała pomóc im się pozbyć skutków tego, co się wydarzyło.

- Tylko cztery? Wiesz, że mogę zrobić więcej. - Tak, czy siak ciągle nad czym pracowała, bez różnicy było jej czy zrobić cztery komplety, czy osiem. Wiedziała, że jej bliscy tego potrzebują.

- Robiłam ostatnio ciastka na bezsenność, wydaje mi się, że jest to dużo lepsze od eliksirów. - Były lepsze w smaku, szczególnie gdy doprawiała je czekoladą, dzięki czemu przyjmujący je czarodzieje nie musieli się krzywić.

- Kto wie, kiedy może strzelić mu coś podobnego do głowy, wolę nie myśleć o tym, że komuś mogło się przytrafić coś takiego. - Nie miała pojęcia, w jaki sposób złośliwy duch dobierał swoje ofiary, czy miał choć odrobinę rozsądku w głowie. Właściwie to miała szczęście, że przytrafiło jej się coś podobnego teraz, a nie podczas pożarów, jej, czy Brennie, przecież najprawdopodobniej wtedy ktoś mógł je po prostu zdeptać podczas tego zamieszania (no, nie, żeby na co dzień w przypadku Nory to było bardzo wyjątkowe).

- To tak jak te widma z Kniei, przecież one również są czymś zupełnie nowym, albo ściągniętym nie wiadomo skąd. - Voldemort pokazywał, że ma zasoby, które są w stanie zaskoczyć wszystkich. Niekoniecznie były to siły, których pochodzenie znali. Kto wiedział, co jeszcze postanowi wykorzystać podczas tej wojny? Wolała chyba o tym za bardzo nie myśleć, żeby nie stać się zbyt mocno pesymistyczną, chociaż przyszłość nie rysowała się raczej kolorowo. Mogło być tylko gorzej i najgorsze, że nie wiedzieli, czego się spodziewać.

- Dobrze, że ogarnęłaś ten staw, dzięki temu mamy się gdzie podziać. - Dodała jeszcze, bo uważała to za naprawdę dobry pomysł. Idealnie się wstrzelili z tym, aby zadbać o tamto miejsce. Wielu sojuszników aktualnie potrzebowało miejsca, gdzie mogli poczuć się bezpiecznie. Spora część ludzi, którzy byli im bliscy straciła bowiem swoje mieszkania, czy właśnie jak chociażby Thomas została wykurzona z dotychczasowych domów.

- Tak, całość, modlitwa, świeczki, szkoda tylko, że Matka nie ocaliła nas przed tym, co się wydarzyło. - Słychać było gorycz w jej głosie, musiało to wyglądać całkiem zabawnie, gdy podobne słowa padały z ust tej drobnej, malutkiej dziewczynki.

- Jasne, jak sobie życzysz. Nie bez powodu wymyśliłam te ciastka, eliksiry średnio wszystkim smakują, a skoro mogę jakoś pomóc im przyjmować te składniki to warto odrobinę to osłodzić. - Mikstury w większości smakowały paskudnie, jasne, było to raczej małym mankamentem zważając na to, że pomagały na różne przypadłości, jednak skoro mogła połączyć dwie czynności, w których była dobra, to postanowiła skorzystać z tej umiejętności. - Postaram się wszystko przygotować na dniach, może jutro mi się uda to zrobić, bo dzisiaj nie jestem w stanie dosięgnąć do kociołka... - Widać było, że nie jest z tego powodu szczególnie zadowolona, ale nic nie mogła na to poradzić.