Większość dnia Geraldine spędziła w sypialni. Myślała o tym, co powinna zrobić i w jaki sposób. Warto byłoby zasięgnąć języka u znajomych, na pewno ktoś coś słyszał, nikt nie odchodził z tego świata bez śladu. Szczególnie, kiedy został zamordowany. Ktoś musiał coś widzieć, coś zauważyć. Pozostawało jej dowiedzieć się, gdzie dokładnie zginęła jej przyjaciółka. Smutek odszedł w niepamięć, wypełniał ją aktualnie gniew, chęć zemsty, bardzo szybko dała się temu uczuciu pochłonąć.

Ten dzień miał być słodki, miała się cieszyć tym, co miało nadejść, średnio jej jednak to wychodziło, bo dowiedziała się o tym, że jej przyjaciółka umarła, słodycz zamieniła się w kwaśność. Jak niby miała się radować z własnych zaręczyn, kiedy jedna z bliższych jej osób została zamordowana kilka dni temu. Kurwa, to nie było możliwe. Ustalała termin wielkiego dnia, a kilka chwil po tym dowiedziała się, że osoba, którą widziała jako swoją świadkową nie będzie mogła się tam pojawić, bo nie żyła. To było abstrakcyjne, popierdolone i średnio sobie z tym radziła.

Nie należała jednak do osób, którym służyło siedzenie zamkniętej w czterech ścianach. Musiała wyjść na zewnątrz, zaczerpnąć świeżego powietrza, wyładować się fizycznie, zwłaszcza, że nie przestało ją mdlić. Nadal czuła się dziwnie, kręciło jej się w głowie, a żołądek co chwila się zaciskał, mogło to być spowodowane stresem, sporo się wydarzyło, ale kiedy to przeanalizowała to dotarło do niej iż widziała jakąś powtarzalność, to wracało, nie było chwilowe. Do tego te wszystkie aluzje na temat ciąży, które padały w jej towarzystwie... trochę się tym przejęła, ale tylko trochę, bo przecież to nie mogło być to, nie miało jej to dotyczyć jeszcze przez długi czas.

W końcu opuściła sypialnię, zabrała ze sobą noże, miała ochotę wyładować się na jakimś drzewie, nic wielkiego, ale była pewna, że pomoże jej się uspokoić. Nie zastanawiała się zbyt długo, wzięła potrzebną broń i ruszyła w kierunku drzwi wejściowych, całkiem szybkim tempem, liczyła na to, że nie spotka nikogo po drodze, bo nie była w najlepszej formie, wyglądała dzisiaj jak jedno, wielkie, chodzące nieszczęście. Ani jej stan fizyczny, ani mentalny nie był dobry.

Starała się to zrobić całkiem dyskretnie, ale ten dom był pełen ludzi, oczywiście, że nie miała szans wymknąć się niezauważona. Drugi raz tego dnia trafiła na Benjy'ego. Spojrzała na niego, wpatrywała się w mężczyznę krótką chwilę. - Idziesz? - Mruknęła cicho. Sama nie wiedziała, czy będzie miał ochotę do niej dołączyć, zresztą nie do końca wiedziała, jak powinna się zachować, bo widział ją dzisiaj w naprawdę dziwnych sytuacjach, może nawet nie dziwnych, a dramatycznych, kiedy była zupełnie inną osobą, gdy nad sobą nie panowała, nie powinno do tego dojść, ale jednak się to wydarzyło i nie mogła udawać, że było inaczej.

Nie musiała tego robić, nie zaprosiła go też z grzeczności, bo można było o niej powiedzieć wiele rzeczy, ale na pewno nie to, że była grzeczna i przejmowała się konwenansami. Czy tego chciała, czy nie, Benjy był świadkiem jej porannego upadku, nawet nie jednego, a dwóch, a że wpadła na niego teraz, znowu, zupełnym przypadkiem to skorzystała z okazji. Nie przyznałaby tego w głos, ale chyba nie chciała być sama. Samotność potęgowała u niej te wszystkie nieprzyjemne myśli, które nawiedzały ją od momentu, w którym przeczytała list, gdy dowiedziała się, że jej przyjaciółka została zamordowana.

Nie miała wielkiego wyboru, dom był dzisiaj wyjątkowo opustoszały, zresztą Benjy był dla niej całkiem neutralny, więc rzuciła to krótkie, idziesz nie będąc w stanie stwierdzić, czy faktycznie zdecyduje się za nią pójść. Nie byli przyjaciółmi, nie byli sobie bliscy, a jednak to on dzisiaj widział ją w tym bardzo chujowym momencie. Wsparł ją, jak potrafił, a ona nie zapominała tego, kto znajdował się przy niej, kiedy jej świat się rozsypywał. Mogła go lubić, mogła go nie lubić, ale w głębi duszy czuła, że jest przyzwoitym człowiekiem, co ostatnio wcale nie było takie oczywiste, warto było mieć takich ludzi wokół siebie. Nie powinna w to wątpić, bo Ambroise należał do osób, które skrupulatnie wybierały osoby, które znajdowały się blisko niego.

Nie sądziła, że musiała tłumaczyć dokąd idą, po co idą, tym bardziej, że Fenwick nie zadał tego pytania, tylko po prostu ruszył za nią. To sporo ułatwiało, bo gdyby zadał jej to pytanie, to pewnie sama nie znałaby odpowiedzi.

Świeże powietrze uderzyło w nią gdy znaleźli się na zewnątrz, potrzebowała tego, bo powoli zaczynała czuć się jak w klatce, a to nigdy nie przynosiło niczego dobrego. Odetchnęła głęboko, przymknęła na moment oczy, a później ruszyła dalej. Pewnym krokiem, szybkim tempem, jakby wiedziała dokąd ich prowadzi.

Nie odzywała się przy tym ani słowem, nie należeli do osób, które potrzebowały tych niezobowiązujących pogawędek, nie byli takimi ludźmi. W końcu weszli do lasu, póki co było to kilka drzew, jednak otoczenie zmieniało swój zapach, na ten który uspokajał ją najbardziej. Mech, żywica, ziemia. Jeszcze chwila i będzie w domu.

Wyciągnęła jeden ze swoich noży, trzymała go w lewej dłoni, obserwowała przy tym otoczenie, coś poruszyło się w krzakach, najprawdopodobniej zając postanowił uciec wystraszony odgłosem zbliżających się kroków. Nie były to zwierzęta, na które polowała, znajdowały się nieco poza zakresem jej zainteresowań.

Dostrzegła za to duże drzewo, stało idealnie na wprost, jakby czekało na to, aż zostanie częścią czyjejś historii, był to dąb, chyba dąb, Ambroise na pewno bardzo dokładnie by jej opisał ten okaz, ale nie było go tutaj, był za to Benjy. Przystanęła w miejscu, spojrzała na mężczyznę który szedł z nią, bez słowa wyciągnęła jeden ze swoich noży i mu wręczyła, spodziewała się, że na pewno miał przy sobie coś swojego, tacy jak on nie wychodzili z sypialni nieuzbrojeni, bardzo dobrze zdawała sobie z tego sprawę, bo sama była taka.

Nie czekała, po prostu uniosła rękę, wyciągnęła ją nieco do tyłu, aby się zamachnąć i rzuciła w stronę tego dębu, czy chuj wie czego, drzewa, może tak prościej.

Stała w miejscu i przyglądała się ostrzu, które leciało w powietrzu. Robiła tak wiele razy, nie chciało jej się gadać, nie miała ochoty siedzieć i myśleć, wolała wyładować się fizycznie. Poczuć w dłoni ciężar ostrza, patrzeć na to jak trafia do celu. Odetchnęła, kiedy nóż wbił się w korę drzewa. Trafiła. Mimo tego, że była rozjebana emocjonalnie to fizycznie wydawało się jej nic nie dolegać. W końcu szkolono ją do tego, aby zawsze była w stanie trafiać do celu. Poczekała, aż Benjy zrobi to samo. Nie wiedziała, czy w jego rzucie przeszkodził mu promień słońca, który właśnie postanowił przebić się przez zachmurzone niebo, czy było to coś innego. Nie pytała, nie komentowała. Każdemu czasem mogła omsknąć się ręka. Nie była dzisiaj kąśliwa.

W końcu ruszyła przed siebie, aby zebrać noże. Najpierw znalazła się przy drzewie, ostrze wbiło się w nie dosyć mocno, więc chwilę zajęło wyciągnięcie go. Później dość szybko nachyliła się, aby podnieść drugi nóż, zrobiła to chyba zbyt szybko, bo wróciło to, co działo się rano.

Zakręciło jej się w głowie, zachwiała się, dość szybko złapała równowagę, tyle, że musiała się oprzeć o drzewo, by się nie przewrócić. Znowu poczuła, że żołądek jej się zaciska, najwyraźniej dolegliwości wcale nie minęły, po prostu czekały na odpowiedni moment, by o sobie przypomnieć. Dlaczego musiało to się dziać w jego obecności? Nie miała pojęcia.

Oddychała głęboko, jakby świeże powietrze mogło jej w jakikolwiek sposób pomóc, nie do końca to jednak działało. Dom był pełen medyków, a jednak przy żadnym z nich jej się to nie przytrafiło, może oni mogliby coś zaradzić na jej dolegliwości. Był to chyba czas najwyższy, aby zacząć traktować to poważnie, bo zbyt często wracało.

- Ja pierdole. - Wyrwało się jej jeszcze. Nie była szczególnie zadowolona z tego, że znowu nad sobą nie panowała, jej ciało ją zawodziło, a na to nie mogła sobie pozwolić, zbyt wiele od tego zależało.

- To chyba koniec zabawy dla mnie, ale Ty się nie krępuj.- Mruknęła cicho, odwróciła się w stronę mężczyzny, widać było, że nie jest szczególnie szczęśliwa, ale nie zamierzała jeszcze wracać. Powoli, ostrożnie ruszyła w jego kierunku, chciała oddać mu noże, zamierzała usiąść na ziemi, oprzeć się o jedno z drzew i po prostu to przeczekać.

Nie do końca była pewna, co się z nią działo. To nie był pierwszy raz. W głowie zaczęła analizować, kiedy właściwie zaczęło jej się to dziać. Podczas pożarów miała jakiś epizod - to na pewno, ale już wtedy zwalała to na dym, który chłonęły jej płuca, tyle, że nie była taka pewna, czy nie trwało to dłużej. Miała w zwyczaju machać ręką na wszelkie dolegliwości, które ją męczyły. Poboli i przestanie, w większości, chyba że chodziło o nadgryziony palec, czy coś podobnego.

- Powinien, nie wiem kto pieprzy takie farmazony. Zresztą poranne mdłości, to nie może być to. - Kojarzyły się raczej jednoznacznie, a jej przecież nie mogło to dolegać. Nie wiedziała, jak to wytłumaczyć, ani dlaczego męczyło ją to tak długo. Gdyby był to kac, to powinien już dawno jej przejść, zresztą rzadko kiedy faktycznie miewała kaca, wychowana w towarzystwie, w którym alkoholu za kołnierz się nie wylewało miała na niego bardzo dużą tolerancję. To musiało być coś innego.

Kiwnęła jedynie głową, zrozumiała co miał na myśli. Postanowiła przy tym usiąść sobie po turecku na trawie, bo wydawało jej się, że w tej chwili to było dla niej zdecydowanie bezpieczniejszą opcją. Wolałaby nie zbełtać się znowu na Benjy'ego, bo podejrzewała, że dwa razy tego samego dnia to mogłoby być dla niego zbyt wiele, każdy miał swoją cierpliwość. Obserwowała go, kiedy postanowił wejść w krzaki. Nie miała pojęcia, co tam zobaczył i co zasługiwało na wejście w te wysokie pokrzywy.

Wrócił całkiem szybko, nie wydawało się, aby ruszyły go te paskudne krzaki, chociaż wiedziała, że potrafiły przy bliższym spotkaniu nie być do końca przyjemne. - Jasne. - Podała mu noże, a w zamian w jej dłoni znalazły się liście. Zmrużyła oczy, nie do końca wiedząc z czym ma do czynienia. Zioła nigdy nie były jej głównym tematem zainteresowań, rozróżniała podstawowe gatunki, i to by było na tyle. Być może powinna zapytać, co to jest, zanim wsadzi je do paszczy, nie sądziła jednak, aby to miało coś zmienić w jej życiu, tak, czy siak pewnie nie wiedziałaby z czym ma do czynienia.

- Nie zdechnę od tego? - Uniosła wzrok w jego kierunku, nie, żeby sądziła, że miał zamiar zrobić jej krzywdę, ale nie zakładała również, że Benjy jest specjalistą od roślin, z drugiej strony bywał pewnie w takich miejscach, w których mogło to być ostatnią deską ratunku. Jakoś musiał sobie radzić, kiedy był sam na końcu świata.

Zaczęła od zaciągnięcia się zapachem. Uderzył w nią mentolowy aromat, zrobiła to kilka razy, naprawdę głęboko oddychała. Pachniało całkiem ładnie i świeżo. Później zerknęła na zawartość dłoni, została jej około połowa niepewnie wsadziła ją sobie w usta i żuła, i żuła, pewnie będzie trochę ją żuła, nim liści stracą swój smak. Wyjątkowo była całkiem potulna i nie negowała jego pomysłu. Najwyraźniej była dość mocno zdesperowana i zależało jej na tym, aby te mdłości ustały, chociaż na chwilę.

- Mhm. - W którymś momencie musiało przejść, nie mogło trwać wiecznie. Takie dolegliwości nie ciągnęłyby się chyba za nią przez całe życie. Warto było w końcu wspomnieć o tym, któremuś z uzdrowicieli obecnych w domu, bo przecież kręciło ich się tutaj kilku. Nie, żeby jej narzeczony nie był jednym z nich... Yaxley jak widać jednak nie do końca była przekonana jak do tej pory o tym, że potrzeba faktycznie zaistniała.

Nie musiał tego robić, jednak doceniała, że nie miał oporu wsadzić sobie tego do paszczy, aby pokazać jej, że liście nie miały jej zabić. Sama zdążyła już sztachnąć się częścią z nich, faktycznie sam zapach pomagał, przynajmniej chwilowo, żucie chyba też miało dodatkowe efekty, bo po dłuższej chwili przestała czuć się źle. Magia, czy coś.

- Nie ma znaczenia, jak się nazywa, i tak by mi to nic nie powiedziało, grunt, że faktycznie działa, dzięki. - Wypluła w końcu wymemłane liście, tak jak zalecił jej samozwańczy medyk. W ustach nadal pozostawał jej mentolowy posmak, był całkiem przyjemny.

Jak późno? Pytanie naruszyło ciszę, która już chwilę trwała. Uniosła wzrok, wpatrywała się przez chwilę w Benjy'ego. Czuła, że jej coś sugeruje, on pierwszy w głos o to zapytał, chociaż sama w głowie zadawała sobie podobne pytania, jednak wolała ich nie wypowiadać, bo odpowiedź mogła ją przerazić.

- To zwyczajne mdłości, które trwają od jakiegoś czasu, nic więcej. - Wydawała się sama nie do końca w to wierzyć, jednak przyjęła tę narrację. Zmęczenie, stres, dym, to wszystko na pewno było za to odpowiedzialne, to nie mogło być nic więcej. Jasne... Bardzo łatwo była w stanie sobie wytłumaczyć skąd wzięły się te dolegliwości.

- Nie wiem, co mi insynuujesz... - Tak naprawdę to wiedziała bardzo dobrze, bo sama zastanawiała się, czy być może nie jest to to, ale przyjęła chyba jedną ze swoich strategii obronnych i starała się to wyprzeć.

- Nie mogę być w ciąży. - Powiedziała w końcu w głos te magiczne słowa. Nie mogła i kropka. Nie był to odpowiedni czas, wojna rozpętała się na dobre, niby jak miałaby teraz wydać na świat potomstwo. Ledwie udało jej się ułożyć ostatnio swoje życie, a miałaby być od razu odpowiedzialna za małego człowieka?

Nie była na to gotowa, zdecydowanie nie czuła, że może odnaleźć się w takiej roli. Miała zostać żoną, to był dla niej spory krok, jak na to jakie miała podejście do świata, a teraz jeszcze coś takiego? No nie, to nie mogło się jej przytrafić.