Nie był to dobry dzień na dramaty. Rezydencja była wyjątkowo pusta, jak na to ile ludzi kręciło się w niej na co dzień. Mogłaby pójść sama do miasteczka, pewnie gdyby nie najlepsze samopoczucie, to by tak zrobiła, jednak wolała nie ryzykować, miała w sobie odrobinę rozsądku, czasem udawało się jej jakoś przebić przez ten narwany charakter. Benjy dzisiaj był przy niej podczas tych nie do końca przyjemnych chwil, postanowiła więc skorzystać z okazji i zapytać, czy może jej towarzyszyć. Nie kierowała się dumą, to nie był dzień na to, nie zamierzała usilnie pokazywać jaka to nie jest silna i samodzielna, powoli uczyła się prosić o pomoc, kiedy tego potrzebowała.

Wolała nie iść sama, bo nie miała pojęcia, czy znowu nagle nie wrócą te okropne mdłości i zawroty głowy, pewnie jakoś by się doczołgała do domu, ale jednak wolała tego uniknąć. Nie odmówił jej, pewnie zdawał sobie sprawę z tego, że za bardzo nie ma wyboru i musiała o to poprosić właśnie jego.

Pogoda nie była zbyt zachwycająca, jednak Yaxley przywykła do spędzania czasu na zewnątrz w najbardziej nieprzyjemnych warunkach. Wykonując swój zawód musiała przyzwyczaić się do tego, że nie zawsze ciepły, letni wiatr muskał jej twarz, raczej częściej zdarzało się, że zacinał, był ostry, towarzyszył mu deszcz, czy śnieg, tylko podczas krótkiej części roku warunki były naprawdę sprzyjające. Nie przeszkadzało jej to, że chmury sugerowały, że może zacząć padać. Deszcz nie był niczym złym, nim udali się do miasteczka wzięła zresztą swój skórzany płaszcz z kapturem, który na pewno ochroni ją przed spadającymi z nieba kroplami, o ile w ogóle postanowią spaść. Póki co wyglądało na to, że jeszcze o tym nie zadecydowały.

Spacer trwał dość długo, musieli zejść do miasteczka, jednak droga była całkiem przyjemna. Benjy nie wypytywał jej o samopoczucie, to było całkiem wygodne, bo sama nie do końca wiedziała, jak się czuje. Fizycznie mogło być zdecydowanie lepiej, zresztą tak samo mentalnie, emocje, które ją ogarnęły były bardzo intensywne, właściwie co chwilę się zmieniały, dobrze więc, że zaczął opowiadać historie związane miejscem, w którym się znajdowali. To całkiem skutecznie pomogło jej skupić się na czymś innym. Słuchała go uważnie, potakiwała, kiedy wypadało, na pewno sporo zapamiętała z tego, co jej opowiadał.

Exmoor faktycznie było pełne tajemnic, zapewne można by ich znaleźć jeszcze więcej niż te, o których wspominał Fenwick, była to ciekawa okolica, może kiedyś przyjdzie jej się dowiedzieć jeszcze więcej, znaleźć coś co i ona będzie mogła komuś opowiedzieć.

Dotarli do miasteczka, powoli wyłaniały się kolejne budynki, tak samo jak i bruk, który zastąpił błoto, które jeszcze chwilę wcześniej miała pod stopami. Benjy wiedział dokąd zmierza, więc szła tuż obok niego, równym tempem, nie musiała się martwić o to, że nie trafią do celu.

Dostrzegła szyld apteki, całkiem wyraźnie było go widać. Już prawie dotarli. Kiedy znaleźli się przed drzwiami odezwała się do swojego towarzysza. - Zaraz wrócę. - Nie potrzebowała eskorty do lady, z tym akurat była w stanie poradzić sobie sama, doskonale wiedziała po co się tutaj znalazła. Zniknęła za drzwiami i zostawiła go na zewnątrz, na szczęście miała przy sobie mugolską gotówkę, przebywanie w Whitby spowodowało, że nauczyła się mieć ją zawsze przy sobie.

Oczywiście, że nadarzyłaby się okazja ku temu, aby nieco skoczyć sobie do oczu, zawsze można było jakąś znaleźć, jednak Yaxley wyjątkowo nie była w nastroju do zaczepek, doceniała to, że Benjy nie korzystał z tego, że nie jest w formie i również zachowywał się neutralnie. Potrafili zajść za skórę i jedno i drugie, jednak nie korzystali z sytuacji, w których ich przeciwnik nie był w formie. Ona zachowałaby się podobnie w takim momencie, jeśli miała z kimś walczyć to tylko ze świadomością, że ta osoba była w pełni sił, jaka bowiem mogła być frajda z tego, że ktoś już przed starciem był kontuzjowany, czy coś.

Dotarli na miejsce. Geraldine weszła więc do środka, sama. Nie potrzebowała wsparcia, bo wiedziała, co miała kupić. Nie było to szczególnie skomplikowane. Być może wcześniej nie miała świadomości o tym, że istnieją takie przedmioty, ale cóż, Fenwick jej wszystko wyjaśnił dość prosto. Nie potrzebowała nic więcej.

Przed Geraldine w kolejce stały trzy osoby. Czekała na to, aż w końcu znajdzie się przy okienku. Nigdzie się nie spieszyła, mogła poczekać, jasne, tyle, że nie znosiła stać w miejscu bezczynnie, więc po prostu przymknęła oczy, aby niespecjalnie denerwować się tym, że kobieta, która zajmowała się sprzedażą niezbyt się spieszyła.

Nie wiedzieć czemu miała to szczęście, że kiedy już wydawało jej się, że zaraz załatwi swoją sprawę, to los sugerował jej, że będzie zupełnie inaczej. Mężczyzna, nieco podstarzały zaczął wypytywać ciemnowłosą ekspedientkę chyba o każdy możliwy produkt, Yaxley przewróciła oczami, ileż jeszcze? Długo, zdecydowanie za długo jej to zajmowało. Nie mogła jednak nic z tym zrobić, miała nadzieję, że Benjy wybaczy jej tę opieszałość, ale nie do końca w tej chwili zależała ona od niej.

W końcu i ona znalazła się przy ladzie. Poprosiła o pięć testów, oczywiście, że nie zamierzała wierzyć jednemu z tych śmiesznych mugolskich wynalazków, pięć jednak chyba było całkiem dobrą ilością, bo będzie mogła powtórzyć próby i sprawdzić, czy wyniki się pokrywają, zapłaciła z nadwyżką, upchnęła swoje zakupy do kieszeni swojego płaszcza, aż w końcu wylazła na zewnątrz.

- Ja jebie, przede mną był typ, który musiał dowiedzieć się wszystkiego, o tym, co mają w asortymencie. - Powiedziała, gdy tylko znalazła się na zewnątrz, dopiero po chwili zauważyła, że Benjy znalazł sobie towarzystwo.

- Masz nowego kolegę? - Zapytała jeszcze, starała się nie robić gwałtownych ruchów, by nie wystraszyć psa, który chyba był jakąś przybłędą, chociaż trudno jej było to ocenić, bo póki co nie widziała za bardzo jak wyglądał, ale nie było obok żadnego innego człowieka, co sugerowało jej, że znalazł się tu bez właściciela, a może komuś uciekł.

- Tak, mam. - Powiedziała raczej bez zbędnych emocji. Wiedzieli, jaki był cel ich wędrówki, kupiła to, co miała kupić, jeszcze chwila, a będzie mogła sprawdzić, czy przyczyną jej dolegliwości będzie to, co zostało jej zasugerowane. No, może dłuższa chwila, musieli jeszcze wrócić do rezydencji.

Nie umknęło jej to, że Benjy parsknął pod nosem, nie zamierzała udawać, że nie irytowały ją te osoby, które w sklepach szukały szczęścia próbując zorientować się nad właściwościami każdego przedmiotu, który był tam dostępny. Nie do końca to rozumiała, nie miała pojęcia, jaką przyjemność tak właściwie można z tego czerpać, dlatego też nie miała najmniejszego oporu, aby to skomentować. Idziesz do sklepu, masz cel, kupujesz to, czego potrzebujesz i do widzenia, nie była to szczególnie skomplikowana czynność przynajmniej w oczach Yaxleyówny.

- Tak, kupmy coś dla niego, wygląda jakby nie jadł od kilku dni. - Inaczej pewnie psu nie byłoby widać żeber. Jasne, Geraldine niby była myśliwą, ale nie wszystkie zwierzęta traktowała jak bestie, uwielbiała psy, inaczej nie miałaby dwóch pod swoją opieką.

Zmrużyła na moment oczy, słysząc kolejne słowa mężczyzny. W sumie, nie było to takim głupim rozwiązaniem. Mogłaby dowiedzieć się wszystko od razu, w rezydencji ściany miały uszy - to było niezaprzeczalne, tutaj nikt niczego by się nie dowiedział, może było to wcale nie takie nierozsądne.

- To całkiem rozsądne, nikt nie będzie wiedział, że coś się dzieje. - Nie sądziła, aby ktokolwiek interesował się jakoś szczególnie jej stanem, ale wolała mieć chwilę na przetrawienie tego, bo przecież nie mogła mieć pewności co do tego, co uda im się ustalić. Tutaj będzie sama, nikt nie zauważy jej reakcji, nikt nie będzie o nic pytał, póki co wszystko sugerowało, że był to naprawdę niezły plan.

- Zróbmy więc tak, wezmę pokój, z łazienką, ty zamówisz obiad, jestem kurewsko głodna, więc to musi być coś wielkiego i najlepiej tłustego, bo potrzebuję mięsa. - Nie znał na pewno jej preferencji, więc wolała go uprzedzić, jak wyglądają. Kochała mięso, brzydziła się warzywami, jak przystało na prawdziwą łowczą. Potrzebowała zjeść coś, co doda jej siły, najlepiej jakiś stek, może bekon, tak kochała bekon.

- Chodźmy więc tam. - Chyba podjęła już decyzję, przynajmniej szybciej rozjaśni jej się cała sytuacja, będzie mogła ją przetrawić podczas drogi powrotnej.

- Wzięłabym go do siebie, ale mam dwa psy, konia i kota, nie wiem, czy trzeci pies to dobry pomysł... - Miała tendencje do podejmowania spontanicznych decyzji, Cukier trafił pod jej dach przez to, że znalazła go samotnego podczas sabatu, oba jej psy były szczeniakami, brakowało jej tylko trzeciego... teraz dochodził do tego kot Ambroise'a i jej koń, trochę za dużo zwierząt jak na jedną, czy tam dwie osoby. Nachyliła się jednak, by pogłaskać zgubę, wcześniej dała mu powąchać swoją dłoń.

- Masz zwierzątko? - Wbiła w Benjy'ego swoje spojrzenie, lustrowała go wzrokiem, oczekiwała szczerej odpowiedzi, tak właściwie to podejrzewała, że nie ma, bo przecież plątał się po świecie, więc pewnie nie pozwolił sobie na żadnego zwierzęcego przyjaciela, nie miał pojęcia ile traci. O ile próbowała sobie tłumaczyć , że mogło to wynikać ze zdrowego rozsądku, to w tej chwili zamierzała go przekonać do tego, żeby chociaż pomyślała nad tym, czy nie chce zabrać ze sobą psa.

Nie można było przejść obojętnie obok zwierzaka wymagającego wsparcia. Yaxley bardzo lubiła psy, uważała, że były one wspaniałymi towarzyszami dla ludzi, zresztą nie bez powodu miała dwa swoje. Ten tutaj wyglądał jak siedem nieszczęść, nie wydawał się być jednak zupełnie agresywny, spoglądał na nich tymi swoimi smutnymi oczami. Nie powinna w nie patrzeć, bo wiedziała, jak się to skończy, a nie do końca mogła sobie na to pozwolić.

- Tak zrobię. - Nie spodziewała się, że akurat ten pokój będzie zajęty, raczej wszystkie świeciły pustkami, bo sezon wakacyjny już się skończył. Miasteczko po lecie stawało się raczej miastem duchów, lokalsów nie było tutaj zbyt wielu, ale to był właśnie urok tych nadmorskich miejsc. Wolała je jesienią, czy zimą, kiedy nie było dookoła wrzeszczących ludzi, można na spokojnie cieszyć się widokami.

- a, i jastrząb, zapomniałam o moim ptaku. - Dodała jeszcze, jakże mogła to zrobić. Floret był nie tylko zamiennikiem sowy, a również jej towarzyszem podczas polowań. Sama go wytresowała, chociaż zajęło jej to sporo czasu, była jednak z tego powodu strasznie dumna. Jastrzębie były jednymi z ptaków, które nadawały się do tego idealnie. Koń póki co nadal był w Snowdonii, nie miała gdzie go trzymać w Londynie, jednak skoro myśleli z Roisem o kupnie domu, to mogłaby go w końcu zabrać od ojca. Brakowało jej codziennych przejażdżek, był to też bardzo dobry sposób na utrzymanie formy, a niósł ze sobą sporo przyjemności.

Benjy dość szybko ją rozgryzł. Westchnęła jedynie ciężko, jej plan chyba nie miał zadziałać. - Można podróżować z psem, przynajmniej miałbyś kogoś zawsze przy sobie. - Próbowała dalej, bo nie poddawała się tak łatwo. - Myślę, że słuchałby się Ciebie, zobacz jaki jest spokojny, powiedziałbyś, żeby został, to by na Ciebie poczekał. - Nie musiał przecież pakować się z nim od razu do tych przeklętych miejsc. Geraldine zabierała swoje psy ze sobą na polowania, może nie zawsze, ale jednak nie uważała, że to mogło być przeszkodą w pracy. - Na pewno byłoby mu z Tobą lepiej niż teraz. - Co do tego nie miała wątpliwości, chociaż przecież nie znała Fenwicka jakoś za bardzo.

- Woda będzie w porządku. - Powiedziała zanim jej towarzysz zniknął w drzwiach sklepu.

Yaxley przykucnęła przy psie, który znowu usiadł i czekał, chyba zdawał sobie sprawę z tego, że w końcu dostanie coś do jedzenia. Głaskała go za uszami i cicho do niego mówiła. - Kolego, nie zostawimy Cię tutaj, już ja się tym zajmę, jeszcze nie wiem kto się Tobą zaopiekuje, ale na pewno nie zostaniesz sam. - Nie zakładała w ogóle możliwości, że mogliby go zostawić na pastwę losu, przeanalizowała w głowie kto mógłby zostać uszczęśliwiony psem. Cornelius był łatwym celem, bo gdyby pokazała go Fabianowi... to jej chrześniak na pewno chciałby go zabrać ze sobą do domu, Lestrange pewnie miałby na ten temat inne zdanie, już widziała przed oczami jego minę, chyba wolała mu się nie narażać. Ursula pewnie nie zaakceptowałaby tego kundla, więc odpadała, lista robiła się coraz krótsza, ktoś jednak na pewno będzie w stanie wziąć go do siebie, w ostateczności... dwa, czy trzy psy, czy to była taka różnica?

Niby rozumiała z czego wynika negowanie tego pomysłu, jednak temu psu byłoby z nim na pewno dużo lepiej niż teraz, to było niezaprzeczalne. Dbałby o niego na tyle, na ile to było możliwe. Starała się zrozumieć to podejście do przywiązywania się, kiedyś też tak miała, ale było to dawno temu przez co chyba nieco już zapomniała jak to jest. Zwłaszcza jeśli nie zamierzał osiadać w jednym miejscu. Ona zmieniła swoje życie, bo nadarzyła się ku temu okazja i była potrzebna na miejscu. Jakoś samo się tak wszystko złożyło, choć dawno temu wydawało jej się, że raczej będzie prowadzić koczowniczy tryb życia. Zweryfikowała to z czasem i wcale nie narzekała. Pozwalała sobie na dalsze wyprawy, jednak nie tak często jak kiedyś, były też krótsze, ale nie ograniczyła ich zupełnie. No i miała Triss, która opiekowała się psami pod jej nieobecność, skrzatka ojca była godna zaufania, wiedziała, że spełni swoje zadanie odpowiednio.

- Może i tak, ale wybrał Ciebie. - To do niego podszedł jako pierwszy, to nim się zainteresował. Póki co mieli jeszcze czas, jednak nie wydawało jej się, że pozwoli mu zostać na ulicy. Geraldine miała miękkie serce, chociaż na pierwszy rzut oka nie było tego widać, szczególnie gdy widziała skrzywdzone stworzenia, czy ludzi. Nie wahała się z udzieleniem pomocy.

- Pewnie masz rację. - Na początku zapewne musiałaby wysłuchać trochę narzekania, ale z czasem by mu przeszło. W końcu był to tylko kolejny pies, nie robił szczególnej różnicy w ich liczbie domowników. Bardzo prawdopodobne było to, że powiększy się ona nie tylko o trzeciego psa.

Nachylała się nad zwierzęciem i nie przestawała go głaskać, dopóki Benjy nie wrócił ze środka. Nie była szczególnie oporna na wdzięki psa, może nie był najpiękniejszy, ale te smutne oczy potrafiły czarować.

- Mam wrażenie, że to jeden z tych, które lubią wszystkich. - Na Fenwicka w końcu zareagował podobnie, więc to nie chodziło o to, że lubił akurat ją.

- Tak, to dobry pomysł, zobaczymy, czy będzie na nas czekał. - Nie mogli mieć pewności, że nie postanowi ruszyć dalej, kiedy już będzie miał pełny brzuch. Kto wiedział, co siedziało w głowie tego psa.

Ruszyli przed siebie, nie można było tego nawet nazwać spacerem bo ich miejsce docelowe znajdowało się niedaleko. Weszli do środka, pozostawiając swojego nowego psiego towarzysza na zewnątrz. Yaxley rozejrzała się po wnętrzu, pamiętała, że jej misją było ogarnięcie pokoju. Przywitała się z gospodarzem i poprosiła o ten, o którym wspomniał Benjy, na poddaszu, z tarasem, mogli dzięki temu zjeść w całkiem malowniczych warunkach. Nie okazało się to być zbytnio problematyczne, tak jak zakładała turyści już wyjechali, a miejsce świeciło pustkami. Mogła się udać na górę i załatwić sprawę, mężczyzna miał do niej dotrzeć z jedzeniem.

Ruszyła więc na piętro całkiem szybkim krokiem. Otworzyła drzwi i weszła do środka. Nie rozglądała się po pomieszczeniu, nieszczególnie ją interesowało to, jak wyglądał pokój. Najważniejsze było to, że miał dostęp do łazienki, to właśnie tam musiała się udać, aby załatwić sprawę, która sprowadziła ich do miasteczka.

Jeszcze chwila i dostanie odpowiedź na nurtujące ją pytania. Zamknęła się w łazience. Obmyła sobie twarz zimną wodą, potrzebowała tego, spojrzała w lustro, wpatrywała się w swoje odbicie krótką chwilę, czy była na to gotowa? Chyba nie, ale wolała wiedzieć, przynajmniej będzie mogła jakoś to zacząć układać sobie w głowie, być może miało się okazać, że to były tylko spekulacje. Już za moment wszystko się wyjaśni. Postąpiła zgodnie z instrukcją, którą przeczytała. Nie było to nic skomplikowanego, musiała odczekać chwilę, nie wychodziła przy tym z łazienki. Miała ochotę zapalić, ale się powstrzymywała, bo chyba nie powinna tego robić, to mogło szkodzić temu dziecku, które wcale nie musiało być powodem jej problemów żołądkowych.

Minęła chwila, mogła w końcu to sprawdzić. Sięgnęła po jeden z pięciu testów, na których zobaczyła dwie kreski, później drugi, trzeci, czwarty i piąty. Wszystko wyglądało tak samo, żaden z nich nie pokazywał nic innego. Pięć to chyba wystarczająca ilość, aby uwierzyła w to, że to faktycznie się działo. Zbladła. Nie do końca tego się spodziewała, chociaż przez te sugestie faktycznie dotarło do niej, że jest taka ewentualność.

Jeszcze nie do końca wiedziała, czy się cieszy, czasy były wątpliwe, oni nie planowali jeszcze powiększać rodziny, ale to już się stało, nie zdążyli wziąć ślubu, na szczęście zaczęli powoli wszystko układać. Nie bała się jakoś szczególnie, nie była to przecież nastoletnia ciąża, miała swoje lata, jednak czuła lekki niepokój. W końcu opuściła łazienkę, kiedy ogarnęła jej wnętrze. Najwyraźniej Benjy miał być pierwszym, który usłyszy tę wspaniałą nowinę, nie spodziewała się takiego obrotu sprawy, ale niezbadane są koleje losu.