08.09.1972
Is it the end of the world?

Jednocześnie nie oznaczało to, że jak Dacre sam wlazł w ogień (nie do końca z powodu swojej decyzji), to ten mu nic nie zrobił. Owszem, zdawało się, że mniej się do niego pcha, niż do siedzącego przed nim Osirisa, którego wampir kurczowo ściskał w pasie, siedząc za nim na jego potwornej mugolskiej maszynie. Gdy zobaczył tę ścianę ognia, zdążył tylko wrzasnąć "nie!!!", ale nie miał żadnego wpływu na to, że jego przyjaciel postanowił wykazać się brawurą i wjechał prosto w ten koszmar.

Dacre czuł, jak płomienie liżą jego skórę, jak okręcają się wokół nich, próbując wyrwać kawałki mięsa jak jakieś drapieżniki - Black tak je teraz postrzegał, ledwie cokolwiek widząc w tym dymie i porażającym gorącu. Kiedy jeszcze byli w środku tego wszystkiego, wtulił się mocno w Lupina, próbując przetrwać i mając nadzieję, że nie spadnie w to piekło. Nie bardzo wiedział, co się wokół niego dzieje poza tym, że całe ciało dosłownie go paliło.

Nie wiedział, jakim cudem udało im się przejechać przez to szaleństwo. Dopiero gdy poczuł, że motocykl się zatrzymał, Dacre otworzył oczy i rozejrzał się półprzytomnie, niewiele widząc, bo zadymione i przegrzane oczy odmawiały mu posłuszeństwa. Jakimś cudem przetrwali, ale doprawdy ciężko stwierdzić, jakim. Może - do diabła - rzeczywiście chodziło tu o czystość krwi? Podejrzewał, że gdyby ktoś inny odważył się na podobny wyczyn, nie wyjechałby z tego żywy, a tymczasem oni wyglądali niemal jak nowo narodzeni. Ozzy zdawał się być nieco bardziej poraniony, ale za to tylko w jednym miejscu. Dacre obejrzał się i stwierdził, że jest nadpalony w wielu miejscach, ale tak naprawdę niewiele mu się stało. I nie chodziło tu o to, że był wampirem i szybciej się regenerował, niż ludzie: tutaj naprawdę były poparzenia na całym ciele, poza klatką piersiową i torsem - tamtą częścią ciała wtulał się w Lupina, więc płomienie nie miały tam dostępu - ale były one na tyle niewielkie, że można było powiedzieć, że nic mu się nie stało. Black nie był pewien, co o tym sądzi. Z jednej strony cieszył się, że wychodzi z tego w miarę cało, poza przypalonymi ubraniami; a z drugiej jednak to było takie... Nie umiał znaleźć odpowiednich słów na to, co teraz czuł.

- Żyjesz? - zapytał, patrząc na Ozzy'ego. Przysunął się do niego, żeby przyjrzeć się ranie na jego piersi. Wyglądała paskudnie, ale zdawała się nie być przesadnie groźna - Możesz się ruszać?

Ogień na swojej piersi udało mu się ugasić dość szybko, więc nie był aż tak dotkliwie poraniony, jak mógłby być, gdyby nie zatrzymał się w porę i nie zgasił płomieni. Oddychał jednak ciężko, choć i tak na pewno było mu łatwiej ze względu na koszulę Dacre, którą przez całą drogę miał zawiązaną na twarzy; zdjął ją dopiero teraz, gdy stanęli, a ogień trzaskał w jakiejś odległości od nich, majacząc raczej jako smutne, tragiczne wręcz wspomnienie, a nie jak coś, co mogło im zrobić jeszcze krzywdę. Popatrzył na Blacka, gdy ten zapytał czy Ozzy może się ruszyć i pokiwał lekko głową, wykrzywiając się minimalnie, choć chyba bardziej na widok jego oparzeń, niż z bólu. Dopiero co przejechali przez piekło - bo faktycznie wyglądało to tak, jakby właśnie tamtędy jechali - i buzowała w nim adrenalina, więc być może poczuje prawdziwy ból później, a póki co był on wyciszony i przytłumiony przez to, co właśnie wyczyniał na swoim motocyklu.

- Nic mi nie jest - uśmiechnął się lekko i zasłonił swoją pierś koszulką i kurtką. - Zajmę się tym, jak sprawdzimy oba domy. - dodał jeszcze po chwili, w razie gdyby Dacre zamierzał z nim dyskutować (a znał go na tyle, że wiedział, że jak najbardziej będzie miał na to ochotę), po czym delikatnie dotknął palcami jego policzka, muskając zaledwie jego skórę, dostrzegając, że na twarzy również ma podobne obrażenia jak niżej, chociażby na szyi. - Boli...?

Chciał być pewien, że Black czuje się dobrze, zanim nie ruszą w dalszą drogę. Na szczęście znajdowali się już niedaleko dzielnicy, w której Dacre mieszkał, więc za chwilę powinni być na miejscu, co samo w sobie uspokajało Osirisa.