[22.09/72, Warownia] Światła na zgliszczach

Ostatnimi czasy rodzinne strony nie kojarzyły się Erikowi zbyt dobrze. Ilekroć zerkał na budynek Warowni nie był w stanie wyrzucić z głowy wspomnień ze Spalonej Nocy. Z triumfalnego jakby się mogło na pierwszy rzut oka wydawać powrotu z Londynu. Całą noc spędzili na ratowaniu stolicy toteż chyba należała im się chwila oddechu w rodowej posiadłości? Chyba nic nie byłoby w stanie przygotować ich na tamtej widok. Żadna wizja, żaden list, żadna wiadomość wysłana przy pomocy zaklętego patronusa pośród tego całego chaosu.

A teraz? Teraz było... Minimalnie lepiej. Postępujące prace remontowe dawały nadzieje na to, że pożar nie pogrzebał ich do końca i faktycznie uda im się podnieść z przysłowiowych kolan. Bo akurat tego, że się potknęli i wylądowali na ziemi, to był pewien. Bądź co bądź, była to jedna z głównych trosk, jakie mu towarzyszyły podczas niedawnej wizyty w teatrze Selwynów. Kiedy nie wiedział, czego właściwie powinien się spodziewać po innych czarodziejach i czarownic, wysokich rodach czy nawet prasie. Każdy mógł wykorzystać tę okazję, by im jakoś dopiec.

— Dobrze, że teraz jesteśmy tylko w otoczeniu bliskich — skomentował pod nosem, zbliżając się samotnie do rozstawionego nieopodal sadu namiotu.

Skinął wszystkim głową na powitaniu, zatrzymując na dłużej spojrzenie na siostrze i matce. Mimowolnie wrócił myślami do wiosennego balu, który zdecydowanie był jednym z największych przedsięwzięć Longbottomów. Może ta kolacja nie miała tego samego celu co bar charytatywny, ale też na swój sposób pokazywał jedność i chęć rodziny do wdrożenia w życia nowych planów względem ich najbliższej przyszłości. Erik chrząknął cicho, poprawiając poły pomarańczowej kurtki, którą zarzucił sobie wcześniej na ramiona.

— Widzę, że pogoda nam dzisiaj wyjątkowo dopisuje — zwrócił uwagę, wycofując się na moment spod namiotu, co by spojrzeć w niebo.

!Strach przed imieniem

Skąd Morpheus wiedział, że to, co spaliło Warownię nie było bogiem? Właśnie dlatego, że tuż obok ziejących ciemnością okien zniszczonych murów wyrastały kiełki życia. Zupełnie jakby chcieli podziękować niszczycielowi za to, że zahartował ich w ogniu, przeszli jego chrzest i wyglądali prawie na nie ruszonych. Prawie. Lecz to tak samo, jak ze starożytną sztuką kucia azjatyckich wygiętych mieczy.

A później pokażą reszcie, jak się wygrywa. Longbottomowie zawsze na szczycie.

Obserwował nadchodzących przez dłuższy czas z oddali, chociaż oczywiście Brenna już na pewno go zauważyła. Nie krył się specjalnie, po prostu... Kontemplował przyrodę. Przeszedł się do drzewa pod którym Woody złamał mu zaklęciem ratunkowym nos i przyłożył czoło do jego kory. Jego szorstka struktura, ziemisty zapach zapadania w zimowy sen, powolna wędrówka soków z liści w głąb pnia, przynosiły mu ukojenie. Nie palił od trzynastu dni. Prawie dwa tygodnie. Prawie dwa tygodnie odkąd Londyn spłonął. Wyciągnął z kieszeni popiół i nakreślił na pniu runę ochronną, znak ciszy. Cofnął się kilka kroków i uniósł wzrok na pogodny nieboskłon.

Nadchodził koniec władzy życia nad światem, przychodził okres zimna, chorób i śmierci. Noc zrównała się z dniem i powoli pożerała kolejne godziny światła.

Mroczna Matko, niech paszcza i twoje zęby pochłoną tych, którzy sieją i żywią się cierpieniem tego świata. Pożryj okrutnych i niesprawiedliwych, jak my spożyjemy ten posiłek, a dzięki temu świat stanie się bardziej płodny dla dobroci, braterstwa i współczucia. Niech uciskani zawsze wiedzą, że w ciemności są zęby, a twoje zęby są również ich zębami. Niech ci, którzy nie potrafią walczyć i gryźć, użyją swoich rąk do delikatnej pracy uzdrawiania, której wymagają wszystkie wojny.

Poprawił mankiety. Modlitwa na mroczne czasy. Modlitwa nad stołem, której na głos nie wypowie, bo to nie rozbawiona libacja ku czci Wenus, a powolne odrodzenie. Wyprostował się, aż strzeliły mu w kręgosłupie kości. Żałobny kir jego szaty był nieco przebijający, ale nie miał niczego innego, co mógłby założyć na siebie, jego nowe zamówienie na szaty nadal było w trakcie wykonywania. Musiał sobie radzić z tym, co miał na Horyzontalnej.

— Wszyscy będziemy wyglądać jak takie dynie po tej kolacji. Uznajecie to za przepowiednię — próbował zażartować, wchodząc z udawaną dziarskością w krąg świata i ciepła jesiennego namiotu. Usadowił się koło Tessy, wyciągając ze swoich licznych kieszeni duży słoik syropu korzenno-dyniowego. Podobno robił furorę do kawy, ale on się nie znał, pił czarn2. Po prostu postawił go na środku stołu, jako dar od siebie.