Śniadanie, niby nic wielkiego, ale jednak bardzo istotna część dnia, o ile nie najważniejsza. Znaleźli się w jadalni dość wcześnie, było w końcu wiele naglących spraw, którymi musieli się zająć, ten czas był okropnie wymagający, ale nie było innego wyjścia, jak zacisnąć zęby, jakoś to przetrawić, by w końcu wszystko zniknęło gdzieś za nimi. Może nawet to i lepiej, że wszystko działo się tak spontanicznie, na samą myśl o tym, że niektórzy przygotowywali podobne wydarzenia z rocznym wyprzedzeniem robiło jej się słabo.

Czekała ją dzisiaj wycieczka do Londynu miała się bowiem spotkać z Millie, aby poinformować ją o zmianach, które mialy nadejść, zresztą potrzebowała w tym jej drobnego wsparcia, okazało się bowiem, że nie miała zbyt wielu koleżanek, które mogłyby pojawić się przy jej boku.

Wczoraj zaliczyli krótką wycieczkę do Walii, aby spotkać się z jej rodzicami, spotkanie okazało się pójść całkiem gładko - tak, jak przewidywała, co najbardziej istotne udało im się opuścić Snowdonię nim nadszedł wieczór, było to sporym sukcesem, bo jej rodzice mieli w zwyczaju przeciągać podobne spotkania.

Znaleźli się więc razem, dość wcześnie w jadalni, aby zjeść śniadanie, nie do końca wiedziała, jakie Ambroise miał plany na ten dzień, ale zamierzała to ustalić przy posiłku, tyle, że przy stole ktoś już siedział. Ursula. Uśmiechnęła się do kobiety na przywitanie, jednak po plecach przebiegł jej zimny dreszcz. Miała wrażenie, że ona wie, iż trzymają przed nią w ukryciu pewną informację. Mało kto potrafił przeszywać tak wzrokiem, jakby samo spojrzenie zapewniało dojście do tych najbardziej skrywanych przed światem informacji. Lestrange miała coś takiego w sobie.

Nie wydawało jej się słuszne ukrywanie tego, zresztą niedługo wszyscy i tak się tego dowiedzą, wręcz trochę głupio jej było, że rozmawiały o tym z Ursulą, wspominała, żeby wstrzymali się z podobnymi decyzjami, bo ludzie będą gadać, tylko chyba na to było już nieco zbyt późno.

Yaxley nie miała w zwyczaju ukrywać prawdy, stwierdziła więc, że może skoro sytuacja nadarzyła się sama to dobrze będzie uświadomić Lestrange o tym wszystkim przy wspólnym posiłku, przeniosła wzrok na Ambroise'a jakby chciała mu zasugerować, że to był dobry moment, no, może jeszcze nie teraz, ale na pewno się za chwilę nadarzy. W końcu usiadła przy stole. - Dzień dobry. - Rzuciła całkiem lekko, jak na to, że czekała ich dość trudna rozmowa, wiedziała, że to, co im się przytrafiło nie wyglądało dobrze, byli trochę jak para nastolatków, która nie mogła się powstrzymać... z drugiej strony, czy na pewno? Nie miała zielonego pojęcia o tym, że ona już wie, oczywiście, przed Ursulą nic nie było w stanie się ukryć, domyśliła się przecież jako pierwsza.

Yaxley zazwyczaj nie przywiązywała wagi do tak błahych spraw, jakimi były regularne posiłki. Spaliła dwa szlugi, wypiła kawę i mogła ruszać w drogę, zresztą nie należała do osób, które potrafiły jakoś szczególnie odnaleźć się w kuchni. Triss, skrzatka jej rodziców starała się jej regularnie podrzucać jedzenie, i to byłoby na tyle, nie zawsze miała nawet czas na to, by podgrzać to, co zostało jej dostarczone. Nie da się ukryć, że przez długi okres czasu żywiła się wyłącznie nikotyną i alkoholem, co nie było pewnie zbyt zdrowe, ale jakoś udało jej się przetrwać.

Nieco się to zmieniło, przynajmniej w przeciągu ostatnich dni, pilnowała, by jeść, zresztą poranki były naprawdę okropne, jeśli nie zjadła czegokolwiek. Mdłości nie były zbyt przyjemne, nasilały się, kiedy miała zupełnie pusty żołądek, nauczona doświadczeniem minionych dni wolała więc zapobiegać podobnym sytuacjom, zmienić nawyki, korzystać z tego, że posiłki były tutaj podsunięte pod nos. Nie było to wcale takie oczywiste, może w jej rodzinnym domu, jednak nie wtedy, kiedy mieszkała sama. Niedługo pewnie się to zmieni, bo raczej nie zakładała, że wrócą do jej mieszkania na Horyzontalnej, raczej mieli zamiar znaleźć nowe lokum, coś większego zważając na stado, które powiększało się w bardzo szybkim tempie. Może pomyśli wtedy o wypożyczeniu Triss do siebie, naprawdę lubiła tę skrzatkę, ojcu pewnie będzie smutno przez chwilę, ale nie umiał jej odmówić, zresztą miał inne skrzaty, Eskel też nie był taki znowu najgorszy...

Nie przeszkadzało jej to, że będą jedli w towarzystwie, właściwie całkiem podobała jej się dynamika tego miejsca, gdzie ciągle można było kogoś spotkać. Nie przewidywała, że to może być takie przyjemne, bo zapomniała jak to jest przebywać w domu pełnym ludzi, zawsze było do kogo gębę otworzyć. Być może nie spodziewała się, że zaczną ten dzień od rozmowy z Ursulą, ale i tak nie miało ich to ominąć. W sumie udało jej się potwierdzić to z Roisem bez słów, wiedziała, że to będzie ten moment, bez problemu udało im się wrócić do porozumiewania się w ten sposób, zresztą tej umiejętności chyba nie da się tak pozbyć, szczególnie, kiedy ktoś przeżył z kimś tak wiele lat. Wystarczało spojrzenie, czasem inny gest, by wiedzieć o czym myśli druga osoba i co planuje.

Usiadła w końcu na krześle, chwilę po tym, gdy Roise je odsunął i zaczęła rozglądać się po obficie zastawionym stole. Nie, żeby nie miała pewności nim w ogóle się tutaj pojawiła po co sięgnie, Yaxley była całkiem przewidywalna jeśli chodzi o swoje posiłki, przynajmniej kiedy już faktycznie miała je jeść.

Nie sięgnęła póki co jednak po jedzenie, poprawiła się na krześle i wyprostowała, przeniosła wzrok na Ursulę, zawiesiła go na niej na krótką chwilę. - Całkiem dobrze, odkąd tu jesteśmy zdecydowanie lepiej mi się sypia. - Miewała problemy z zasypianiem, od dawna cierpiała na bezsenność, przeczuwała, że nie chodzi o samo miejsce, a o to, że byli tutaj razem, dzielili sypialnię i Ambroise znajdował się obok, jednak tego nie dopowiedziała. Nie mogła narzekać już na nieprzespane noce, co było całkiem miłą odmianą.

- Byliśmy wczoraj w Walii, Jennifer powiedziała, że będzie się kontaktować. - Było to chyba dość istotne, bo Ursula od początku wiedziała o ich planach i wzięła na siebie bardzo dużo, więc zaangażowanie matki Geraldine mogło zdjąć nieco ciężaru z jej barków. Liczyła na to, że współpraca będzie przebiegała bezproblemowo, bo w jej oczach trochę trafiła kosa na kamień, z drugiej strony kobiety pewnie dogadają się całkiem szybko, miały podobne podejście do tradycji, a to chyba było najbardziej istotne.

Nie do końca wiedziała, czy jest to odpowiedni moment, aby poruszyć inny dość palący i naglący temat, przeniosła więc ponownie spojrzenie na swojego narzeczonego, pytając go bez słowa, jedynie spojrzeniem, czy to teraz, czy powinna się jeszcze wstrzymać. Wiedziała, że ich to nie ominie, może lepiej było po prostu to z siebie wydusić, przeprosić Ursulę za to, że ją okłamała (zupełnie nieświadomie, ale jednak) i zobaczyć, co o tym myśli. Nie, żeby to zmieniało w jakikolwiek sposób ich sytuację, bo przecież stało się, już nie było żadnego odwrotu, musieli się pogodzić z tym, że ludzie będą gadać, później pewnie o tym zapomną, ale nie sądziła, że ominie ich ta część z plotkami. To byłoby zbyt proste.

Czy była dużo bardziej zachowawcza? No nie do końca. Miała po prostu lata doświadczenia związane z jej nieudolnością wobec pewnych obowiązków domowych z którymi nie była sobie w stanie poradzić przez to, że nigdy specjalnie nie przywiązywała wagi do tego, czego próbowały ją uczyć guwernantki, gdy jeszcze była małym człowiekiem. Od zawsze ciągnęło ją do lasów, wiedziała, że będzie raczej przynosić do domu jedzenie, niż je przygotowywać, oczywiście, że tak się stało. Przez to nieco była uzależniona od pomocy osób trzecich, to znaczy skrzatów trzecich, bo nie były one przecież osobami. Lubiła Triss, jednak nie spoufalała się z nią za bardzo bo był to tylko skrzat, nie człowiek, jak na czarodzieja i tak była dla niej bardzo miła, co wiązało się z tym, że i stworzonko darzyło ją naprawdę ogromną lojalnością.

Zapewne nie będzie chciała w swoim własnym domu żadnego obcego skrzata, po co miałaby brać stworzenie, którego nie zna, skoro mogła poprosić ojca o oddelegowanie Triss właśnie dla nich? Zamierzała korzystać z profitów związanych z byciem ulubienicą Gerarda, w tym przypadku wydawało jej się to wręcz wskazane, tak skrzatka była warta wykorzystania przewagi ulubionej i jedynej córki. Nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. Będą musieli o tym pogadać, ale chyba najpierw powinni znaleźć sobie dom, kolejność w tym przypadku wydawała się mieć znaczenie. Lista rzeczy do odhaczenia robiła się coraz większa, co nieco przytłaczało Yaxley bo zdecydowanie lepiej odnajdywała się w chaosie, cóż, jakoś musiała to przetrawić, jak przystało na poważnego i dorosłego człowieka, czyż nie?

Przechodząc do tej części bycia dorosłym człowiekiem... Geraldine nie miała w zwyczaju owijać w bawełnę, szczególnie, że wydawało jej się, iż coś wisi w powietrzu mimo tej luźnej pogawędki o minionej nocy. Ursula jak na kogoś pochodzącego z starego, konserwatywnego rodu wydawała się mieć sporo cierpliwości co do wybryków młodych, którzy mieszkali pod jej dachem. Nie karciła ich nieprzyjemnych spojrzeniem, raczej zaakceptowała fakt, jak wyglądało to wszystko. Czyny świadczyły same za siebie, zresztą nie bez powodu wspominała jej sama o ewentualnej ciąży, której jej zdaniem powinni unikać przez jakiś czas z racji na to, że postanowili zorganizować ślub dość spontanicznie. Yaxley na moment odpłynęła myślami, najwyraźniej prowadziła w tej chwili dość długi monolog wewnętrzny, rozważała wszystkie za i przeciw, chociaż dość szybko przestała to robić. Och, jebać to. Nie miała przecież w zwyczaju niepotrzebnie analizować, to nie było w jej stylu.

Ursula zasługiwała na szczerość, przyjęła ich pod swój dom, udzieliła schronienia, kiedy tego potrzebowali, pomogła im z organizacją tego spontanicznego wesela, do którego miało dojść za kilka dni, wypadało ją wtajemniczyć w pewne komplikacje, które się pojawiły.

Nie zamierzała odwlekać tego w czasie, jak zawsze, wolała od razu podzielić się wszystkim, bo takie podchody nie były w jej stylu. Poczuła na sobie wzrok Roise'a, odetchnęła więc jedynie spokojnie i stwierdziła, że pora zacząć mówić o konkretach, a nie o tym, jakże wspaniale się jej spało, bo to w tej chwili wydawało jej się nie być dość istotne, chociaż rozumiała, dlaczego Lestrange zaczęła rozmowę w ten sposób.

Przeniosła wzrok na Ursulę, nie miała zamiaru uciekać spojrzeniem, chciała zobaczyć jej prawdziwą reakcję na informacje, którymi mieli zamiar się z nią podzielić. Wiedziała, że to dość kontrowersyjne, raczej nie do końca mile widziane, ale jednak takie rzeczy się zdarzały, czyż nie? Prościej byłoby, gdyby faktycznie zrobili wszystko po kolei, jak Morgana przykazała, ale oczywiście i tutaj musieli pokazać swoje indywidualne podejście do życia...

- Pojawiły się pewne komplikacje. - Zaczęła mówić, całkiem spokojnym tonem głosu, Yaxley zdążyła już się oswoić z tym, że niedługo zostaną rodzicami. Być może nie dzielili się tą informacją jeszcze z nikim, nie tak oficjalnie, ale prędzej, czy później musieli to przecież zrobić.

- To nie tak, że chciałam zrobić Ci na złość i zignorować Twoje dobre rady. - Uprzedziła jeszcze. Warto było chyba o tym wspomnieć, zresztą, gdy dojdą do konkretów Ursula na pewno zda sobie sprawę z tego, że nie byliby w stanie przyspieszyć tego, aż tak. Próbowała jednak nieco rozładować atmosferę, chciała przejść przez temat jak najbardziej lekko, jak zawsze, gdy rozmawiała o czymś śmiertelnie poważnym. Odruch obronny, czy coś.

- Jestem w ciąży, ale nie wiedziałam o tym podczas naszej poprzedniej rozmowy. - Dość istotne było dla niej podkreślenie tego, najwyraźniej nie chciała, aby kobieta stwierdziła, że wtedy coś przed nią ukrywała. Nie chciała zawieść jej zaufania, szczerość była dla Geraldine bardzo ważną cechą, szczególnie w stosunku do bliskich dla niej osób, a za taką uważała Ursulę.

- Trochę się pospieszyliśmy. - Właściwie to ze wszystkim się spieszyli, ale tak już mieli, teraz pozostawało zmierzyć się z konsekwencjami swoich irracjonalnych posunięć.

- To jakiś trzeci miesiąc? - Przeniosła wzrok na Ambroise'a, jakby potrzebowała, żeby potwierdził te jej kalkulacje, chyba dobrze liczyła, do zbliżenia, o którym woleli nie mówić doszło jakieś trzy miesiące temu, więc wszystko się zgadzało, to było całkiem zabawne, że sytuacja o której i on i ona chcieli zapomnieć zakończyła się tym, że dowód na to, że zaszła miał im towarzyszyć przez resztę życia. Ironia losu, czy coś.

Często słyszała, że brakuje jej delikatności, że nie powinna być, aż tak bezpośrednia, mogło być to odbierane jako szorstkość, którą sama zauważała, ba wiedziała nawet skąd się u niej wzięła - wyniosła to z domu. Jej ojciec cenił sobie proste przekazywanie faktów, nigdy nie owijał w bawełnę. To było u nich normalne. Nie powinno więc wcale dziwić to, że i tym razem zachowała się podobnie. Chciała zrzucić ten ciężar ze swoich ramion, szczególnie, że niedługo i tak wszyscy się tego dowiedzą. Nie była to sprawa, którą można było ukrywać w nieskończoność, wolała też, aby ich najbliżsi byli świadomi tego, jak faktycznie wygląda sytuacja.

Wiedziała, że ich czyny będą niosły ze sobą konsekwencje, nie miało ich to ominąć, nie tym razem. Nie, żeby jakoś martwiła się gadaniem ludzi, poplotkują, później znajdą sobie inny interesujący temat, tyle, że tym razem nie chodziło tylko o nich, a to nieco zmieniało postać rzeczy. Czy za kilka lat ktoś będzie o tym pamiętał, czy ktoś postanowi wspomnieć ich dziecku o tym, że jego rodzice nieco pospieszyli się ze wszystkim? Oby nie, Yaxley bowiem na pewno bardzo chętnie złapie wtedy w swoje ręce tego, kto postanowi sprawić, aby ich latorośl poczuła się niekomfortowa, kto wie, co zostałoby z tego szczęśliwca. Oczywiście, że miała na uwadze to, iż mogło się to wydarzyć, co nieco ją niepokoiło, sama nie przejmowała się praktycznie niczym, ale nie chodziło tylko i wyłącznie o nią i Ambroise'a, oni potrafili znieść naprawdę wiele, zresztą sami nieraz podpuszczali towarzystwo do tego, aby o nich plotkowano, lubiła wprawiać innych w konsternacje i dawać im pożywkę, tyle, że to oni wcześniej decydowali o tym, jak to będzie wyglądało, teraz nie do końca mieli taką władzę.

Greengrass potwierdził jej słowa, mieli przynajmniej ustaloną wspólną wersję wydarzeń. Bardzo dobrze zdawali sobie sprawę kiedy mogło się to wydarzyć, zresztą wyraźnie pamiętali tamten moment, gdy stracili nad sobą panowanie. Musieli sobie to wybaczyć, chociaż nie chcieli do tego wracać, to w tym wypadku jednak było to nieuniknione. Ich spontaniczna decyzja, chociaż czy w ogóle można było tu mówić o jakiejkolwiek decyzji... raczej chwila zapomnienia, która miała zostać zagrzebana w odmętach tej nie do końca przyjemnej przeszłości, do której ona wolałaby nie wracać.

Wpatrywała się w Ursulę, czekając na jej reakcję, kobieta jej nie przerywała, czekała, aż skończy mówić, dopiero wtedy się odezwała. Geraldine uniosła jedynie pytająco brew, czy powinna się tego spodziewać? Zapewne. Przed Lestrange nic nie mogło się ukryć, najwyraźniej szybciej połączyła kropki od samych zainteresowanych... niesamowite. Co medyk, to medyk, jednak nie wydawało jej się, aby wiązało się to tylko z jej zawodem, bo przecież Roise też był uzdrowicielem, a nie domyślił się tego, że coś się zmieniło.

Nie umknęło jej to, że wspomniała o własnym doświadczeniu, nie do końca znała historię Ursulii, nie zamierzała teraz w nią wnikać, ale zwróciła uwagę na to, że im o tym powiedziała. To wiele wyjaśniało, coraz więcej, chociaż nadal brakowało Geraldine niektórych informacji. Nie ruszyło ją zupełnie to, w jaki sposób się o niej wypowiedziała. Zdawała sobie sprawę z tego, jak wygląda w oczach innych, to było tylko i wyłącznie stwierdzenie faktu, nic więcej. Sama na to zapracowała, zresztą nie ma co się oszukiwać, taka po prostu była.

Kiedy przeszli do tematu wizyty u uzdrowiciela... cóż, dość szybko przeniosła wzrok na szybę. Wydawała jej się ona bardzo interesująca, Geraldine miała swoje zdanie na ten temat, zdecydowanie nie zamierzała go teraz mówić głośno. Póki nic się nie działo, to chyba nie było problemu... fakt, powinna nieco zmienić nastawienie, bo nie chodziło tylko i wyłącznie o jej zdrowie, jednak niektóre nawyki bardzo trudno było wyplenić, były niczym chwasty, których korzenie rosły bardzo głęboko... Tak, powinna o tym pomyśleć, ale mieli ostatnio wiele na głowie, nie wydawało jej się, aby lekarz mógł im uciec, zresztą nie czuła się też jakoś fatalnie, nic nie wróżyło tego, że coś może być nie tak. Zresztą jedyni medycy jakich darzyła zaufaniem mieszkali z nią aktualnie pod jednym dachem, jednak nie specjalizowali się w takich sprawach, będą musieli się za kimś rozejrzeć, podejrzewała, że Roise skorzysta ze swoich znajomości.

- Skoro wszyscy wiemy o tym, że wersja z wcześniakiem nie przejdzie, będziemy się tym musieli podzielić szybciej, nie widzę innej możliwości. - Nie było sensu malować trawy na zielono, kiedy była zupełnie innego koloru. Będą musieli podzielić się z gawiedzią tą wspaniałą nowiną, oczywiście w odpowiednim czasie, bo jednak najpierw wypadało porozmawiać z najbliższymi, zresztą właśnie zaczynali to robić, spora droga przed nimi, jednak początek nie okazał się być wcale taki trudny. Ursula, jak zawsze podchodziła do tematu zdroworozsądkowo, w sumie nie mogli zacząć od kogoś bardziej odpowiedniego. Dobrze zrobili, że zaczęli właśnie od niej.

- Nie wiem tylko kiedy będzie lepiej to zrobić, oznajmić ludziom podczas ślubu? Może będą tak zaaferowani przyjęciem, że nie skupią się na tej informacji, z drugiej strony może ona przyćmić całą resztę. - Wiedziała, że większość społeczności czekała na podobne plotki, mogli wtedy skupić się na tym, że inni postępowali nieodpowiednio, wbijać szpileczki, dzięki którym czuli się lepiej.

- Tak, czy siak będziemy na językach, musimy się z tym pogodzić. - Może nie stawiali swoich rodzin w najlepszej sytuacji, raczej powinni dążyć do tego, aby uniknąć podobnego skandalu, na to jednak było odrobinę zbyt późno.