Od wielkiej pożogi w Londynie minęło kilka dni. Stanley po za krótkimi wypadami na powierchnię ziemi i do Little Hangleton, siedział w swojej twierdzy. Co tam mógł robić? Rozwiązywać krzyżówki, robić wyklejanki, a przede wszystkim knuć. Planować kolejne poczynania na wielkiej planszy. No i oczywiście mógł się też nudzić - tak jak tego wieczora.

Co innego mu pozostało, niż pwyzywać Alexandra w listach? Nie, to już było. Może powinien pójść z Atreusem na piwo? Nie bardzo mógł, bo Bulstrode zapewne zakułby go w kajdanki. Poezja z Lorraine? Nie, była pewnie zajęta pomaganiem niewinnym duszyczkom, które cierpiały katusze. To może Antek? On też nie, bo miał narzeczoną i był teraz wielce zapracowanym człowikiem. Sauriel? Nie, bo się zaszył gdzieś na Nokturnie i nie dawał znaku życia. Mewka zresztą to samo. Kto mu pozostał jeszcze? Rodolphus? Mocna średniawka, bo chłopak miał srogo pod sufitem. Aidanek? No tu trochę problem, bo z tego co kojarzył, jego funfel teraz zajmował się zakładaniem rodziny lub przynajmniej próbami.

Sytuacja była ciężka. Kto mu pozostał? No nikt. Musiał siedzieć samemu i denerwować Francisa...

Ale nie! Był jeszcze ktoś. Była Helena. Charlena? No ta, no... Blondynka Mulciberówna, która mima bycia pyskatą, okazała się być srogo - ale pozytywnie - pierdolnięta. Mimo wstepnej agresji czy niechęci, była w porządku. Potrafiła przyświrować kiedy wymagała tego sytuacja.

Nestor ich wielkiego i kłótliwego rodu, Alexander mówił przecież aby sprawdził co u niej, a że było po wielkich pożarach - wypadało się upewnić, że gówniara dalej żyje. Byłaby wielka szkoda jakby jakaś blondynka musiała odejść z tego świata.

Nie czekając na specjalne zaproszenie, postanowił wysłał jej krótki liścik z adresem, wszak może nie miała co robić tego wieczora, a tak to mogliby chociaż coś pokminić. Może wymyśliliby nową laurkę dla Alexandra, co by docenić jego starania? To był jakiś pomysł.

Borgin siedział i rozwiązywał krzyżówkę, a Francis był poinformowany, aby wpuścić na zapleczę blondynkę, która miała kurwiki w oczach i chęć rozróby na twarzy. Czy był to idealny opis Charlotty? Nie ale Stanley wierzył, że poczciwy Czech da sobie radę.

Lokal jaki był, taki był i wszyscy o tym wiedzieli. Siedziało paru typków, którzy grali w karty czy popijali tanie trunki. Jeden z nich nawet postawił na specjał zakładu - knedliczki.

Nikt nie wiedział, że za chwilę miało się coś wydarzyć.

Gąski, gąski do domu czy jakoś tak. Matylda miała temperament niczym jej właścicielka. W zasadzie można było się zastanawiać - dlaczego Matylda? A dlaczego nie? Borgin nie miał zielonego pojęcia jak się nazywała jej kaczka, a tym bardziej nie miał zamiaru podchodzić i upewniać się, że zwierzę miało jakoś znacznik czy inny medalik. Stanley myślał, że to Kelpiea bywała nieznośna ale w porównaniu do tego zwierzęcia, była idealnym i najspokojniejszym pocztowcem w całym Londynie.

Kiedy Charlotte weszła do środka, Francis oczywiście ją kulturanie powitał. Bez trudu też ją zaprowadził i powtórzył swoje imię, bo Frantisek był tym miłym człowiekiem sposród personelu Głębiny. Jemu już nie zależało, bo był emerytowanym marynarzem, który sobie dorabiał w tutejszym przybytku.

Mulciberówna została puszczona przodem do gabinetu, a następnie padły niepokojące wieści dotyczące próby kradzieży.

Stanley podniósł głowę z nad krzyżówki i posłał wzrok blondynce.

- Który chuj kradnie i gdzie on jest? - zapytał, a jego ręka powędrowała na różdżkę. Borgin nie miał zamiaru brać jeńców, a sprawiedliwości musiało stać się za dość.

- Chodź, pokażesz go - zakomunikował Mulciberównie, wstając od biurka i ruszając w kierunku sali głównej. Minął dwójkę w progu, a następnie skierował się lewo, przechodząc obok małej kotarki, która odsłaniała część dla klientów od części technicznej Głębiny.

Przez kilka, a może nawet kilkanaście sekund stał za barem, przecinając salę swoim wzrokiem. Który z was chujki jest cyganem Zastanawiał się. Oczywiście nie miał tym razem zamiaru obrazić Alexandra, który miał tam jakieś porachunki czy inne sprawy z tą nacją... ale na litość Merlina, nie wypadało okradać strudzonych przedsiębiorców, którzy ledwo żyli na tych Podziemnych Ścieżkach.

Nikt z zebranych nie wyglądał jakoś szczególnie podejrzanie. Znaczy, fakt - wszyscy byli szemranymi typami, ale żaden nie miał wielkiej tabliczki przy sobie, która wołała - "jestem złodziejem".

- No to co Szarlotka - powiedział pięknie, pochylając się w kierunku swojego dzisiejszego gościa - Który z panów chce mieć dzisiaj problemy? - zapytał, kontynuując szept.

Gestem głowy machnął do Francisa, aby on też był w gotowości do działania. Co trzy głowy to nie jedna, a Borgin już wiedział co z nim zrobią. Plan był prosty - złapać złodzieja, wywlec na zaplecze i zrobić z nim porządek. Ot, taka naturalna kolej rzeczy i piramida żywieniowa na Nokturnie. Na cwaniaka, zawsze był większy cwaniak.

Charlotte miała jakieś mommy issues. Ciągle tylko odwoływała się matek innych osób. Tak było w przypadku Stanleya, tak też było w przypadku tego chłopka, który dopuścił się kradzieży.

Kodeks prawa określał, że kara za kradzież zaczynała się od grzywny, a kończyła na więzieniu. Na Nokturnie był trochę inny kodeks, który mówił, że wszystko zaczynało się od srogiego obicia mordy, a śmierć była najsurowszą karą, która była respektowana w tych okolicach.

Prawdę mówiąc, Mulciberówna trochę denerwowała Borgina, bo nie chciała po prostu pokazać gdzie on był, a po prostu bawiła się w najlepsze. No i jeszcze miała papierosa, a on swojego zapomniał. Fajka stała i się marnowała oparta o popielniczkę.

Stanley nie wziął różdżki w dłoń, bo chciał postawić na sprawdzoną sztukę Czarnego Kota. Rękoczyny dużo lepiej sprawdzały się w takich zamkniętych przestrzeniach, a Głębina właśnie była miejscem o ograniczonym miejscu. Wartym spostrzeżenia był fakt, że właściciel tego przybytku, przeszedł przyśpieszony kurs boksu w trakcie lata, więc coś wiedział o tym fachu. Ostatnia kradzież w lokalu zakończyła się na tym, że złodziejaszek został workiem treningowym dla Borgina i Rookwooda.

- No i pięknie. Dzięki wielkie, Szarlotka - uśmiechnął się miło do Mulciberówny, rozgrzewając dłonie - No to jedziemy z tematem, a o szarlotkę się nie martw. Francis ci jakąś skombinuje - zapewnił i ruszył powoli w kierunku mężczyzny.

Stanley mijał pierwszy stolik, drugi. Minął też trzeci. Krok za krokiem - był coraz bliżej ich kolegi. Szkoda, że nie mogłem rzucić cruciatusa przez pół lokalu Żałował, bo ich kolega najpewniej by się przemiło żłożył.

- Dobry wieczór - odezwał się zza pleców - Czy mogę panu w czymś pomóc? - zapytał retorycznie, a następnie spróbował czym prędzej stworzyć jedność jego twarzoczaszki z blatem stołu, który aktualnie okupował.

Jeżeli to nie pójdzie, trzeba będzie improwizować - nie raz pierwszy, a przede wszystkim - nie ostatni.

Problemy na Nokturnie bardzo szybko zmieniały właściciela, więc stąd wynikał fakt, że nikt nie chciał pomóc drugiej osobie. Może gdyby przyszedł tutaj z kolegami, sprawy miałaby się inaczej. Był sam, a ich Była trójka. No dobrze, na razie było honorowo 1 na 1, ale Francia i Szarlotka byli w gotowości do działania.

Stanley nawet nie wiedział, że gościowi tak mocno zasadził przez łeb. Trochę był w amoku, trochę był zdenerwowany. Cios, który otrzymał mężczyzna, spowodował, że nos wymagał wsparcia lekarza, a jucha leciała na prawo i lewo. Cały blat był uwalony we krwi, tak jak podłoga, która powoli stawała się świadkiem przemocy.

- Się kurwa nauczysz, że Głębiny się nie okrada, chuju zafajdany - odgrażał się, chociaż nie kłamał, wszak mężczyzna miał brudne ubranie od własnej krwi.

Ciśnienie ewidentnie skoczyło Borginowi, który szykował się do targnięcia go za fraki w kierunku zaplecza.

Wszyscy przyglądali się tej scenie, chociaż nikt nie komentował. Nikt nie chciał mieć podobnych problemów. Francis, korzystając z okazji, zaczął przecierać jeden z kufli, bo skoro na razie stał, to mógł się czymś zająć.

Złodziejaszek próbował coś odpowiedzieć, chyba nawet przeprosić, ale nie dało się tego usłyszeć.

Zanim mężczyzna zdążył zrobić coś więcej, w jego kierunku leciał już kolejny cios. Borgin był niemal pewien, że jeszcze jeden i kolega pójdzie podrzemać w objęciach Morfeusza.

Na chuj się tak darła. Stanley wiedział co robił. Może mu trochę ręka zeszła i nie wyszło ale robił co mógł.

Nie dosyć, że debil mu się wymsknął z rąk, to Borgin jeszcze zajebał ręką w blat stołu. Bandzior nie był lepszy, bo tym swoim głupim ryjem zarył o podłogę i musiało zaboleć, bo wydał z siebie krzyk bólu. Może poleciała mu nawet łza.

Sytuacja się zaostrzyła, zakłady poszły w ruch. Tłum się ożywił i chętniej wszedł w zakład z Charlotte.

Francis z drugiej strony nie czekał i nalał jej jasnego piwa do świeżo umytego kufla. Perfekcyjny połysk i idealnie schłodzony trunek - świetne połączenie.

W tym całym zamieszaniu dało się dostrzec butelkę, która wyturlała się spod pasuchy złodziejaszka i czym prędzej zniknęła między nóżkami od krzeseł.

- Od czasu do czasu. Stanley rzadko wychodzi aby komuś natłuc po ryju - Francis rzucił, nie wiedząc, że Borgin przedstawił się swoim pseudonimem artystycznym, a nie prawdziwym imieniem - Szybko się wieści niosą, że właściciel tutaj bije ludzi w razie czego, a jak nie on, to jego koledzy. No i lubi pewną dziedzinę magii... - tutaj barman zamilkł, ewidentnie nie chcąc kontynuować rozmowy odnośnie nekromancji i czarnej magii.

Ale cała impreza trwała trochę dalej, bo Stanley właśnie zbierał się do sprzedania kopniaka w plecy leżącego mężczyzny, który to zaś chciał się podnieść i uciec. Były brygadzista był w lepszej pozycji, bo de facto wygrywał ten pojedynek, mając przewagę nad przeciwnikiem.

Po za tym miał przewagę broni, a kusiło go użycie cruciatusa na swojej ofierze. Im dłużej walczyli, tym większa miał ochotę.

- Poddaj się to może ci życie darujemy - krzyknął, unosząc nogę, aby następnie wyprowadzić kolejny cios.