D. Magiczne stworzenia i istoty

Magiczne stworzenia i istoty

Niniejszy temat poświęcony jest opisom magicznych istot oraz stworzeń, które pojawiają się na SoL. Są to istoty całkowicie udomowione, jak i groźne, niebezpieczne stworzenia. Jeśli masz pomysł na jakieś stworzenie, którego nie ma w spisie, skontaktuj się z Administracją, aby Twój pomysł był wdrożony w życie.

Udomowione

Są to stworzenia, które każdy czarodziej może nabyć, a i odwdzięczą się one niejednokrotnie wielką sympatią. Istnieją na wzór naszych domowych zwierząt, a więc są dosyć pospolite i udomowione. Są popularne wśród czarodziejów zajmujących się hodowlą dzikich stworzeń, stanowią często ich towarzyszy.

♦ Chorbotek

Wywodzą się ze Skandynawii, choć obecnie można je spotkać w całej Europie. Wyglądem przypominają różowe grzyby. Bardzo szybko się rozmnażają, w kilka dni potrafią pokryć cały ogród. Nie są niebezpieczne. Sok z chorbotków jest wykorzystywany do eliksirów.

♦ Gościsz

Gościsze, istoty żyjące w grupach liczących od trzech do sześciu osobników, a zamieszkujące europejskie gospodarstwa domowe, spotykane są teraz głównie na wsiach i w starych domach na przedmieściach. Śmiało można założyć, że w co trzeciej chacie czy podmiejskim domu mieszka przynajmniej jedna grupa tych istot. Przez starszych mugoli otaczane są opieką, albowiem uważana się je za domowe duchy opiekuńcze, co jednak nie jest to do końca prawda. Te niewielkie, podobne elfów (choć nagie, tłuste i bez skrzydeł) istoty faktycznie mieszkają w ludzkich siedzibach, a będąc chorobliwie łakomymi, zachłannymi i terytorialnymi nie wpuszczają na swój teren niczego co mogłoby odebrać im resztki zostawiane przez domowników czy zagrozić dobrostanowi żywiciela. W domostwach, w których gościsze się osiedliły (i są regularnie karmione) nie ma myszy, szczurów, owadów ani innych nieproszonych gości.

♦ Gumochłon

Niewielkie istoty, które przypominają grube robaki. Żyją w miejscach wilgotnych. Praktycznie wcale się nie poruszają. Najbardziej lubią spożywać sałatę, choć nie gardzą żadnymi roślinami. Oba końce gumochłonów wyglądają tak samo oraz wypuszczają śluz, który można stosować do zagęszczania eliksirów. Można je przyciągnąć zaklęciem accio, jako jedne z nielicznych żywych stworzeń.

♦ Piszczyskoczek

Piszczyskoczki to małe, nie większe od myszy i niezwykle pocieszne stworzonka, które bardzo łatwo się oswajają. Choć wyglądają jak owoc płomiennego romansu myszy z zającem, po którym odziedziczyłyby długie uszy i długie tylne kończyny, to ne mają z tymi gatunkami nic wspólnego. Najbliższym krewnym tych magicznych, żyjących na co dzień na pustyni Gobi istot są skoczki pustynne. Piszczyskoczki różnią się jednak od nich nie tylko dietą (żywią się głównie piaskiem i małymi kamykami), ale i możliwościami intelektualnymi. Te puchate stworzenia są wyjątkowo sprawne i szybkie, dzięki czemu mogą być wykorzystywane do przenoszenia wiadomości pomiędzy zakochanymi, konspiratorami lub po prostu ludźmi ceniącymi sobie prywatność.

Łatwe

Stworzenia, które nie są nader rzadkie oraz niespotykane, jednak ich hodowla jest nieco bardziej wymagająca niż w przypadku istot z kategorii udomowionych. Nie są także groźne, aczkolwiek wykazują mniejsze posłuszeństwo oraz należą niejednokrotnie do bardziej dzikich stworzeń.

♦ Chropianek

Przypominają wyglądem kraba z dużymi kłami. Pasożyty, które osiągają rozmiar do 1/20 cala. Są niewygodne dla czarodziejów, gdyż wygryzają rdzenie z różdżek oraz obgryzają kociołki z zaschniętych eliksirów. Często atakują magiczne stworzenia. Są również zmorą mugoli, gdyż smakują im urządzenia elektryczne i to właśnie one powodują złośliwość rzeczy martwych.

♦ Dirikrak

Ptak nielot o dużym dziobie i pulchnym wyglądzie. Żyją na Mauritiusie. Jego supermocą jest to, że podobnie do feniksów w sytuacji zagrożenia potrafi zniknąć i znaleźć się w innym miejscu. Mugole znają go pod nazwą dodo i myślą, że wymarły, czarodzieje nie chcą ich informować o tym, że żyją.

♦ Druzgotek

Mają bladozielone ciało, które pokryte jest rogami, długie palce, które mają zapewniać im silny uścisk, przy pomocy którego mogą dusić swoją ofiarę, łatwo jest jednak złamać te palce. Ukrywają się w glonach, na dnie jezior na całym świecie. Głównym składnikiem ich diety są ryby oraz glony, są jednak w stanie polować również na człowieka.

♦ Elf

Ozdobne, małe istoty o bardzo niskiej inteligencji. Posiadają tęczowe lub przezroczyste skrzydła, które pozwalają im latać. Są używane głównie do celów dekoracyjnych, co łączy się z ich próżnym charakterem. Malutkich rozmiarów stworzenia. Występują w lasach i na polanach. Elfie samice składają około 50 jaj po spodniej stronie liścia. Z jaj wykluwają się larwy, które po 6/10 dniach przędą kokony, po około miesiącu z kokonów wylęgają się elfy.

♦ Hoo-hoo

Gatunek ognistych ptaków występujący w Japonii. Małych rozmiarów, mieści się w dłoni.

♦ Ghul

Wyjątkowo brzydkie magiczne stworzenia. Przypomina olbrzyma, charakteryzują je wystające zęby. Żywią się głównie kretami i pająkami. Są naiwne. Pojękują i rzucają przedmiotami, jednak są nieszkodliwe. Jedyne, co mogą zrobić czarodziejom to na nich zawarczeć.

♦ Kudłoń

Stworzenie, które nazywane jest również strażnikiem koni. Jak sama nazwa sugeruje, są to kudłate stworzenia, głowę porasta im długa czupryna, posiadają duży nos. Są parzystokopytne, poruszają się na dwóch nogach. Posiadają krótkie ramiona, które kończą dłonie o krótkich palcach. Dorosłe osobniki osiągają dwie stopy wzrostu. Są to bardzo nieśmiałe stworzenia, które żywią się trawą. Mieszkają w stajniach gdzieś w słomie. Boją się ludzi, dlatego starają się przed nimi chować.

♦ Lelek wróżebnik

Magiczny ptak, który jest nazywany irlandzkim feniksem. Z wyglądu przypomina sępa. Jego pióra są czarno-zielone. Bardzo nieśmiały, żywi się elfami oraz owadami. Zakładają gniazda o kształcie łez w ciernistych krzewach, nie ruszają się z nich w ogóle, chyba że pada deszcz. Potrafią one wyczuć deszcz, dlatego czarodzieje chętnie trzymają je w domu. Wydają wtedy charakterystyczne niskie dźwięki, co zwiastuje zmianę pogody.

♦ Lunaballa

Niezbyt duże, nieśmiałe stworzenia. Posiadają gładkie blado- szare ciało, duże, wyłupiaste oczy osadzone na czubku głowy i cztery nogi o wielkich, ptasich stopach. Norę opuszczają tylko podczas pełni księżyca. Podczas pełni wykonują skomplikowane tańce. Warto je obserwować, gdyż ich odchody po tych tańcach, o ile zostały zebrane przed wschodem słońca i rozsypane na grządkach służą roślinom. Rosły one dzięki temu silne i zdrowe.

♦ Memortek

Niewielkich rozmiarów błękitny ptak. Przez całe życie jest niemy. Dopiero gdy zbliża się śmierć zaczyna wydawać dźwięki w kolejności odwrotnej do usłyszanych od początku swojego życia. Jego pióra są składnikiem eliksirów.

♦ Nieśmiałek

Stworzenie pilnujące drzew, niewielkich rozmiarów (do 8 cali). Wygląda jakby składało się tylko z kory, gałązek oraz pary brązowych oczu. Mieszkają w koronach drzew, są ich opiekunami. Drzewa, które wybierają to najczęściej te, z których robi się różdżki. Są raczej bardzo nieśmiałe - stąd ich nazwa i nieszkodliwe. Gdy jednak ktoś zaatakuje drzewo robią się agresywne. Jeśli człowiek chce zerwać liście z drzewa, którego są opiekunem powinien im przynieść owady, lub elfie jaja, które są ich przysmakami, wtedy dostaną zgodę.

♦ Pierdzipuszek

Żyjące w europejskich lasach oraz na północy Stanów Zjednoczonych (większość populacji zamieszkuje stan Waszyngton) pierdzipuszki to stworzenia co najmniej intrygujące. Te dziwaczne stworki, żywiące się wszystkim, co się nawinie, wyglądem i rozmiarami przypominają piłki pingpongowe z parą wielkich oczu. Ich ciałka porośnięte gęstym, miękkim i sterczącym na wszystkie strony futrem, które może mieć dowolny kolor. W tym miejscu należy zauważyć, że najbardziej cenione są stworki tęczowe lub różowe. Istoty te często zamieszkują nory innych zwierząt przejmując je w dość nietypowy sposób. Otóż gdy znajdą już odpowiednią norkę, pierdzipuszki wtaczają się do niej, zamykają mocno oczka i zaczynają wypuszczać z siebie cuchnące gazy. Odór owych gazów jest tak straszliwy, że żadne zwierze nie wytrzyma w norze, którą na schronienie upatrzył sobie pierdzipuszek. Stworzenia te, jeśli nie są męczone, krzywdzone ani straszone odpłacają się wydzielając przyjemne zapachy, które korespondują z kolorem ich futra (dla przykładu, różowe pachną jak sernik z truskawkami a tęczowe pachną jak guma balonowa). Biada jednak temu kto postanowi wystraszyć, skrzywdzić lub męczyć tego aromatycznego stworka. Powiadają, że taką osobę, przy sprzyjającym wietrze, da się wyczuć z kilometra, a przebywanie w odległości mniejszej niż pięć metrów od niej zaprawdę przytępia zmysły i zwala z nóg.

♦ Pufek

Małe, okrągłe stworzenie o jasnym, miękkim futrze. Bardzo lubią być przytulane oraz podrzucane. Mruczy, gdy jest zadowolony. Nie wymaga specjalnej opieki. Kiedy zgłodnieje wyciąga długi, wąski język i szuka jedzenia. Jest wszystkożerne, zjada odpady, pająki i inne owady. Bardzo lubi przyklejać swój język do nosa czarodzieja i jeść jego smarki, kiedy ten śpi.

♦ Ramora

Srebrna ryba, która zamieszkuje Ocean Indyjski. Znana jest z silnych magicznych mocy, dzięki którym może zakotwiczać statki. Jest patronką żeglarzy, czarodzieje ustanowili prawa, które mają chronić ją przed kłusownikami.

Średnie

Nie należą do najgroźniejszych stworzeń, jednak ich hodowla jest wymagająca i podołać jej może jedynie czarodziej wprawiony w obcowaniu z magicznymi istotami. Występują także o wiele rzadziej niż stworzenia z wcześniejszych kategorii.

♦ Błotoryj

Mieszkają na moczarach w Europie i obu Amerykach. Kiedy się nie rusza przypomina kłodę drewna. Posiadają małe, ostre zęby, brązową skórę i płetwiaste łapy. Żywią się głównie małymi ssakami i mandragorami.

♦ Ciamarnica

Występują na dnie Morza Północnego. Osiągają długość około 25 centymetrów. Ich ciało posiada otwór gębowy oraz woreczek wypełniony zabójczym jadem, którego używają do obrony przed drapieżnikami. Jad jest wykorzystywany przez czarodziejów do eliksirów.

♦ Czerwony kapturek

Stworzenia te są najczęściej spotykane w Europie Północnej. Żyją w tych miejscach, w których została przelana ludzka krew, dlatego najłatwiej je znaleźć w miejscach, w których kiedyś doszło do bitew/ wojen. Wyglądem przypominają gobliny, mają pałki w rękach, którymi są gotowe atakować, a nawet zatłuc na śmierć. Osiągają wysokość 3 / 4 stóp, mają ostre pazury, czerwone oczy.

♦ Dwurożec

Podobne do krowy stworzenia z dwoma rogami. Raz w roku zrzuca rogi, które są zbierane przez czarodziejów i używane do eliksirów.

♦ Hipogryf

Są one hybrydą orła oraz konia. Głowa, skrzydła i przednie kończyny są orle, a zad oraz tylne nogi końskie. Ich pióra i sierść mogą posiadać różną barwę: ciemnoszare, różowe, kasztanowe, brązowe, kruczoczarne. Są to bardzo dumne stworzenia, łatwo jest je urazić. Aby przekonać do siebie hipogryfa, należy się przed nim ukłonić. Żywią się małymi ssakami. 

♦ Jeżanka

Ryby, które są pokryte łuskami. Żyją w Oceanie Atlantyckim. Prawdopodobnie stworzone przez czarodziejów, by uprzykrzyć życie mugolom. Wykorzystywane do ważenia eliksirów.

♦ Kozłag

Stwory podobne do żaby, jednak wielkości psa. Są rogatymi stworzeniami o jaśniejących oczach i długich kłach. Ich rogi mają ogromne właściwości magiczne. Proszek z ich rogów sprawia, że można nie spać siedem dni, a także stawał się odporny na alkohol.

♦ Kołkogonek

Demony spotykane w rolniczych regionach Europy i Ameryki. Przypominają karłowate świnie o długich nogach i serdelkowatych ogonkach. Żyją w chlewie, im dłużej przebywają w danym gospodarstwie, tym dłużej gospodarzowi będzie towarzyszyć zła passa. Są wyjątkowo szybkie i zwinne, trudno je złapać, jeśli jedna zostaną przepędzone przez całkowicie białego psa lub kota to nigdy więcej nie wrócą do tego gospodarstwa.

♦ Leprokonus

Niewielkie stworzenia, które przypominają ludzi, ubrane całe na zielono. Mogą nosić według tradycji czerwoną kamizelkę ze złotymi guzikami. Mają od 15 do 60 cm wzrostu. Wielu z nich nosi brodę i pali fajkę. Są przyjazne dla ludzi, chyba że ci naciskają na to, by pokazać, gdzie trzymają złoto. Wpadają wtedy w szał i zaprzeczają, że mają jakiekolwiek złoto, chyba że ludzie są dla nich wyjątkowo mili, to mogą je obdarować swoim skarbem, który w krótkim czasie okazuje się nie być prawdziwym.

♦ Niuchacz

Puchate, czarne stworzenie z długim pyskiem. Przypominają krzyżówkę dziobaka z kretem. Są wykorzystywane do poszukiwania podziemnych skarbów, gdyż miłują się w świecących przedmiotach. Są przytulne i miłe, jednak nie warto trzymać ich w domu, gdyż z racji zamiłowania do błyszczących przedmiotów mogą zdemolować domostwa. Swoje zdobycze chowają do torby, którą mają na brzuchu. Żyją w norach wydrążonych w ziemi, nawet do 6 m pod ziemią.

♦ Ognisty krab

Nazwa nie do końca trafiona, gdyż wyglądem przypominają żółwie. Pochodzą z Fidżi, gdzie część wybrzeża została zamieniona w rezerwat, aby je chronić i przed mugolami (ich skorupy były usiane cennymi minerałami, np. Diamentami), ale też przed czarodziejami, którzy upodobali sobie je do tworzenia dizajnerskich kotłów.  Kraby atakują ogniem z tylnego końca, kiedy czują się zagrożone.

♦ Smoczognik

Latająca jaszczurka małych rozmiarów, która posiada wystające czułki z boku głowy. Na końcu jej ogona pojawiają się iskry, które mogą być wykorzystywane do podpalenia wszystkiego, co jest łatwopalne.

♦ Smucikonie

W dzisiejszych czasach, gdy warczące automobile stają się coraz bardziej popularne, a konie, jako środek transportu z wolna odchodzą do lamusa historii, także i smucikonie zdają się znikać z ludzkich siedzib. Ich relatywnie dużą populację można jeszcze znaleźć w miejscach, gdzie urbanizacja i uprzemysłowienie nie dotarły na taką skalę, a zatem na zapadłych rosyjskich wsiach i stepach Mongolii. Smucikonie są bardzo specyficzną grupą istot, zaliczaną do gatunku skrzatów, albowiem potrafią komunikować się z ludźmi za pomocą telepatii, a choć ich słownictwo nie jest specjalnie bogate, to potrafią formułować składne wypowiedzi. Istoty te mają doskonałą orientację w terenie i zawsze są w stanie wyczuć najbliższą ludzką siedzibę (złośliwie twierdzą, że wyczuwają raczej najbliższego konia). Skłonne są nawet nieść daleko idącą pomoc ludziom w zamian za to, że ci przeniosą je bezpiecznie do stajni i pozwolą przez określony czas męczyć konia lub konie. Aby chronić zwierzęta przed tymi małymi istotami, wyglądającymi jak miniaturowe, wyjątkowo brzydkie ogrodowe krasnale, hodowcy i opiekunowie koni zaczęli zamykać w stajniach psy, których to smucikonie panicznie się boją.

♦ Szczuroszczet

Jest to stwór podobny do szczura, który na grzbiecie ma narośl podobną do pierścienicy. Spotykany przy brzegach Wielkiej Brytanii. Żywi się skorupiakami, jednak kiedy zobaczy w wodzie stopy również nimi nie pogardzi. Objawami, które związane są z pogryzieniem przez tego stwora jest ogień z odbytu, dreszcze, poty - utrzymują się przez dwie doby. Zjedzenie marynowanej narośli tego stwora zwiększa odporność na zaklęcia i uroki, trzeba jednak uważać, gdyż zbyt duża ilość powoduje, że uszy zostaną porośnięte fioletowymi włosami.

♦ Szpiczak

Stwór, który z wyglądu przypomina jeża. Występuje w Europie i w Ameryce Północnej. Różni się od jeża tym, że kiedy zostawi mu się w ogrodzie jedzenie to zniszczy ogródek, gdyż będzie myślał, że czarodziej chce go złapać. Igły tego stworzenia posiadają magiczne właściwości.

♦ Tycigryfek

Żyjące w górnych partiach himalajów tycigryfki wyglądają jak miniaturowe wersje swoich znacznie większych kuzynów - gryfów. Choć rozmiarami ciałka nie przewyższają średnio wyrośniętego kota domowego, to ich charakter jest odwrotnie proporcjonalny do ich wielkości. Te małe, agresywne, uparte i niezwykle dumne stworzenia nie znają pojęcia strachu i gotowe są stanąć do walki nawet z o wiele większymi przeciwnikami, a jako że potrafią latać i uzbrojone są w niezmiernie twarde i ostre pazury oraz dzioby, to walka często kończy się dla nich zwycięsko. Stworzenia te mają niemal obsesyjną skłonność do gromadzenia wszelkich błyskotek, zatem czarodzieje, którym udało się oswoić tycigryfka lub nawet parę i pozwalali im latać luzem, po jakimś czasie znajdowali u siebie w domu małą górkę biżuterii i różnorakich błyszczących kosztowności, której ich podopieczni zaciekle bronili.

Trudne

Należą do grupy groźnych stworzeń, które oswoić jest w stanie jedynie czarodziej z fachem w ręku, który jest specjalistą w tej dziedzinie. Na niewłaściwą hodowlę reagują agresją, są w stanie zrobić krzywdę. Potrzebują także specjalnych warunków życia, nie są istotami, które mogą być hodowane w zaciszu domowym.

♦ Abraksan

Rasa koni magicznych. Posiadają ogromne skrzydła, jasne włosy oraz czerwone oczy. Są dużo większe od zwykłych koni, potrafią latać i do tego ją używane przez czarodziejów. Ponoć lubią pić niemieszaną whisky i potrzebują silnej ręki, by je ułożyć.

♦ Bluzguś

Aby odróżnić bluzgusia od zwykłego nietoperza, wystarczy mieć mocną, tkaną sieć na nietoperze i odrobinę szczęścia (a może pecha?). Wszystko, co trzeba zrobić, to udać się przed świtem pod jakąś jaskinię, kopalnię, bunkier lub nieużytkowany tunel kolejowy, rozstawić sieć i poczekać na powracające do kryjówki nietoperze. Zwykły nietoperz, gdy wpadnie w siatkę, będzie się szamotał i rozpaczliwie piszczał, usiłując się za wszelką cenę uwolnić. Bluzguś zaś, potrwa chwilę w bezruchu, a następnie zwyzywa cię na czym świat stoi dotykając i łamiąc po drodze wszelkie możliwe tabu i zasady dobrego smaku, a gdy skończy z tobą personalnie, zacznie rozstawiać ci po kątach rodzinę, bliskich, znajomych, zwierzęta domowe i hodowlane, słowem, wszystko i wszystkich. Z tego powodu czarodzieje niejednokrotnie nazywają bluzgusie „chamoperzami” lub „bluzgoperzami”. Ich oswojenie nie jest łatwe, bowiem istota ta słynie z niewyparzonej paszczy i przyrodzonej skłonności do obrażania wszystkiego i wszystkich, a poza tym jest dosyć wybredna w doborze towarzystwa i nie każdego skłonna jest zaakceptować jako towarzysza czy opiekuna.
Co ciekawe, szczęśliwe bluzgusie zwykły na cały głos śpiewać sobie piosenki, od których nawet wulgarnym szewcom uszy więdną, a zdeprawowanym marynarzom robi się głupio i nieswojo. Zdecydowanie odradza się zabierania bluzgusi w miejsca publiczne.

♦ Buchorożec

Szare zwierzę, duże - ważące coś około tony. Bardzo silne. Z daleka mylone z nosorożcami. Można je spotkać w Afryce, jednak bardzo małą populację. Ich gruba skóra odbija większość zaklęć i uroków. Nazwa pochodzi od tego, że na nosie posiadają rogi, w których mieści się wybuchowy płyn. Rogi te są w stanie przebić metal. Buchorożce posiadają długie ogony, które przypominają linę. Raczej spokojne zwierzęta, nie atakują same, jednak gdy są sprowokowane to walczą. Ich rogi, jad i ogon są składnikami eliksirów.

♦ Bystroduch

Skrzyżowanie ptaka z gadem. Rozmiarem przypomina smoka. Nie zieje jednak ogniem. Posiada za to wiele stalowych zębów, którymi rozrywa swoje ofiary. Występują głównie w Ameryce Północnej. Są bardzo ciekawskie, przez co często dają się nakryć mugolom. Posiadają kuloodporną skórę. Włókna z ich serc mogą być używane jako rdzenie różdżek.

♦ Czupakabra

Występują w Ameryce Północnej. Żywią się krwią zwierząt (przede wszystkim kóz) oraz ludzi. Ma sześć łap, wiele kolców i ostre zęby.

♦ Demimoz

Występują na Dalekim Wschodzie. Wyglądem przypominają szympansy o wielkich, czarnych oczach. Ciała mają pokryte srebrnymi włoskami. Trudno jest je spotkać, dlatego, że gdy zbliża się do nich zagrożenie to wykorzystają swoje super zdolności i stają się niewidzialne. Na podstawie rachunku prawdopodobieństwa potrafią przewidzieć niedaleką przyszłość. Z ich włosów przędzie się peleryny niewidki.

♦ Erkling

Są podobne do elfów, wywodzą się z Niemiec. Mają trzy stopy wzrostu oraz szpiczaste twarze, wydają piskliwy chichot, aby przyciągnąć do siebie dzieci, które następnie zjadają. Lubią grać na flecie i strzelać z rurki ślinowej.

♦ Feniks

Szkarłatne ptaki o złotym ogonie wielkości łabędzia. Posiadają ogromną moc magiczną. Ich pióra używane są jako rdzenie różdżek. Potrafią śpiewać, a ich pieśń jest opisywana jako nieziemska i budzącą dreszcze. Zakładają gniazda na szczytach gór. Posiadają zdolność reinkarnacji, więc ponoć mogą żyć wiecznie. Stają w płomieniach, aby następnie narodzić się w popiołach jako pisklęta. Feniksy nie zabijają innych stworzeń, żywią się jedynie ziołami.

♦ Garboróg

Są zwierzęciem sporych rozmiarów, które posiadają garb na grzbiecie oraz dwa rogi. Występują w górzystych regionach Europy. Bardzo agresywne, sproszkowanych rogów używa się do eliksirów. Bardzo trudno zdobyć ten składnik, gdyż posiadają skórę grubszą od skóry smoka i trudno z nimi walczyć przy pomocy zaklęć.

♦ Gromoptak

Żyją w Ameryce, spokrewnione z feniksami. Tworzą burze oraz potrafią wyczuć niebezpieczeństwo. Z ich piór można tworzyć różdżki, które są trudne do opanowania, ale świetne do transmutacji.

♦ Gryf

Hybryda lwa i orła (głowa orła wraz z dwoma przednimi łapami, a reszta lwa). Zamieszkują Grecję. Są wynajmowane do pilnowania skarbów. Żywią się surowym mięsem.

♦ Jarczuk

Jarczuki to pochodzące z terenów Ukrainy duże i silne psy, które wyhodowano i selekcjonowano specjalnie do polowań na istoty magiczne. Selekcja psów, które miały zostać jarczukami przebiegała następująco: W nocy, tuż po oszczenieniu się suki, wybierano jedynie trzynaste szczenię z miotu, które następnie żywcem zakopywano i pozostawiano pod ziemią na okres trzech modlitw. Po tym czasie szczeniaka wyciągano i zamykano w ciemnym pomieszczeniu na dziesięć tygodni, karmiąc go w tym czasie lanym po tkaninie mlekiem zmieszanym z krowią krwią. Jeśli pies zaczął sam z siebie ssać tkaninę spijając z niej mleko z krwią, oznaczało to, że złe siły jeszcze nie pomieszały mu zmysłów i jest szansa na wyhodowanie doskonałego jarczuka. W okresie zamknięcia, za pomocą rytuałów znanych wyłącznie hodowcom, zaklinano psa i jego zęby. Po upływie dziesięciu tygodni i jednego dnia, szczeniaka wypuszczano i sprawdzano jak bardzo się zmienił. W ten sposób wyhodowany pies był większy, silniejszy i bardziej agresywny niż reszta miotu, z którego pochodził. Najbardziej cenione były psy posiadające nad oczami tak zwane pestki, które uznawano za dodatkową parę oczu widzących to, co magiczne. Ugryzienie jarczuka jest szczególnie groźne dla istot obdarzonych lub władających magią, ponieważ rany po nim praktycznie się nie goją i są bardzo podatne na zakażenie. Psy te często trzymane są przez wschodnich odpowiedników europejskich Aurorów.

♦ Kelpia

Demony wodne. Najpopularniejszy z nich znany przez mugoli pod nazwą Potwora z Loch Ness. Mogą przybierać różne kształty, chociaż najbardziej lubią kształt konia. Można ją pokonać zakładając jej wędzidło przy pomocy zaklęcia. Stawały się wtedy uległe i zdolne do współpracy.

♦ Pikujące licho

Duże skrzydlate stworzenie, które przypomina hybrydę motyla z gadem. Ich ubarwienie jest zazwyczaj zielono – niebieskie. Jeśli nie lata to zwija się w mały kokon. Są niebezpieczne, gdyż ich pokarmem są mózgi ludzi. Potrafią odbijać niektóre zaklęcia. Wydzielają jad, który potrafi usuwać złe wspomnienia.

♦ Reem

Jest to stwór, który przypomina woła o złotej sierści. Spotkać go można w Ameryce Północnej oraz na Dalekim Wschodzie. Jego krew posiada magiczne właściwości- jej wypicie powoduje, że osoba staje się niezwykle silna fizycznie. Bardzo trudno zdobyć ten specyfik, trzeba szukać na czarnym rynku.

♦ Sionnach

Ogromny lis rudy z dwoma ogonami, który został w 1824 roku sklasyfikowany przez Ministerstwo Magii jako bestia. Nie jest on stworzeniem powszechnie występującym - w obecnych czasach znajduje się już na skraju wymarcia i spotkać go można tylko i wyłącznie w szkockich lasach. Chociaż ciężko spotkać go na żywo, Sionnach jest popularnym elementem legend, bajek i baśni, najczęściej przestrzegających dzieci przed zapuszczaniem się głęboko do lasu. Są to historie o ogromnym lisie, który zwodzi zbłąkanych ludzi w lasach wyciem przypominającym płacz dziecka lub skomlenie zbitego psa, a następnie pożera ich dusze pozostawiając puste skorupy. Pojawiać ma się głównie na przesilenie zimowe, gdzie żeruje najdłużej i intensywniej, aby zapaść w sen zimowy i pojawić się znów dopiero na przesilenie letnie. W rzeczywistości Sionnach nie jest aż tak przerażający jak jego pierwowzór z legend - jest niewiele większy od zwykłego lisa, ale przez jego upiorne oczy i zdolność do maskowania się w lesie jak kameleon, mugole często brali go za ducha i pozbywali się Sionnach w okrutny sposób.

Groźne

Nie nadają się w żadnym wypadku do hodowli, udomowienia tudzież tresury, wręcz ich posiadanie jest oficjalnie zakazane ze względu na agresywne usposobienie. Są także nazywane mordercami czarodziejów ze względu na groźną naturę.

♦ Akromantula

Jest to pająk, który osiągnąć może wielkie rozmiary. Potrafi mówić ludzką mową. Zamieszkują gęste dżungle w okolicach Borneo. Są przypuszczenia, że zostały wychowane przez człowieka, stąd znają ludzką mowę i pierwotnie były przeznaczone do pilnowania domostw. Akromantule są ogromnymi ośmiookimi pająkami, które osiągają wielkość nawet do 15 stóp. Żywią się mięsem. Mieszkają one w lasach, gdzie zakładają gniazda. Samice są większe od samców, jednorazowo matka może złożyć do stu jaj, z których po ośmiu tygodniach wylęgają się pajęcze dzieci. Kiedy się ekscytują lub złoszczą ich szczękoszczułki wydają klekot.

♦ Chimera

Połączenie lwa, kozy i smoka. Bardzo niebezpieczne. Spotykane na ternie Grecji. Potrafią zionąć ogniem. Jaja chimery są wykorzystywane do eliksirów. Ponoć jak do tej pory tylko jednemu czarodziejowi udało się zabić chimerę.

♦ Mantykora

Jedne z najbardziej niebezpiecznych stworzeń.  Głowa człowieka, ciało lwa, skrzydła smoka oraz skorpioni ogon z żądłem. Są zdolne do mówienia ludzkim głosem, jednak nie potrafią powstrzymać swoich żądzy. Skórę mają odporną na zaklęcia.

♦ Nundu

Pochodzą ze Wschodniej Afryki. Jedne z najbardziej niebezpiecznych stworzeń. Osiągają ogromne rozmiary, przypominają trochę lamparty. Pomimo swoich wielkich rozmiarów poruszają się bezszelestnie. Ich oddech sprowadza zarazę, bez problemu są zjeść dorosłego człowieka na raz.

♦ Smoki

Prawdopodobnie najbardziej znane zwierzęta magiczne. Z uwagi na swą wielkość, wygląd i możliwość ziania ogniem, powszechnie uważane za przerażające, ale jednocześnie budzące podziw. Smoki można spotkać na całym świecie, dlatego istnieje wiele odniesień do nich odniesienia również w kulturze mugoli, zwłaszcza w Azji i średniowiecznym folklorze europejskim, przy czym mugole przypisują smokom umiejętności, których te nie posiadają – mówienia, spiskowania, tworzenia własnych siedzib podobnych do ludzkich itp. Samice bywają zazwyczaj większe i groźniejsze.

Istnieje 10 smoczych ras, ale zdarza się, że poszczególne rasy krzyżują się między sobą. Prowadzi to do powstania nietypowych mieszańców.

♦ Rasy czystej krwi

• Czarny hebrydzki - smok ten pochodzi z Wielkiej Brytanii z archipelagu Hebrydów leżącego na północy Szkocji. Jest bardziej agresywny od występującego w Walii zielonego smoka walijskiego. Czarny hebrydzki wymaga olbrzymiego terytorium − przynajmniej 100 mil kwadratowych na jednego osobnika. Klan czarodziejów MacFusty, który od wieków zamieszkuje Hebrydy, jest odpowiedzialny za opiekę nad swoimi rodzimymi smokami.
  
• Długoróg rumuński - ich sproszkowane rogi są cennym składnikiem eliksirów. W ojczyźnie długorogów znajduje się obecnie najważniejszy na świecie rezerwat smoków, w którym czarodzieje wszystkich narodowości mogą badać ich różne rasy. Długorogi obecnie można spotkać tylko w tamtejszym rezerwacie smoków. Zostały one poddane programowi intensywnego rozrodu, gdyż ich liczba w ciągu ostatnich lat ogromnie spadła, głównie z powodu handlu ich rogami.
  
• Norweski kolczasty - obecnie należy do najmniej licznej rasy smoków. Wywodzą się z Norwegii. Zamieszkuje trudno dostępne góry i doliny tego kraju. Oprócz ogromnej siły, zabójczego ognia dysponują również trującym ugryzieniem. Powoduje ono martwice mięśni, która skutkuje zgonem. Są objęte ścisłą ochroną.
  
• Szwedzki krótkopyski - zamieszkuje dzikie i niezaludnione górzyste tereny Skandynawii. Największa część ich populacji znajduje się obecnie w Szwecji. Młode wykluwają się z błękitnych jaj. Jego skóra jest poszukiwana, ponieważ wykorzystuje się ją do produkcji rękawic ochronnych i osłon. Ogień wydobywający się z jego nozdrzy jest koloru niebieskiego, a spopielenie drzewa lub kości trwa zaledwie kilka sekund.
  
• Chiński ogniomiot - stosunkowo agresywny, ale zarazem bardziej tolerancyjny niż inne rasy. Zdarza mu się dzielić terytorium z innymi osobnikami. Smoki te pożywiają się niemalże wszystkimi ssakami mniejszymi od siebie, jednak ich głównymi ofiarami są świnie i ludzie. Jaja w proszku chińskiego ogniomiota mają zastosowanie w eliksirotwórstwie − odkrył to w XV wieku Quong Po. W chwilach zdenerwowania z nozdrzy bucha mu ogień w kształcie grzyba. Właśnie od tego pochodzi jego nazwa.
  
• Opalooki antypodzki - Pochodzi z Nowej Zelandii, ale kiedy na jego terytorium zaczyna brakować jedzenia, zdarzają się migracje do Australii. Opalooki woli zamieszkiwać doliny niż góry, co jest nietypowe dla smoków. Jego wielkość waha się między dwoma a trzema tonami. Jego wygląd robi duże wrażenie: ma perłowe łuski i lśniące, wielobarwne, oczy bez źrenic, od których wywodzi się nazwa rasy. Opalooki zieje jaskrawoczerwonym ogniem. Jest to chyba najpiękniejsza rasa smoków. Jak na smoka nie jest zbyt agresywny i rzadko zabija, jeśli nie jest głodny.
  
• Rogogon węgierski - rogogon był uważany za jednego z najbardziej agresywnych smoków. Odznaczał się wielką siłą, a także zwinnością. Młode przy narodzinach rozbijało skorupkę swoim kolczastym ogonem. Zwierzę potrafiło ziać na odległość pięćdziesięciu stóp, a temperatura płomienia była bardzo wysoka. Rogogon odżywiał się kozami, owcami oraz ludźmi. Był bardzo niebezpieczny.
  
• Spiżobrzuch ukraiński - należy do najniebezpieczniejszych gatunków smoka, ustępuje jednie odrobinę mniejszemu, lecz bardziej agresywnemu rogogonowi węgierskiemu. Jak wszystkie smoki, potrafi ziać ogniem. Jego pożywienie stanowią wszelkie duże zwierzęta, głównie lądowe ssaki takie jak kozy, owce czy bydło. Smoki te, pomimo dużej masy, są znakomitymi lotnikami. Ciało spiżobrzucha pokryte jest metalicznie szarą łuską, oczy mają czerwoną barwę. Osobniki trzymane w podziemiach banku Gringotta są blado-szare lub nawet albinotycznie białe, ponieważ przez całe życie nie mają kontaktu ze światłem słonecznym.
  
• Walijski zielony - obecność zielonego pospolitego smoka walijskiego można rozpoznać już z dużej odległości, po jego niezwykle melodyjnym ryku. Z reguły nie atakuje ludzi ani nie wchodzi w szkodę mugolom, jednak rozdrażniony lub wygłodniały może zabić człowieka lub atakować bydło. Jest zwierzęciem wybitnie mięsożernym, głównym elementem jego diety są owce oraz inne ssaki lądowe. Jest jednym z największych magicznych stworzeń Wielkiej Brytanii, ustępuje jednak wielkością smokom zamieszkującym północno-wschodnią część Europy.
  
• Żmijoząb peruwiański - jego ciało osiąga 5 tylko metrów długości i pokryte jest gładką łuską koloru miedzi. Żmijoząb peruwiański lata najszybciej ze wszystkich smoczych ras. Głównym składnikiem jego diety były krowy i kozy, ale gusta te uległy zmianie, pod koniec XIX wieku. Żmijozęby rozsmakowały się wtedy w ludzkim mięsie. Zmusiło to Międzynarodową Konfederację Czarodziejów do wysłania łowców, którzy przetrzebili zbyt szybko rozmnażającą się populację żmijozęba.
  

Opisy wzięte z Harry Potter Wiki