Nie, żeby specjalną radość sprawił jej zaproszenie na kolację, które dostała kilka dni wcześniej. Z początku zaskoczona, bowiem milczenie trwało już jakiś czas. Prosiła zresztą, aby tego nie robił, nie spotykał się z nią, nie pisał, urwał kontakt. Jak widać nie posłuchał. Odezwał się, choć nie wiedziała w jakim celu. Chciał się spotkać na kolacji, Pettigrew zdecydowanie nie było to na rękę. Wolała nie być z nim kojarzona, widywana, ktoś jeszcze mógłby zwrócić na nich uwagę. Miała jednak świadomość, że nie może mu odmówić. Łączyła ich tajemnica, która nie mogła wyjść na światło dzienne. Bała się, że jeśli się nie pojawi, nie odpowie na zaproszenie to opowie komuś o tym, co ich łączyło i kiedy się zaczęło. Na to nie mogła pozwolić, nie mogła dopuścić do tego, aby ktokolwiek się dowiedział. Czuła, że byłby to koniec jej dopiero początkującej kariery. Mimo niechęci spowodowanej tym, że złudny spokój został naruszony odpowiedziała na zaproszenie, potwierdziła swoją obecność na kolacji.
Przygotowywała się nawet dłuższą chwilę do tego wyjścia. Chciała się dobrze prezentować, sama nie miała pojęcia dlaczego, może dla samej siebie tak po prostu. Wybrała szmaragdowo-zieloną sukienkę, zwiewną, w końcu był już kwiecień i można było zrzucić z siebie te wszystkie ciepłe materiały i pozwolić sobie na nieco ekstrawagancji. Włosy spięła w niskiego koka, część pasm jasnych włosów z niego wypadła, co powodowało na jej głowie artystyczny nieład - ale była zadowolona z efektu. Spojrzała jeszcze w lustro przed wyjściem, zastanawiała się, jak bardzo się zestarzała przez te kilka ostatnich lat, czy jej wygląd bardzo się zmienił. Nie minęło jednak aż tyle czasu, aby miała szansę się jakoś specjalnie zmienić. Jej myśli wędrowały w stronę Oleandra - on na pewno nie był już tym chłopcem, którego poznała. Musiał wydorośleć. Była ciekawa tego, jak się zmienił, jak wygląda i co u niego słychać, czy dalej gra i jak mu się układa w życiu. Nie powinna, odrzuciła od siebie te myśli. Musiała pojawić się tam, najlepiej, aby zajęło to jak najmniej czasu, zamienić z nim kilka słów, upewnić się, że nie zamierza z nikim dzielić się tajemnicą i wtedy wróci do domu. Spokojniejsza.
Droga na miejsce nie zajęła jej więcej niż kwadrans. Restauracja znajdowała się niedaleko jej kawalerki. Weszła do środka niepewnym krokiem rozglądając się przy tym uważnie. Nie do końca wiedziała, czego powinna szukać, przecież nie widziała go od dawna. Zdezorientowana postanowiła zająć miejsce przy najbliższym stoliku, może przyszła pierwsza, a może on ją dostrzegł, kiedy znalazła się na sali. Wyprostowała się jak struna, wpatrywała w drzwi wejściowe - gdyby jednak nie było go tutaj i miał się zaraz pojawić. Nieco się zestresowała, bo nie wiedziała, czego się spodziewać. Odkąd usiadła na krześle ani drgnęła. Wyczekiwała swojego towarzysza tego wieczoru.