15.04.2025, 12:32 ✶
Nawet nie zamyśliła się nad propozycją Brenny, nie rozważyła wszystkich za i przeciw. Miles przypominała sobie ten piorun, który zdobił plecy, a takie pioruny nie zastanawiały się czy jebnąć, czy nie jebnąć, a może jebnąć? Dlatego też od razu pokręciła głową, aż zabrzęczały kolczyki doczepione do odsłoniętych uszu.
– Tak se wymyślił mój obecny szef i obecnie to ja to traktuje to jako sprawę osobistą! Nie będzie mi stary pierdziel mówił, że jestem za słaba żeby nosić szpilki! W razie czego i tak wiesz, ułamie obcasy i jechane, ścigać w tym nikogo nie zamierzam. Chyba. A jak ktoś mi przez to spierdoli to i tak wiesz magią go sobie ściągnę w zakres. Nie po to ćwiczyłam całe życie translokacje, żeby teraz za kimś biegać! – Zabawa w policjantów i złodziei wcale nie wywietrzała Miles z głowy.
Ciastko było takie dobre, takie słodkie, lukier lepił się, krem zdobił skórę a ona jakoś tak złagodniała gdy w końcu dostała nieco cukru. Słuchała Brenny z zastanowieniem i kiwała głową zgadzając się z nią.
– No absolutnie nie musi. Ale tak jak mówisz to wychodzi na to, że to już sprawdzony, przyklepany typ. Hmm.. fajnie, ja... ech i tak zbierałam się, żeby do niego zagadać po tej plaży wiesz, po tym śniadaniu i moim wybuchu totalnie... – nabrała powietrza w usta i wypuściła je powoli, co wyglądało nieco kuriozalnie, gdy taka ładna wypacykowana pomalowana buzia robiła takie głupie miny. Zaraz potem odgarnęła włosy (trochę jej się przylepiły do palców ale nie ważne) i wydała z siebie jęk poirytowania wszystkim co miała w swojej głowie. – To były... to był pojebany moment. Jeszcze ta sprawa z Cainem, wszystko cały czas wywalone do góry nogami. Nie daje sobie rady jak jest za dużo ludzi, nie daje sobie rady jak jest mało ludzi, nie wiem jak Wy możecie ze mną jeszcze wytrzymać, ja sama ledwie daje radę. A jeszcze tak się wkurwiłam, jak ruda się zaczęła drzeć, że Lou jest pojebany więc na pewno jest śmierciuchem. Nie usiedzieć, wiesz chwile wcześniej w podobnym tonie zarzucała mi, że rucham się z wrogiem, jeszcze Alik miał być i Alka nie było i wszystko takie no... chaos... chaos i brak nadziei na odrobinę stabilizacji– wypluwała z siebie słowa, zgodnie z tym jak zapamiętała to co się podziało, nie dbając za bardzo o to, czy jej komunikat był jakkolwiek zrozumiały. Powinny się w nim znaleźć jeszcze żółte kwiaty, które przysłał jej Figg, powinien się znaleźć onieśmielony uśmiech Eden, który nie był dedykowany jej osobie. Powinno się tam znaleźć tyle rzeczy. – Czasem się boje, że jak już w końcu wszystko będzie dobrze, to mi łeb i tak wybuchnie, bo może ja nie potrafię inaczej. Ale jestem zmęczona. Sufit mi pomaga. Tyle chociaż dobrego. I to miejsce... gdy wszyscy siedzą cicho i każdy grzebie sobie w swoich śmieciach. Dobry ten dom wybrałaś. Taki potrzebujący cierpliwości i miłości. – jak ja. Pomyślała sobie z czułością gładząc stół, jakby cały budynek miał być jej nową miłością. Księżycowy Staw przynajmniej na pewno nie miał na przedramieniu pieprzonego tatuażu.
– Tak se wymyślił mój obecny szef i obecnie to ja to traktuje to jako sprawę osobistą! Nie będzie mi stary pierdziel mówił, że jestem za słaba żeby nosić szpilki! W razie czego i tak wiesz, ułamie obcasy i jechane, ścigać w tym nikogo nie zamierzam. Chyba. A jak ktoś mi przez to spierdoli to i tak wiesz magią go sobie ściągnę w zakres. Nie po to ćwiczyłam całe życie translokacje, żeby teraz za kimś biegać! – Zabawa w policjantów i złodziei wcale nie wywietrzała Miles z głowy.
Ciastko było takie dobre, takie słodkie, lukier lepił się, krem zdobił skórę a ona jakoś tak złagodniała gdy w końcu dostała nieco cukru. Słuchała Brenny z zastanowieniem i kiwała głową zgadzając się z nią.
– No absolutnie nie musi. Ale tak jak mówisz to wychodzi na to, że to już sprawdzony, przyklepany typ. Hmm.. fajnie, ja... ech i tak zbierałam się, żeby do niego zagadać po tej plaży wiesz, po tym śniadaniu i moim wybuchu totalnie... – nabrała powietrza w usta i wypuściła je powoli, co wyglądało nieco kuriozalnie, gdy taka ładna wypacykowana pomalowana buzia robiła takie głupie miny. Zaraz potem odgarnęła włosy (trochę jej się przylepiły do palców ale nie ważne) i wydała z siebie jęk poirytowania wszystkim co miała w swojej głowie. – To były... to był pojebany moment. Jeszcze ta sprawa z Cainem, wszystko cały czas wywalone do góry nogami. Nie daje sobie rady jak jest za dużo ludzi, nie daje sobie rady jak jest mało ludzi, nie wiem jak Wy możecie ze mną jeszcze wytrzymać, ja sama ledwie daje radę. A jeszcze tak się wkurwiłam, jak ruda się zaczęła drzeć, że Lou jest pojebany więc na pewno jest śmierciuchem. Nie usiedzieć, wiesz chwile wcześniej w podobnym tonie zarzucała mi, że rucham się z wrogiem, jeszcze Alik miał być i Alka nie było i wszystko takie no... chaos... chaos i brak nadziei na odrobinę stabilizacji– wypluwała z siebie słowa, zgodnie z tym jak zapamiętała to co się podziało, nie dbając za bardzo o to, czy jej komunikat był jakkolwiek zrozumiały. Powinny się w nim znaleźć jeszcze żółte kwiaty, które przysłał jej Figg, powinien się znaleźć onieśmielony uśmiech Eden, który nie był dedykowany jej osobie. Powinno się tam znaleźć tyle rzeczy. – Czasem się boje, że jak już w końcu wszystko będzie dobrze, to mi łeb i tak wybuchnie, bo może ja nie potrafię inaczej. Ale jestem zmęczona. Sufit mi pomaga. Tyle chociaż dobrego. I to miejsce... gdy wszyscy siedzą cicho i każdy grzebie sobie w swoich śmieciach. Dobry ten dom wybrałaś. Taki potrzebujący cierpliwości i miłości. – jak ja. Pomyślała sobie z czułością gładząc stół, jakby cały budynek miał być jej nową miłością. Księżycowy Staw przynajmniej na pewno nie miał na przedramieniu pieprzonego tatuażu.