Chyba nie było drugiej czarodziejki, która w taki prostu sposób zaklinała świat. Magia tkwiła w jej oczach, płonęła w jej rudych włosach, a ciepło tych czarów czuł na swoim ramieniu. Dokładnie w punkcie, w którym jej dłoń zetknęła się z jego ciałem. Wyczuwalne nawet przez materiał letniej koszuli, która odsłaniała sporą część skóry, nawet przy akompaniamencie grającego na strunach powietrza słońca. Wiara. Ona w to wierzyła i tą wiarą chciała zarazić świat. Taka choroba, tylko czy ona też mogła zrobić ci krzywdę? Wierzysz, a wiara może sprawić, że poczujesz zawód. Mogła też unieść na skrzydłach, bo gesty Olivii unosiły w górę. Zdawała sobie z tego sprawę? Jej spojrzenia, nuty słów, pięciolinia wyrażeń kierowanych właśnie do niego. Za kurtyną jej długich rzęs drzemała prawda, tylko uporczywie chciała ją przed nim schować. Musiała. W końcu chowała ją również przed samą sobą.
Werbalna odpowiedź na te słowa nie nadeszła. Nie było takiego dopisku w tonacji jego głosu, który mógłby podtrzymać ten żar, jaki z siebie wydobyła. Dlatego postanowiły przyjąć go w dłonie i ponieść ze sobą. Przynajmniej tego promiennego dnia będzie oczywisty. Przynajmniej tego dnia będzie ciągle iskrzyć. Każdym następnym porankiem zajmiemy się już osobno. Dziś po prostu pozwól mi lśnić.
- Taaak, znam tego pana. - Troszkę przeciągnął pierwsze tak, uśmiechając się enigmatycznie. Niezwykle uroczy człowiek. Człowiek pełen pasji, pełen... światła. Tak, on też należał do tych, którzy nieśli ze sobą lśnienie. Trudno było go nie adorować. Trudno było nie chcieć być przez niego adorowanym, kiedy te świecące oczy wręcz zapraszały cię do tańca. - Zagaił mnie kiedyś, gdy był zainteresowany jakimś artykułem. Hmm, co to było takiego... - Właściwie to absolutnie nie pamiętał. Pamiętał za to smak papierosów, jakie Isaac palił i ostrość whiskey na krańcu języka. Tak samo jak pamiętał jego brzydki zwyczaj brudzenia pod różami. Z tego zamyślenia chwilowego wyrwała go salwa przekleństw. Zrobił zdumioną minę, wpatrując się w kierowcę z oszołomieniem i niechęcią. Potrafił tolerować wulgaryzmy - całkowicie sprawnie. Nokturn go do nich przyzwyczaił swojego czasu. Wulgaryzm, a takie darcie się na środku ulicy... to już było coś, co spotkało się z jego absolutnym zdumieniem i niezrozumieniem. Dobrze, że Olivia akurat się zatrzymała przy jakimś stoisku, bo blondyn stanął jak wryty na moment.
- Przepraszam... co robi? - Zamrugał kilka razy i zastanawiał się, czy przez swoją rozwianą nieznajomym jegomościem nieuwagę nie stracił wątku rozmowy. Chyba jednak nie - chyba nadal był w temacie. Tylko po prostu kolejna rzecz - nie potrafił zrozumieć takiego traktowania kobiety. - Być może... to jakaś cecha charakterystyczna twórców. Isaac wydaje się tak twórczy, jak roztrzepany. Roztrzepanie zaś jest dla takich osób specyficzną przywarą. - Bardzo dyplomatycznie ujmując, rzecz jasna. W zasadzie to sam nie mógł powiedzieć, że brakowało mu wiadomości od pismaka. Polubił go, nawet bardzo, ale akceptował to, że mieli swoje własne życia. A Laurent miał za krótką dobę, na to wychodziło. - Naprawdę uczysz tego swoją sowę? - W jego głosie pobrzmiał śmiech. Potrafił uwierzyć, że mogła tego nauczyć swoją srojdę, sowy były niezwykle inteligentne, a Olivia miała rękę do magicznych stworzeń. - Być może czasami znajomości polegają na akceptacji nie tylko dobrych cech, ale również przywar drugiej strony. W tym leżeć może specyficzne zachowanie Isaaca. Skoro do ciebie pisze i szuka kontaktu oznacza to, że mu zależy. Brak wychodzenia naprzeciwko twoim potrzebom ich częstotliwości nie oznacza, że druga strona wykazuje sobą intencję braku szacunku, poszanowania, czy czegokolwiek innego. - Ponieważ punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, jak to mawiają. Z ciekawościa rozejrzał się po miejscu, do którego Olivia go prowadziła i sam aż zwooolnił, jakby zastanawiał się, czy się nie wycofać, kiedy nagle zaczęli schodzić w dół.