[jesień 1972: 14 września, Keswick] Życie i śmierć Florence Bulstrode

Electra stała obok braci, nic nie mówiąc. Wydawało się, że rękaw nowej sukienki interesował ją bardziej niż pozostali goście i dekoracje. Poprzedni wieczór spędziła szyjąc, aby nie myśleć o pogrzebie. Od kiedy tylko dotarła do niej informacja o śmierci kuzynki, nie chciała dopuścić do siebie myśli, że... Że już jej z nimi nie było.

Może Prewettówna powinna się cieszyć, że nie straciła podczas Spalonej Nocy więcej członków rodziny, ale już jedna śmierć była o jedną za dużo. Florence była dla niej jak starsza siostra, której nigdy nie miała; pomimo skrajnie różnych charakterów, zawsze się wspierały. Zresztą, Bulstrode starała się pomóc każdemu i zmarła właśnie w taki sposób; przypłacając niesienie wsparcia innym własnym życiem. Zasługiwała więc na to, by zostać zapamiętaną jako bohaterka.

Podczas pogrzebu ojca ponad dwa lata temu, Electra nie odczuwała żadnych emocji. Teraz jednak było na odwrót; odnosiła wrażenie, że spływa na nią każda możliwa emocja. Rozpacz, gniew, strach... To wszystko było zbyt przytłaczające. Dlatego nie odpowiedziała na pytanie Basila. W myślach jednak zgodziła się z Arim, bo też co takiego powinni powiedzieć Atreusowi? Żadne słowa pocieszenia nie wydawały się odpowiednie. Prewettówna mogłaby go jedynie przytulić, lecz nie wiedziała, jak Bulstrode zareagowałby na taki publiczny przejaw czułości.