19.09.2025, 10:50 ✶
Jeszcze chwila, jeszcze trochę piasku, czy - może bardziej adekwatnie do sytuacji - popiołu musiało przesypać się w tej klepsydrze. Jeszcze troszeczkę sekund na zegarach, których mechanizmów nie znał i chyba nie chciał poznawać, minuta do minuty, godzina do godziny. Za chwilę padną słowa, których nie da się już cofnąć. Za chwilę jego wybory, jego ucieczka przed buzującymi pod skórą emocjami, które w każdej chwili mogły zaowocować gwałtownym rozkwitem krzywdzącym już nie tylko jego czy jego bliskich, ale wszystkich tych, którzy pragnęli schronić się pod dachem Nory. Za chwilę to wszystko zostanie złożone na szali przyszłości, przypieczętowane i zamknięte zwróceniem pierścionka, który miał być jego odkupieniem straconych lat.
Za chwile nie tylko Londyn spłonie.
Ale jeszcze nie teraz.
Samuel uśmiechnął słabowicie na propozycję herbaty, nie odnajdując w niej nic aż tak niezwykłego. Tu świat wyglądał inaczej, wewnątrz starego zakładu pokrytego charakterystycznym kurzem zmieszanym z drewnianym pyłem. Tu nikt nie krzyczał, nie wołał, nie szarpał się, nie przepychał go z kąta w kąt udowadniając że tylko zawadza, że jego umiejętności na nic się zdadzą w obliczu kryzysu. Tu mógł być znowu oszołomionym miastem chłopcem, który na moment boi się mniej, bo oto uśmiech starszego mężczyzny, jego mistrza nowego fachu, który z taką pieczołowitością zgłębiał, mówił mu że wszystko będzie dobrze.
Nie widział fałszu, nie widział jak bardzo Garrick podszyty jest paraliżującym strachem, zgrozą wynikającą z pełnego zrozumienia powagi zaistniałej sytuacji. Czarodziej stanowił dla niego opokę. Myśl o tym, że mógłby upewnić się, że jest bezpieczny, że mógłby zrobić cokolwiek tej nocy dla kogoś tak bliskiego jego sercu, otulała go jak bardzo ciężka kołdra puchowa w samym sercu mroźnej zimy.
– Bardzo chętnie proszę pana. – skinął głową, na jego twarzy pojawił się ten sam nieśmiały uśmiech z jakim pytał go o możliwość zostania jego uczniem. Poszedł też za nim, jak wygłodniały pies zgarnięty z ulicy. Oddychał coraz spokojniej, coraz wolniej, jego oczy niespiesznie stawały się coraz mniej rozbiegane, choć i tak co jakiś czas ramiona wzdrygały się gdy z zewnątrz dobiegł jakiś wrzask czy huk walącego się budynku.
– Myślę... – zawiesił głos, myśląc o wielu rzeczach. O tym co wydarzyło się w klubokawiarni gdy odkryli, że miasto się pali, o szybkich poleceniach świszczących nad głową, o Mabel ściskającej mocno do piersi Karla otoczonej teraz przez szwadron cioć i wujków, którzy położyliby życie za jej bezpieczeństwo. O chłodnym głosie mówiącym "rób co chcesz". Zacisnął na moment wargi. Rozluźnił je. – Myślę, że przez jakiś czas będę pomagał ludziom...mm.. ludziom z Doliny odbudować domy. Kiedy wyrzucono mnie z Kniei... Wielu z nich mi pomogło. Byli dla mnie mili. – Barter zamiast złota. Co Sam odbierał jako troskę, było doskonałym układem dla czarodziei, którzy zdecydowanie nie przepłacali za meble i drobne naprawy.
Za chwile nie tylko Londyn spłonie.
Ale jeszcze nie teraz.
Samuel uśmiechnął słabowicie na propozycję herbaty, nie odnajdując w niej nic aż tak niezwykłego. Tu świat wyglądał inaczej, wewnątrz starego zakładu pokrytego charakterystycznym kurzem zmieszanym z drewnianym pyłem. Tu nikt nie krzyczał, nie wołał, nie szarpał się, nie przepychał go z kąta w kąt udowadniając że tylko zawadza, że jego umiejętności na nic się zdadzą w obliczu kryzysu. Tu mógł być znowu oszołomionym miastem chłopcem, który na moment boi się mniej, bo oto uśmiech starszego mężczyzny, jego mistrza nowego fachu, który z taką pieczołowitością zgłębiał, mówił mu że wszystko będzie dobrze.
Nie widział fałszu, nie widział jak bardzo Garrick podszyty jest paraliżującym strachem, zgrozą wynikającą z pełnego zrozumienia powagi zaistniałej sytuacji. Czarodziej stanowił dla niego opokę. Myśl o tym, że mógłby upewnić się, że jest bezpieczny, że mógłby zrobić cokolwiek tej nocy dla kogoś tak bliskiego jego sercu, otulała go jak bardzo ciężka kołdra puchowa w samym sercu mroźnej zimy.
– Bardzo chętnie proszę pana. – skinął głową, na jego twarzy pojawił się ten sam nieśmiały uśmiech z jakim pytał go o możliwość zostania jego uczniem. Poszedł też za nim, jak wygłodniały pies zgarnięty z ulicy. Oddychał coraz spokojniej, coraz wolniej, jego oczy niespiesznie stawały się coraz mniej rozbiegane, choć i tak co jakiś czas ramiona wzdrygały się gdy z zewnątrz dobiegł jakiś wrzask czy huk walącego się budynku.
– Myślę... – zawiesił głos, myśląc o wielu rzeczach. O tym co wydarzyło się w klubokawiarni gdy odkryli, że miasto się pali, o szybkich poleceniach świszczących nad głową, o Mabel ściskającej mocno do piersi Karla otoczonej teraz przez szwadron cioć i wujków, którzy położyliby życie za jej bezpieczeństwo. O chłodnym głosie mówiącym "rób co chcesz". Zacisnął na moment wargi. Rozluźnił je. – Myślę, że przez jakiś czas będę pomagał ludziom...mm.. ludziom z Doliny odbudować domy. Kiedy wyrzucono mnie z Kniei... Wielu z nich mi pomogło. Byli dla mnie mili. – Barter zamiast złota. Co Sam odbierał jako troskę, było doskonałym układem dla czarodziei, którzy zdecydowanie nie przepłacali za meble i drobne naprawy.