Po tragedii, kiedy trafił do szpitala, nie jeden uzdrowiciel zainteresował się jego przypadkiem. Każdy chciał i szukał sposobu na wyleczenie jego uszkodzonych strun głosowych i próbował leczyć. Nic to nie pomogło. Chcieli sławy, zabłysnąć, gdyby się udało, ale popraw żadnych nie było. Tristan był wtedy całkowicie zrezygnowany, nawet z własnego życia. Godząc z tym, że nigdy nie będzie mógł mówić. I nawet nie miał sił szukać kogoś, kto umiałby pozbyć się jego klątwy. A nawet sam nie był do końca pewny, czy to faktycznie klątwa, czy trwałe uszkodzenie. Miał po prostu wszystkiego dość, zostając samym na tym paskudnym świecie.
Do dnia, kiedy poznał ją. Olivię Quirke. Kobietę, jaką los mu zesłał, aby miał dla kogo żyć. Z kim planować przyszłość. Być z kimś, kto go w pełni akceptuje i rozumie. Jego przeciwieństwo, jej głos, jej śmiech. Jej oczy, jej włosy. Nie myślał, że się zakocha tak, że mógłby za nią nawet umrzeć. Nie powodu swojej niemowy. A w ochronie kogoś, kogo kocha całym sercem. Za nią, rzuciłby się w ogień.
Pragnął z nią zamieszkać. Bardzo się ucieszył, kiedy się zgodziła. Ale też musiał zrozumieć, dlaczego nie chciała opuścić z nim Anglii. Oddalić się od miejsc, które na każdym kroku mogły sprawiać wrażenie wrogie. Zło nie ustępowało.
Nie miał rodziny, ale Olivia miała. Przytoczyła także przykład z siostrą, która mieszkała we Francji. Kiwnął głową, że nie słyszał o tym. Nie wspominała mu. A przynajmniej, nie przypominał sobie, aby o rodzeństwie rozmawiali. On swojego nie posiadał. Był jedynakiem.
Odpowiedział w języku migowym. Przyjmując do wiadomości jej pragnienie pozostania blisko swojej rodziny. Nie chcąc aż tak bardzo się oddalać. Choć Irlandia była bliżej niż Francja, ta odległość również była Olivii ciężka. Więc Walia i Szkocja także by odpadały?
Nie chciał naciskać. Chciał jedynie znaleźć dla nich w miarę bezpieczne miejsce, gdzie nikt nie będzie wytykał ich związku i próbował to zniszczyć. A tym bardziej on, nie chciałby mieszkać w magicznym Londynie. W magicznych dzielnicach. W obawie, że tam może być ktoś, kto nienawidzi mugolaków i czarodziei z nimi przyjaźniącymi się.
Chwila ciszy i nostalgii. Obserwacji coraz więcej pojawiających się ludzi w parku. Dzieci wracających ze szkoły. Mniejszych, bawiących się z rodzeństwem w stertach liści. Uciekających ptaków i wiewiórek, przez nich gonionych. Tristan chciałby wierzyć, że także uda mu się założyć rodzinę z Olivią. Niezależnie od tego, czy będzie mogła nosić w sobie ich własne.
Kiedy Quirke zakomunikowała, że nie chce mieszkać na Pokątnej, znów miała jego główną uwagę. Od razu na nią spojrzał z lekkim uśmiechem. Jakby ta informacja, jako kolejna go uszczęśliwiała w środku.
Przedstawił swoją odpowiedź za pomocą języka migowego, nawiązując także do zmiany swojego miejsca pracy. Wrócić typowo do życia mugolskiego. Łączyli by dwa światy. A jeżeli będą mieli swoje dzieci, będą bardzo mądre. Znające życie mugolskie jak i czarodziejskie. I jeżeli chodziło o zwierzęta. Chciałby mieć psa. Ale ze względu na wcześniejszą pracę w Ministerstwie Magii jako Auror, nie miałby dla zwierzęcego stworzenia czasu, aby nim zajmować. A na rodziców, takiej odpowiedzialności nie chciał zrzucać.