[grudzień 1970] Światło i ciemność

Brenna była niesamowicie rozgadana, ale rzadko z jej ust wychodziły słowa wielkie, poetyckie czy inspirujące. Opowiadała o tym, jak bójka dwóch sąsiadów zamieniła się w regularną bitwę w kamienicy, jak gdy już wychodzili z przeszukania z niczym potknęła się i niechcący wpadła na wejście do tajnego przejścia w domu podejrzanego, gdzie na Pokątnej podawano najlepszą herbatę, który szampon od Potterów jest najlepszy do kręconych włosów i gdzie w Dolinie Godryka można spotkać błędne ogniki. Nie była mówcą, nie była charyzmatycznym przywódcą ani utalentowanym aktorem. Nie umiała czarować słowami.
Jasne, dzięki.
Ta scena nie wyglądałaby tak w żadnej książce. I była pewna, że jeśli Jonathanowi przyjdzie prosić kogoś o wsparcie, zrobi to znacznie lepiej niż ona. Brenna w tej chwili odetchnęła, po prostu ciesząc się, że ma już tę część za sobą. Teraz jeszcze zdawała się jej najtrudniejsza - o święta naiwności.
– Nie naciskam. Morpheus jest bardzo oddany swojej pracy.
Na tym etapie Brenna jeszcze nie zdawała sobie w pełni sprawy z tego, na ile mogą potrzebować kogoś w Departamencie Tajemnic. Ani jakie rozmiary przyjmie ta wojna. Miała zresztą dwadzieścia pięć lat i chociaż już od dawna nie była dzieckiem, i pracowała w Departamencie Przestrzegania Prawa Czarodziejów, i do licha, nie miała doświadczenia w planowaniu działań wojennych i budowaniu struktur podziemnego ruchu oporu. Nie wpadłoby jej do głowy wykłócać się z wujem i ojcem w tej sprawie.
Potem zresztą też tego nie robiła.
Po prostu już nikt nie mógł jej powstrzymać: i to nie tylko dlatego, że Derwin był martwy.
– No cóż, jeśli to wypracowanie z historii magii… to nawet się zgadzam – przyznała Brenna, a potem omal się nie roześmiała. I na tę wzmiankę o szaliku, tak cholernie dobrze pasującą do Jonathana, i na to pytanie, wręcz rozczulające, że pytał, jak się z tym czuła. Chyba trochę dalej widział w niej tego dzieciaka, którego mógł poznać wpadając latem do Morpheusa: z wiecznie podrapanymi kolanami, zawsze pędzącego gdzieś do przodu. – Czasem jest wygodnie, kiedy ludzie cię lekceważą – powiedziała, a po jej ustach przemknął uśmieszek. Nie chciała, by pamiętali, ile ma pieniędzy, i by nie bić tym w oczy niektórych kolegów i koleżanek, i by nie zwracać na siebie uwagi.
Bycie elementem tła doskonale Brennie pasowało.
Nie sprzeczała się jednak: mogła wziąć od niego szalik, skoro on właśnie obiecał narażać życie, bo o to poprosiła.
– Dużo lepiej niż czułabym się przypatrując nagłówkom i wiedząc, że nic z tym nie zrobię – odparła.

Jonathan skinął głową, mając nadzieję, że nigdy nie wydarzy się coś, co sprawi, że ktokolwiek z jego najbliższych przyjaciół dołączy do nich. Ani do przeciwnej strony oczywiście. Jak jednak przystało ma rasowego aurowidza, skupionego na teraźniejszości, nie myślał o przyszłości zbyt długo.
– Historię znacznie lepiej się opowiada, niż pisze nudne wypracowania o niej– skomentował, powstrzymując się, by nie powiedzieć, że kto wie. Może pewnego pięknego dnia biedni uczniowie będą zmuszani do wypracowań o nich i tej inicjatywie, na którą właśnie się zgodził. Co do samego przedmioty miał dość mocno mieszane uczucia. Sama historia magii była ciekawa, ale powinna być wykładana w zdecydowanie lepszym stylu. Na przykład z dodatkiem inscenizacji ważnych wydarzeń.
– Brenno możesz nie wyróżniać się z tłumu i jednocześnie nie razić po oczach swoich rozmówców. Z tym płaszczem zrobiłaś przecież dobra robotę nie rozumiem, więc co poszło nie tak z szalikiem – skomentował próbując nie myśleć o tamtej burej barwie. – Szary też może być ciekawy. Tutaj chodzi o odcienie i wizję. – W głowie już widział jaki szalik wręczy dzisiaj Brennie. Jasnoszary z subtelnymi ciemnoszarymi wzorami na końcówkach powinien załatwić całą sprawę.
Może rzeczywiście czasem wciąż myślał o Brennie, jak o tej małej dziewczynce, którą kojarzył z odwiedzin u Morpheusa, nawet jeśli doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że stała przed nim dorosła kobieta, która najwyraźniej tak jak i on była gotowa zrobić coś absolutnie nieodpowiedzialnego, nierozsądnego, niebezpiecznego, problematycznego, z zyskami trudnymi do przewidzenia i do odebrania w potencjalnie dalekiej przyszłości tylko dlatego, że było to słuszne.
Merlinie, właśnie zgodził się na coś, co mogłoby kosztować go karierę, wolność, zdrowie, a nawet życie, a jednak czuł się teraz lepiej, niż jeszcze kilkanaście minut temu przed wizytą Longbottom. Teraz przynajmniej mógł coś zrobić. Spróbować zmienić sytuację. A nawet jeśli jego całe starania skończą się tym, że jedynie uprzykrzy życie jakiemuś Śmierciożercy to i tak było warto. Uśmiechnął się do niej bardzo szeroko.
– Myślę, że podzielam ten sentyment.

Koniec sesji