Podziemne Ścieżki

Podziemne Ścieżki

Podziemna część Nokturnu, do której zapuszczają się najbardziej zepsute wewnętrznie osobistości, gdzie dostać się można za pomocą ukrytych krętych schodów przy jednym ze starszych budynków na Nokturnie (owo wejście zostało przeniesione 8 września na polecenie Madame Fontaine, którą zaczęło drażnić to, że na Podziemne Ścieżki zaczęli się zapuszczać Brygadziści). Jest to szereg wydrążonych w ziemi korytarzy, nazywanych też Bezkresnymi uliczkami. Choć mieszkańcy tego miejsca nie uświadczą widoku nieba, nie są one całkowicie zacienione; ściany budynków porastają świecące w ciemności czerwone kwiaty i fluorescencyjne grzyby. Należy mieć na uwadze, że ktoś, kto nie zna tego miejsca, może się w nim łatwo zgubić, a mieszkańcy wcale nie będą chętni do pomocy – wręcz przeciwnie.
Osoby z przewagą Znajomość półświatka (II-III) mogą się swobodnie poruszać po Podziemnych Ścieżkach, bez strachu o to, że jak na nie wejdą, to już się nie wydostaną.

Każda postać, która nie posiada przewagi Znajomość półświatka (II-III) i nie zapuściła się na te tereny z kimś, kto ją posiada, musi rzucić kością !podziemneścieżki. Nie ma żadnej możliwości, by obronić się przed rzutem. Ponadto postać musi mieć fabularne wyjaśnienie, w jaki sposób dowiedziała się o wejściu.
Jeżeli postaci z przewagą Blondynom się nie podskakuje, w wyniku rzutu kością wylosują efekt z atakiem bandytów, są przed nim chronieni (fabularnie bandyta widzi, że to Malfoy i rezygnuje; nie chroni to jednak przed resztą efektu rzutu!).

Nieopodal krętych schodów prowadzących do Podziemnych Ścieżek, znajduje się wykopana w twardej ziemi studnia. Miejscowi czarodzieje wiedzą, iż nie służy ona do czerpania wody – jest czymś na wzór teleportu do Lasu Wisielców znajdującego się nieopodal Little Hangleton. Aby z niego skorzystać, należy całkowicie zanurzyć się w wodzie i odczekać trzy sekundy. Sposób ten jest niemożliwy do namierzenia przez Brygadę Uderzeniową.

Jedyny „placyk” na Podziemnych Ścieżkach znajduje się wokół Martwego drzewa. Nie do końca wiadomo w jaki sposób udało się tak wielkiemu drzewu urosnąć pod ziemią, ale oto jest: wielkie, spróchniałe, martwe od dawna drzewo, a konkretniej – wierzba. Jej korona znajduje się tak wysoko, że ociera się niemal o sklepienie. Wokół rośnie (chociaż to chyba za dużo powiedziane…) czerwona trawa, na której zostały ułożone wyglądające na szklane ławy i stoły. W rzeczywistości nie są wykonane ze szkła, choć nikt do końca nie wie z czego dokładnie, ani dlaczego nie da się ich w ogóle podnieść.

Katakumby

Starannie rozplanowany i wyjątkowo kręty system podziemnych korytarzy, ciągnących się na wiele, wiele kilometrów pod Londynem, który swój początek ma w Podziemnych Ścieżkach, a koniec… właściwie, to gdzie on się kończy? To najgłębsza, najbardziej mroczna część Podziemnych Ścieżek. Korytarze w niektórych momentach zdają się być niczym labirynt, zaprojektowany przez jakiś szalony umysł. Szczury, sługusy Madame Fontaine, stale ryją nowe korytarze, powiększając obszar Katakumb.

Katakumby są dokładnie tym – bardzo starym grobowcem, w którym pochowano setki ludzi. Część z tego obszaru oświetlona jest przez fluoroscencyjne grzyby i latarnie, rzucające złowieszcze cienie na kamienne bloki ścian i sklepień, a część jest zupełnie ciemna. Po niektórych korytarzach można poruszać się na stojąco, a do niektórych części trzeba się wręcz czołgać i nikt normalny się doń nie dostanie, nie mówiąc już o tym, że czasami… coś chrzęści pod stopami i to nie są wcale pojedyncze kamienie, a całe morze kości. Ten, kto się tam zapuści, musi być świadomy tego, że może już nie wrócić; oprócz bezdomnych i przestępców, którzy przejęli ten obszar, kręcą się tam również duchy.

Sklep alchemika

Malutki sklepik mieszczący się nieopodal schodów do Podziemnych Ścieżek, w którym pracuje stary, zasuszony dziadulek. Sprzedaje różnego rodzaju wyroby i składniki, które mogą przydać się zarówno początkującym jak i zaawansowanym twórcom eliksirów, ale też tym, którzy zechcą kroczyć drogą alchemii. Mężczyzna jest bardzo przyjazny, o bezzębnym uśmiechu, który dochodzi aż do jego mętnych oczu. Wysławia się w sposób uprzejmy, potrafi nawet oczarować, i człowiek zastanawia się – jak ktoś taki może mieszkać i pracować w takim miejscu?

Jest to wyłącznie maska. Smród czarnej magii, jaki unosi się wokół starego mężczyzny, jest ewidentny i nie do pomylenia z niczym innym, a osoby potrafiące zobaczyć jak bardzo jest spaczony, mogą od świadomości tego, jak zepsutym jest człowiekiem, zwymiotować. Nie jest jasnym, czy sprzedawane przez niego przedmioty nie wyrządzą nikomu krzywdy, ale podobno nikt się jeszcze nie skarżył...

Kościany Zamtuz

Wciśnięty w ciasne uliczki Podziemnych Ścieżek lokal już samym szyldem nie pozostawia wątpliwości co do swojego przeznaczenia - nad wejściem zawieszono serce ułożone z kości (plotki głoszą, że są one prawdziwe) emanujących czerwonym blaskiem. Poza tym drobnym, ale jakże rzucającym się w oczy elementem, fasada budynku nie różni się od tych w okolicy. Wnętrze urządzone jest dokładnie tak, jak można sobie wyobrażać tego typu przybytek: wylewa się z niego szkarłat. Szkarłatne są tapety, obicia kanap, zasłony i inne części wystroju. Charakterystyczną dekoracją są kości, głównie sztuczne czaszki służące za świeczniki, czy czarki w tymże kształcie.
Jak na Podziemne Ścieżki, Kościany Zamtuz utrzymany jest w dość wysokim standardzie – w końcu odwiedzają go głównie miłośnicy mocniejszych wrażeń, gotowi zapłacić więcej za upojne chwile z pannami, które ostatnio oddychały chyba w zeszłym stuleciu: wampirzycami, ghoulami i innymi upiorzycami… Należy mieć też na uwadze, że Kościany Zamtuz to dom publiczny prowadzony przez trupa.

Lokacja interaktywna:
Jeżeli zdecydujesz się spędzić noc z którąś z panien, rzuć kością za pomocą komendy !kościanyzamtuz

Herbaciarnia Changów i palarnia opium

Na pierwszy rzut oka wygląda jak niewinny sklep z herbatą; witryna przykuwa wzrok glinianymi zestawami do parzenia napojów, pięknymi porcelanowymi naczyniami przyozdobionymi orientalnymi motywami, drewnianymi wachlarzami, papierowymi lampionami oraz innymi dekoracjami przywodzącymi na myśl odległe Chiny. Nad wejściem znajduje się szyld z nazwą zapisaną w tradycyjnym chińskim. W maleńkim lokalu panuje niezwykła duchota, lecz rozpalone kadzidła wprawiają odwiedzających w nastrój tak błogi, że prędko o tym zapominają. Za ladą znajduje się regał pełen prostokątnych puszek z napisami w tradycyjnym chińskim - to właśnie w nich znaleźć można takie rarytasy jak opium, wywołujące halucynacje grzyby, suszone owoce belladonny i inne zarówno mugolskie, jak i magiczne używki. Towar sprzedawany jest na wagę.

Magazyn numer 33

Głęboko na Podziemnych Ścieżkach, w jednym z ciemniejszych zakamarków, znajduje się stary magazyn należący do rodziny Mulciber. Mało kto wie o jego istnieniu, a jeśli już ktoś przypadkowo do niego trafi, to i tak będzie miał utrudnione zadanie z dostaniem się do środka (o ile będzie w ogóle chciał, bo z zewnątrz magazyn wcale nie zachęca do wejścia). Wejście do niego zabezpieczone jest solidnymi, żelaznymi drzwiami, które noszą ślady licznych prób włamań, jednak do tej pory nikt nie zdołał ich sforsować bez znajomości właściwego zaklęcia otwierającego.

Wewnątrz panuje zimny półmrok, a jedynym źródłem światła są jarzące się delikatnie, niebieskie kryształy, rozmieszczone w rogach pomieszczenia. W powietrzu unosi się zapach wilgoci i starego pergaminu, a każdy dźwięk zdaje się być tłumiony przez zaklęcia ochronne. Słychać jedynie cichy szelest szczurów, od których roi się na Podziemnych Ścieżkach. Magazyn jest przestronny, pełen drewnianych skrzyń i półek uginających się pod ciężarem przeróżnych przedmiotów. Wiele z nich zostało przeniesione do magazynu  w czasie, gdy na stołku Ministra Magii zasiadł mugolak, a rodzina Mulciber postanowiła w ramach protestu odejść z Ministerstwa Magii – poukrywali oni tutaj sporo cennych artefaktów, czy jeszcze cenniejszych ksiąg, jakie udało im się zebrać przez lata, by nie wpadły w niepowołane ręce.