Koncepcja postaci

Na świat przyszła 6 czerwca 1944 roku jako jedyne dziecko Hectora Parkinsona, pisarza szeroko rozpoznawalnego i niejako szanowanego w środowiskach antymugolskich ze względu na przemycane w swych powieściach poglądy oraz Lynnette z domu Gaunt, z wykształcenia uzdrowicielki, pracującej jako prywatna nauczycielka eliksirów. To po niej została napiętnowana Dziedzictwem Slytherina. Wiedziona podszeptami złego przodka poczyniła kilka szkód; nigdy jednak jej działania nie spotkały się z surowszymi konsekwencjami, przez co bezustannie przesuwała granicę. Prędko nauczyła się jak manipulować, kokietować oraz wzbudzać współczucie, od którego w pewien sposób była uzależniona.

Dzieciństwo oraz wczesna młodość upłynęły jej beztrosko, pod znakiem poczucia wyższości względem innych czarodziejów, nienawiści do brudnej krwi oraz przekonania, że jej się wszystko należy. Nieprzyjemne w swej brutalności zderzenie z rzeczywistością nastąpiło 1 września 1955 roku, kiedy to rozpoczęła naukę w Hogwarcie. Zniknięcie z centrum uwagi było frustrujące, a pod wpływem zawiści dopuszczała się drobnych złośliwości względem koleżanek. Dzięki ślizgońskiej przebiegłości wiele z tych rzeczy uszło jej na sucho. Zwłaszcza, że szpile wbijała w sposób subtelny i nieoczywisty; do perfekcji bowiem opanowała sztukę obrażania innych w taki sposób, by myśleli, że prawi im komplementy. Nie oznacza to jednak, że była wrogo nastawiona do wszystkich - prędko odnalazła się w grupie podobnych jej zmanierowanych dziewcząt z czystokrwistych rodów. Najlepszą przyjaciółkę odnalazła w Vesperze Rookwood, z którą relacja z czasem przekroczyła ramy przyjaźni. Miłość zaś - a raczej obsesję - w postaci jej brata bliźniaka, Augustusa.

Matka zaszczepiła w niej również miłość do eliksirów; być może dlatego w szkole świetnie radziła sobie z przedmiotami przyrodniczymi. Nieszczególnie jednak przykładała wagę do wyrobów leczniczych, całą uwagę poświęcając truciznom. Zupełnie nie radziła sobie natomiast z numerologią oraz astrologią, a zdanie tych przedmiotów graniczyło z cudem... i umiejętnościami ściągania. Na piątym roku zainteresowała się czarną magią; sposobami, w jakie może zadać innym cierpieniem. Właśnie wtedy uwidoczniły się jej skłonności do sadyzmu.

Po ukończeniu Hogwartu za namową ojca zapisała się na kurs pisarski, lecz prędko z niego zrezygnowała ze względu na krytykę, której nie była w stanie przyjąć. Oficjalnym powodem było niespełnienie jej oczekiwań. Snuła się więc niczym zjawa po rodzinnej posiadłości, aż dotarła do niej wieść, że ojciec jej szkolnej miłości zamierza go ożenić. Wylała wówczas morze łez przed rodzicami, udawała omdlenia, dramatycznie zapewniała, że odbierze sobie życie, jeśli nie zaproponują jej ręki Rookwoodom. Również Vespera szeptała w domu dobre słówka na temat panny Parkinson, aż wreszcie w Beltane 1944 roku Imogen i Augustus stanęli przed ołtarzem. Małżeńskie szczęście ostudziło nieco jej wrogość do świata. Rok później na świat przyszedł ich pierwszy syn, a dwa lata później ponownie zostali rodzicami chłopca. Pojawienie się na świecie dzieci sprawiło, że Imogen nieco spokorniała, częściowo wyzbyła się egoizmu i skupiła się na swojej rodzinie. W 1968 roku podjęła kolejną próbę i zapisała dwuletni kurs dziennikarski, po którym otrzymała pracę jako felietonistka w Czarownicy, skupiając się w swoich pracach na perypetiach z życia młodej żony i matki w sposób nieco wyidealizowany, czym zaskarbiła sobie zarówno podziw, jak i wywołaną zazdrością nienawiść brytyjskich czarownic.  W 1971 roku urodziła córkę, jednak nie zrezygnowała z pracy.

Jest zazdrosna o męża, a o swoją rodzinę będzie walczyć z zaciętością godnej lwicy. W towarzystwie zakłada maskę przyjaznej pani domu, lubi plotki i przykłada wielką wagę do swojego wyglądu.