Pani Władzo, Błędny Rycerz zabłądził prosto pod nasze koła

"Alex, to jebnie..." Mówiłem, ładując pudło pełne wielokolorowych boa na pakę magicznego wozu. Pakowaliśmy się już ponad dobę, ale wciąż ktoś znajdował coś co nie było dopakowane, nie zostało dobrze zabezpieczone, albo znalazło się w zupełnie innej przyczepie. Przeprowadzka cyrku Bellów zawsze była dla mnie show samym w sobie, tylko o tysiąc procent bardziej chaotycznym niż jakiekolwiek z naszych występów. Połowa osób biegała jak kurczaki z uciętymi głowami, Jim odprawiał jakieś rytuały, egzorcyzmy czy modlitwy nad leżącym pod składanymi ławkami Flynnem, lwy Fiery wyglądały jakby były gotowe pożreć pierwszą lepszą osobę, przechodzącą wystarczająco blisko ich klatki i nikt nie wiedział gdzie co jest, ani kto jest odpowiedzialny za co. Jakim cudem nie zostawialiśmy za sobą całego szlaku pogubionych spinek, części od kostiumów, resztek popcornu - nie byłem w stanie pojąć. Jakimś cudem (poza tym jednym razem, kiedy nikt nie mógł znaleźć Atheny i po pół godziny drogi okazało się, że ktoś zamknął ją w klatce z jej własnymi ptakami kiedy przyjęła formę wróbla) udawało nam się też mieć nienaganny headcount.

Tym razem mieliśmy jednak wjechać do Londynu, stolicy Imperium Brytyjskiego, w biały dzień bez żadnego planu poza oznaczoną magicznie lokalizacją miejsca w które mieliśmy trafić. Nienawidziłem być "tym odpowiedzialnym", ale chyba tylko ktoś zupełnie obłąkany (albo czarodziej, nie rozumiejący mugoli) porwałby się na wjechanie kilkunastoma wozami cyrkowymi do centrum Londynu w godzinach szczytu. Mimo to, jakiekolwiek moje obiekcje zostały uciszone protekcjonalnym "...to się ogarnie.", mocno implikującym użycie magii w bliżej niezdefiniowanych ilościach. Moje kłótnie nie miały więc sensu i kiedy w końcu ruszyliśmy, miałem już nastawienie, że to może być całkiem ciekawa przygoda.

Siedziałem w głównym wozie z Alexem, głównie dlatego, że potrafiłem używać mugolskich map z równą łatwością jak oni tych magicznych i znałem - przynajmniej z grubsza - zasady ruchu drogowego. Poprzedniej nocy trochę zabalowałem, żegnając z czułością Little Hangleton a raczej dwie dziewczyny, które przychodziły niemal na każdy mój występ. Były piękne i tak ulotne, jak resztki wiosennej rześkości, które ustąpiły już miejsca letniemu skwarowi. Zawsze bawiła mnie brytyjska pogoda. Przez 9 miesięcy w roku, pogoda oscylowała między 15 a 15 stopni, w grudniu łaskawie spadała czasem do zera a w lipcu i sierpniu wybijała na prawie 30, sprawiając że noszenie czegokolwiek poza kwiecistymi koszulami z krótkim rękawkiem i głęboko wyciętym dekoltem, sparowanymi z krótkimi szortami, stawało się nieznośne.

Przysypiałem lekko, ciesząc się że wnętrze szoferki zostało przez Overseera zaczarowane, aby panował w nim przyjemny chłód. Nasz wóz przewoził ogromny materiał namiotu i jego stelaż, pozostałymi wozami kierowali inni i większość jechała do celu swoimi drogami. Trudno, jeśli mają się podubić to niech to robią beze mnie. Miałem nadzieję uciąć sobie jeszcze drzemkę, zanim reszta dotrze na miejsce.

Krzyknąłem, kiedy wozem trzasnęło, huknęło i poleciałem prosto na szybę, nabijając sobie potężnego siniaka na głowie. Może zresztą też krwawiłem, bo poczułem na czole coś mokrego?
- Co do kurwy nędzy?! - krzyknąłem, z bólu, ale też zdziwienia. Czy świat stanął na głowie? Przecież mieliśmy się zatrzymać dopiero za pół godziny! Jechaliśmy prostą drogą, co do cholery...?! Kiedy otworzyłem oczy i jako tako wykaraskałem się z wozu, powitały mnie kłęby pary i widok, który zajął dobre kilka sekund, żeby dotarł do mnie co przedstawia. Ogromny, dwu... Nie, trzypiętrowy autobus londyński leżał sobie w najlepsze na boku, jak gdyby postanowił uciąć sobie drzemkę na samym środku drogi. Kierowca siedział bezradnie na ziemi, chyba wyleciał przez szybę, bo ta miała w sobie dziurę mniej więcej wielkości człowieka. Murgałem niepewnie, przecierając stróżkę krwi która jednak ciurkała sobie z mojego czoła i próbowałem ogarnąć co się właśnie wydarzyło, podczas gdy Alexander i inni zajęli się gaszeniem płonącego kierowcy.

Kiedy pierwszy szok i oszołomienie minęły, sięgnąłem do wozu po jakąś szmatkę, żeby zatamować krwawienie z czoła. Rana była dość płytka, podejrzewałem, że nie będzie nawet wymagała szycia, ale zdecydowanie nadrabiała ilością krwi, która z niej płynęła. Zapewne wyglądałem już dość tragicznie, przez czerwone smugi rozmazane po twarzy, ale też nie to było najważniejsze.

Chciałem podejść do Jima i z sprawdzić, czy wszystko z nim okay, ale widząc, że Papo Alex ma wszystko pod kontrolą, zamiast tego spojrzałem na rozeźlonego kierowcę Błędnego Rycerza, wygrażającego coś pod adresem nas jako ogółu a w szczególności Overseera. Obserwowałem jak Alex wyciąga różdżkę i próbuje obudzić autobus, ale okazało się to chyba zadaniem ponad jego siły, bo chociaż Błędny drgnął, zadygotał i poruszył się o parę centymetrów to zaraz potem opadł z powrotem na ziemię. Jak Felix, kiedy się go próbuje obudzić. pomyślałem, już nawet lekko rozbawiony całą sytuacją.

W końcu, z niejakim opóźnieniem - może ta moja rana na czole była jednak zwiastunem jakiegoś poważniejszego urazu głowy? - dotarło do mnie, że Alex chciał żebym zawołał innych. I Flynna. Jezus Maria, po co akurat Flynna? Jakby cała ekipa cyrku nie mogła się równać Wspaniałemu Flynnowi, bo on na pewno wszystkiemu zaradzi. Najlepiej wbija jak na swoje, najlepiej robi Alexandrowi (wodę z mózgu), najlepiej włada różdżką... Nie skomentowałem tego jednak na głos, tylko kiwnąłem lekko głowę, obróciłem się na pięcie i pomaszerowałem posłusznie wołać Flynna.

Na całe szczęście przynajmniej nie trzeba go było jakoś bardzo szukać - grzebał przy naszym wozie, sprawdzając czy wszystko w nim bangla i damy radę ruszyć w dalszą drogę, czy trzeba będzie poczynić jakieś poważniejsze naprawy. Stanąłem koło niego, poprawiając trzymany nadal przy czole, prowizoryczny opatrunek z czegoś co okazało się być chustą, lub też szalikiem.
- Alex cię woła. Trzeba podnieść Błędnego. - oznajmiłem. Najmniej słów jak to możliwe, byle przekazać co było do przekazania. Nie czekałem nawet, żeby sprawdzić co odpowie i ruszyłem dalej. Sam wiedziałem, że do takiej roboty sto razy bardziej nada się Ancia, którego znalazłem przy wozie Fiery - najwyraźniej je lwy nie bardzo dobrze znosiły taki nagły postój. Odpowiedziałem na pytania o ranę, że nic mi nie jest i że przydałoby się pomóc z przodu bo Błędny Rycerz ma delulu i poszedł lulu, po czym wróciłem razem z Ancią spowrotem na przód konwoju.

Wcale nie zamierzałem się wtrącać między Edge'a a Overseera, ale przysiadłem na ziemi na tyle niedaleko nich, żeby słyszeć co mówią. Tak na wszelki wypadek. Nie byłem wścibski. Wcale. W ogóle.

Uznałem, że próbując wesprzeć Alexandra, Flynna i Titiana w podnoszeniu autobusu, mogłem narobić tylko więcej szkód. Po co kręcić im się pod nogami, kiedy mogłem jeszcze bardziej oberwać a tak naprawdę niewiele byłem w stanie pomóc? Motyw przewodni mojego życia... pomyślałem z lekką goryczą ... Kochany, poczciwy Milo, ale już zostaw to, magia załatwi to szybciej.

Kiedy usłyszałem charakterystyczny trzask! aportacji, lekko drgnąłem i natychmiast poderwałem się na nogi. Jako Bell miałem chyba już wyrobiony jakiś dodatkowy zmysł, który nawet bez patrzenia na nowo przybyłą pozwolił mi wyczuć, że to bagieta. Wystarczająco dużo razy nas zgarniali, spisywali albo prawie zgarniali, żebym miał wyrobiony w sobie głęboki instynkt, który sam nazywałem "Widzisz BUM, robisz ZIUM" chociaż nigdy nie udało mi się dopasować jakiegoś hasła do drugiego akronimu. Moje oczy rozglądały się już dookoła, szukając najszybszej i najskuteczniejszej drogi ucieczki, kiedy przypomniałem sobie, że Alexander jest z nami i to on za nas odpowiada. Powstrzymałem się więc przed ucieczką, wbrew instynktowi i spróbowałem robić dobrą minę do złej gry.

— Pani władzo, bo myśmy po prostu jechali prosto przed siebie. No i ten autobus on nam dosłownie wypadł na maskę. Ja nie wiem czy Owen ma jakieś myśli samobójcze, może źle mi się w życiu dzieje, ale to nie fair, żeby próbować pociągnąć za sobą pół cyrku? — zacząłem tłumaczyć, dość pospiesznie i odrobinę nieskładnie, ale za to okraszając moje tłumaczenie uprzejmym uśmiechem.
— Naprawdę, mamy wszystko pod kontrolą. A może w zamian za stratę czasu na ten nasz mały wypadek, to byśmy panią zaprosili na nasze show? — pytanie rzuciłem w sumie trochę w stronę Overseera, wiedząc że bilety wcale nie miały być jakoś bardzo drogie, a może akurat kobieta będzie się dała udobruchać lekkim przekupstwem? Nie wszystkiemu BUMgiety były prawolubujacymi sztywniakami z kijem w dupie, to wiedziałem napewno.