19 listopad 1970
Nastał czas ciemności - Robert & Chester

Nadchodził czas zmian. Po wielu latach oczekiwań, wreszcie mogli przystąpić do działania. Zapoczątkowana właśnie rewolucja miała odmienić świat, być może przy okazji pożerając też niektóre spośród swoich dzieci. Będąc zaangażowanym w to wszystko praktycznie od samego początku, Robert zaliczał się do grona najwierniejszych sług Czarnego Pana. Oddany mu pozostawał od czasów szkolnych. To właśnie tam, w Hogwarcie, pierwszy raz skrzyżowały się ścieżki jego i Toma Marvolo Riddle'a. Przez kolejne lata coraz bardziej zagłębiał się we wszystko to, co ten sobą reprezentował. Pozwolił się porwać idei. Przekonać poglądom, stosunkowo bliskim temu, w co sam wierzył; w co wierzyli również jego bliscy. Przez te wszystkie lata nie raz udowodnił swoją wartość. Oddanie sprawie. Stał się jednym z tych, którzy jako pierwsi otrzymali mroczny znak. Zdecydowali się dołożyć własną cegiełkę do mozolnego, długotrwałego procesu budowy nowego, lepszego jutra. W chwili obecnej nie odczuwał praktycznie żadnych wątpliwości odnośnie działań, których zamierzali się podjąć.

Zdawał sobie sprawę z tego, że wkraczają właśnie na drogę, z której odwrotu nie będzie.

Niewielki gabinet był dość słabo oświetlony. Niewiele światła wpadało przez okno. Godzina zresztą była zbyt późna, żeby móc z tego rodzaju wsparcia korzystać. W środku niewielkich rozmiarów pomieszczenia stały dwa fotele, stolik, solidne, drewniane biurko z ustawionym zaraz za nim krzesłem, kilka regałów, duża szafa. Panował porządek. Porządek wręcz idealny. Każda rzecz, każdy papierek miał swoje miejsce. I oczywiście w tym miejscu się znajdywał.

Chociaż przez większość czasu Robert zajmował się sprawami związanymi z prowadzonym biznesem - sprzedaż kadzideł niestety nie wiązała się ze zbyt dużymi dochodami - tym razem nie siedział z nosem w dokumentach. Stał tuż obok okna, spoglądając w stronę swojego gościa. Mężczyzny starszego o tych kilka lat, ale dobrze mu znanego.

Po tym wszystkim, co wydarzyło się 18 listopada, musieli się spotkać we dwoje.

On oraz Chester Rookwood.

- Kamienica nie dorównuje wygodami posiadłości, która znajduje się w rękach Twojej rodziny, ale mogę zapewnić, że budynek jest odpowiednio zabezpieczony. - Odzywa się. Brzmi raczej obojętnie. Nie da się wychwycić w jego słowach nadmiaru emocji. Raczej jest mało prawdopodobne, żeby interesowało go zdanie Chestera w tym temacie. Zwykła grzeczność, może trochę taka na siłę. A do tego średnio istotna informacja. Aczkolwiek Rookwood od dawna powinien być już świadomy tego, że jeśli idzie o zabezpieczenia, to Robert jest w stanie się nimi odpowiednio zająć. Miał do tego rodzaju czarów smykałkę.

Sięgając po różdżkę, rzuca zaklęcie wymierzone w siedmioramienny świecznik.

- Incendio - Wypowiada, jednocześnie wykonując wyćwiczony ruch nadgarstkiem. W efekcie tego do pomieszczenia wpada więcej światła. - Tak powinno być lepiej.

Nie śpieszy się, żeby przejść do tematu spotkania. Dawno już nauczył się jak duże znaczenie ma cierpliwość i jak problematyczny potrafi być niepotrzebny pośpiech. Godzina jest wciąż młoda. Nie muszą się zanadto śpieszyć. A że mają więcej światła, Robert może przejść do kolejnej kwestii. Podchodzi do regału, na którym znajduje się kilka butelek alkoholu oraz szklanek. Sięga po jedną z tych już napoczętych.

- Whisky? - Zadaje pytanie Chesterowi. Samemu sobie napełnia pierwszą z brzegu szklankę. A dokładniej tumbler, żeby trzymać się odpowiedniego nazewnictwa. Gotowy jest zająć się również drugą, o ile tylko auror nie odmówi.

Uznając za przyjaciela kogoś, kto zaliczał się do grona popleczników Czarnego Pana, w dość krótkim czasie mogło zaowocować nożem wbitym w plecy. Oczywiście nie w dosłownym sensie, prędzej tym metaforycznym. Czarodzieje posiadali wszak znacznie więcej możliwości pozbycia się niewygodnych dla nich osób. Nie potrzebowali sięgać po najprostsze rozwiązania, choć wiadomo - czasami i te mogły okazać się  dobrym wyjściem. Zwłaszcza, gdy ofiara się takiego kroku zwyczajnie nie spodziewała. Z tego też względu, choć Robert również darzył Chestera szacunkiem, nie byłby skłonny dopuścić go bliżej siebie, a także bliskich sobie osób. Pewne sprawy należało oddzielić od siebie grubą kreską. Obydwoje zdawali sobie z tego sprawę. Może w przyszłości, w chwili kiedy uda im się doprowadzić do końca rewolucje (z sukcesem), zamiast odejść - każdy w swoją stronę - będą mogli odrzucić na bok tą ostrożność.

Teraz jednak nie było czasu na tego rodzaju dywagacje.

Kiwnął głową w reakcji na słowa Chestera dotyczące kamienicy; standardu jaki prezentowała nieruchomość. Choć starał się nie dać tego po sobie poznać, nie odpowiadało mu w jakich warunkach zmuszony był obecnie funkcjonować. Będąc przyzwyczajonym do czegoś innego, tęsknił za luksusami, którymi jeszcze kilka lat temu mogli cieszyć się członkowie rodziny Mulciber. Wierzył jednocześnie, że kwestią czasu jest odbudowa dawnej pozycji. I oczywiście starał się w tym kierunku działać.

- Nie odmówię. - Zamiast kontynuować temat budynku, zainteresował się papierosem. Pomiędzy napełnianiem alkoholem pierwszego, następnie drugiego tumblera, poczęstował się, papierosa odpalił. Nie był jednym z tych, którym przeszkadzało palenie wewnątrz pomieszczenia. Po części zaskakujące, zwłaszcza w kontekście tego jak bardzo potrafiły drażnić go różne drobnostki. Czasami wystarczyło przesunąć jedną rzecz o dwa milimetry, a jego dopadała biała gorączka.

Dopiero kiedy kwestia papierosa została załatwiona, napełnił drugi tumbler. Szklankę, która w 3/4 wypełniona została alkoholem, podał Chesterowi. Pierw gość, później gospodarz. Tak jak należało. Pewnych zasad starał się zawsze trzymać.

- Dostałeś już listę celów? - Zapytał, płynnie przechodząc tym samym do konkretów. Interesów, którymi mieli się tego dnia zająć. Jednocześnie przeniósł się na drugi z foteli. Ustawiony tak, że znajdywali się względem siebie w odpowiedniej odległości. Nie za blisko, nie za daleko, a i meble zwrócone były do siebie. - Wszystko idzie jak powinno?

Miał nadzieje na uniknięcie komplikacji, które nikomu nie były potrzebne. Może nie całkowite ich usunięcie, ale doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo istotne było w tym momencie - podczas pierwszej, zorganizowanej akcji - zadbanie o każdy szczegół, każdą drobnostkę. Włącznie z tym, który mógł wydawać się mało istotny. Od tego w jaki sposób potoczą się wydarzenia dnia jutrzejszego, wiele miało zależeć. 

Nie byli w stanie przewidzieć tego, co przyniesie przyszłość. Nie byli w stanie przewidzieć tego, na ile wierni pozostaną w przyszłości czarownicy popierający obecnie Czarnego Pana. Pewne ryzyko było wkalkulowane w ich działania. Wizja świata, w którym czystokrwiści zajmą należne im miejsce, dla wielu była kusząca. Rzecz oczywista, z różnych względów. Jak wielu z nich będzie jednak w stanie stanąć w jej imieniu do walki? Zaryzykować swoim życiem, zdrowiem, bezpieczeństwem bliskich osób? Prawda była taka, że Robert nie był w stanie ręczyć w tym przypadku nawet i za siebie samego. Jedynie ludzie skrajnie głupi, zawsze ślepo podążali za ideą. Nie potrafili w porę się wycofać. Czasami okoliczności zmuszały człowieka do opuszczenia wcześniej wytyczonej ścieżki. Oczywiście nie było to coś, do czego Mulciber byłby w stanie przyznać się na głos. Prawda była taka, że wystrzegał się tego typu rozważań, uważając iż byłyby początkiem jego końca.

Za wcześnie było, żeby zaliczać upadek na samo dno. Kolejny, jeśli dodać do tego sytuację, w jakiej w ostatnich latach znajdywała się rodzina Roberta.

Ciężko było nie zauważyć, iż sytuacja Mulciberów zmieniła się. Chociaż członkowie tej rodziny starali się żyć tak, jakby nic się nie zmieniło, nie byli w stanie tego ukryć. Kłamstwo powtarzane tysiące razy, pomimo podejmowanych starań nie stanie się nagle prawdą. Tym co im pozostało, były pewne znajomości. Część dawnych wpływów. A także niewielki biznes, który starali się rozwijać. Odpowiednio poprowadzony, mógłby pozwolić im wrócić na salony. Rzecz jasna w swoim czasie. Robert, choć tym powrotem był mocno zainteresowany, nie do końca potrafił zaakceptować, że pozwolić mu na to miałyby właśnie kadzidła. Nie żeby umniejszał temu, na co mogą one pozwolić, ale... o wiele lepiej brzmiało, kiedy przedstawiano ich jako rodzinę związaną z Ministerstwem Magii. Dużo bardziej prestiżowo. Sklepy prowadzić mógł każdy. Zostać szefem Departamentu Tajemnic - to byłoby prawdziwym osiągnięciem. Każdy kto choć trochę znał Mulcibera, zdawał sobie sprawę z tego, że przed laty bardzo zależało mu na rozwijającej się karierze. Kto jednak wie, co przyniesie przyszłość? Zostawmy te tematy, przejdźmy wreszcie do konkretów.

Z papierosem w ręku, uważnie słuchał Chestera. Nie śpieszył się z tym, żeby sięgnąć po alkohol, który na ten moment czekał wciąż na swoją kolej.

- Ile ich mamy? Początkowo mówiliśmy o jakiś 20 celach? Więcej, mniej? - dopytał. Nie umknął mu moment, w którym auror strzepnął na podłogę popiół. Możliwe, że w reakcji na to poruszył nerwowo palcami wolnej dłoni, która spoczywała na udzie. Kilkukrotnie. Zamiast zwrócić na to uwagę, zdecydował się przywołać zaklęciem popielniczkę, która znalazła się na stole. Tuż obok szklanek z alkoholem. Oczywiście skorzystał z niej ledwie tylko wylądowała na miejscu. - Twoim zadaniem jest dopilnować, żeby tego nie spierdolić. Będziesz tam z nimi. Sam dobierzesz ludzi. - przypomniał mu. Podkreślił, że kiedy już wszystko się zacznie, obok go nie będzie. Nie będzie też Lorda Voldemorta, który wszystkiemu przygląda się z odpowiedniej odległości. O tym jednak Chester wiedział na ten moment aż za dobrze. Najlepiej spośród nich wszystkich? - Oby tym razem nie były tutaj żadnych durniów, jak Ci, którzy kilka dni temu zaatakowali księgarnie. - dodał, lekko się przy tym krzywiąc. Atak, o którym właśnie wspominał, mógł znacznie skomplikować sprawy. Tutaj nie było miejsca na samowolkę. Nie było miejsca na wychodzenie przed szereg. Nie każdy to rozumiał. Nie potrzebowali w swoich szeregach tych, którzy nie znali swojego miejsca. Nie rozumieli swojej roli, nie potrafili należycie wywiązać się ze swoich zadań. 

Na ich barkach spoczywały różne zadania, odpowiadali za różne sprawy. Podział obowiązków nie był tutaj przypadkowy. Wynikał z predyspozycji obydwu mężczyzn. Robert doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że pod pewnymi względami daleko było mu do aurora. Nie oznacza to jednak, że uważał samego siebie za osobę gorszą, znajdującą się niżej w hierarchii. Nic z tych rzeczy. Obydwaj byli równie ważnymi elementami całej układanki. Wiele od nich zależało. Musieli ze sobą blisko współpracować.

I robili to, jak widać na załączonym obrazku.

- Hogsmeade? - zainteresował się.

Na ogół starał się nie wtrącać, ale czy na tego rodzaju działania nie było zbyt wcześnie? Choć ich pierwszym celem była ulica Pokątna, wybieranie szerzej znanych miejsc nie wydawało się dobrym posunięciem. Wątpliwości aż nazbyt wyraźnie wybrzmiały przy okazji powtórzonej za aurorem nazwy. Przez moment były też widoczne na twarzy Mulcibera. Nie zdecydował się jednak na nic więcej. Musiał to pierw sobie na spokojnie przemyśleć. Nie było z tym pośpiechu. Żaden atak nie odbędzie się przecież bez wcześniejszej zgody Czarnego Pana. On zaś nie zwykł popełniać błędów.

Robert naprawdę wierzył w nieomylność Toma Riddle'a.

Poczuł pewną ulgę, kiedy Chester skorzystał z popielniczki. Choć nie odezwał się na ten temat ani słowem, nie podobało mu się wcześniejsze strzepnięcie popiołu na podłogę. Ugryzienie się w język trochę go kosztowało. Nie uważał, żeby poruszanie tej kwestii było teraz na miejscu. Nieco się rozluźnił, słuchając tego co auror miał do powiedzenia.

- Naturalnie. Pracuje obecnie nad pewnym systemem... komunikacji. Niebawem wszystko powinno zacząć odbywać się znacznie sprawniej. - podzielił się informacją, nie zdradzając jednak szczegółów. Pewne rzeczy na tym etapie wolał zachować dla samego siebie. Wątpliwe zresztą czy Rookwood zdołałby wystarczająco dużo z tego zrozumieć. Nie był naukowcem.

Tym razem to on wciągnął w płuca dym tytoniowy.

- Uważasz, że to wystarczy? - zapytał, osobiście nie będąc przekonanym co do podjętej przez Chestera decyzji. Obawiał się, że ten kto raz dopuścił się złamania zasad, będzie w stanie zrobić to ponownie. Powinni ograniczyć ryzyko. Nie miał nic przeciwko temu, żeby to ograniczanie polegało na pozbyciu się problematycznych jednostek. - Miejmy nadzieje, że taka sytuacja się już więcej nie powtórzy. Dla dobra całej sprawy.

Bo przecież tylko ona się liczyła. Sprawa. Działali w imię idei, dla wyższego dobra. Chcieli, żeby w rękach czarodziejów znalazło się to, co powinno do nich należeć. Wszystko miało znaleźć się na właściwym miejscu.

Obydwaj panowie doskonale zdawali sobie sprawę, że wszystko to, co obecnie się działo, stanowiło zaledwie początek czegoś znacznie większego; czegoś co mogło w dłuższej perspektywie czasu odmienić znany im świat. Tej odmiany oczywiście chcieli. Różnica był taka, że Robert pozostawał przekonany o tym, że dużo lepsze efekty przyniesie im nieco wolniejsze rozgrywanie trwającej właśnie partii szachów. Trzeba było działać w sposób efektywny, ale zarazem bez nadmiernego ryzykowania, odsłaniania się. Nie on jednak był od tego, żeby to wszystko planować. Odpowiadał za inne kwestie.

- Jeśli taka będzie jego wola. - w ten sposób ostatecznie skwitował pomysł Chestera. Rozumiał co auror chciał osiągnąć. Zgadzał się z tym, że zdecydowane działania mogą przyciągnąć w ich szeregi kolejnych czarodziejów oddanych idei; chcących za nią walczyć. Jeśli chcieli osiągnąć sukces, potrzebowali urosnąć w siłę. Musieli zacząć znaczyć dużo więcej niż znaczyli do tej pory.

Nie bardzo chciał się na ten moment dzielić tym, nad czym pracował w zaciszu własnego gabinetu. Na ten moment było zbyt mało konkretów; znajdywał się zbyt daleko od końca prac. Był jedynie pewnym tego, że cały ten pomysł uda się zrealizować. Miał koncept, który trzeba było dopracować, przetestować i jeśli tylko efekt końcowy będzie zadowalający - wprowadzą go w życie. Wolał nie zapeszać, nie wychodzić z tym przed szereg. Może nie powinien był o tym wspominać aurorowi? Przez chwilę zastanawiał się w jaki sposób to wytłumaczyć.

-  Musisz poczekać. - ostatecznie zdecydował się na tę opcje. - Nie chce o niczym mówić, póki nie przeprowadzę w tym zakresie pewnych testów. Prawdopodobnie będę potrzebował do tego kilku zaufanych osób.

Również zgasił papierosa, jego pozostałości umieszczając wewnątrz popielniczki.

- Powinniśmy pomyśleć o bardziej rozbudowanej strukturze, hierarchii wewnętrznej. - nie mógł nie wrócić do tej kwestii. To aż się prosiło w kontekście sytuacji, którą właśnie omawiali. Członkowie organizacji musieli dostać drabinę, po której szczeblach mogliby się poruszać. Wspinać ku górze lub cofać w dół, zależnie od tego jak bardzo okazaliby się przydatni.

Sięgnął po szklankę, wlewając w siebie odrobinę alkoholu.

- Swego czasu już o tym rozmawialiśmy, powinniśmy wrócić do tematu. Wykorzystać do tego naszych zaufanych ludzi. Nie mówię o wywieszeniu flagi ze znakiem, wskazującym gdzie się udać, żeby nas znaleźć, ale... musimy w jakiś sposób dotrzeć do ludzi. - Upierał się przy tym od dłuższego czasu i wciąż zdania nie zmienił. Rozważał różne opcje. Ulotki? Podziemna prasa? Kluby i organizacja, w których szeregach mogliby działać? Albo może... powinni zorganizować coś własnego? Coś co przyciągnie do nich kolejnych czarowników, niekoniecznie przekonanych odnośnie bardziej radykalnych działań.  - Nie tylko poprzez ataki, Chester. Im trzeba zaoferować coś więcej. Pokazać, że będąc po naszej stronie, mogą coś zyskać.