D. Powtórka z historii magii

Powtórka z historii magii

♦ Spis treści

Starożytność
Średniowiecze
Nowożytność
Początek XX wieku
Po wojnie z Grindelwaldem
Ministrowie Magii
Skorowidz Czystości Krwi

Starożytność

Czarodzieje z czasów prehistorycznych pozostawili po sobie jedynie szczątkowe informacje o rytuałach i swoim życiu, przez co to, jak funkcjonowali, opiera się jedynie na mglistych domysłach i zgadywankach. Inaczej jednak z czarodziejami z czasów starożytności. To właśnie wtedy, w różnych kulturach, zaczęła się kształtować magia, jaką znamy dziś. Choć wtedy w każdym zakątku świata wyglądała zupełnie inaczej.

Miejscem, gdzie magię praktykowano najwcześniej, najpewniej był Egipt. Czarodzieje obejmowali wtedy prawdopodobnie pozycję kapłanów, służąc dobrą radą i czarami najważniejszym urzędnikom oraz samemu faraonowi, ciesząc się ogromnym szacunkiem. Pomagali w stawianiu piramid, zabezpieczali je klątwami. Prawdopodobnie jedną z najbardziej znanych klątw, jest domniemana klątwa grobowca Tutanchamona, która przeniknęła do popkultury mugoli. Egipt to również miejsce naturalnego występowania sfinksów oraz feniksów, które były często przedstawiane w kulturze egipskiej. O tym jak wielką wagę przykuwali do nich nawet mugole, wskazuje Wielki Sfinks, wspaniała rzeźba wykonana na wzór jednego z tych mitycznych stworzeń.

Równie wcześnie magie znano i ceniono w Indiach - tam czarodzieje cieszyli się niezwykłym szacunkiem, ceniono ich umiejętności oraz rady. Indyjscy czarodzieje wynaleźli zaklęcie Serpensortia, które służyło do zaklinania węży. Prawdopodobnie tam odkryto latający dywan, popularny środek transportu w Azji. Również tu feniksy był stworzeniami występującymi naturalnie, przez co na stałe zagościły w tutejszej kulturze.

Kolebką czarnej magii była zaś Grecja. To stąd pochodził jeden z pierwszych znanych nam czarnoksiężników, Herpon Podły. Jego osiągnięcia zostały wykorzystane przez następnych magów uprawiających czarną magię. Stworzył pierwszego bazyliszka (podkładając kurze jajo ropusze). Wymyślił też wiele przekleństw, klątw i uroków, prawdopodobnie też jaki pierwszy stworzył horkruksa rozdzielając swoją własną duszę. Był także jednym z pierwszych wężoustych.

Grecja nie była jednak tylko miejscem, gdzie zaczęto praktykować czarną magię. W tychże rejonach, w środowisku naturalnym występowało wiele magicznych stworzeń, które przeniknęły do kultury oraz mitologii Greków. Były to między innymi: trójgłowy pies, który pojawił się w mitologii greckiej jako Cerber, czy też centaury, chimery, gryfy, trytony oraz cyklopy. Grecja była ojczyzną czarownicy Kirke, którą mugole także umieścili w swojej mitologii. Zasłynęła z przemieniania ludzi w świnie, więc prawdopodobnie była jedną z pierwszych czarownic, posiadających umiejętność transmutacji. Możliwe, że również zaklęcie patronusa zostało wynalezione w Grecji. Z tego zaklęcia słynął Andros Niezwyciężony, który potrafił wyczarować patronusa wielkości olbrzyma.

Na wyspach Brytyjskich w starożytności królowali zaś Celtowie. Czarodzieje, często zwani wtedy przez mugoli druidami, stawali się przewodnikami, mędrcami, lekarzami i kapłanami ówczesnych plemion. To właśnie od nich pochodzi większość wiedzy o pierwszych eliksirach, obchodzone przez czarodziejów święta, a także oni jako pierwsi zaczęli tworzyć różdżki, tak ważne aktualnie dla każdego czarodzieja.

Średniowiecze

Tak jak w czasach starożytnych czarodzieje nadali fundamenty światu, który znamy dziś, tak czasy średniowiecza zdecydowanie były okresem, w którym magia i wiedza o niej rozkwitły. Przede wszystkim jednak czarodzieje zdecydowali się założyć jedną z pierwszych szkół nauczających czarów. Do tej pory nauki pobierano od rodziny czy nielicznych czarodziei, którzy chcieli się dzielić swoją wiedzą z osobami niezwiązanymi z ich rodem. Jedną z takich czarownic była Królowa Maeve, pochodząca z Irlandii. Właśnie na tych terenach brała udział w szkoleniu młodych czarownic i czarodziejów. Nie wszystkim jednak taki stan rzeczy odpowiadał. Czwórka najznakomitszych czarodziejów swoich czasów: Godryk Gryffindor, Helga Hufflepuff, Rowena Ravenclaw oraz Salazar Slytherin wraz z pomocą pewnego architekta zbudowali około 993 roku zamek, który stał się siedzibą Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Przy zamku istniała już mała wioska Hogsmeade, założona w 983 przez Hengista z Woodcroft, lokacja była więc całkiem dogodna. Każdy z czwórki założycieli stworzył własny dom, do którego przyjmowali uczniów, którzy podzielali ich wartości i którym przekazywali swoją wiedzę osobiście. Tak jak Helga i Rowena były swoimi przyjaciółkami, tak Gordryk i Salazar ciągle prowadzili spór. Gordryk chciał przyjmować również mugolaków, Salazar jedynie czarodziejów czystej krwi, zamykając swój dom na czarodziei o mniej szlachetnym pochodzeniu. Wiadomo, że cała czwórka uczyła w szkole aż do śmierci, o tej jednak mało wiadomo w większości przypadków, nie licząc Roweny Ravenclaw, która zmarła z żalu po ucieczce swojej córki.

W Hogwarcie uczyło się wielu wspaniałych i szanowanych czarodziejów. Między innymi sam Merlin, który został przydzielony do Slytherinu. Uznawany jest za jednego z najwspanialszych czarodziejów, stworzył wiele zaklęć, a także głosił poglądy promugolskie, w pewnym sensie wyłamując się ze stereotypu swojego domu ze szkolnych czasów, walczył także o większe prawa dla osób niemagicznych. Należał do Sądu Króla Artura, mugolskiego legendarnego władcy, służąc mu nie raz radą. Jego największą przeciwniczką, zarówno ze względu na poglądy co do traktowania mugoli, jak i stosowania czarnej magii, była Morgana le Fay, przyrodnia siostra Króla Artura, potężna czarownica. Podczas swojego życia Morgana odegrała rolę w wielu sporach i wielkich wydarzeniach, które, tak jak w przypadku Merlina, opiewają legendy arturiańskie. Specjalizowała się w uzdrowicielstwie, a także była animagiem, potrafiącym zmienić się w ptaka. Rządziła również jako królowa Wyspy Avalon.

Czarodzieje rośli w siłę i coraz częściej pojawiały się pomysły utworzenia organizacji, która mogłaby zapanować nad ich ogółem. Zaczęło się od Średniowiecznego stowarzyszenia czarodziejów europejskich, które było raczej organizacją naukową, niż realnie próbującą zrzeszyć czarodziejów. Organizowali wiele konferencji, w tym Międzynarodową Konferencją Magów z 1289 roku, przyznawali także różnego rodzaju nagrody dla zasłużonych czarodziejów.

W końcu jednak czarodzieje, zmęczeni małymi spotkaniami lokalnych magów, zdecydowali się stworzyć zarząd godny reprezentować ich, jako całość; powołali Radę Czarodziejów. Wielu przewodniczących Rady stało się znanymi i rozpoznawalnymi na kartach historii magami.

• Barberus Bragge był przewodniczącym Rady Czarodziejów w okresie drugiej połowy XIII wieku (wiadomo, że piastował to stanowisko w 1269 roku). Był odpowiedzialny za wprowadzenie do quidditcha złotego znikacza.
  
• Burdock Muldoon był czternastowiecznym przewodniczącym Rady Czarodziejów. Podczas swojej kadencji postanowił, że każde stworzenie, które chodzi na dwóch nogach można nazywać istotą, podczas gdy reszta zostanie zwierzętami. Wezwał wszystkie stworzenia wypełniające wymogi, aby omówić na szczycie nowe prawa czarodziejskie. Sala zapełniła się goblinami, które przyprowadziły wiele równych stworzeń dwunożnych.
  
• Elfrida Clagg to mądra czternastowieczna przewodnicząca Rady Czarodziejów. W czasie jej kadencji, jednym z najgorętszych tematów dyskusji był podział między istotami a zwierzętami. Podział wymyślony przez jej poprzednika zakładał, że jako istotę rozumie się każdy gatunek chodzący na dwóch nogach.
  

Czarodzieje coraz bardziej rośli w siłę, tym samym zaczęli pozwalać sobie na coraz więcej. Ustanowili się przewodniczącymi świata magicznego i zaczęli rościć prawa do nakładania praw na inne istoty, przy czym ustalenie kto jest istotą, okazało się całkiem sporym problemem. Rada Czarodziejów przedstawiła pomysł, że jako istotę rozumie się każdy gatunek chodzący na dwóch nogach, ten się jednak nie sprawdził, gdyż na spotkanie zorganizowane przez Muldoona, mające na celu omówienie nowego prawa, stawiło się wiele takich stworzeń jak elfy, chochliki czy trolle, których nie interesował temat zebrania i były zajęte demolowaniem sali i robieniem psikusów. Clagg opracowała podział, polegający na uznaniu za istotę każdy gatunek mówiący po ludzku. Jednak i to nie było wystarczające. Na spotkanie przybyły trolle, które gobliny nauczyły kilku prostych zdań. Stawiły się także duchy, niebiorące udziału w poprzednim zebraniu ze względu na to, że lewitują, a nie chodzą. Opuściły jednak one obrady, twierdząc, że poruszane są jedynie tematy dotyczące żywych. Centaury odmówiły przyjścia, protestując przeciwko wykluczeniu trytonów, które poza wodą porozumiewają się jedynie po trytońsku.

Nie był to jeden spór z istotami, czarodzieje próbowali nawet przejąć założony w 1474 przez Gringotta bank, jedno z najważniejszych miejsc, gdzie czarodzieje przechowywali pieniądze, przez co konflikty między czarodziejami i goblinami jedynie się zaognił.

Zresztą nie tylko z innymi istotami magicznymi czarodzieje mieli zatargi. Coraz częściej zamiast być dla mugoli pomocą, wykorzystywali ich. Wielu adeptów czarnej magii traktowało ich jako obiekty swoich eksperymentów. Zresztą nie tylko oni, ale także wampiry i wilkołaki, dla których ludzie stanowili łowną zwierzynę. Nic dziwnego, że mugole postanowili wziąć na czarownikach odwet. Tym bardziej, że magia była dla nich czymś niezrozumiałym, bali się więc każdego, kto mógłby jej używać. Zaczął się okres polowań na czarownice i palenia ich na stosie. Co prawda w większości okazywało się to bezużyteczne - ofiary rzucały proste zaklęcie zmrożenia płomieni i udawały, że wrzeszczą z bólu, podczas gdy w rzeczywistości odczuwały przyjemne łaskotanie. Czarownica Wendelina Dziwożona tak polubiła te łaskotki, że przybierała coraz to nowe postacie, aby dać się schwytać i spalić. Udało się jej tego dokonać aż czterdzieści siedem razy. Nie każdy jednak czarownik znał takie zaklęcie, a metody mugoli także zaczęły się zmieniać, pojawiły się więc ofiary po stronie magów, zresztą nie tylko, bo przerażeni mugole potrafili także wrzucać na stos siebie nawzajem, przez dokonywane fatalnych w skutkach pomyłek.

Nowożytność

Wraz z końcem średniowiecza nastały czasy zmian. Potężni czarodzieje, którzy pozwala sobie na tak wiele, jednocześnie roszcząc prawa do rozstawiania innych po kątach, zaczęli mieć coraz więcej wrogów.

Jedną z głównych grup, która sprzeciwiała się tak daleko idących przywilejów czarodziejów były gobliny. To one znaczyły najwięcej, zaraz po czarodziejach w społeczeństwie magicznym i to one w końcu postanowiły wywołać bunt. Powodów miały wiele, począwszy od zarzutu, że Gordryk Gryffindor ukradł miecz ich królowi, poprzez próby przejęcia kontroli nad bankiem Gringotta przez czarodziei, po publiczne upokarzanie, a także masowe mordy. Jeden z udokumentowanych buntów goblinów odbył się w 1612 roku w Hogsmeade. Trzy Miotły były wtedy kwaterą główną rebeliantów. Nie trwał jednak on zbyt długo, przysporzył jednak czarodziejom wiele strat materialnych (szczególnie właścicielowi Trzech Mioteł, gdyż praktycznie wyrzucono go z jego własnego pubu).

Czarodzieje jednak postanowili dolać oliwy do ognia i jeszcze mocniej zaognić spór pomiędzy nimi a innymi istotami. W 1631 roku uchwalili Kodeks Użycia Różdzki, który głosił, że żadnemu nie-ludzkiemu stworzeniu nie wolno nosić lub używać różdżki. Na jej mocy czarodzieje wykluczyli możliwość legalnego używania różdżek przez inne rasy władające magią, jak np. gobliny czy skrzaty domowe. Doprowadziło to do kolejnych buntów, które zaczynały być coraz bardziej krwawe.

Co prawda czarodzieje mieli pomysły, jak naprawić niektóre chłodne stosunki, w tym z wilkołakami, dla których Rada Czarodziejów stworzyła w 1637 Kodeks Honorowy Wilkołaków, który dawał wolność wilkołakom pod warunkiem, że raz w miesiącu na czas przemiany będą zamykać się w dobrze zabezpieczonym miejscu.

Czarodzieje będący wilkołakami mieli podpisać taki dokument, ale nikt się nie zjawił, ponieważ żaden nie chciał przyznać się do tego, że nim jest, jednocześnie stając się napiętnowanym i wyklętym przez resztę społeczeństwa.

Zresztą czarodzieje nie tylko z istotami magicznymi mieli napięte relacje. Mugole coraz bardziej i skuteczniej prowadzili eksterminacje czarodziejów, tym razem nie zapominając o skonfiskowaniu różdżek. Ich strach przed magią przerodził się w obsesję, czarodzieje musieli więc posunąć się do środków radykalnych.

W Wielkiej Brytanii najpierw próbowano prosić o pomoc monarchów, Williama III i Marię II, ci jednak byli głusi na ich prośby, sprawę trzeba było wziąć w swoje ręce. Rada Czarodziejów, w tym także dopiero tworzące się powoli Ministerstwo Magii, zwołało spotkanie przedstawicieli wszystkich krajów świata. Po gorących dyskusjach w Wizengamocie Międzynarodowy Kodeks Tajności został po raz pierwszy podpisany w 1689 roku, ale dopiero trzy lata później, w 1692 roku, został oficjalnie ustanowiony i zaczął być egzekwowany przez każde ministerstwo magii, w tym brytyjskie, które oficjalnie stało się organem prawa w 1707 roku, zastępując tym samym Radę Czarodziejów. Jej ostatnim przewodniczącym, jak i pierwszym Ministrem Magii, wybranym za zasługi, szczególnie te, które doprowadziły do stworzenia Kodeksu Tajności, był Ulick Gamp. Nowy urząd obejmował przez 11 lat. Nie wiadomo, jakie departamenty powstały w chwili utworzenia Ministerstwa. Pewne jest, że za kadencji pierwszego Ministra udało się stworzyć Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Możliwe jest, że mniej więcej w tym samym czasie powstały podstawy prawa czarodziejów, które obowiązywały na terenie Wielkiej Brytanii i Irlandii. W pierwszych latach Ministerstwa priorytetową sprawą było dostosowanie społeczeństwa czarodziejów do Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów. Jedną z pierwszych ustaw Ministerstwa było sklasyfikowanie zaklęć Imperius, Cruciatus i Avada Kedavra jako zaklęć zabronionych oraz zalecono egzekwowanie zakazu ich najsurowszym wymiarem kary. W późniejszych latach Ministerstwo utworzyło bardziej rozbudowane struktury prawne. Zdecydowano, że Azkaban zostanie zamieniony w więzienie, którego strzec będą dementorzy. Minister Magii, Perseus Parkinson próbował zmienić prawo na takie, które zakazywałoby małżeństw czarodziejów z mugolami. Spotkało się to jednak z dużym protestem wśród społeczności oraz pracowników Ministerstwa. Około 1733 roku w Ministerstwie wprowadzono regulamin rekrutacyjny na jedno z najbardziej prestiżowych stanowisk w świecie magii, jakim był zawód aurora.

Sytuacje międzyrasowe nadal jednak nie były ustabilizowane. W 1752 roku doszło do kolejnego buntu goblinów w Wielkiej Brytanii. Z powodu złego zarządzania walką z buntownikami, podał się do dymisji minister magii Albert Boot, zaś jego następca, Basil Flack, przetrwał na stanowisku jedynie dwa miesiące. Podał się do dymisji, gdy gobliny sprzymierzyły się z wilkołakami. Zastąpił go Hesphaestus Gore, któremu udało się zapanować nad kilkoma buntami wznieconymi przez magiczne istoty. Prawdopodobnie powstanie zakończyło się śmiercią Urga Utytłanego, który był przywódcą rebelii. W kolejnych latach Ministerstwo musiało zmierzyć się z czarodziejami czystej krwi, którzy zakładali ugrupowania przeciwko mugolom i mugolakom. Ministerstwo musiało też podjąć decyzję dotyczącą Turnieju Trójmagicznego. Ostatecznie zaprzestano organizacji turnieju, ze względu na niebezpieczeństwo kolejnych buntów i starć (a także bezpieczeństwo uczniów).

W 1798 roku na Ministra Magii wybrano pierwszą kobietę, co wzbudziło protesty, z którymi musiało zmierzyć się Ministerstwo. Za czasów kadencji Artemizji Lufkin stworzono kolejny departament – Departament Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. W 1811 r. Grogan Kikut rozwiązał w końcu problem większości napięć międzyrasowych, zakładając, że istotą jest „każde stworzenie obdarzone inteligencją wystarczającą do zrozumienia praw magicznej społeczności i do współodpowiedzialności przy ustalaniu tych praw". W 1875 wprowadzono zakaz używania magii przez nieletnich. Zmieniono również zasady gry w quidditcha, co spowodowało duże niezadowolenie czarodziejów oraz ataki na Ministerstwo.

W międzyczasie olbrzymy, zebrane w ponad sto różnych plemion różniących się kulturą, zaczęły walczyć między sobą, choć powody do tej pory nie są do końca znane. Wojny te trwały głównie w XIX wieku, choć nadal niektóre z plemion zajadle przelewają krew. Zupełnie ignorując wkroczenie w XX wiek, będący okresem rewolucji i wielkich napięć.

Początek XX wieku

Świat magii wkroczył w nowe stulecie raczej ze spokojem, co innego jeśli chodziło o mugoli. Coraz większe napięcia zarówno pomiędzy sąsiadującymi krajami, jak i wewnątrz nich, a także sojusze, które przetrwały jedynie na papierze, w rzeczywistości wcale nie działając, sprawiały że wybuch kolejnego konfliktu był nieunikniony. Iskrą zapalną była zabójstwo przez serbskiego nacjonalistę arcyksięcia austriackiego, dalej zaś wszystko potoczyło się niczym lawina, doprowadzając w końcu do wojny, jakiej świat jeszcze nie widział.

Władze Ministerstwa Magii postawiły zaś sprawę jasno: czarodzieje mają zakaz mieszania się w konflikt, zajmując się swoimi sprawami i jednocześnie dbając, by Kodeks Tajności został nienaruszony. Nie wszyscy jednak posłuchali. Wielu czarodziejów, głównie tych o poglądach promugolskich, a także zagorzałych patriotów, postanowiło wspomóc wybrane frakcje polityczne. Była także garstka, która stwierdziła, że to wspaniała okazja, by móc bezkarnie utrudniać życie osobom niemagicznym. I choć Ministerstwo na początku nie bardzo starało się karać za drobną pomoc, coraz większe użycie magii przez czarodziei przed mugolami zmusiło ich do podjęcia radykalnych kroków.

Już podczas trwania Wielkiej Wojny wielu magów trafiło do Azkabanu, najwięcej jednak rozpraw w Wizengamocie odbyło się po jej zakończeniu. Wielu zostało skazanych na wieloletnie odsiadki, w skrajnych wypadkach nawet dożywocie, wszystkie zaś wyroki argumentowane były złamaniem Międzynarodowego Kodeksu Tajności. Po tych wydarzeniach jednak czarodzieje mogli liczyć na chwilę spokoju. Nie na długo.

W 1926 świat usłyszał o niejakim Gellercie Grindelwaldzie. Czarnoksiężnik ten wraz ze swoją grupą “wyznawców” dokonał kilku krwawych ataków w Europie, przykuwając uwagę nie tylko czarodziejów, ale i mugoli, bo nie raz te ataki skierowane były właśnie w nich. Całą sprawą zainteresowała się MACUSA, odpowiednik Brytyjskiego Ministerstwa Magii w Stanach Zjednoczonych. W tym samym roku Grindelwald wyruszył do Nowego Jorku, podszył się pod Percivala Gravesa, szefa Departamentu Przestrzegania Praw Czarodziejów i planował przejęcie Obscurusa, który miał mu dać niezwykłą moc. Jego plany zostały jednak pokrzyżowane przez Newta Skamandera, a sam Grindelwald został zaś pojmany przez aurorów i osadzony w więzieniu. Zdołał jednak uciec podczas jego transportu z MACUSY do Europy, pozbywając się eskorty, po czym ukrył się, prawdopodobnie w swoim zamku w Nurmengardzie.

Trzy miesiące później Grindelwald trafił do Paryża, tam głosząc swoje poglądy, które mówiły o zaprzestaniu ukrywania się czarowników przed mugolami i wyjściu z cienia. Zgromadził sporą grupę oddanych mu osób, również z rodzin czystokrwistych. Dokonał kilku morderstw, a także po nieudanej obławie na niego, wywołał pożar, który gdyby nie został opanowany, mógłby zniszczyć cały Paryż. Od tego czasu czarnoksiężnik przeszedł do ukrycia.

W roku 1932 Grindelwald trafił do Niemiec, gdzie Najwyższa Szycha Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów oraz niemiecki Minister Magii, Anton Vogel, ułaskawił go, tym samym umożliwiając mu stanie się kandydatem do objęcia władzy nad wspomnianą wcześniej Konfederacją. Stanie się Najwyższą Szychą miał mu zapewnić quilin, stworzenie, które mogło potwierdzić czystość serca czarodzieja, kłaniając się mu. Grindelwald, gdy zwierzę te nie chciało mu być posłuszne, zabił je i za pomocą nekromancji zaczął je kontrolować. Tym samym jego plan niemalże się powiódł, przynajmniej dopóki nie pojawił się żywy quilin, który pokłonił się Dumbledore'owi, a jego zaklęcie nie przestało działać, ukazując jego występek. Dumbledore odmówił jednak stania się Najwyższą Szychą w tamtym momencie, ustępując wybranej następnie przez quilina Vicêncie Santos. Doszło do zerwania braterstwa krwi między Albusem i Gelertem, a następnie do pojedynku, który nie został jednak rozstrzygnięty, a Grindelwald uciekł.

W 1939 roku prawdopodobnie przyczynił się do wybuchu II mugolskiej wojny światowej, choć nigdy nie zostało mu to udowodnione. Ta zresztą toczyła się równorzędnie z kolejnymi próbami złapania i pokonania Grindelwalda, który ostatecznie został pokonany przez Dumbledore'a w 1945 roku u umieszczony w więzieniu w Nurmengardzie.

Po wojnie z Grindelwaldem

Wydawałoby się, że zakończenie walki z czarnoksiężnikiem przyniesie czas pokoju. Okazało się jednak, że nastał czas jeszcze większych napięć.

W 1947 roku Newton Skamander stworzył Rejestr Wilkołaków, który spowodował wielkie zamieszanie wśród tych, którzy zostali dotknięci likantropią. Wielu nie chcąc się ujawniać i narażać swoje rodziny, oraz siebie, na społeczne odizolowanie oraz ewentualną krzywdę, nie zgodziło się na zarejestrowanie, urzędnicy zaś niekoniecznie zadowolenie z dodatkowej pracy, zaczęli go notorycznie zaniedbywać, przez co nie spełniał on swojej funkcji, porzucając tych, którzy chcieli żyć zgodnie z prawym samym sobie.

Na początku lat 50. powstała grupa zrzeszająca wokół niejakiego Toma Riddla Ślizgonów żądnych potęgi i władzy, zwana przez członków “Śmierciożercami”, w kolejnych latach dokonując czynów mrożących krew w żyłach, choć o tym miano dowiedzieć się dopiero później.
W 1956 dyrektorem Hogwartu zostaje Albus Dumbledore, zastępując Armando Dippeta.
Wilkołaki zaś, dzięki zaniedbaniom Departamentu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, zaczęły działać coraz śmielej. Najgłośniejsze stały się zbrodnie niejakiego Greybacka, który zaczął masowo atakować czarodziejów. Zaczęto więc coraz bardziej pilnować rejestru, surowo karząc wilkołaki, które jednak postanowiły się nie zarejestrować.

W samym Ministerstwie zachodzą zaś kolejne zmiany. Czasy rządów czystokrwistych czarodziejów i zdobywania władzy dzięki znajomościom miały się skończyć, gdy w 1962 roku władzę przejął Nobby Leach, pierwszy Minister Magii posiadający obu rodziców mugoli. Doprowadziło to do licznych protestów ze strony czystokrwistych urzędników, którzy masowo opuszczali miejsca pracy. Leach rządził do roku 1968, gdyż musiał usunąć się ze stanowiska z powodu tajemniczej choroby, o której zaczęło krążyć wiele plotek i teorii spiskowych. Jego miejsce zajęła obecna Minister Eugenia Jenkins.

Rok 1970 zakończył okres niepokojów, zaczął zaś otwartą wojnę między Tomem Riddlem, przyjmującym imię Voldemort, oraz jego grupą Śmierciożeców, a zwolennikami praw mugoli i mugolaków, zdrajców krwi i każdego, kto nie zgadzał się z jego radykalnymi poglądami. Zaczęły się nagonki, a także brutalne morderstwa i tortury sprawiające, że nikt już nie czuł się bezpiecznie. W odpowiedzi na zagrożenie ludzie przyjaźni mugolom stworzyli Zakon Feniksa, organizację mającą walczyć z Voldemortem i jego zwolennikami.

Ministrowie Magii

♦ Wilhelmina Tuft (1948-1955)

Radosna czarownica; obejmowała stanowisko w czasach pokoju i dobrobytu. Umarła w swoim własnym biurze u końca kadencji - przyczyną było zjedzenie cukierków o smaku raptuśnika, na które niestety miała alergię.

♦ Ignatius Tuft (1955-1959)

Syn poprzedniczki; mawia się, że wygrał wybory tylko i wyłącznie dzięki popularności swojej zmarłej matki. Próbował wdrożyć kontrowersyjny i niebezpieczny program rozmnażania Dementorów. Ze względu na ewidentny brak poparcia dla jego pomysłu, a także jawne zmartwienie o publiczny dobrostan, został wydalony z Ministerstwa po czterech latach urzędowania.

♦ Fortinbras Malfoy (1959-1962)

Twardy konserwatysta; sukces swojej kampanii mógł zawdzięczyć stoickiemu podejściu, który kontrastował z poprzednikiem, a także licznym koneksjom w Ministerstwie. W miarę trwania kadencji jego poparcie wobec wyższości czarodziejów czystej krwi wzmacniało się, przez co został obwołany radykałem i namawiany do porzucenia stanowiska. Przekonany o tym, że czarodziejska społeczność podziela jego poglądy, zaproponował zorganizowanie przedwczesnych wyborów - poparcie jego dalszej kandydatury miało być równoznaczne poparciu teorii o czystości krwi. Niestety Fortinbras się przeliczył - został zdetronizowany przez pierwszego kandydata mugolskiego pochodzenia, Nobby'ego Leacha, co było dla niego podwójną przegraną. Tracąc w ten sposób twarz, usunął się zupełnie z życia politycznego.

♦ Nobby Leach (1962-1968)

Pierwszy Minister Magii mugolskiego pochodzenia; objęcie przez niego rządów doprowadziło do licznych protestów ze strony czystokrwistych urzędników, którzy masowo opuszczali miejsca pracy. Oskarżano go, że miał coś wspólnego z wygraną mugolskiej piłkarskiej reprezentacji Anglii Mistrzostw Świata w 1966 r., w których byli gospodarzami, niemniej twardo zaprzeczał tym pomówieniom. Leach rządził do roku 1968, gdyż musiał usunąć się ze stanowiska z powodu tajemniczej choroby, o której zaczęło krążyć wiele plotek i teorii spiskowych. Jedną z osób podejrzanych o związek z jego odejściem był Abraxas Malfoy. Następczynią Leacha została obecna Minister Eugenia Jenkins.

♦ Eugenia Jenkins (1968-obecnie)

Przejęła urząd Ministry Magii po Nobbym Leachu i przychodzi jej urzędować w bardzo niepewnych czasach, ponieważ to w jej kadencji Lord Voldemort ogłosił swój manifest...

Skorowidz Czystości Krwi

Rok 1930 okazał się dla magicznego społeczeństwa istotny, głównie przez ukazanie się dokumentu nazwanego Skorowidzem Czystości Krwi. Został on wydany 14 marca anonimowo i szybko znalazł się na językach wszystkich. Poruszana w nim tematyka konceptu czystości krwi nie była niczym nowym, gdyż stare i bogate rodziny magicznej społeczności od zawsze zabiegały o swoją pozycję, kładąc nacisk właśnie na te wartości. Tym razem jednak wielu znalazło potwierdzenie ich ambicji i statusu w liście 28 nazwisk, które znalazło się w dokumencie, a które potem określono Nienaruszalną Dwudziestką Ósemką.
Nikt nie był pewien jakie właściwie kryteria przyjęto przy jego sporządzaniu, biorąc pod uwagę, że znalazły się w nim nazwiska rodzin które były wręcz dumne ze swojego powiązania z mugolami lub jawnie fascynowały się ich kulturą. Autor jednak, w późniejszych czasach zarzekał się, że przeprowadzone przez niego badania drzew genealogicznych były dokładne - na tyle na ile dostępne były potwierdzające to dokumenty. Ci, którzy znaleźli się na liście i uznali to za właściwe wyróżnienie, zgadzali się z nim, niezadowolenie kierując raczej na tych, którzy się wobec temu buntowali lub nie zależało im na nowo nadanym przywileju.

Cantankerus Nott, który jakiś czas po opublikowaniu Skorowidzu przyznał się do jego napisania, jest powszechnie uważany za jego autora, jednak nigdy nie zostało to w stu procentach potwierdzone. Wielu z tych którzy wierzą w jego autorstwo, jest przekonanych że Cantankerus dobrał rodziny znajdujące się w Skorowidzu tak, żeby zapewnić wysoki status rodowi Nott i jego poplecznikom, którzy w rzeczywistości na takie wyróżnienie nie zasługiwali.

♦ Treść Skorowidzu Czystości Krwi

Dokument ten wbrew pozorom nie jest tylko listą 28 nazwisk, ale swojego rodzaju manifestem autora i osób popierających całą ideologię. Autor Skorowidzu wyraził poprzez jego publikację swoją frustrację wywołaną tym, iż wraz ze wkroczeniem czarodziejów w nowy wiek, odrzucili oni tradycje związane z zachowaniem statusu krwi. Starożytne rodziny czarodziejskie przykładały do niego bowiem dużą wagę, a głowy szanowanych rodów kładły duży nacisk na to, aby ten status zachować. W ten właśnie sposób przywrócono do codziennego użytku słowo szlama, określające czarodzieja o niemagicznych korzeniach. Szlamy stanowiły dla świata magicznego zagrożenie, a rodziny posiadające je w swoim drzewie straciły uznanie i szacunek w oczach popierających słowa autora Skorowidzu.

Każda wymieniona rodzina, została w dokumencie opisana tekstem traktującym o szczegółach, które przewijały się na jej temat na kartach historii. Można tam znaleźć znanych przodków, dewizy, herby, związane z nimi artefakty, ale też wiekopomne dokonania.

Rodziny wymienione w Skorowidzu Czystości Krwi w 1930
Abott	Fawley	Malfoy	Selwyn
Avery	Flint	Nott	Shacklebolt
Black	Gaunt	Ollivander	Shafiq
Bulstrode	Greengrass	Parkinson	Slughorn
Burke	Lestrange	Prewett	Travers
Carrow	Longbottom	Rosier	Weasley
Crouch	Macmillan	Rowle	Yaxley

♦ Skorowidz Czystości Krwi, a dzień dzisiejszy

Na przestrzeni lat nieco rzeczy się pozmieniało. Przede wszystkim - Skorowidz pozostał w swojej niezmiennej formie od lat 30, zawierając w sobie tych samych dwadzieścia osiem nazwisk. Koncept czystości krwi nigdy nie był jednak tylko kartką papieru czy spisanym na niej dokumentem, a ideą która ciągnęła się daleko wstecz na tle historycznym, ale też społecznym. Czystość krwi, jako konstrukt, pozostawał na tyle plastyczny, że społeczeństwo samo wydawało w późniejszych latach osądy co do tego, czy dana rodzina powinna być uznawana wciąż za czystej krwi czy może jej status zmienił się. Z tego powodu część rodzin, która została umieszczona w Skorowidzu, w mentalności społecznej jest na dzień dzisiejszy uznawana jako półkrwi. Inne natomiast, zostały wyniesione do statusu czystokrwistych, czy to poprzez swoje zachowanie i poglądy, czy to przez udowodnienie czystości swojego drzewa genealogicznego.