—17/08/1972—
Polska, Kraków
Clemens Longbottom & Anthony Shafiq

Cruelty has a human heart,
And Jealousy a human face;
Terror the human form divine,
And Secresy the human dress.

The human dress is forged iron,
The human form a fiery forge,
The human face a furnace sealed,
The human heart its hungry gorge.

Ach słodki kochany Clemens, jak on za nim tęsknił.

Skóra zdarta z ojca. W bucie. W pysze. W tym samczym, Longbottomowym samozadowoleniu, które każe im uważać się za ostatnich i jedynych sprawiedliwych.

Anthony oddałby pół swojego majątku, żeby móc w takiej sytuacji znaleźć się z Godrykiem, ale cóż... jaki wkład finansowy taki Godryk.

Nie patrzył na niego, nie zamierzał na razie przynajmniej zdejmować z jego nadgarstków kajdanek, które były konieczne do przewiezienia jego więźnia, wywiezienia go chociażby z miasta. W kierowcy Woody mógł rozpoznać swój kontakt na Polskę, który bardzo, ale bardzo starał się nie pokazywać po sobie zdenerwowania, gdy niespiesznie ruszyli wąskimi ulicami.

Anthony zdjął skórzane rękawiczki i odłożył je do skórzanego nesesera w którym posiadał wszystkie fanty zarekwirowane Longbottomowi. Rozmyślał w ciszy wypełnionej turkoczącym silnikiem automobila, jaka odpowiedź byłaby najodpowiedniejsza, na tyle prosta, żeby trafić do tego przepitego, prymitywnego umysłu.
– My poor... poor dear boy... Nie krępuj się dać znać po powrocie swojemu bratu, że w Twoim adresowym kajeciku jest inny zaufany mag, władający wszystkimi językami świata, z dostępem do crouchowskich papierów na wschód, który dodatkowo na tyle przejmowałby się Twoją włochatą dupą, żeby chciało mu się w ogóle wychodzić z domu. – Szeroki uśmiech zakwitł na twarzy Shafiqa, gdy z ostatnim słowem odwrócił się do przymusowego towarzysza. – To nie koniec złych wieści. Czeka nas lot nad górami, żeby przebić się przez granicę. Karpaty, Alpy - dopiero kiedy dotrzemy z Prowansji będziemy mogli użyć świstoklika, żeby nikt nie pytał cóż robiliśmy po drugiej stronie żelaznej kurtyny. To będzie wspaniała przygoda, nie sądzisz? – sięgnął do wewnętrznej kieszeni perfekcyjnie skrojonej mugolskiej marynarki po złotą papierośnicę z wygrawerowanym indyjskim smokiem o szafirowych oczach. – Papierosa? – zaproponował z całą jadowitą słodyczą, na jaką byłoby go stać.

- Och, jaka szkoda, że zapomniałem odebrać od nich klucza - cyknął językiem o zęby w obrzydliwym jankeskim geście, rozsiadając się wygodnie i sięgając po jeden z papierosów dla czystej własnej przyjemności, ale też oczywistego rozładowania napięcia. Dopiero wprawiał się w zauroczeniach i choć nie musiał z nich korzystać, zawsze warto było mieć czujność w tego typu akcjach, kiedy powinno paść tych kilka słów sugestii wzmocnionej energią splotu.

W jego rękach zalśniła srebrna zapalniczka, zaciągnął się niespiesznie, odwracając głowę w kierunku miasta.
- Jak wyjedziemy na pola. Przeżyjesz - poinformował go krótko, bo kto by chciał przebywać w jednym ciasnym metalowym pudełku z rozjuszonym Longbottomem? Na pewno nie on. To znaczy... na pewno nie z tym przedstawicielem rodziny - tak powinna brzmieć prawidłowa odpowiedź.

Przy Clemensie jednak trudno było uciekać myślom do Erika, może dlatego, że zbyt łatwo wtedy umysł przypominał sobie o różnicy pokoleń. Anthony choć młodszy był wciąż w generacji przedwojennej. Tak jak jego mimowolny towarzysz podróży. - Nigdy nie miałem okazji spróbować miejscowych obwarzanków. Czytałem ostatnio, że są całkiem dobre - zauważył niezobowiązująco, ćmiąc nadal papierosa, pozwalając nikotynie rozluźnić ciało, odetchnąć na moment umysłowi. Na tym etapie już nie powinni mieć zmartwień większych niż własne towarzystwo.

Kokieterię i gierki mógł też zachować dla Quintessy, której bardzo odpowiadało jego towarzystwo, odwrotnie proporcjonalnie do tego, co prezentował sobą Clemens. Najzabawniejsze w tym wszystkim, a może wręcz przeciwnie, może najbardziej tragiczne było to, że Anthony pozostawał absolutnie nieświadomy powodów, dla których starszy brat jego przyjaciela aż tak go nienawidził. Fakt, że istniało w nim przekonanie o tym jak dobrze znał się na ludziach tylko pogłębiał niezrozumienie sytuacji, ponieważ interpretacja zachowań Longbottoma przychodziła mu nader łatwo, w przestrzeniach daleko odmiennych od osi problemu.

Nie musieli przecież toczyć tej potyczki, nie musieli stroszyć piórek i wachlować się językami w tej wulgarnej wymianie zdań. Kiedy zgadzał się na tę akcję zaślepiała go chęć udowodnienia własnej przydatności, udowodnienia, że jednak warto było mieć w nim przyjaciela. Nie potrzeba było wiele, żeby zgasić w nim to małe, durne zwycięstwo, małe poczucie wyższości nad niedorobionym Godrykiem. Teraz to wszystko naraz stało się tak gorzkie, że niemal zemdliło Shafiqa, choć może to była kwestia jazdy samochodem? Pozornie stracił zainteresowanie siedzącym obok niego mężczyzną, jeszcze więźniem, skupiając się na mijanych, obdrapanych biedą kamieniczkach i wąskich polskich uliczkach. W uszach dudniły mu słowa, które wcale nie należały do Woody'ego, a do jego ojca. Słowa wypowiedziane ponad dwadzieścia lat temu, które wciąż i wciąż potrafiły odbijać się echem, zaciskać trzewia, kierować ciało do rzeczy, których Anthony nawet nie chciałby robić, a które musiał, tylko po to, by znów ich nie usłyszeć.

Jesteś miernym, zniewieściałym pedłakiem, który próbuje zatruć moją rodzinę dewiacją – twarz starszego maga wykrzywiał pogardliwy uśmiech, oczy były utkwione w szczupłym dwudziestolatku o oczach szarych jak stal. – Nie ma w Warowni miejsca dla takich jak Ty. Nie pojawiaj się tu nigdy żmijo i zostaw moje dziecko w spokoju.
Stary Longbottom nie miał pojęcia o wielu sprawach. Nie miał pojęcia o tym, że płomień jego domysłów i obronne wobec rodziny ostrza były skierowane w niewłaściwą stronę, nie miał pojęcia o tym jaki był prawdziwy wkład Shafiqa w życie jego syna. Nie miał pojęcia o tym, że od tamtego popołudnia, dumny stażysta, który opuścił z zaciśniętymi ustami Warownie, nie będzie mógł o tym przestać myśleć, w pewnym sensie czyniąc z tego miejsca święte, niedostępne zakazem miejsce. Anthony później latami szarpał się ze sobą, obudowując się niewrażliwością, ale też - w ramach obrony przed podobnymi zarzutami - nadmierną publiczną kokieterią wobec kobiet. Wolał, by mówili o jego romansach, niż żeby ktokolwiek mógł dostrzec prawdę o naturze jego zainteresowań. Prawdę o nim. Pocieszał się, że strach przed odkryciem preferencji zmotywował go do tak skutecznej nauki oklumencji, próbował nie dostrzegać spustoszeń we własnej, sprasowanej psychice, lęków, kompulsywnej potrzeby kontroli sytuacji, wszystkiego co robił, by choć przez moment poczuć się bezpiecznie. By nikt więcej nie rzucił mu oskarżeń prosto w twarz, tak jak zrobił to Godryk.

Erik

Los bywał złośliwy i przewrotny, nie planował tego romansu, nie planował swojej miłości. Nie mógł już rozpoznać, czy wynikała ona z fascynacji tym konkretnym mężczyzną, czy była połączona ze słabością do Utraconego Raju, do tęsknoty za ciepłem, za poszumem anielskich skrzydeł ostatnich prawych czystokrwistych, jakich mógł oglądać ten świat.

A teraz siedział koło niego Clemens, skóra zdarta z ojca w zachowaniu, w nieprzejednanej bucie i przekonaniu o własnej racji. I Anthony nie potrafił myśleć inaczej niż tak, że cała ta niechęć, całe obrzydzenie, szlam, który był na niego wylewany przy całej interkacji, przy listach, tych pisanych do niego, jak i do Jonathana, był spowodowany tym, że starszy czarodziej domyślał się, że jest homoseksualistą. A to sznurowało Shafiq'owi usta, zamieniało je w cienki pasek pozbawiony warg. To uniemożliwiało im porozumienie i rozwianie banalnego przecież konfliktu opartego na kompletnie błędnych założeniach. Mogliby odkryć wspólne wartości, mogliby walczyć o nie razem, mogliby nie tracić energii na przeżerającą dumę i bezpodstawne uprzedzenia. Mogliby...

Ileż napięcia zeszłoby z obu, gdyby Anthony w przypływie szczerości rzucił:
O co Ci chodzi?! Erik jest dorosłym mężczyzną i ma prawo decydować z kim się chce spotykać, wydawało mi się, że ktoś taki jak Ty szanuje wolną wolę i decyzyjność również w obrębie swojej rodziny!
Ale nie powiedział tego. Nie mógł, otulony traumą, jak ciasną wytłumiającą watą. Pozostawał ślepy na szersze okoliczności, zasłuchany w przeszły szum dawnych obelg, zwieńczonych finalnym wyrzuceniem z domu, który kochał, doprawianych teraz niekończącymi się mało pasywnymi a mocno agresywnymi dosrywkami ze strony siedzącego obok, zbieranymi przez lata, lata wspólnej znajomości, która nie mogła zostać przerwana. Nie kiedy musieli dzielić między siebie bardzo bliskich swemu sercu.

Do końca drogi samochodem, Anthony milczał, nie szukając dalszej zaczepki, ani też nie dając się sprowokować. Milczał w lęku, że rozsierdzony, sprowokowany Clemens mógłby w końcu wyrzucić mu to, co spodziewał się od niego usłyszeć. Milczał nawet wtedy gdy wyjechali z miasta i zgodnie ze swoimi słowami zabrał kajdanki z jego nadgarstków, a potem oddał różdżkę. Jego smutna, wręcz kojarząca się z psem twarz (oczywiście nie kundla, a rasowego charta) zdawała się absolutnie zdystansowana, odcięta od innych emocji, choć przez moment można było odnieść wrażenie, że podoba mu się widok gór, rozpościerający na polanie, gdzie stała karoca zaprzężona w dwa piękne testrale. Shafiq nie podchodził do nich, nie dogadywał się zbytnio ze zwierzętami, nie chciał ryzykować niepotrzebnego spłoszenia istot. Poprawił mankiety mugolskiego garnituru, wygładził poły marynarki i sprawdził godzinę na kieszonkowym zegarze. Po chwili zamysłu podszedł do woźnicy i szepnął mu kilka słów, dbając o to by Longbottom ich nie usłyszał. Zaraz potem zaprosił go do środka.

Umagiczniona, niewidzialna dla mugoli karoca była malutka, ciasna i zdecydowanie niewygodna. Pakunek, powód całej wyprawy umieszczony był pod jedną z ław, tą zajmowaną przez Woody'ego. Na przeciwko niego siedział Shafiq i tu brak kontaktu był już co najmniej utrudniony samym faktem, że ciężko było siedzieć tak by chociaż nie dotykać się kolanami, zwłaszcza gdy obaj panowie nie byli najmniejsi.
– Po drodze zatrzymamy się na obiad – poinformował sztywno, próbując jakoś odnaleźć się w sytuacji, własną niełatwość całej konfrontacji przykrywając chłodem. Pomyśleć, że kiedyś w okresie wakacyjnym spędzali nawet sporo czasu razem, różni jak ptak i kamień, ale chociaż będący w stanie akceptować swoją wzajemną obecność...

Godryk Longbottom i Michael Shafiq byli od siebie bardzo różni na wielu płaszczyznach. Byli też bardzo podobni, w tej samej surowości i ugruntowanych przekonaniach dotyczących męskości i sposobu jej wykrzesania u swojego potomstwa. Anthony znał doskonale karanie ciszą i dystansem również ze swojego prawdziwego rodzinnego domu, czyli chowu ciotek Parkinson, które nie należały do najbardziej wylewnych i emocjonalnie dostępnych osób na świecie. Anthony sam był bardzo wprawny w posługiwaniu się tą figurą retoryczną, potrafiąc zawieszać kontakt na lata, jeśli ten stawał mu się niewygodny. Zachowanie Clemensa w tym względzie nie robiło więc na nim większego wrażenia.

Jedyną osobą, która w tamtym momencie mogła wyprowadzić Anthony'ego Shafiqa z równowagi był on sam i myśli, które biegły zbyt szybko, zbyt zawile, zbyt kręcąc się wokół lęków odtworzonych moment temu u podnóża Tatr.

Z oczywistych względów, Anthony pomyślał o Eriku, o wspólnych kolacjach na dachach ekskluzywnych hoteli w gorące lipcowe noce, pod rozgwieżdżonym niebem. O wielogodzinnych torturach, gdy każdy kęs przybliżał ich do kulminacji spotkania, a jeszcze przecież nie mógłby odmówić swojemu kochankowi deseru, katując się widokiem kolejnej dokładki kremowej panna cotty i łyżeczką niknącą pomiędzy wargami wykrzywionymi w psotnym uśmiechu.

– Tam akurat nie zamierzam Cię zabierać – odpowiedział mu defensywnie, nie do końca świadom, że w ten sposób przyznawał się do istnienia jakiegoś "tam". – Ale jestem przekonany, że nie zdążyłeś zmienić się na tyle, abym nie był w stanie zaspokoić Twojego gustu, jednocześnie ciesząc się obecnością w jednym ze swoich ulubionych miejsc. Wierzę, że w podzięce za tą małą pomoc tu w Polsce, będziesz w stanie się zachowywać? Czy potrzebujesz lepszej zachęty? – karoca była duszna, ale Shafiq odzyskiwał rezon, czując że już się wznoszą, pozostawiając za sobą ten smutny kraj. Myśl o śródlądowaniu też napełniała go optymizmem. Włochy były słonecznym krajem, który kojarzył mu się niezwykle korzystnie, by przekonany, że nawet Longbottom nie będzie w stanie tego zetrzeć. Tak, jakby witał go na swojej ziemi, jakby był właścicielem całego państwa. O ironio, zamierzał go podjąć w zupełnie innej roli...