Długą trasę wyznaczył dla niej do przejścia, a właściwie do cichego czmychnięcia w cieniach wysokich ścian. Nocną porą, z lochów gdzie znajdowało się dormitorium ślizgonów, aż do najwyższej wieży ich szkoły. Droga niebezpieczna, ale też ekscytująca. Usłana wieloma wścibskimi spojrzeniami z wiszących obrazów, wszędobylskich duchów, prefektów i innych niszczycieli romantycznych schadzek. Ścieżkę do wieży wyznaczały zawieszone w powietrzu aldehydy. Silny aromat drogich perfum, których kilkugodzinna projekcja bez problemu mogła unosić się w bezwietrznych korytarzach zamczyska. Zapach wysłanych jej na pomoc zaczarowanych flakoników miał przywołać wspomnienia krótkiej wizyty w Paryżu z końcówki lata, w którą zabrał ją razem ze sobą przy okazji sportowych rozgrywek europejskich w quidditcha. Od jednego jej spojrzenia, mieniące się w ciemnościach zaklęte iskierki ciągnącej się woni podpowiadały skróty i ukryte, bezpieczne przejścia dalej. Dobrze znał te korytarze, przecież jeszcze rok temu sam nimi chadzał. A teraz był dorosły. Może niekoniecznie dojrzały, ale z prawem do samostanowienia. Z podpisanym kontraktem klubowym, wolności co nie miara, a jedną z pierwszych wypłat ze swojej pierwszej pracy wydał w całości na zachcianki blond półwilli. Bo od tego lata, również już wolna.

I ona też od dzisiaj miała już być dorosła. A on chciał być pierwszym z kim będzie miała okazję świętować ten triumf pełnoletności tej nocy. Dlatego kilka dni wcześniej nadał do niej przesyłkę sową. Kreację jednego z paryskich, czarodziejskich domów mody, do którego zaprosił ją kilka, czy kilkanaście tygodni wcześniej. Szyta na miarę, w jej rozmiarze, w rozmiarze haute couture. Na odwrocie dedykacji dołączonej do sukni, napisał że będzie czekać na nią. Dzisiaj o północy, w noc jej osiemnastych urodzin. I dokładnie tak uczynił. Zjawił się na czas, a uściślając, przyleciał. Oczywiście, że na miotle, bo takimi nie rozstawał się nawet na dzień już od dobrych kilku miesięcy. Przysiadł na flankach najwyższego punktu w całej szkole uśmiechając się ironicznie pod nosem. Śmiał się, bo jeszcze w czerwcu tego roku, zaraz po skończonych owutemetach, obiecywał sobie, że był to ostatni papieros wypalony w murach zamczyska. A teraz znowu popalał, już nieco zwilgotniały od długiego lotu, tytoń. Teraz już bez szkolnego mundurku jak nieletni niewolnik edukacji państwowej, ale jak na klasycznego dupka przystało w przetartych dżinsach, prostym podkoszulku i ciemnej skórze. Przez plecy miał też narzuconą szatę w klubowych barwach, które obecnie nosił z większą dumą, niż rodowe kruki Lestrangów. Czekał na zubożałą arystokratkę. Najbardziej uroczą, zubożałą arystokratę w całej Szkocji i okolicach. Teraz kiedy miał już edukację za sobą, a w końcu nie miał za sobą karcącego wzroku Loretty wreszcie mógł nacieszyć się przyjemnościami życia. Mógł odetchnąć z ulgą, albo powietrzem wydychanym z jej płuc.

Sędziowski gwizdek nigdy nie był dla niego wystarczającym powodem do zakończenia gry. Zawsze w coś grał, zawsze sobie pogrywał. Z kimś lub z czymś, nie ważne. Kolejne wyzwania za wyzwaniami, bo kompetytywny rdzeń w jego kręgosłupie moralnym zawsze domagał się więcej. To nie był typ faceta zza wschodniej granicy, któremu paczka cygaret w kieszeni wystarczyła, by dzień nie był najgorszy. Bo zawsze było mu mało. Pieniądze już miał, nawet zanim zaczął zarabiać te własne. Swoją karierę zawodową, choć ta dopiero była na samym początku i tak rozpoczął od wysokiego "C". A mając te dwie rzeczy nie narzekał też na brak kobiecego piękna wokół siebie. Więc czego mu brakowało? Zapewne tego czego zabraniano mu przez cały ten czas do tej pory. Odrobiny namiętności. Bliźniaczy wzrok snuł się za nim jak posępny cień, zabraniając mu jakichkolwiek głębszych relacji ze słodyczą ślizgońskich dormitorium. Przez większość lat uważał to za śmieszne, kiedy jego obecność wokół dziewcząt, skazywała je na gniew Loretty. Te które miały więcej szczęścia kończyły z rozlanym punchem na głowie, z kolei te z mniejszą jego dozą kończyły o wiele gorzej. Zaszczute i poniżane w żeńskich toaletach, obdzierane ze wstydu i godności, bo miały czelność zbyt swobodnie poczuć się w otoczeniu Louvaina. Dla niego całkiem zabawne, pastwić się nad gorszym, bo słabszym, słabszym, bo gorszym. Jednak niewiele takich historyjek było potrzebnych by szkolna gawiedź, zwłaszcza ta damska, zrozumiała, że ten onyksowy wzrok nie przynosi nic dobrego. Może trudno w to uwierzyć, ale ciężko było nawiązać relację z kimś innym niż paczką własnych kumpli mając za plecami taką legendę. Zanim to zrozumiał minęło większość szkolnych lat, a z tym co najsłodsze w szkolnych lochach, musiał obejść się smakiem. Towar macany, należy do macanta jak mawiało się w męskiej szatni przed meczem na boisku.

Dlaczego takiemu Atreusowi należał się jej uśmiech, a jemu nie? Zawsze mógł jedynie patrzeć z zazdrością, kłując się we własne sumienie, że potrafiłby lepiej niż on. Co taki Bulstrode mógł wiedzieć o tym co pragnie krew arystokracji? Jedyny moment, kiedy widział prawdziwą pasję w jego oczach to kiedy stawiał całe kieszonkowe na czerwone. On, Louvain, wolał postawić w tej ruletce na blond jej włosów. Teraz kiedy żaden karcący wzrok nie sięgał go, będąc znowu w tej szkole, w końcu mógł pozwolić sobie na więcej. W końcu zasady przestały tak sztywno zobowiązywać. Bo owszem, zasady miał, ale grał bez nich. Nie po to się grało, żeby przegrywać prawda? Może i powinna mu uschnąć ręka, którą dawał jej te wszystkie prezenty, zbyt wyszukane i kosztowne jak na przyjaciela, o którego nie powinien się martwić. Na środku języka, którego używał do zaproszenia jej do Paryża, czy w gwieździstą noc na szczyt wieży astronomicznej, powinien wyrosnąć kaktus. Był tego świadom. Sam uciąłby pusty łeb przy samej dupie każdemu z paczki, który tylko ośmieliłby się startować do Loretty. Hipokryzja i to przez wielkie "Mam to totalnie w dupie".

Więc co? Miał stać jak w muzeum? Nie dotykać eksponatów? Dlaczego, skoro tak bardzo chciał w to grać. I ona też chciała. Bo potrafił i chciał zabiegać o jej atencję. Każde westchnięcie, nawet te najdrobniejsze mógłby z entuzjazmem rozpisać na pięciolinii wsłuchując się w ukrytą w den melodię. Gotów wyciągnąć z dna oceanu, spod ruin Atlantydy, największe skarby z orichalcum, by choć raz spojrzała na niego tak jak patrzeć potrafiła. Zatracić się chociaż na moment w melodiach willi, bo tego smaku tego dźwięku jeszcze nie znał. A teraz patrzył spod ukosa przez ramię jak balansowała na krawędzi igrając z nieprzewidywalnym wiatrem. - Takie jest Twoje pierwsze dorosłe życzenie? Uśmiechnął się ironicznie na swój własny żart. Przepaść była otwarta na wszelkie propozycje i nie odmawiała odjęcia tego co wadziło na życiu każdemu kto chciał rzucić się w jej ramiona. Faktycznie było coś wyjątkowego w igraniu z wysokością. Gdyby tak nie było nigdy nie zakochałby się w adrenalinie sportu na miotle. Odwrócił się jednak w kierunku spadku, zainteresowany jej pytaniem. Wszedł na blanki, robiąc większy krok na blanki, tuż obok niej. Pociągnął kilka razy z tlącego się papierosa by nadać żaru odpowiedniej mocy. Potem odjął go sobie od ust i jakby grotołaz rzucił nim w dół niczym flarą, chcąc ocenić wysokość od ziemi. Mała iskierka, w którą zamienił się po kilku sekundach szybciej zdążyła skryć się między warstwami mgły i ciężkiego powietrza, niż rozbiła się o podłożę. - Starczyłoby na nas dwoje. Uśmiechnął się zadziornie. W końcu zlustrował ją całą swoim spojrzeniem. Chociaż cieszył go jej widok, to wcale tak pocieszony nie był. Albo celowo nie podążyła za jego sugestią ignorując to, w czym chciał ją dzisiaj zobaczyć, albo nie odczytała jej wcale. Nie po to istniały drogie suknie, by więzić je schowane po kufrach i skrzyniach. No cóż, musiał obejść się smakiem tym razem.

- Chociaż to nie w tą stronę spoglądasz kruszyno. Odezwał się jeszcze raz, zadzierając spojrzenie ku górze. Wydawała się tak drobna, tak zwiewna, jakby silniejszy powiew wiatru miał porwać ją w bezkres przestworza. Chwycił jej dłoń, by jej palcem wskazać na ciągnącą się wśród konstelacji smugę na horyzoncie, najpewniej pozostawioną po pasażerskim locie. - Tam. Będąc wysoko tak jak one, krew zaczyna stawać człowiekowi w żyłach. Mówią na to przeciążenie. Rzucił tylko po to by palcami drugiej dłoni uścisnąć ją nad karkiem u nasady czaszki, tam, gdzie ucisk w głowie na wysokości doskwierał najbardziej, w nonszalanckim geście symulując jak boli, kiedy jesteś zbyt wysoko. Zaśmiał się i odstąpił na krok, zasiadając na brzegu wieży, przerzucając nogi na drugą stronę. - I dopiero kiedy tracisz orientację, nie mając pojęcia co jest górą, a co dołem, zapominasz, że cokolwiek miało jeszcze znaczenie.

Nigdy nie próbował nawet zrozumieć jakie były szczere intencje Loretty w niszczeniu wszystkich jego romantycznych relacji. Tak jakby głęboka podświadomość unikała wzięcia na warsztat własnego rozumu i pojęcia dlaczego to robi. Gdyby się nad tym zastanawiał mógłby zabłądzić zbyt głęboko w tym pogmatwanym labiryncie i zbyt szybko dojść do wniosków do których wcale dochodzić nie chciał. Tłumaczenia które sama mu serwowała były o wiele wygodniejsze do przyjęcia. Ta jest zbyt wąska w biodrach, nie urodzi ci dziecka, ta miała w drugim pokoleniu od strony babki mieszańca w rodzinie, a tamta, daj spokój, słucha okropnej muzyki. Przyjmował to, wręcz będąc wdzięczny za jej troskę, bo w końcu robiła to z troski do niego, prawda? Przyjdzie jeszcze czas, kiedy on to zrozumieć, teraz byli zbyt podobni. Podobne upodobania, podobnie zepsuci. Podobnie do siebie dobierali znajomych, z podobnie próżnych pobudek. Loretta dobierała koleżanki na swoje tło. Żadna nie mogła być lepiej ubrana, żadna nie mogła być ładniejsza od niej i na żadną nie mogło padać światło reflektorów dłużej od niej. Biżuteria, galanteria, perfumy, a nawet przyjaciółki. Wszystko służyło za przedłużenie jej dumy, jej wyższości. W końcu podobnie myśleli o sobie. Ona robiła idiotę z niego, a on robił idiotę z siebie. W tym byli najbardziej zgodni.

Chociaż nie. On nie dobierał swoich kumpli według tego samego wzoru. Na pewnej płaszczyźnie cała ta banda chłopaczków była do siebie dość podobna, ale każdy nacechowany czymś innymi. Fakt, Louvain zawsze starał się ze wszystkich sił wybić na pierwszy plan. Bo zawsze ich ekipka musiała być liderem, a on chciał być liderem tej grupy. Jednak wewnątrz tej bandy było sporo różnej dynamiki. Stanley odkrył nekromancje i przyniósł ją w sekrecie do chłopaków, jakby przynosił ukryty w torbie magazyn pełen nagich ciał, dorosłych kobiet. Już wtedy Lou w pewnym stopniu, nie że w pełni świadomie, ale zdecydował że w przyszłości będzie kimś złym nie tylko z usposobienia, ale również dla idei. Z Atreusem współdzielił sportowe ekscytacje, choć irytował go kiedy został wybrany na kapitana drużyny. No i ten dupek Sauriel, który był jeszcze większym samograjem niż Lestrange co wkurwiało go chyba jak nic innego. Nie policzy ile razy musieli ich rozdzielać, bo jedyny argument jaki trafiał do celu to ten na wierzchu zaciśniętej pięści. Tym się różnili między sobą bliźniacy. On miał przyjaciół, a Loretta tylko grupę rekonstrukcyjną.

Nie zastanawiał się zbyt szczegółowo i dogłębnie nad rozpadem związku Atreusa i Lorraine. Nie rozumiał tylko dlaczego ją odpuścił. Nie rozumiał, ale akceptował. Być może kiedy Goethe pisał o Neapolu, w szczerości myślał o Lorrain. Rozumiał, że dla przyjaciela to coś niełatwego do przyjęcia. Mówił że to on podjął decyzję, ale na jego twarzy widział coś co prawie nigdy nie pojawiało się na twarzy któregokolwiek z nich; przejęcie. Intencje Louvaina były podszyte buńczuczną arogancją tak samo jak słowa którymi próbował dodać nieco otuchy kumplowi. Tego kwiatu jest pół światu. Tak mu powtarzał. Jednym ramieniem poklepywał Bulstroda po plecach, drugim sięgał już po pióro i pergamin rezerwując hotel w Paryżu. Dla niego była to wręcz okazja. Jakby właśnie otworzyło się nowe okienko transferowe. Nigdy tego nie planował, ale dobrze wiedział co chciał zrobić by dostać się do tej ligi. Jej ligi.

- Może zawsze wypowiadałaś ją w nieodpowiedniej godzinie, przy nieodpowiednich osobach? Zarzucił lekko, jakby rzucił płaskim kamieniem o tafle spokojnego jeziora. Z zadziornym uśmieszkiem w kącikach ust, dłuższym spojrzeniem utwierdzał ją w przypuszczeniach, że dokładnie myśli to co powiedział, a to co powiedział nie było tylko myślą. Potem zacmokał z przekąsem. - Czyżby? Dobrze wiesz, że ja tak łatwo nie odpuszczam. I raz jeszcze, kąśliwa aluzja dla odrobiny pikantności, ostrego zimnego powietrza bijącego po najwyższych murach zamczyska. Czy jej życzenie mogło być jego ambicją? Najwyraźniej. Bo tego mu nigdy nie brakowało. Nigdy nie bał się sięgać po najlepsze kąski ze stołu, zawsze miał apetyt na to co najsmaczniejsze. Dodaj nutę buty do nutki finezji, a usłyszysz najczystszy akord idée fixe. Bo w głowie miał tylko jedną melodię, w tonacji kruchej willi.

- Mi tego nie musisz mówić. Odbił błyskawicznie. Już nawet jego hucpa miała tupet. Nie po to miał swoje ADHD, żeby podejmować spokojne i przemyślane decyzje. Igranie z konsekwencjami zawsze nadawało odpowiedniego wyrazu, czymkolwiek by się tylko nie zajmował. Dlatego też wybrał taką ścieżkę kariery, a nie inną. By adrenalina była głównym składnikiem jego gospodarki hormonalnej. - Chociaż granice to ja jem na śniadanie. Już nie muszę udawać, że obchodzą mnie ograniczenia. Niebo nie jest dłużej limitem. Wzdychając lekko, wyrzucił z siebie jakby już teraz wygrał swoje własne życie. I z jego perspektywy faktycznie tak mogło być. Cokolwiek co wcześniej wyznaczało limit przestało go obowiązywać, przynajmniej w tej chwili. A jeśli tylko mocno się postara każda chwila może trwać wieczność. Odchylił się na moment w tył, lekko rozbawiony jej zabawą pantofelkiem nad przepaścią. Odchylił się, ale tylko po to, by niby tylko z pozoru powściągliwym ruchem, zarzucić szerokim gestem swoją długą pelerynę na nich oboje, by osłonić ich plecy przed zimnym, listopadowym chłodem. - A Ciebie coś jeszcze ogranicza?

Niby rozmawiali, ale się nie komunikowali. Padały słowa, lecz bez wyrazu. Dostrzegał ją, choć nie widział. Za to patrzył się. Patrzył się tylko wtedy, kiedy nikt inny nie patrzył, bo patrzeć nie wolno mu było. Czy chciałby jej tak samo, gdyby nie żyli w podobnym kręgu znajomych? Istniała niezerowa szansa, że nawet mógłby jej nie zauważyć, gdyby nie była ani niczyją przyjaciółką, ani niczyją partnerką. Ale gdyby była przyjaciółką Loretty, ale Atreus nigdy by jej nie przedstawił mu jako swojej, być może dzisiaj nie byłaby jej koleżanką, lecz ofiarą. Swoim głodnym spojrzeniem skazałby ją na pożarcie przez najpodlejszą ze żmij ich pokolenia. A co, jeśli nigdy nie odnalazłaby wspólnego języka z jego siostrą, za to wciąż odnalazłaby go z Bulstrodem? Zapewne powstałaby kolejna ckliwa historyjka o zasypanej pod gruzami pomnika jej piękna przyjaźni dwóch chłopaczków. Bo urok willi tkwił w niej niezależnie z kim się przyjaźniła i czyim ramieniem pozwalała się okryć. Gdyby nie ta podwójna protekcja z obu frontów, tego wieczoru nie byłoby tyle wibracji na wieży astronomicznej.

Matka wystawiła go na największą próbę. I niech ktoś nie powie, że Louvain Lestrange nie ma pokory, lub nie jest cierpliwy. Wiele lat przyszło mu czekać na odpowiednie okienko pogodowe, takie w którym wiatr zmian zawiał mu w odpowiednią stronę. Chociaż to nie tak, że przez ten cały czas chodził spragniony. Nic z tych rzeczy. Zwyczajnie był zaskoczony samym sobą, że potrafił wykazać się takim rozsądkiem nie psując własnych relacji przez tyle lat dla własnej satysfakcji. Bo oprócz brawury cenił w sobie też przebiegłość. Arogancja nie zawsze mogła być metodą do uzyskania tego czego najbardziej chciał. A szkoda. Czasem koszt pewnym zagrywek był niewymierny do szacowanych korzyści. Tego nauczył się jeszcze zanim wyrósł z dziecięcej miotły. Czasem musiał ubrać się w nieswoje szaty, w nieswoje maski by uszczknąć tego co sobie wymarzył. Sprytnie podrzucać Lorraine sukienki i dodatki. Bo nawet jeśli nie mógł jej mieć, to mogła chodzić w tym co od niego, a wówczas chociaż odrobinę stawała się jakby jego. Podarowane Lorrain perfumy pokrywały miejsca na jej skórze, o których nawet nie powinien myśleć, a napis na flakonie fabriqué en France arogancko dopełniał symbolicznego podboju.

Nie znał na muzyce tak jak ona. Nie dostrzegał piękna ukrytego między nutami w ten sam sposób co ona. Jego muzyka była o wiele prostsza, mniej skomplikowana, jednak niosła tyle samo emocji co jej emocji. Mógłby się nawet pokusić o stwierdzenie, że jego melodie, proste stadionowe przyśpiewki niosły o wiele więcej wibracji niż cokolwiek innego. Tysiące gardeł krzyczące podczas meczu jego nazwisko. Przepełnione euforią trybuny, kiedy zakończył spotkanie łapiąc złoty znicz, jednocześnie wygrywając rozgrywkę. Setki par płuc biorących wdech w tym samym tempie, oddając mu honory za zasługi, które im przyniósł. Wiele pojedynczych głosów tworzących razem proste brzmienie uwielbienia, bo zwyciężył ich wspólny klub.  To była jego muzyka. Zdarte garda i wiele palących krtani były jego instrumentami. Mieszaniec, któremu nawet nie oddałby resztek ze swojego talerza skandował jego imię jakby uratował go przed śmiercią, a on tylko bardzo szybko leciał za pierdolnikiem ze skrzydełkami. Jednak sprawiał, że ten mieszaniec przez moment czuł się częścią czegoś większego, niż on sam. Na tym polegało uwielbienie do niego. Menagerowie sugerowali mu przyjęcie oferty od drużyn z niższych szczebli, bo w takich jego pozycja byłaby o wiele większa już na starcie. W klubie z gorszymi wynikami, dobry zawodnik liczył się o wiele bardziej niż w odwrotnej sytuacji. Jednak on zuchwale dołączył do Os, klubu z górnej stawki, wierząc, że szybko udowodni swoją wartość. Zawsze ryzykował, zawsze musiał podbić stawkę.

Nie pojmował muzyki w ten sposób co ona. Jednak był zdolny do wielu rzeczy. Być może w przyszłości podstępem zmusiłby jakiś mugolski zespół ze środkowej Europy, by nagrali utwór o perłowym kolorze jej włosów. Utwór który sławą przebiłby nawet samego intryganta, a niczego nieświadomi niemagiczni za każdym odsłuchem tak naprawdę oddawaliby hołd zubożałej, ale pięknej arystokratce. Bo nie znał się na muzyce, ale potrafił grać i to w niejedną grę. Taki duży chłopiec, który żadnej nocy nie chce przespać sam. Duży chłopiec, a wciąż bawił się lalkami. A tym razem wymarzył sobie by w jego ręce wpadła ta konkretna. Przecież na wybiegach o jej urodzie mówiono właśnie russian doll.

Nie mylił się. Goethe musiał mówić o Lorraine, kiedy pisał o Neapolu. I teraz mógłby śmiało powtórzyć jego słowa. Wybaczam wszystkim, którzy od Lorraien odchodzą od zmysłów. Z początku pomyślał, że szydzi z niego, kiedy parsknęła niespodziewanie śmiechem. Cwany uśmieszek na moment zszedł z jego ust, myśląc, że właśnie przypuszcza na niego atak. Tak w pierwszym momencie odebrał jej reakcję. Jednak potem zaczęło się robić jeszcze dziwniej. Co Ty... Urwał, kiedy dotknęła jego twarzy po raz pierwszy. Urwał, bo szybko skojarzył ten gest z dobrze znaną mu atmosferą z kowenu. Ah no tak, na moment zapomniał, że to boskie pierdolenie dotyczyło również i jej osoby. Czy powinno być zaskoczeniem, że tak zadufany w sobie szczeniak w żadnym wypadku nie szukał odpowiedzi na żadne swoje pytanie w boskiej interwencji? Wierzył w siłę natury, jednak był na tyle bezczelny, że wszystkim sakralnym aspektom rzucał własne wyzwanie. Tylko on odpowiadał za swoje czyny. Za wszystkie swoje wzloty i upadki, za każdą przegraną obwiniał swoje niedoskonałości, a każdą wygraną własnej sprawczości. Nie zmierzał przed nikim się klękać prosząc o łaski. Nawet jeśli kiedyś złoży przed kimś przysięgę wierności w służebnej pozie przed swoim nowym Mistrzem. Nie zamierzał nigdy składać ręce do nieba i prosić o wstawiennictwo. Nawet jeśli jej błogosławieństwo kiedyś miało się ziścić i dane mu będzie pojawić się w miejscu czysto metafizycznym. W miejscu, gdzie żaden żywy nie powinien się pojawić.

Każda granica była do przebicia, jednocześnie żadna granica nie była nieskończenie trwała. Granice można było dowolnie przesuwać, ale wciąż gdzieś tam były. Jemu chodziło o przebijanie nich, z taką siłą by ciężko było postawić je na nowo. Dodatkowo każdy miał przecież własne granice, bo każdy miał własne możliwości. A teraz kolejna granica zaczęła pękać, tym razem granica przyzwoitości. Gdy sunęła palcem po jego twarzy, oczy jego zalśniły najczarniejszym onyksem. Na moment stracił rezon by móc tak skrupulatnie jak do tej pory ukrywać zmienne natężenie ekscytacji tą chwilą. Grdyka na jego gardle zadrżała niespokojnie od jej dotyku. Nawet nie drgnął, a nie potrafił się opanować. Niby było to oczywiste, że starał się o jej względy, ale kiedy wypunktowała jego szczere intencje nuta zmieszania wymalowała jego nieśmiały uśmiech. W końcu jednak przełknął głośno to zaskoczenie, bo adrenalina w końcu popłynęła w jego żyłach pozwalając na działanie. - To na co czekasz? Zrób ze mną to co powinno się robić z granicami Lorraine. Rzucił bez cienia zająknięcia, w swojej firmowej melodii zuchwałości. Miałby się teraz zawahać? Nie po to odmrażał sobie tyłek przez całą Anglię lecą listopadową nocą do niej, by teraz odpuścić. Chciał dać się zakląć w urok willi, jak marynarze ulegali śpiewu syren. Nie zgadzał się z nią w wielu zdaniach, ale nie podejmował zbędnej dyskusji. Jakie miało to teraz znaczenie, kiedy mieli swoje własne perspektywy. Nie on wymyślił jej personalia, nawet jeśli były dla niej brzemieniem. Za to sukienki z paryskiego domu mody, z wysokiej mody, zawsze były szyte wyłącznie na jedną talię. Jeden egzemplarz dla jedynej właścicielki. Na tym polegało dedykowane piękno. Ograniczały ją własne pragnienia. Pragnienia do znaczącej pozycji, pragnienia do bycia uwielbianą. Wszystko co definiował oddawał we własne władanie, ale nic co było z nią związane nie było jego wymysłem. Nie on ją odkrył, nie on jej otwierał wejście do wyższych sfer. Mógł dawać jej drogie prezenty, ale nie mógł wyciągnąć jej z uporczywej biedy szlachcianki. Nie mógł zmienić brzemienia jaki nałożył jej ojciec na ich część rodziny, ale mógł jej dać nową wraz z nowym nazwiskiem. Nie mógł zmienić tego jaką była naprawdę, ale mógłby zrozumieć każdy jej defekt charakteru widząc w nim odbicie swojego własnego. On jej nie ograniczał, on jedynie mógł dać rozwiązania.

- Więc przyjrzyj się dokładniej, bo drugiej takiej szansy nie otrzymasz. Szepnął i nie wiedział nawet kiedy, zadziorny uśmieszek na nowo zagościł na jego ustach. Zbliżył własną dłoń do jej palców, przyciskając je mocniej do siebie. Była taka chłodna, aż ciężko sobie wyobrazić, że mogłaby dać mu ciepło o które się tak starał. Była taka drobna, a dotyk, który na nim spoczął był cięższy niż każdy inny który nosił. Splótł z nią dłonie w pragnieniu czułości. - Powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja. Słowami modlitwy zapewnił ją o swojej wytrwałości, a potem ucałował wierzch jej dłoni.

Zjeść Lorraine i mieć Lorraine.

Gdyby miał urodziny dzisiaj, a nie za tydzień, właśnie tego chciałby sobie życzyć. Bo miał w sobie silne przeświadczenie, że obu tych rzeczy nie jest w stanie mieć w tym samym momencie. Chociaż była tak blisko. Bliżej nikt kiedykolwiek wcześniej, to miał wrażenie, że to tylko złudna mara. Koszmar zbyt piękny, żeby był prawdziwy. Dobrze wiedział jaka może być cena za swoje zuchwalstwo. Złamał wiele reguł i niepisanych zasad pozwalając sobie tak głęboko patrzeć w jej spojrzenie. To już nie nadwyrężanie przyjaźni, tylko zrobienie sobie z białej karty wspólnego zaufania papierowego samolotu. A on tak bardzo chciał polecieć na jego skrzydłach dalej, niż kiedykolwiek wcześniej.

Dobrze wiedział jaka była prawda o niej. Atreus był dobrym przyjacielem, o wiele lepszym niż zasługiwał na to Louvain. Nigdy nie wyjawił mu sekretu o swojej partnerce. To on swoim wścibstwem domyślił się, albo raczej doczytał się sekretu zawartego między listami które wymieniali. Miał dobre przeczycie. Ani Loretta, ani on nie interesowali się osobami które były zwyczajnie zwyczajne. Szósty zmysł do wyczucia tego co specjalne, nie codzienne, skrywane pod piersią innych osób. Intuicja go nie zawiodła, bo czuł że Lorraine była inna, niż inne. I jakkolwiek trywialnie mogłoby to zabrzmieć, to taka była prawda. Dziewczyna z pogranicza światów. Półwilla, choć zamknięta w ludzkiej formie, nieludzko intrygująca. To wiele wyjaśniało. Wyjaśniało dlaczego przez tyle klas Hogwartu żyła w jego fantazjach rent free. Wiedział, że nie była bestią, nie na tym polegała jej natura. Jednak czuł, że kiedy zbliżali się do siebie, coś właśnie zostało skazane na śmierć. Musiał w sobie coś zabijać, żeby zdobyć sobie na tyle zuchwałości. Inaczej było kiedy działał wbrew obcym. Niewiele go kosztowało, kiedy sprawiał przykrość komuś z kim nie miał głębszej relacji. Na tym polegało to krwawe morderstwo. Miał wokół siebie bardzo dużo. Więcej niż potrzebował, o wiele więcej niż zasługiwał. A przecież niektórzy obok nie mieli nic, nawet komu ufać.

- Nie zamierzam się do nikogo modlić. I nienawidzę bogów. Jak zwykle zuchwale. Niewiele zwykle mówił, za to nie przebierał w czynach. A kiedy mówił, to zawsze zuchwale. Dobrze wiedział ile znaczy dla niej wiara, dlatego odważył się na bezeceństwo w swojej manierze, chociaż dla niego była to zwyczajna szczerość. - Nienawidzę ich za to, że zajęli w Twoich myślach całe moje miejsce. Rzucił przekornie, puentując całość zadziornym uśmiechem. Powiedział, a jednocześnie jego palce wpierw łagodnie pogładziły ją po skroniach, żeby potem wolnym ruchem zejść niżej. Zamknął jej powieki, bo sam nie potrafił oderwać od niej wzroku. Tylko na moment, by zaznaczyć, że chociaż teraz oboje wpatrzeni w siebie, to jego onyksowe portale w głąb jego duszy to wciąż bardzo wąski przesmyk. Najwidoczniej oboje mieli pod swoją powłoką dużo więcej do ukrycia. Bo tak jak ona, Louvain również miał sporo obaw przed odsłonięciem tego co skrywał. Chciał żeby na niego patrzyła, dokładnie tym wzrokiem który dotychczas dostrzegał jedynie z ukrycia. Jednak bał się. Bał się, że może zajrzeć w jego duszę zbyt głęboko. Dotrzeć pod warstwę gdzie czasem ukrywał się ten młody, chudy chłopak. Blady jak ściana smarkacz, który czuł się permanentnie niedowartościowany. Ten który jako jedyny z rodzeństwa nie uczył się dobrze i przynosił same paskudne stopnie. Ten o którym wiadomo było, że nie wyrośnie na wybitnego uzdrowiciela, ani nie miał żadnych innych zdolności. Gówniarz na którym mieszana guwernantka od francuskiego, jako jedynym ze wszystkich dzieci Lestrangów miała przyzwolenie na policzkowanie i używanie bolesnych zaklęć, jeśli nie przyswajał języka wystarczająco dobrze. Wieczna potrzeba udowadniania sobie i innym jak sprawny to on nie jest nie wzięła się z próżni. Żadne dziecko Anthony'ego Lestranga nawet nie miało prawa być przeciętne. A był tylko nadpobudliwym szczylem w dodatku najmłodszym ze wszystkich braci i sióstr. Ta latająca miotełka była jedynym rozwiązaniem, żeby nie dać się pożreć przez chore ambicje papy Lestrange. Musiał włożyć wręcz gigantyczne pokłady pracy, żeby zbliżyć się do tego miejsca w którym znalazł się dzisiaj. Kiedy Annaleigh, czy William sączyli gorącą czekoladę w ogrodach Maida Vale nad kolejną alchemiczną lekturą, Lou musiał każdy swój progres przepłacić krwią i potem. Miał świadomość, że jak na swój nastoletni wiek, niemały sukces ciężko zapracował. Dlatego ciężko nie myśleć o sobie jak o zwycięzcy już teraz, kiedy udało mu się wykorzystać swoją jedyną okazję jaką dostał.

Ale czym był sukces bez wymarzonej nagrody? Medale i trofea nie cieszyły już tak samo, choć to dopiero jego pierwszy kontrakt. Chciał czegoś innego, równie pięknego i dostępnego jedynie dla nielicznych. Cieszył się każdym utraconym centymetrem między nimi. Pierwszy szok już minął, a z nim drżenie ekscytacji wymieszane na wpół ze strachem. Kiedy oplotła ich twarze morzem blond włosów, zaciągnął się jej zapachem łapczywie jak ostatnim papierosem w paczce. Naciągnął materiał jej sukienki, kiedy przełożyła przez jego uda swoje nogi w nieco przekornym tonie, niby w trosce i poszanowaniu o jej konduitę. A potem znowu go zaskoczyła. Przez cały czas był ciekawe co takiego mu wymyśli. Czy zażyczy sobie coś tak nieosiągalnego do realizacji, zagrywając mu na nosie? Albo jak większość uderzy w jego najsłabszy punkt, czyli w Lorettę? Najpierw ściągnął ku sobie brwi kiedy dostrzegł jak pantofelek niby tylko przypadkiem opuścił swoje miejsce. Szybko jednak zrozumiał po co ten zabieg. W pierwszym odruchu źrenice powiększyły mu się dwukrotnie. W podobny sposób reagowały rogówki nastolatków w zbliżonym do nich wieku, lecz tych bardziej z pariasu po zażywaniu heroiny. Prawdopodobnie w podobny wieczór jak ten, jego bliźniaczka odurzała się narkotykiem i jej onyksowe tęczówki były wielkiego jak jego teraz. Oboje mieli teraz własne używki. Pytanie tylko czyja była bardziej destrukcyjna w swoich skutkach.

W pierwszej myśli poczuł się oburzony jej rozkazującym tonem. Ktoś taki jak on z tak przerośniętym ego jak jego mogli właśnie na takie słowa reagować gniewem. I pewnie by tak zrobił gdyby, nie fakt że jednocześnie rozpływał się w cieple dotychczasowych raptem jedynie fantazji. Szybko jednak zrozumiał celowy zabieg. Byłby teraz hipokrytą gdyby pierwsza lepsza z brzegu granica jego ego ograniczyła legendę jaką próbował przed nią wykreować. Uśmiechnął się jak rasowa Szehera, tak jak kiedy manipulant rozpozna drugiego manipulanta. Tym samym uśmiechem jednak przystał na jej wyzwanie. Tak łatwo nie da się tutaj ograć na własnej dumie. Najpierw sięgnął jedną ręką przez własne ramię, chwytając na miotłę na której do tej pory opierał własne plecy. Przerzucił kij nad nimi, pozwalając żeby ten przepadł za skrajem tak samo jak samotny pantofelek. Potem podniósł się gwałtownie na równe nogi, unosząc na rękach rosyjską laleczkę. Ważyła tyle co jego obietnice przyjaźni. Podniósł ją jedną ręką podtrzymując pod kolanami, a drugą obejmując pod ramionami, bez pytania przerzucając jej łokieć przez swój kark. Stanął tak razem z nią na rękach nad krawędzią rzucając wzrokiem to na nią, to na przepaść.

- W porządku. Stwierdził dość chłodno niby obojętnie, jednak z wymownym uśmieszkiem na ustach. - W takim razie może zaczniemy od pierwszego życzenia? Uniósł lekko brew. Dał jej chwilę do namysłu, by dobrze zrozumiała co miał na myśli. Czy był na tyle szalony by rzucać się razem z nią w przepaść, tylko dla udowodnienia swojej racji w tej grze bez nazwy? Najwidoczniej bo zrobił krok w przód. Przez drobną sekundę oboje mogli poczuć jak spadają. To uczucie kiedy spodziewasz się kolejnego schodka, a jego tam nie ma. Nastąpił jednak na miotłę, która tylko czekała już na niego. - Nasza śmierć byłaby zbyt piękna, żeby nikt nie mógł na nią patrzeć. Odparł zadziornie, usprawiedliwiając swój delikatny wybryk. Obrócił się na pięcie i odstawił łagodnym ruchem swoją towarzyszkę, by ponownie spoczęła na blance muru wieży astrologicznej. Sam przełożył nogi przez swoją miotłę i odleciał niżej w chmury w poszukiwaniu tego nieszczęsnego pantofelka. Będąc przez ten moment sam na sam z własnymi myślami i emocjami, wzdrygnął się od natłoku wrażeń do których zwykle nie przywykł. Dużo napięcia go kosztowała ta rozmowa, bez wątpienia, ale takiego napięcia od którego czuł wyłącznie satysfakcję. Posłużył się prostym zaklęciem translokacji bo w tych gęstych chmurach prędzej znalazłby swój niedopałek sprzed kilku minut, niż jej proste ciżemki.

Wrócił szybko, świadomie dając się jej nacieszyć widokiem Lestranga spełniającym polecenia ubogiej Malfoy. Nie zrównał się jednak z nią wysokością, pozostając nieco niżej o te może pół metra. Pomachał utraconym obuwiem, jakby nie wiadomo jak ciężkie były to poszukiwania. Jednak zamiast oddać jej własność na ręce, gestem zaoferował się, że sam go jej nałoży. Najpierw pytającym wzrokiem zapytał o pozwolenie tej uprzejmości jak na chłopca z manierami wysokiego rody przystało. Dopiero potem nałożył to co jej na arystokracką stopę, nie odrywając wzroku od jej twarzy. Następnie wykonał szybki manewr i nadstawił się z miotłą bliżej, bardziej od boku. Wystawił do niej dłoń, zapraszając do swojej zaczarowanej dorożki. - Chodź. Chcę Ci dać coś jeszcze. Zachęcił, przekręcając głowę jakby w bok.