Tegoroczna kolacja Mabon była odbiciem tego, jak bardzo Spalona Noc wpłynęła na losy czarodziejów w Londynie. Dla jednych był to czas refleksji, dla innych - próba zachowania choćby resztek normalności w świecie, który wciąż pachniał dymem i zgliszczami.

Ci, którzy stracili swoje domy, spędzili ten wieczór u dalszej rodziny lub w zbiorowych schronieniach organizowanych przez społeczność czarodziejów. W takich miejscach panowała ciepła, choć nieco przygnębiająca atmosfera - próbowano podtrzymać tradycję, lecz jedzenie było skromne. Królowały duszone warzywa - głównie dynia, ziemniaki, pietruszka i pasternak - podawane z wyjątkowo skromnymi kawałkami solonego mięsa lub ryb, które łatwo było przechowywać. Często sięgano po chleb na zakwasie i gęste, aromatyczne zupy, które można było przygotować w dużych ilościach. Do picia serwowano jabłkowy cydr lub grzane piwo z dodatkiem goździków i miodu, choć wielu decydowało się na herbatę z dzikiej róży lub lipy - tańszą, lecz równie rozgrzewającą.

W rodzinach, które nie odczuły skutków Spalonej Nocy tak dotkliwie, Mabon było niemal takie jak zawsze - ciepłe, rodzinne, obfite. W majętnych domach czystokrwistych rodów stoły uginały się pod ciężarem wykwintnych potraw. Na złoconych półmiskach spoczywały pieczone przepiórki nadziewane kasztanami i żurawiną, placki dyniowe o delikatnym, korzennym aromacie i chrupiące paszteciki z dziczyzną oraz leśnymi grzybami. Popularnością cieszyły się pieczone jabłka podane z kremowym sosem waniliowym, a także kandyzowane orzechy i dyniowe ciasta. Starsze, czystokrwiste ciotki nie próżnowały sobie z żartów - bo przecież pieczone, osmolone jabłka stały się symbolem płonącej Doliny Godryka. Ale przecież Dolina płonęła ku Jego czci... Z napojów dominowały dojrzewające przez lata wina, wzmacniane nalewki oraz gęste, słodkie miody pitne podawane w zdobionych kielichach.

Nie wszyscy jednak potrafili cieszyć się świątecznym wieczorem. Nawet w najbogatszych domach niektóre miejsca przy stole pozostały puste - dla tych, którzy nie przeżyli Spalonej Nocy. A gdzieś, w mniej dostrzegalnych zakamarkach Londynu, ktoś spożywał swoją skromną kolację samotnie, w milczeniu, z myślą, że Anglia zmieniła się bezpowrotnie.

Mimo tragedii, jaka niedawno spadła na Londyn, czarodzieje nie utracili swojej wiary w Matkę. Nawet pomimo kontrowersji wokół ocalenia siedziby przed ogniem, wiele osób przybyło do Kowenu Whitecroft, by złożyć ofiarę, ofiarować modlitwę lub zapalić świecę w intencji bliskich. Niektórzy czynili to z nadzieją na lepsze jutro, inni w geście wdzięczności za to, że przetrwali Spaloną Noc.

Ci, którzy mieli odpowiednie umiejętności lub pieniądze, przynieśli starannie przygotowane dary - pachnące zioła związane w misterne pęczki, woskowe świece, ręcznie haftowane chusty czy kosze pełne dorodnych plonów. Szczególnym uznaniem cieszyły się drobne rzeźby z drewna lub kamienia, przedstawiające symbole odrodzenia i ochrony. Najpopularniejsza z run - Wunjo - zapadnie w pamięci zebranych jako symbol wydarzenia. Nie wszyscy jednak mogli pozwolić sobie na takie ofiary. Biedniejsi czarodzieje, nie mając dostępu do cenniejszych darów, musieli wykazać się pomysłowością. Wielu z nich własnoręcznie splatało tradycyjne wieńce z gałązek, szyszek i suchych kwiatów - jedni z wprawą, inni z trudem, wkładając w to całe serce. Efekty bywały różne. Starsze czystokrwiste damy, które z dumą przechadzały się między ofiarnymi darami, nie mogły powstrzymać się od złośliwych uwag.

- Co za koszmar! - szeptała jedna z nich, z niesmakiem spoglądając na nieforemny wianek spleciony z pożółkłych liści.
- A to? To wygląda jak gniazdo gołębia, ci ludzie są szaleni... - dodawała druga, spoglądając na czyjąś nieudolną próbę wykonania tradycyjnej ozdoby.

Nie brakowało jednak i tych, którzy przychodzili nie tylko z własnymi darami, ale i chęcią pomocy. Młodsze pokolenie często oferowało swoją różdżkę, by magicznie wzmocnić i upiększyć wieńce tych, którzy nie mieli zdolności manualnych. Niektórzy po cichu przekazywali garść galeonów, by mniej zamożni mogli kupić odpowiednie dary. Kapłani przyjmowali wszystko z równą powagą - bo choć niektóre ofiary były skromne, liczyła się w nich intencja. Wielki święty ogień płonął jasno, pochłaniając je i unosząc je ku bogom. Wśród płomieni trzaskały wysuszone gałęzie, topiły się świece, a wonne zioła rozsiewały w powietrzu aromatyczny dym. Modlitwy cicho szeptane przez tłum mieszały się z trzaskiem ognia, a nad placem unosiła się ulotna nadzieja, że po tej nocy nadejdzie wreszcie lepszy dzień. No, chyba że ktoś po Spalonej Nocy wyjątkowo bał się ognia.

Atmosfera Pokątnej daleka była od beztroskiego świętowania. Pojedynczy czarodzieje przechadzali się wokół straganów, gdzie sadownicy, zielarze i rzemieślnicy próbowali sprzedać to, co zdołali ocalić lub naprędce przygotować po Spalonej Nocy. Ceny były wysokie - zbyt wysokie dla wielu, ale mało kto się skarżył. Wszyscy wiedzieli, jak wielkie straty poniosło miasto. Wielu handlarzy dumnie eksponowało tabliczki z informacją, że część zysków przeznaczą na odbudowę swoich domów, sklepów czy warsztatów. Najbardziej pożądane były podstawowe produkty - dynie, jabłka, mąka, miód. W niektórych miejscach ustawiono się w kolejkach, ale nie każdy odchodził z pełnymi rękami. Niektóre towary po prostu nie dotarły. Ci, którzy przyszli z samego rana, zdążyli jeszcze kupić worki suszonych ziół, przetwory i drewno. Wieczorem na straganach pozostawały jedynie droższe, bardziej luksusowe towary albo te, które jeszcze przed rokiem uchodziłyby za przeciętne. Niektórzy rzemieślnicy w ogóle nie rozłożyli swoich straganów. Nie mieli już czego sprzedawać. Inni próbowali wzbogacić się na sprzedaży szmelcu, oferując przedmioty o wątpliwej jakości, wśród których można było znaleźć źle wypalone garnki czy szaty utkane z grubego, niezbyt przyjemnego w dotyku lnu. Ale były też przedmioty naprawdę niezwykłe - nieliczne, ale warte każdej ceny.