Miesiąc tuszu, sztuki i strachów

Lorraine Malfoy napisał(a):Nie cofała się przed dotykiem paluszków Fridy, gdy ta budziła ją, próbując odgarnąć włosy z twarzy Lorraine tylko po to, aby móc obsypać ją pocałunkami. Tak samo Lorraine całowała z osobna każdy paluszek ghoulki, kiedy na powrót przyszywała je do dziecięcych rączek, pocieszając Fridę powtarzaniem, że paluszki mają to do siebie, że lubią się gubić. Przeczesując potem loki małej szczotką, łapała się na tym, że czesze ją tak, jak sama zwykła czesać się w dzieciństwie. Lorraine nie śmiała spojrzeć Baldwinowi w oczy, gdy Frida chwaliła się przed nim nowym uczesaniem: gdy obracała się, aby mógł przypatrzeć się zaplecionymi po bokach misternym warkoczykom, które zbiegały się w jeden warkocz na środku głowy, wieńczący elegancko resztę puszczonych luzem włosów, opadających kaskadą na wątłe ramiona dziewczynki. Uciekała przed nim spojrzeniem, gdy ghoulka pokazywała mu rysunki z Lasu Wisielców. Gdy domagała się, aby pomógł narysować jej pałac: nie byle jaki pałac, mówiły wielkie zielone oczy Fridy, tylko jadeitowy pałac w Little Hangleton. "Pałac z nefrytowym ogrodem, do którego prowadzi wyłożona szmaragdami ścieżka", szeptała bowiem noc wcześniej na wpół śpiąca Lorraine, z powiekami opadającymi ze zmęczenia, nieświadoma, że ghoulka, która poprosiła ją o bajkę – i jeszcze jedną – i jeszcze jedną bajkę, ale to już ostatnią na dzisiaj – wciąż wsłuchuje się w jej szept. "Całe królestwo w kolorze twoich oczu, Frido..."
W bajkach mogła dać jej świat, o którym sama marzyła jako mała dziewczynka. Tylko że marzenia małej Lorraine były bardzo trudne, a marzenia małej Fridy były bardzo proste, bo świat bajek nigdy nie był dla niej sposobem na ucieczkę od rzeczywistości – był tej rzeczywistości odbiciem. "Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, ale każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób", przeczytała gdzieś Lorraine. Grafomania, pomyślała, zatrzaskując głośno książkę. Głębia wiary tkwiła w dziecięcym "i żyli długo i szczęśliwie". A Frida wierzyła, bo chociaż koncepcje życia i upływu czasu były dla nieumarłej sześciolatki odległe i trudne do pojęcia, koncepcja szczęścia była jak najbardziej bliska i namacalna. Czasem do szczęścia wystarczyło jej wtulić się w Baldwina.

Baldwin Malfoy napisał(a):“Czy to naprawdę twoja córka?”
Nienawidził tego pytania, bo zwyczajnie nie znał na nie odpowiedzi. Nie, nie była jego dzieckiem. W żyłach Fridy nie płynęła zapewne kropla czystokrwistej krwi. Nie płynęła jego krew. Nie mógł jej przyprowadzić ojcu, pozwolić matce założyć na drobny paluszek srebrny pierścionek - symbol rodziny. Ale była jego dzieckiem.