—04/10/1972—
Alpy szwajcarskie
Jonathan Selwyn & Anthony Shafiq

I can tell you're worlds away
It's like you're waiting for your heart to break
You're drifting now too far from me
All your daydreams never seem to fade

There's so much I want to say
So much that I could say...

– Być może – odpowiedział lakonicznie, mocząc usta w ciepłej czekoladzie. Dzisiaj się już sporo nagadał, przekazując wieści, ściągając dodatkowe ekipy do przebijania się przez zaśnieżone Andy. Teraz siedzieli obok, zadowoleni z efektów swojej pracy, nie musząc być wcale w Hiszpanii, żeby móc się cieszyć sobą.

Był milczący, ale to wcale nie znaczyło, że był zdystansowany. Jego uśmiech w ciągu dnia w końcu sięgał oczu, jego słowa nie niosły ukrytych szpilek wbijanych w niedawno zadane rany odsłonięcia wzajem przed sobą faktów. Wręcz przeciwnie, nie tylko zauważał działania Jonathana, ale też o nich mówił, doceniając na każdym kroku każdy przejaw menagerskiej pracy, która dla wielu pozostawała niewidoczna. Rzeczy po prostu działały, łatwo było zapomnieć, że do tego potrzebni są ludzie - smary, osoby, które nadają rzeczom bieg i przede wszystkim pilnują, aby te rzeczy nadal biegły. Więc teraz Anthony robił to, czego nie robił zbyt często, a ostatnio wcale - zachwalał niemal zawsze, gdy znajdował się gdzieś w Selwynowej orbicie.

Nie chodziło o to, że Jonathan nie znał swojej wartości i być może w tego typu komplementach nigdy nie chodziło o to, by ktoś mógł rozpoznać czy jego działania są dobre czy nie. Jonathan zdecydowanie nie potrzebował walidacji. Ale Anthony poddając analizie raz za razem swoje zaniedbania wobec przyjaciela, uznał to za jeden z punktów konieczny do poprawy, jeśli kiedykolwiek będzie lepiej. A teraz… cóż. Teraz było lepiej niż kiedykolwiek.

A jednak milczał, gdy siedzieli znów razem i odpoczywali otoczeni ludźmi po wykańczającym dniu. Pił czekoladę, zbierał siły na późniejszą konfrontację. Słowa, którymi tak oszczędnie szafowali wczoraj i dziś rano, mimo rozpierających emocji. Milczał, łagodnie przysuwając pod stołem swoje kolano do jego kolana, ocierając je niespiesznie o siebie. Głupiutki gest, niewyobrażalny jeszcze ubiegłego wieczoru. Może nie będą mówić zbyt wiele? Może tym razem, kiedy łóżko już było zdewastowane, to będzie zdecydowanie cichsze?

– Temu to już nie polewajcie! Anthony tak? Kawał dobrej roboty z tym radiem – jowialne powitanie, obrzydliwy jankeski akcent zza oceanu, ciężka dłoń na ramieniu. Zesztywniał momentalnie, niechętny kontaktowi fizycznemu z obcym, choć przecież byli zespołem, a on był ostatnim, żeby robić sceny. Uśmiechnął się, nawet jeśli niektórzy uznaliby jego uśmiech za wymuszony.

– Ach Mitchel i… pozostali! Bez waszych mięśni nie uzyskalibyśmy tak fantastycznych efektów, Jonathan opowiadał mi właśnie – Ukrył usta za kubkiem, dopijając czekolady, widząc, że głośna grupka zamierza się do nich przysiąść. Nie miał, tak bardzo nie miał na to ochoty, ale nie chciał szerzyć fermentu. – Ale macie rację, zdecydowanie za dużo grappy na rozgrzanie. – Nie brzmiało to zbyt uczciwie, ale coś musiało paść zamiast: Za dużo rozmyślań o Jonathanie w samych spodniach od piżamy. – Widzę, że brak wam piwa będzie za moment. Pójdę poprosić naszą gospodynię o wytoczenie drugiego antałka. Panowie wybaczą.

Anthony ulotnił się, luzując krawat, czując, że wraz ze zmęczeniem coraz trudniej też jest mu panować nad zdradliwymi odruchami ciała. Nie był pewien, czy nie przejechał palcami po dłoni Jonathana, kiedy wstawał. Nie był pewien, czy pieprzeni amerykanie nie wymienili się znaczącymi spojrzeniami, w swoich głowach pieczętując swoje podejrzenia o dewiacji, którą całkiem słusznie mogli mu zarzucić.

Nie żeby przejmował się bandą mugoli.

A jednak. Sekret zawsze powinien być sekretem.

To mogła być jego paranoja, podszepty nerwicy doprawione bezsennymi nocami. To ostatecznie mogło być za dużo grappy. Nie chciał z nimi więcej rozmawiać. Wiedział, że Jonathan mu wybaczy.

Dlatego też po rozmowie z szefową schroniska i zapewnieniu robotnikom obiecanej dolewki, nie wrócił, jak deklarował wcześniej, do stołu. Zamiast tego wplątał się w rozmowę opodal starego pianina, robiącego za elegancki stoliczek na kolekcję ręcznie malowanych talerzy. Gdy selwynowski żar był nieco dalej i jemu było przywrócić sobie wątłe poczucie kontroli. Rozmowa płynęła całkiem swobodnie i nie zauważył nawet, kiedy przeszła w stronę białych i czarnych klawiszy.

Okazja pojawiła się na wyciągnięcie ręki, a on nie zamierzał z niej nie skorzystać. Pozwalała gardłu odpocząć, a sercu… sercu znaleźć drogę. Nie myślał wiele więcej, gdy przysiadł do instrumentu i zaczął po prostu grać, ignorując rozstrojenie zaniedbanego instrumentu i toczące się wciąż wokół rozmowy.

Ktoś rzeczywiście wpadł, ktoś krzyknął coś korzystając z lokalnej gwary, ale wiele osób zaśmiało się na to, łącznie z Anthonym, który domknął zwiewną kadencją utwór i zaczął grać o wiele żwawsze polki.

Wieczór upłynął na śpiewach i zabawach, towarzystwo mocno było rozhulane, gdy grajek wymówił się zmęczeniem choć i bez towarzystwa w pokoju spędziłby dużo czasu wtapiając się w sufit. Miał dość huku, dość ludzi. Jego zadanie było odhaczone. Prawie każde które zaplanował sobie tego dnia.

Prawie.

Dał mu znać i zniknął w czeluściach pokoju. Umył się. Przebrał się. Posprzątał ramę łóżka, której nie mieli szansy ogarnąć w ciągu dnia. Przejrzał bagaż. Wybrał książkę. Przysiadł na swojej połowie. Zapalił nocną lampkę. Zaczął czytać.

Która chwila była dobra? Która chwila była odpowiednia? Kiedy powinno się otworzyć usta i dać popłynąć słowom. Oczy zza szkieł osadzonych w cienkich złotych oprawkach śledziły tekst, pozwalały myślom spowolnić. Nie żeby nie rozważał tego wszystkiego w ciągu dnia, w ciągu ostatniego miesiąca.

Znów pozornie spokojny, znów zaczynała się jakaś rozgrywka i z pewną goryczą w ustach poczuł, że wpada w te same karby rozważań, co przed rozmową w pewnej prowansalskiej winnicy. Geograficznie znajdowali się całkiem niedaleko tego miejsca. Ciekawe co Somnia miałby do powiedzenia na temat astrokartografii ich lokacji. Być może wcale nie była odpowiednia na rozwiązywanie… napięć.

– Zdaje się, że musimy wyjaśnić sobie pewną sprawę. – Nie do końca zauważył kiedy to powiedział, nie podnosił nawet wzroku znad książki, po prostu słyszał jego obecność, czuł, doświadczał subtelności zmiany otoczenia, kiedy wchodził do niego ktoś taki jak Jonathan. A może nie chodziło o aurę, którą roztaczał przed światem, może chodziło o to, jak od czasów szkoły dostrojony był do tej prezencji, tęskniąc za czymś, co było wtedy niemożliwe. Za czymś co teraz, zdawało się na wyciągnięcie ręki. – Jestem Ci winien przeprosiny. – Zamknął książkę, zsunął z nosa okulary, czując piach pod powiekami przesuszonych spojówek.

To nie był łatwy moment, nie dla kogoś, kto przez całe życie programował się na posiadanie zawsze racji. Spalona noc nauczyła go jednak, jak bardzo mógł tej racji nie mieć, ta klęska i kryzys tożsamości nie mogły jednak trwać zbyt długo, nie mógłby być dnem, od którego miałby problem się odbić.

Było to jednak trudne. Przyznać się do winy. Jonathan milczał, siedział tak blisko, że zbyt łatwo sięgnąć byłoby do jego ciała i zwyczajnie sprawić, aby zapomniał o tym co się wydarzyło. Aby obaj zapomnieli. A przecież to właśnie ich kształtowało. Ten kryzys był nową szansą. Ziarno jednak obumrze, jeśli pewne rzeczy nie zostaną wyjaśnione.  Zwłaszcza w obliczu ubiegłonocnej introspekcji, dającej Shafiqowi pożywkę do spojrzenia na ich kłótnie z zupełnie nowej perspektywy.

Przełknął ślinę. Odetchnął. Dawał milczeniu nabrzmieć, uczynić niemiłosiernym, wręcz bolesnym, aby umysł zagonić w kozi róg, aby nie było już odwrotu…
– Kiedy Morpheus powiedział mi o tym, w co zaangażował się po śmierci brata, nie dostałem żadnych detali. To był kontekst jego dziwnego zachowania, ponurego poszukiwania samozniszczenia, ale też zemsty, która obecnie, jak podejrzewam, stanowi motor jego działań. Zobowiązałem się wtedy li tylko pomagać bez zadawania pytań. Nic mniej, nic więcej. – Czy nie zaczął zbyt daleko? Ale powiedzieli sobie, bez względu na okoliczności!, dość sekretów, a to była jego perspektywa, której nie miał szans wcześniej ujawnić. Nie kiedy uczyli się wzajemnej koegzystencji w absolutnie nowym i niezbyt przyjaznym środowisku złamanego zaufania. Teraz jednak… odzyskanie zaufania Jonathana było kluczowe dla dalszych kroków, które zamierzał podjąć. Podobnie jak odzyskanie własnego zaufania do jego osoby…

– Dopiero z końcem sierpnia Somnia przyszedł do mnie w fatalistycznym nastroju, pełen obaw, z których wynikało, że ani jego przestroga nie została wzięta zbyt poważnie, ani plan działań nie jest zbyt… zorganizowany. To wtedy narodził się plan powołania do życia Syndykatu, organizacji, która by zrzeszała ludzi o nieco szerszych możliwościach logistycznych i zasobności portfela, która sięgnęłaby po rozwiązania systemowe podchodząc do nich w możliwie kreatywny sposób, aby uderzyć w Śmierciożerców z poziomu czystokrwistych, którzy podobnie jak my są niechętni wojnie, w której zwycięża szalony czarnoksiężnik. – Tak. Teraz był ten moment. Anthony westchnął i w końcu przeniósł swoje smutne, przepraszające spojrzenie na Jonathana. – W pierwszej chwili nie chciałem Ci o tym powiedzieć. Bałem się o Ciebie. Bałem się, że pójdziesz za daleko i uczynisz z siebie cel rozochocony możliwością działania, a utrata Ciebie oznaczałaby dla mnie… oznaczałaby… – Słów nieco zabrakło, zwiesił głowę, dotykając wewnętrznie tych wspomnień, własnej żałosności rozłożonej na podłodze, całego przejęcia powagą sytuacji i paniką, że znów… nie zdąży. Że to jego wina. Jakże dojmująca była też słodka ironia, że to właśnie ten lęk nieomal stał się samospełniającą przepowiednią. – To właśnie wtedy Somnia przyznał, że muszę Ci powiedzieć, bo jesteś w tej organizacji dłużej niż on. Rzeczowo. Tak, aby działania nie kolidowały ze sobą, aby moje ruchy nie szkodziły waszym i vice versa… Wtedy… wtedy gdy zaprosiłem Cię do mojej winnicy, moim celem było ustalenie warunków… warunków brzegowych tej współpracy. – Odtwarzał wspomnienia, teraz uśmiechając się gorzko na myśl o tym, że wybitnie mu się to nie udało. Wszystko to oczywiście miało sens wtedy, teraz jednak dostrzegał ostre rozbryzgi emocji, która zajmowała coraz większe obszary w jego sercu, umyśle, która wykrzywiała percepowanie rzeczywistości, powiększała nienaturalnie reakcje na nią. Nagle przypomniał sobie, żeby oddychać, umilkł więc, wtłaczając w siebie więcej powietrza niż w ostatnich minutach razem wziętych.

Drgnął, gdy Jonathan z taką łatwością po niego sięgnął, w geście tak prostym, tak oczywistym dla niego samego w kontakcie z kobietami w zupełnie innych okolicznościach rozmowy. Co innego dawać, co innego przyjmować, czuć gorąc kontaktu, fakturę miękkiej skóry wypielęgnowanych dłoni. Skupił więc wzrok na tym połączeniu, nie podnosił głowy, pospiesznie zbierając myśli, powstrzymując się przed tym by zwyczajnie pochylić się ku swojemu towarzyszowi, zapaść się weń i zapomnieć o tym głupim nieporozumieniu.

Ono nie było głupie. Było niebezpieczne.

– W Egipcie zastanawiałem się jak ubrać to wszystko w słowa, dużo czasu spędzałem sam, ale Somnia zaczął… zaczął naciskać. Punktować to jak Cię zaniedbałem, jak nic o Tobie nie wiem. Jak okrzepłem w przekonaniu, że jesteś za każdym razem, gdy się odwrócę. Mówiliśmy też o tym… o hrabim. – W sierpniu tyle o tym rozmawiali, a wczorajsze wyznania pośrodku ciemnego pokoju powinny zetrzeć ślad zaciśnięcia, które momentalnie się pojawiło w zmęczonym ostatnim czasem ciele. Zwilżył usta, próbując nie zacisnąć zaborczo palców na jego palcach, nie wczepić się mocniej, w całe dłonie, w nadgarstki, ramiona. Nie musiał przecież, nie powinien wątpić, nie po wczoraj. Wspomnienie jednak - zakopane, oprószone mechanizmami obronnymi - było plastyczne i silne.

– Powinienem… powinienem przedstawić Ci sprawę. Wprost. Nie zatapiać się w retorycznych figurach, nie dawać wątpliwie przestrzeni na to, byś mógł wybrnąć według scenariusza, który sobie wymyśliłem, którego tak… tak rozpaczliwie chciałem doświadczyć. Scenariusza, w którym wyciągasz rękę i mówisz, że nie ma potrzeby dublować organizacji, skoro mogę współpracować z Tobą i dla Ciebie. A każde Twoje słowo niewpisujące się w moje oczekiwania bolało coraz bardziej. Byłem tak… byłem tak piekielnie zazdrosny, że straciłem z oczu wszystko. Cel rozmowy. Poczucie winy. Pamięć o tym, jak bardzo… jak zawsze zależało mi na Tobie. – odchrząknął, nie potrafią podnieść wzroku. Jego palce wilgotne nerwami tego wyznania, co rusz nerwowo drgały, jakby w konieczności upewnienia się, że połączenie nie zostało zerwane. – Przepraszam Jonathan. Nie powinienem się temu porwać i przedkładać prywatne impulsy, nad… nad wszystko, co było istotne w tamtej konfrontacji i każdej późniejszej.