Wyspy Brytyjskie

Oceanarium Shackleboltów

Największe magiczne oceanarium w Anglii należy do rodziny Shackleboltów. To niesamowite miejsce, gdzie odwiedzający mogą podziwiać podwodne magiczne rośliny i stworzenia z różnych zakątków świata. Z troski o odpowiednie funkcjonowanie placówki, część członków rodu mieszka w jednym z bocznych budynków przy oceanarium. Wyjątkowe umiejętności magiczne Shackleboltów sprawiają, że niekiedy można zobaczyć, jak pływają w zbiornikach wraz z mniej niebezpiecznymi okazami, jakimi przyszło im się opiekować. Budynek, w którym mieści się oceanarium, otaczają silne zaklęcia ochronne, a odpowiednie warunki dla zwierząt zapewnione są dzięki licznym czarom i pieczołowitej opiece. Część kompleksu udostępniona jest za opłatą odwiedzającym, jednak niektóre jego części są przeznaczone tylko dla oczu członków rodziny.

Magiczny dom rodu Skeeter

Dom Skeeterów ma to do siebie, że... Cóż... Jest jedną wielką zagadką. Żaden z żyjących członków rodu nie ma pojęcia, gdzie i kiedy oryginalnie został wzniesiony, o ile kiedykolwiek do samej budowy w ogóle doszło. Posiadłość ma to do siebie, że jej wnętrze może znaleźć się za dowolnymi drzwiami w obecności członków rodziny Skeeter, o ile ci naprawdę tego potrzebują. Nieuchwytne wnętrze zdaje się móc odczytywać potrzeby swych właścicieli i utworzyć portal ukryty za magicznymi drzwiami. Te są łatwo rozpoznawalne po wielobarwnym malowaniu i kwiecistych ornamentach.

Skeeterowie mogą także wymusić pojawienie się drzwi samą siłą woli, jeśli są w wielkiej potrzebie lub targają nimi silne – niemalże pierwotne – emocje, a wtedy rezydencja zapewni im nie tylko schronienie w formie odizolowanego od świata wnętrza, ale także wszelkie przedmioty czy informacje, których w danej chwili potrzebują. Wnętrze domostwa jest niemożliwe do dokładnego opisania, gdyż na dobrą sprawę Skeeterowie nie mieszkają tam na stałe, a rezydencja zdaje się samoistnie przekształcać, dostosowując się tymczasowo do najpilniejszych potrzeb swoich lokatorów, co utrudnia określenie dokładnej powierzchni, liczby pokoi czy dokładniejsze zbadanie tego magicznego fenomenu.

Jaskinie rodziny Travers

Każda rodzina ma sekrety, którymi woli nie dzielić się z byle kim. Tajemnicą Traversów jest zestaw tajemniczych map, które umożliwiają wytyczenie bezpiecznej trasy przed zawiłą sieć jaskiń ukrytych pośród angielskich gór. Tylko oni mają dostęp do tych cennych dokumentów. Zarówno wyjścia, jak i wejścia do sieci grot są rozrzucone po całym łańcuchu górskim i doskonale zamaskowane przed obcymi przez naturalne ukształtowanie terenu i kilka zaklęć zwodzących rzuconych przez Traversów. Co ciekawe, jaskinie samoczynnie neutralizują działanie wszelkich zaklęć. Nawet Traversowie, którzy przebadali wzdłuż i wszerz całkiem sporą liczbę odgałęzień, nie ustrzegli się przed tą niedogodnością. Chociaż dalej są w stanie rzucać czary, ich magia jest w jaskiniach znacznie słabsza niż na zewnątrz.

Gajówka Yaxleyów w Walii

Gajówka to urokliwa drewniana chata, gdzie magia i natura żyją w harmonii. Oficjalnie należy ona do rodziny Yaxleyów, słynnych łowców magicznych stworzeń, którzy od pokoleń zgłębiają tajniki pracy z leśną fauną i florą różnych regionów świata. Gajówka położona jest w pobliżu ich rodowej posiadłości, w Walii, w okolicy Snowdonii, na obszarze Gór Kambryjskich, na skraju lasu Beddgelert, który kryje wiele zagadek i potencjalnych niebezpieczeństw, jeśli nie jest się wystarczająco uważnym.

Budynek jest obecnie zamieszkany przez leśniczego, który na zlecenie Yaxleyów opiekuje się lasem i jego mieszkańcami. Mężczyzna ten ma w okolicy opinię mruka i odludka, jednak jest także znany ze swojej wiedzy i doświadczenia w pracy z magicznymi stworzeniami i roślinami. Zdarza się, że zleca drobne zadania lub wyzwania osobom, które chcą podszkolić swoje umiejętności lub zdobyć cenne fanty.

Posiadłość Malfoyów w Witshire

Położony na wzgórzu dom Malfoyów to wielowiekowa rezydencja, która łączy w sobie historię czarodziejów na Wyspach, jak i samej Wielkiej Brytanii. Rezydencja została wzniesiona w Wiltshire, nieopodal zabytkowego Stonehenge. Dom jest jednym z najstarszych budynków w okolicy i w ciągu lat przeszedł całą serię remontów i modernizacji. Nawet jak na standardy arystokracji czarodziejów ma imponującą wielkość i przypomina mały zameczek. Aby wejść do środka, trzeba pokonać zewnętrzne schody i zapukać do dwuskrzydłowych drzwi z mosiężną kołatką.

Dom jest otoczony przez las, na który narzucono zaklęcia antymugolskie mające na celu strzec prywatności właścicieli posiadłości. Na drodze dojazdowej do domu znajduje się brama z kutego żelaza, przyozdobiona literą „M”. Brama otwiera się sama dla zaproszonych gości i lokatorów. Co więcej, na posesji znajdują się stajnie, ogrody ze sztucznym zbiornikiem wodnym oraz dawna chatka ogrodnika, obecnie służąca za magazyn. Przy domu rozstawione są ławki i stoliki, gdzie można odpoczywać i podziwiać widoki. Pełny opis lokacji można znaleźć tutaj.

Wieża Blishwicków w Lake District

Pośród spowitych mgłą wzgórz Lake District, wznosi się samotna wieża – strzelista, ponura, zdająca się przeczyć upływowi czasu. Porosły mchem kamień lśni wilgocią nawet w pogodne dni, a wysokie okna ołowiowe, ozdobione szkłem w barwach krwi i bursztynu, rzucają na podłogi cienie jak witraże dawno zapomnianej kaplicy. Nad drzwiami wykuto dewizę rodu: Magia przemija. Słowo zostaje.

To dom Blishwicków – poetów, egzaltowanych wizjonerów, twórców elegii i dramatów, dla których język był zawsze potężniejszy niż różdżka. Wnętrze wieży to labirynt chłodnych korytarzy i pokojów o wysokich sufitach, gdzie księgi leżą w stosach na podłodze, a świece nigdy nie wypalają się do końca. Na ścianach wiszą portrety przodków – o oczach śledzących każdy ruch, o twarzach zamyślonych i nieobecnych. Tu słychać kroki tylko własne – lub cudze, których być nie powinno.

Nocą, w szczytowej komnacie wieży, poeta może stanąć przy marmurowym parapecie i patrzeć na bezgwiezdne niebo, próbując nazwać jego ciemność. Ogród wokół posiadłości przypomina bardziej starą nekropolię niż park – z krzywymi alejkami, fontanną bez wody i ławkami, na których nie wypada siadać zbyt długo. Czasem, spontanicznie wyrastają tam róże, o ciemnych płatkach. Ich obecność jest jedną z licznych tajemnic tego miejsca, których jednak nikt nie próbował rozwikłać.

Wieża Blishwicków to nie tyle dom, co pomnik – miejsce utkane z wersów, wspomnień i niedopowiedzeń. Cudownie piękne i odrobinę niepokojące. Niewielu czuje się tu swobodnie. Ale kto raz się zatrzyma, ten wraca we wspomnieniach na zawsze.