06.03.2025, 23:51 ✶
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 06.03.2025, 23:55 przez Jacqueline Greengrass.)
Huk, trzask i wyraźnie wściekły męski głos przerwały jej słodki sen, wyrywając tylko z jej gardła zduszone burknięcie i skutkując w naciągnięciu na głowę kołdry oraz poduszki, by wygłuszyć nadmierne dla jej bębenków usznych decybele o tej nieludzkiej godzinie. Ledwo zasnęła po męczącym dniu i części nocy, które zdecydowanie zamierzała spędzić zupełnie inaczej i zdecydowanie bardziej ciekawie, a została gwałtownie obudzona. Była prawie pewna, że ledwo co zasnęła, a jej brat postanowił uprzykrzyć jej życie i znowu zrzucić na nią winę za kolejne ze swoich urojeń.
Bo przecież nie mógł jej zignorować i dać jej żyć, albo przynajmniej dać jej się wyspać, nawet jeśli nie bardzo chciała się pojawiać w Kairze. Rodzice zmusili ją do przyjazdu z bratem i całą jego świtą, bo przecież była to jakże rzadka okazja, żeby spotkać się rodzinnie. Co z tego, że miała odchorować podróże świstoklikami i jeszcze mieć wszystkie plany popsute przez pomysły rodziny.
Anthony ewidentnie nie zamierzał odpuścić i po prostu wyjść, więc zrobiła następną rozsądną rzecz, którą zrobiłby chyba każdy, kto zostałby wybudzony w tak gwałtowny sposób.
Podniosła się w końcu i natychmiastowo rzuciła w niego pierwszą lepszą, twardą, dekoracyjną poduszką, która wpadła jej w rękę. Rozczochrana, z wyraźnie zaspanym wzrokiem, wbiła spojrzenie w pieklącego się w jakimś dzikim języku brata. Oczywiście, że go rozumiała, nie znaczyło to jednak, że nie zauważyła, że nie był wkurzony na tyle, żeby porzucić próby ukrycia przed obcymi, o co dokładnie im poszło, używając do tego jakiegoś prawie zapomnianego przez świat języka.
— CZEGO SIĘ DRZESZ W ŚRODKU NOCY?! — Wydarła się, odruchowo dopasowując się językiem, jakim do niej mówił. Skoro on się wydzierał, to ona również mogła, jak i mogła okazać swoje jakże wielkie zadowolenie, widząc go w środku nocy w swoim pokoju. Bo przecież jaśnie gwiazda polityki, wielce szanowny Anthony Shafiq, nie mógł poczekać do rana ze swoimi durnymi pomysłami, żeby obwinić ją, chociażby i o koniec świata, byleby tylko całe zło świata było jej winą.
— Aaaaantwaaaan... — Wydobyła z siebie przesłodzony, odrobinę szczebiotliwy złośliwy ton, przeciągając samogłoski, wiedząc, że tylko bardziej go tym rozjuszy. Skoro ona miała mieć złą noc, to on tym bardziej musiał też taką mieć. Oko za oko!
— O co Ci znowu chodzi?! Pół dnia i część nocy wypruwałam sobie żyły, żeby ratować z matką Twój przeklęty bankiet, który zaczął się sypać z każdej możliwej strony, a Ty mi wyjeżdżasz nagle z jakimiś oskarżeniami wyjętymi z koziej dupy? Weź może od razu przejdź do rzeczy, i sprecyzuj, o co mnie znowu bezpodstawnie oskarżasz, albo wynoś się z mojego pokoju i daj mi przespać chociaż te kilka godzin. — Wyrzuciła z siebie, nie bardzo chcąc przeciągać tę całą farsę i czekać, aż Anthony łaskawie wypluje z siebie, co też sobie tym razem umyślił. Jeszcze by im zeszło na tym do świtu, a przecież rano pewnie znowu będzie musiała biegać ze sprawunkami, bo matka nie potrafiła odpuścić i zostawić niedociągnięć, jak coś się sypało na ostatnią chwilę.
Bo przecież nie mógł jej zignorować i dać jej żyć, albo przynajmniej dać jej się wyspać, nawet jeśli nie bardzo chciała się pojawiać w Kairze. Rodzice zmusili ją do przyjazdu z bratem i całą jego świtą, bo przecież była to jakże rzadka okazja, żeby spotkać się rodzinnie. Co z tego, że miała odchorować podróże świstoklikami i jeszcze mieć wszystkie plany popsute przez pomysły rodziny.
Anthony ewidentnie nie zamierzał odpuścić i po prostu wyjść, więc zrobiła następną rozsądną rzecz, którą zrobiłby chyba każdy, kto zostałby wybudzony w tak gwałtowny sposób.
Podniosła się w końcu i natychmiastowo rzuciła w niego pierwszą lepszą, twardą, dekoracyjną poduszką, która wpadła jej w rękę. Rozczochrana, z wyraźnie zaspanym wzrokiem, wbiła spojrzenie w pieklącego się w jakimś dzikim języku brata. Oczywiście, że go rozumiała, nie znaczyło to jednak, że nie zauważyła, że nie był wkurzony na tyle, żeby porzucić próby ukrycia przed obcymi, o co dokładnie im poszło, używając do tego jakiegoś prawie zapomnianego przez świat języka.
— CZEGO SIĘ DRZESZ W ŚRODKU NOCY?! — Wydarła się, odruchowo dopasowując się językiem, jakim do niej mówił. Skoro on się wydzierał, to ona również mogła, jak i mogła okazać swoje jakże wielkie zadowolenie, widząc go w środku nocy w swoim pokoju. Bo przecież jaśnie gwiazda polityki, wielce szanowny Anthony Shafiq, nie mógł poczekać do rana ze swoimi durnymi pomysłami, żeby obwinić ją, chociażby i o koniec świata, byleby tylko całe zło świata było jej winą.
— Aaaaantwaaaan... — Wydobyła z siebie przesłodzony, odrobinę szczebiotliwy złośliwy ton, przeciągając samogłoski, wiedząc, że tylko bardziej go tym rozjuszy. Skoro ona miała mieć złą noc, to on tym bardziej musiał też taką mieć. Oko za oko!
— O co Ci znowu chodzi?! Pół dnia i część nocy wypruwałam sobie żyły, żeby ratować z matką Twój przeklęty bankiet, który zaczął się sypać z każdej możliwej strony, a Ty mi wyjeżdżasz nagle z jakimiś oskarżeniami wyjętymi z koziej dupy? Weź może od razu przejdź do rzeczy, i sprecyzuj, o co mnie znowu bezpodstawnie oskarżasz, albo wynoś się z mojego pokoju i daj mi przespać chociaż te kilka godzin. — Wyrzuciła z siebie, nie bardzo chcąc przeciągać tę całą farsę i czekać, aż Anthony łaskawie wypluje z siebie, co też sobie tym razem umyślił. Jeszcze by im zeszło na tym do świtu, a przecież rano pewnie znowu będzie musiała biegać ze sprawunkami, bo matka nie potrafiła odpuścić i zostawić niedociągnięć, jak coś się sypało na ostatnią chwilę.