28.04.2025, 09:40 ✶
Podziemne
Cóż to mogło być? Asena mówiła o tym, jako o oczywistym miejscu, a oczywiste było tylko to, że o takich miejscach nie pisze się w podręcznikach do angielskiego. Towarzysze jej podróży też jeśli już to opowiadali o Nokturnie, jako miejscu, gdzie trzeba uważać, gdyż ponieważ olaboga, można nabić sobie tutaj guza jeśli nie jest się jednym ze stada. Ale Podziemne? To jakieś... połączone piwnice? Nie chciała pytać Arseny, gnana przeczuciem, że już i tak miała dużo szans, żeby wtopić i odsłonić się z brakiem znajomości Londynu na takim poziomie na jakim powinna ten Londyn znać. Zamiast tego zrobiła Bardzo Smutną Minę na wzmiankę o tym, że Lewis był jebany przez życie. Nie była pewna, czy chłopak jakkolwiek chciałby o tym jej opowiedzieć kiedykolwiek w końcu... no dawał jej jeść, czemu miałby się spowiadać z bycia jebanym? Finalnie też po prostu dawał jej jeść i mimo sugestii Aseny, że ona jest jego dziewczyną, nie poczuwała się.
Chociaż może chciałaby się poczuwać?
Bo miała takie poczucie, że wszyscy tutaj są dziwni. Ona też była dziwna i często za to obrywała, ale teraz w otoczeniu tej dziwności, było jej bardzo miło i miała takie wrażenie, że mogłaby tu zostać na dłużej. Bezpieczne miejsce po środku bardzo, bardzo niebezpiecznej dzielnicy. Czy to miało sens? A ile rzeczy w życiu Key miało sens?
Przez moment, przez króciutki moment pożałowała, że nie przyszła tu jako Keyleth, tylko jako Nico i już, już chciała się przyznać swojej nowej przyjaciółce, kiedy jej oczy zrobiły się wielkie jak dwa galeony:
– Jakie piękne! – wykrzyknęła spontanicznie i bez większych zaproszeń ze strony barmanki wparowała do pomieszczenia, sprawnie wymijając wszelkie przeszkody tylko po to, żeby wsadzić nos w ramki z robalami. – Widziałaś ten kolor?! On się świeci! Widziałaś?! Nigdy nie widziałam takich robaków! No dobra, tego chyba widziałam, ale w innej odmianie, a ten JAKI GIGANT! – Żałowała, że nie może dotknąć ich pancerzyków, ani włożyć do worka jednego z tych o najbardziej lśniącym, świecącym, kusząco przyciągającym do siebie. – Opowiedz mi o nich wszystko! – na moment tylko spojrzała na stojącą w progu wilkołaczycę, by od razu powrócić do wzrokiem do jej kolekcji, przy której wszystkie kapelusze należące do pana Woody'ego zdawały się być możliwie mało interesujące.
Myśl o tym, aby ukazać prawdziwą twarz pierzchła, pokonana przez martwe chrząszcze i nie powróciła tego dnia. W niecały tydzień jednak Londyn miał stanąć na głowie, a ciemny popiół tak jak w niektórych sercach zasiał chaos, tak w sercu Keyleth miał przynieść upragniony porządek i zaspokojenie pragnienia przynależności. Rozmawiające jednak nad wystawką insektów kobiety nie miały o tym zielonego pojęcia.
Cóż to mogło być? Asena mówiła o tym, jako o oczywistym miejscu, a oczywiste było tylko to, że o takich miejscach nie pisze się w podręcznikach do angielskiego. Towarzysze jej podróży też jeśli już to opowiadali o Nokturnie, jako miejscu, gdzie trzeba uważać, gdyż ponieważ olaboga, można nabić sobie tutaj guza jeśli nie jest się jednym ze stada. Ale Podziemne? To jakieś... połączone piwnice? Nie chciała pytać Arseny, gnana przeczuciem, że już i tak miała dużo szans, żeby wtopić i odsłonić się z brakiem znajomości Londynu na takim poziomie na jakim powinna ten Londyn znać. Zamiast tego zrobiła Bardzo Smutną Minę na wzmiankę o tym, że Lewis był jebany przez życie. Nie była pewna, czy chłopak jakkolwiek chciałby o tym jej opowiedzieć kiedykolwiek w końcu... no dawał jej jeść, czemu miałby się spowiadać z bycia jebanym? Finalnie też po prostu dawał jej jeść i mimo sugestii Aseny, że ona jest jego dziewczyną, nie poczuwała się.
Chociaż może chciałaby się poczuwać?
Bo miała takie poczucie, że wszyscy tutaj są dziwni. Ona też była dziwna i często za to obrywała, ale teraz w otoczeniu tej dziwności, było jej bardzo miło i miała takie wrażenie, że mogłaby tu zostać na dłużej. Bezpieczne miejsce po środku bardzo, bardzo niebezpiecznej dzielnicy. Czy to miało sens? A ile rzeczy w życiu Key miało sens?
Przez moment, przez króciutki moment pożałowała, że nie przyszła tu jako Keyleth, tylko jako Nico i już, już chciała się przyznać swojej nowej przyjaciółce, kiedy jej oczy zrobiły się wielkie jak dwa galeony:
– Jakie piękne! – wykrzyknęła spontanicznie i bez większych zaproszeń ze strony barmanki wparowała do pomieszczenia, sprawnie wymijając wszelkie przeszkody tylko po to, żeby wsadzić nos w ramki z robalami. – Widziałaś ten kolor?! On się świeci! Widziałaś?! Nigdy nie widziałam takich robaków! No dobra, tego chyba widziałam, ale w innej odmianie, a ten JAKI GIGANT! – Żałowała, że nie może dotknąć ich pancerzyków, ani włożyć do worka jednego z tych o najbardziej lśniącym, świecącym, kusząco przyciągającym do siebie. – Opowiedz mi o nich wszystko! – na moment tylko spojrzała na stojącą w progu wilkołaczycę, by od razu powrócić do wzrokiem do jej kolekcji, przy której wszystkie kapelusze należące do pana Woody'ego zdawały się być możliwie mało interesujące.
Myśl o tym, aby ukazać prawdziwą twarz pierzchła, pokonana przez martwe chrząszcze i nie powróciła tego dnia. W niecały tydzień jednak Londyn miał stanąć na głowie, a ciemny popiół tak jak w niektórych sercach zasiał chaos, tak w sercu Keyleth miał przynieść upragniony porządek i zaspokojenie pragnienia przynależności. Rozmawiające jednak nad wystawką insektów kobiety nie miały o tym zielonego pojęcia.
Koniec sesji