20.06.2025, 02:39 ✶
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 20.06.2025, 19:07 przez Basilius Prewett.)
Gdyby sytuacja była inna, Basilius postarałby się o chwilę sam na sam z Morpheusem i nie czekając długo od razu wykorzystałby tę okazję do tego, by wypytać go dokładnie o jego leczenie mugolską medycyną. Bynajmniej nie dlatego, aby to jakkolwiek skrytykować. Po prostu był ciekawy.
Czarownica przyjęła strzykawkę.
No dobrze. Jeden problem z głowy. Przynajmniej tyle.
Gdy kobieta zniknęła w łazience, a Morpheus odezwał się do niego Basilius po prostu pokręcił głową.
– Nie, nie. Nic przecież nie mówię – powiedział, chociaż jego twarz w farbie mówiła zapewne wiele. Głównie ze względu na zmęczenie. Westchnął cicho. – Po prostu... Po prostu dobrze, że udało ci się to załatwić zanim coś sobie zrobiła. Obawiam się też, że nie ważne czego byś nie powiedział, jej zaufanie do mojego zawodu będzie zerowe, a teraz proszę nie rozmawiajmy o tym, bo możliwe, że kogoś zamorduję.
Niestety z brodatym mężczyzną nie poszło już tak łatwo. Morpheus zdecydowanie mówił dobrze. Co do tego nie było żadnych wątpliwości i prawdę mówiąc naprawdę liczył, że i tym razem Logbottomowi uda się dowiedzieć paru rzeczy od poszkodowanych.
Poszkodowany miał jednak inne plany.
– Pan się ze mnie naśmiewa prawda!? – wykrzyknął czarodziej który tak jak słusznie zauważył Morpheus był... No cóż. Mocno roztrzęsiony. – O nie, nie. Ja już znam takich jak wy. Zazdrościsz mi brody co!? Sam tak długiej nie możesz wyhodować, pewnie olejki dobrego niei używasz, to się pewnie szczerzysz, że teraz ja swoją będę musiał zgolić!? Śmiało! Dobij mnie! Ostrzyż mnie jak owce na rzeź i zakończ moje cierpienie! Bo o to pytasz prawda? Liczysz, że każę ci się ogolić! Roztrzęsiony! Dobre sobie! Ja tu tragedię przeżywam! Trochę wyczucia! Dla mnie i brody! Aby i twoja ci wypadła! Klub brodayych dżentelmenów dowie się o tym!
Czarodziej coś jeszcze krzyczał, ale w tym momencie Basilius uznał, że nie ma to najmniejszego sensu i lepiej odciągnąć Morpheusa na bok.
– Chodź – mruknął, mając wrażenie, że interakcja z rozkrzyczanym brodaczem, sprawiła, że był jeszcze bardziej zmęczony. – Nie ma co tego ciągnąć. Przynajmniej wiemy, że nie umiera. Dziękuję za pomoc. Naprawdę. Mogę dać ci coś na tę farbę. Sam powinienem... No. Zmyć ją ale nie miałem czasu, więc równie dobrze możemy sprawdzić co na nią działa.
Czarownica przyjęła strzykawkę.
No dobrze. Jeden problem z głowy. Przynajmniej tyle.
Gdy kobieta zniknęła w łazience, a Morpheus odezwał się do niego Basilius po prostu pokręcił głową.
– Nie, nie. Nic przecież nie mówię – powiedział, chociaż jego twarz w farbie mówiła zapewne wiele. Głównie ze względu na zmęczenie. Westchnął cicho. – Po prostu... Po prostu dobrze, że udało ci się to załatwić zanim coś sobie zrobiła. Obawiam się też, że nie ważne czego byś nie powiedział, jej zaufanie do mojego zawodu będzie zerowe, a teraz proszę nie rozmawiajmy o tym, bo możliwe, że kogoś zamorduję.
Niestety z brodatym mężczyzną nie poszło już tak łatwo. Morpheus zdecydowanie mówił dobrze. Co do tego nie było żadnych wątpliwości i prawdę mówiąc naprawdę liczył, że i tym razem Logbottomowi uda się dowiedzieć paru rzeczy od poszkodowanych.
Poszkodowany miał jednak inne plany.
– Pan się ze mnie naśmiewa prawda!? – wykrzyknął czarodziej który tak jak słusznie zauważył Morpheus był... No cóż. Mocno roztrzęsiony. – O nie, nie. Ja już znam takich jak wy. Zazdrościsz mi brody co!? Sam tak długiej nie możesz wyhodować, pewnie olejki dobrego niei używasz, to się pewnie szczerzysz, że teraz ja swoją będę musiał zgolić!? Śmiało! Dobij mnie! Ostrzyż mnie jak owce na rzeź i zakończ moje cierpienie! Bo o to pytasz prawda? Liczysz, że każę ci się ogolić! Roztrzęsiony! Dobre sobie! Ja tu tragedię przeżywam! Trochę wyczucia! Dla mnie i brody! Aby i twoja ci wypadła! Klub brodayych dżentelmenów dowie się o tym!
Czarodziej coś jeszcze krzyczał, ale w tym momencie Basilius uznał, że nie ma to najmniejszego sensu i lepiej odciągnąć Morpheusa na bok.
– Chodź – mruknął, mając wrażenie, że interakcja z rozkrzyczanym brodaczem, sprawiła, że był jeszcze bardziej zmęczony. – Nie ma co tego ciągnąć. Przynajmniej wiemy, że nie umiera. Dziękuję za pomoc. Naprawdę. Mogę dać ci coś na tę farbę. Sam powinienem... No. Zmyć ją ale nie miałem czasu, więc równie dobrze możemy sprawdzić co na nią działa.
Koniec sesji